“Vive le Vélo” is het programma dat alle jaren tijdens de TdF verhaalt over de rit van de dag, echte en pseudo specialisten hun mening laat geven, een paar mooi gemaakte rubrieken van Sammy Neyrinck -rubrique touristique – en Ine Beyen geeft ons een meer persoonlijke inkijk in het leven van de renners. Kort gezegd: alle ingrediënten om een fris zomers programma te maken.

Tijdens het EK was er geen “Vive le Vélo” maar “Villa Sporza” handelend over -jawel hoofdzakelijk- voetbal. Dat veranderde wel wat na de uitschakeling en er werd meer over koers gebabbeld. Maar het was toch het zelfde niet.

Na het EK, gisteren dus, ging men met “Vive le Vélo” beginnen. Of dat nog loonde voor die ene week … Beter dat dan niets, moet ik maar denken.

Alleen was het gisteren rustdag in de Tour …

Wat had ik gedacht toen ik schreef dat ik wel dacht dat het verblijf in Sunparks en dat in Center Parcs wel zouden doorgaan omdat de stand van zaken en de data van beide verblijven me dat lieten denken?

Als ik voorgaande zin nalees sta ik verbaasd dat ik geen koppijn heb van het denken, want dat is drie maal denken voor één zaak. Nu ja, dat is even tussendoor.

Waarom was ik nu zo hoopvol in het denken? De cijfers zaten goed, de verblijven zouden allebei na de schoolvakanties doorgaan en tegen dan zouden wij, met ons tweetjes, toch wel degelijk elk twee vaccins hebben gehad en zelfs al de vereiste twee weken voor de bescherming overbrugd hebben.

Feit is dat we wel met grote ogen keken naar de grote getallen supporters in de voetbalstadions tijdens het EK, met ongeloof de massa’s fans langs de kant van de Tour de France zagen -en zien- staan en met argusogen volgden hoe jeugdige vakantiegangers in Spanje alle regels aan hun dansende voeten¹ lapten terwijl het er daar bloedrood uitzag en dan te weten dat men nog moest beginnen met het inenten van bepaalde leeftijdsgroepen.

Maar de vaccins werkten toch tegen de nieuwe Deltavariant? Ja toch?

En dan blijkt dat:

• je toch meer dan licht ziek kan worden als gevaccineerde en zelfs in de kliniek kan belanden²;
• de ziek geworden feestvierders naar huis willen om uit te zieken³;
• ze hun goesting krijgen⁴.

Ben ik zo hardvochtig dat ik daar iets tegen heb? Neen. Ik snap dat zelfs. Maar wat ik niet snap is dat men er van uit gaat dat deze mensen, eens thuis, wél de regels zullen volgen. Want zie je, een deel daarvan gaat daar, volgens mij, óók vierkant zijn voeten aan vegen met alle gevolgen van dien.

Maar neen, we mogen niet met de vinger wijzen. Want de organisatie van de jeugdreizen heeft zelf alarm geslagen, zelf aan de rem getrokken en zelf maatregelen getroffen, de bedriegende -jammerlijke- sluipreizigers⁵ uitgezonderd.

Maar wat doen de terugkerende supporters en wielerfans en alle andere, anonieme reizigers? Daar hebben we, jammer genoeg, het raden naar.

Heeft dat alles gevolgen voor onze verblijven? Dat weet ik dus niet. Ik ga er nog steeds van uit dat ze zullen doorgaan.

De vraag is: hoe.

Allee! Tis nog niet bezig of tis al begost!

Keken we uit naar de Tour de France? Een beetje, maar niet al te enthousiast met al die coronamaatregelen die blijkbaar enkel aan ons besteed zijn.

En ja lap, patat, daar lagen ze al. Veroorzaakt door maar weer iemand die daar iets te doen stond waar die koers niet voor gemaakt is.

Hoe dikwijls heb ik nu al niet -met Luc als enige toehoorder- uitgeroepen, : “Haal die zotten van het parcours” bij het zien van de idioten die half in hunnen bloten of verkleed als voor Carnaval die bergen oplopen en de renners hinderen en zelfs in gevaar brengen.

Nu was het een kartonnen pancarte. Iemand wou omi-opi een hart onder de riem steken. Echt?

Hebben die een gebrek in hun leven? Kunnen die niet in het écht de groetjes doen of harten onder riemen steken? Naar de koers ga je omwille van de koereurs, de sport, de sfeer.

Maar blijkbaar is de aandacht nu verschoven. De koereurs dienen als achtergrond voor mensen die er geen morzel in geïnteresseerd zijn behalve in zichzelf en hun belachelijke selfies en groetjes en berichtjes.

Nog eens, maar dan luider dan gewoonlijk:

Haal die zotten daar weg!

Maar weerom heeft alleen Luc het gehoord.

