Wat ze daar nog allemaal deden, is niet voor het blog. Het is niet de bedoeling hier een relaas te schrijven. “Ze hadden vakantie” zou eigenlijk moeten volstaan.

Dat houdt in dat ze wandelden als ze zin hadden in wandelen, maar ook dat ze lummelden als ze daar zin in hadden. En ook dat ze in niks zin hadden als ze zin hadden in niks zin hebben.

De voorlaatste avond kwam en ze zouden nog eens een toertje doen door het park. Niet dat daar veel te zien is. Er zijn veel paadjes, maar er staan ook veel huisjes. Zelfs rond en in de (grote) vijver staat het volgebouwd met huisjes.

Maar om nu in de trant, je kan het haast een inktvlek noemen, te blijven die Mizz D heeft ingezet met ooievaars op palen, willen wij niet ten achter blijven. Het zijn geen ooievaars en ze zitten niet op palen, maar in de categorie: “vogels op ongewone plaatsen” of “ongewone vogels op bepaalde plaatsen” mag het volgende niet ontbreken.

Sunparks De Haan ligt maar een kilometer van de tramhalte Zwarte Kiezel maar na het eerste stuk moesten ze linksaf en daar ging het mis. Daar waren werken bezig. Luc zuchtte en mske kreunde. Haar koffer was overvol geladen en dat ding rolt al niet en nu door die werken … En ze hoorde een bekend liedje in haar hoofd:

Door het grint
Op de wegen
Dwars door alles heen
Door dat stof
Al houdt alles me tegen
En toen Luc haar koffer overnam:
Met jou kom ik er toch doorheen.

Ze moesten niet naar de receptie, de papieren lagen bij de ingang al klaar. Ze hadden huisje 212 en daarvoor moesten ze aanwijzers naar zone 2 volgen.

Ze liepen rond de receptie, daar naar links, dan naar rechts en terug naar rechts. En toen moesten ze een grintweggetje in en daar was het.

In het huisje openden ze de map en wat zagen ze? Ze konden gewoon recht op recht naar die receptie lopen. Die platen volgen was voor de auto’s. Eigen schuld dikke bult hé, ze moesten dat plan maar bekeken hebben bij de ingang, maar daar was geen toog of tafel geweest. Och ja, tijd genoeg en die koffer sleuren is goed voor de armspieren.

Na het uitpakken en het avondboterhammeke besloten ze maar eens een wandeling te gaan doen. Een (grote) wandeling rond de (grote) vijver. Ze kwamen bij het parkcenter uit en gingen daar ook maar op verkenning. En hé! Daar had je een winkeltje! En terwijl mske zich dood gesleurd had aan die volle koffer, stond daar alles wat ze nodig hadden. “Nooit meer!” dacht mske “nooit meer neem ik proviand mee”. Net of ze er toen al over dacht om terug te gaan.

Ze zijn dan maar een wandeling door het bos, naar de hoofdweg gaan maken, kwamen terug aan de tramhalte en liepen zo door het donker terug door die werken.

Hoe het zo kwam, weten ze zelf niet meer. Maar op één of andere manier was mske in het begin van het jaar op de site van Sunparks verzeild geraakt en op één of andere manier had had het haar geïnteresseerd. Zomaar er efkes tussenuit, het leek haar heerlijk.

Ze had vroeger niet veel opgehad met die parken zoals Center Parcs en Sunparks. Maar ze was er nog nooit geweest en dan kan je geen oordeel vellen. Dat bedacht ze. Die keer dat ze er ooit met Max was kon niet echt meetellen.

Luc was direct voor het idee gewonnen en dus boekte mske. Ze wilden eigenlijk ergens in april maar dan konden ze de korting niet krijgen omdat ze dan in de vakantieperiode terecht kwamen. Maart dus.

Ze vertrokken maandag. De belbus was op tijd waardoor ze een trein vroeger hadden tot Leuven. Wat een sjaans eigenlijk want de trein die de aansluiting gaf had vertraging. Hij kwam maar twee minuten voor de aansluiting aan. Nu ja, ze zouden toch niet van perron moeten wisselen zijn, maar ik denk dat mske haar zenuwen dan wel al serieus moeilijk zouden gedaan hebben.

Terwijl ze daar op die aansluitende trein stonden te wachten, kwam er een vrouw aan die van verre met een brede smile naar Luc keek en hem in het voorbijgaan een goei vakantie wenste. Hij keek verbouwereerd en vroeg aan mske of ze die kende. Natuurlijk kent mske die niet. Luc moet ergens een dubbelganger rond lopen hebben. Dat kan niet anders.

De trein naar Oostende zat vol, bomvol. In Brussel stapten de mensen in hun coupé zaten uit en van dan af zaten ze wel erg comfortabel.

Oostende dus. mske voelde zich niet al te gemakkelijk tussen al die rollende koffers. Het leek net op een volksverhuizing. Gelukkig liepen alleen zij en Luc naar het station om de plaatselijke bagagekluizen te bekijken.

En wel ja, die waren groot genoeg voor de beide koffers en de tas ook nog. En het kostte 4€ voor 24 uur. Ze lieten de bagage achter want ze hadden nog een paar uurkes voor ze konden inchecken.

Ze zijn dan maar een friet met mosselen gaan eten voor ze aan de tweede etappe van hun reis begonnen.