Sedert de Tour de France van 2019, eigenlijk meer bepaald, sedert het einde van “Vive le Vélo” van 2019, leek de avond ineens te eindigen in een zwart gat.

Ik ging vroeger slapen. Nachtuil die ik vroeger was ging ik tegen 22u naar bed. Wat er wel goed aan was, was dan wel dat ik om 7u uit de veren was in plaats van om acht uur of soms halfnegen. Jawel, ik heb dus negen uur slaap nodig.

Wat gebeurde er nu? Nu met die nieuwe TdF 2020? Of eigenlijk meer bepaald, met Vive le Vélo? Ik ging opnieuw later in bed. Ik stond wel nog rond halfacht op maar was niet uitgeslapen. En een niet uitgeslapen ikke is niet echt convenabel. Een zjat koffie of vier en een kluts Sint-Janskruid later ziet de wereld er al heel wat zonniger uit.

Ik ben eens benieuwd of de komende week het aangenamere ritme gaat herstellen. Ik heb geen verdere nood aan een verschuiving van nachtelijke uren, ook niet aan het komende winteruur.

Dat we vorige week naar de garage moesten stak me zo tegen, maar me zo tegen dat ik dagen op voorhand al tegen de dag opkeek en wenste dat hij al voorbij zou zijn.

Het werd een schitterende dag.

Dat ik me zo verheugde op gisteren, maar dan echt zo verheugde, mag geen naam hebben. We zouden in de namiddag een uitstapke doen waar ik echt naar uitkeek.

En toen gisteren aangebroken was merkte ik na het ontbijt dat ik één van de oorhangers van één van mijn meest geliefde paren verloren was. Natuurlijk, de minder geliefden doe ik minder vaak in.

Hij moet in de woon- of eetplaats uitgevallen zijn maar toch zochten we -jawel, Luc is solidair in zo’n geval- het ganse huis af, veegde ik de ganse beneden en de hele boven, checkten we de papiermand en vroeg onze zetel zich af waarom wij blijkbaar zo graag tussen zijn darmen zaten te wroeten.

Verloren moeite, zonder resultaat.

In de namiddag gingen we dan dat uitstapje doen en terwijl we daar toch in de buurt waren gingen we nog iets anders meepikken.

Bij het tweede, waar we eerst naartoe gingen, stond een file te wachten. Ze was niet echt lang maar er kwamen vier mensen naar buiten en er ging niemand binnen. “Ik vroeg Luc: “Meende dat nu?” waarop we besloten dat we het daar voor bekeken hielden.

De tweede, de hoofdzaak, was niet te vinden. Niemand wist van toeten noch blazen. En als je dan hoort dat het niet doorging maar dat ze vergeten hadden de website aan te passen …

Thuis hebben we dan maar naar de TdF gekeken en daarna nog maar eens het hele huis aan een grondig onderzoek onderworpen, checkten we de roze vuilzak, hebben we nog net autopsie van het binnenwerk van de zetel gedaan en bouwden de volledige bekabeling voor de laptops om.

Met hetzelfde bedroevende resultaat.

Een mens is verdorie beter af met dagen die er op voorhand slecht uit zien.

Nadat we al te kennen gaven dat we het zo niet begrepen hebben op frietjes en groentjes -maken wij ons menuutje zelf af met tomaatjes, paprikaatjes, knolseldertje en ons vleesje niet te vergeten- moet ik nu ook nog melden dat ik het ook niet zo begrepen hebben op al die uitdrukkingen die met school te maken hebben zoals daar zijn: “de beste of de slechtste leerling van de klas”, het mondeling examen dat een wielrenner, die niet zo goed presteerde in de TdF, zou moeten afleggen¹, een andere die bij de les is² en de examens waar men het over heeft bij voetbalverslagen.

Als dat allemaal te maken heeft om de spraakvaardigheid van journalisten te bewijzen kunnen we er nog bij vermelden dat we het ook niet zo begrepen hebben op die uitdrukkingen als men het heeft over de wielrenners die de kopgroep moeten laten rijden. Die noemen ze dan de gesneuvelden.

En zij die niet winnen zijn de geslagenen of de verslagenen. Ik weet niet of ze het weten maar dat zijn gewoon de verliezers alhoewel ik zelfs dàt woord niet zou gebruiken, er kan er namelijk maar ene winnen. Wat zouden ze zeggen moesten die mannen met hun 180 of meer op één lijn over de eindstreep komen?

¹ VRT NWS – url: https://sporza.be/nl/2020/08/29/michel-wuyts-safety-car …
²https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20200905_96534493

Dit log had een aanloop, die begon toen ik las dat Dieter Van Huffel, ten voordele van het kinderrevalidatiecentrum, van Moskou-hoofdstad naar Moscou-Gent zou fietsen¹.

Dieter en zijn fietstocht geraakten wat in de vergetelheid tot hij terug thuis was en ik het artikel in de krant vond². Een topprestatie! Want zeg nu zelf, enig gevaar is aan zo een avontuur toch wel verbonden. Gelukkig maar met goede afloop.

Toen zag ik de eerste keer een artikel over een andere heroïsche fietstocht: “De Omloop van de Slagvelden³” -2.098km, 12 dagen, 8 etappes- die ze nu na honderd jaar nog eens wilden rijden. Het deed me wat denken aan oude verhalen die ik hoorde over het begin van de TdF toen elke deelnemer zijn eigen proviand en reservemateriaal moest meenemen en nog enige materiaalkennis moest hebben omdat ze er onderweg alleen voorstonden.

Eenmaal ze vertrokken waren⁴ vond Luc de website van Wielerroem⁵ en bleek dat ze op de weg van Sint-Truiden naar Tienen zouden doorkomen en in Tienen was er een controlepunt. We zouden eens een kijkje gaan nemen.

Het was geen koers, geen wedstrijd maar het was wel een krachttoer.

Luc vond dat we dan maar ineens naar Waarschoot en Oosteeklo konden gaan ook.

Een dikke proficiat aan alle deelnemers voor deze geweldige prestatie, maar ook aan alle vrijwilligers die dit mogelijk hebben gemaakt.

Filmke: “Als u zich afvroeg waarom het helden zijn…“
Luc filmde ook

Geërgerd door de invasie van nieuwe voetbalberichten en het wegdrukken van ander sportnieuws besloot ik na de TdF de Sporza-app op mijn telefoon te zetten, die van de andere nieuwsleveranciers had ik al.

En ja, daar kan je dus de sportweetjes lezen die de andere media niet vermelden én je kan wielerwedstrijden volgen waar ze op de zenders geen plaats voor vinden.

Dan lees ik over de Transcontinental Race¹ die gewonnen werd door Fiona Kolbinger².

Over dat soort wedstrijden hoorde ik pas toen Kristof Allegaert te gast was in Vive le Vélo. Straffe discipline.

Er valt veel te zeggen over het feit dat de andere nieuwsleveranciers zelfs geen gaatje vonden, al was het maar voor een kleine vermelding. Maar daar gaat het nu eigenlijk niet over.

Eergisteren vond ik een opiniestuk van Bieke Purnelle -directeur van Rosa vzw, kenniscentrum voor gender en feminisme- dat de vinger op een zere plek legde. Het is niet zo dat mijn zere plek de zelfde richting uit ging als die van Bieke Purnelle, maar de manier waarop nieuwsberichten vrouwen vermelden is soms erg ergerlijk: veelal iemands vrouw, dochter, moeder en/of zus, veelal een bezittelijk voornaamwoord ervoor, veelal een aanhangsel.

Zeg je er wat van, dan bekijken ze je of je over pietluttigheden valt. Bij sommige nieuwsberichten is het dan inderdaad nogal minnetjes om daar een punt van te maken, maar toch … journalisten zouden het uit zichzelf moeten weten.

¹ Transcontinental
² Sporza – url: https://sporza.be/nl/2019/08/06/duitse-klopt-ruim-200-mannen-in-4-000-km-lange-transcontinental/
³ VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/08/07/geef-vrouwen-een-naam/

Nu het er naar uit ziet dat we de eerste jaren geen vakantie in de U.K. meer gaan plannen waren we al over Frankrijk aan het denken.

Dat was de laatste jaren niet aan de orde omdat we niet naar de hitte wilden, maar nu we een lange zomervakantie splitsten in een voor- en najaargedeelte, zou dat best kunnen.

De geplande Engelandreis van het voorjaar werd vervangen door een verblijf in de Eifel, de geplande vakantie in het najaar gaat gewoon door en dat is niet Frankrijk. We spreken nu dus over het najaar van 2020.

Er zijn de dingen die ik ooit nog wou zien en er zijn de dingen waarvan ik nog niet wist -of nog niet weet- dat ik ze wil zien. Telkens we naar de TdF keken dacht ik: “Ja zeker! Dat wil ik er ook bij”.

Dinsdag liepen we en passant bij een Kringwinkel binnen en daar stond het eerste boek van “Vive le Vélo”. Dat boek is van 2012 weliswaar, maar koersverhalen veranderen niet -misschien worden ze enkel bij elke vertelbeurt een ietsje straffer- en Frankrijk blijft Frankrijk waar steden en bergen niet zomaar verhuizen.

Ik betaalde het boek 2€. Dat is misschien nog veel voor een Kringwinkel maar pakken minder dan zijn nieuwprijs en ook minder dan wat ik tweedehands² op het internet vond.

Het kon me op geen beter ogenblik in de handen vallen: zo net na de Tour nog wat nagenieten en toch al een vooruitblik met een snel eerste overlopen van de mogelijkheden.