Zo, ik heb de planning wat aangepast, de midges een dag vervroegd. Die beesten hebben het dit jaar namelijk uitgehangen.

Het eerste jaar dat we in Schotland waren hadden we haast geen last. We zijn gewend om hier product met Deet te gebruiken omdat dazenbeten zo een verschrikking zijn. De eerste keer echter had Luc zijn onderarm vergeten in te wrijven, met alle gevolgen van dien.

Daarna hadden we geen noemenswaardige midgesverhalen meer.

Dit jaar hadden we prijs. We vertrokken naar de Goatfell. Er zou geen regen komen. Maar eens in het bos begon het wat te druilen, zelfs niet genoeg om een regenjasje aan te trekken, al deed ik de bescherming van de rugzak wel om. En daar kwamen ze. Hele wolken midges zwermden rondom ons. Ze stierven massaal door de Deet en kleefden in het vocht op onze armen. Voor alle veiligheid spoten we nog maar eens.

En wat vergaten we? Vergeten kan je het niet noemen, ik heb namelijk nog nooit, maar dan ook nog nooit dat product op mijn gezicht aangebracht. Daar hadden wij beet, of beter gezegd: daar hadden de midges beet. Lucs voorhoofd leek een hooggebergte in miniatuur. Mijn hals, nek, oren, … tot net naast mijn ogen.

Bovendien had ik blijkbaar de achterzijde van mijn ene arm vergeten en jà, je zag exact de plaats waar geen product gezeten had. Op mijn benen, altijd bloot bij het wandelen, had ik geen enkele beet.

Die dag hebben we haast alle mensen die Goatfell zien opwandelen met een spraybus in de hand. Het eigenaardige is wel dat we bij het afdalen, waar het zonnig en droog was, geen midge meer gezien hebben.

In de toekomst gaan we ook ons gezicht behandelen. Je spuit het product op je handen en wrijft zo je gezicht in. Alleen vind ik die Deet niet zo een best idee om zo dicht bij ogen te gaan aanstrijken. De producten die we hier zonder Deet kunnen kopen helpen echter niet, dat hadden we al ondervonden. We hebben ons in Schotland dan maar Smidge gekocht. Dat gaan we hier uittesten. Er zit geen Deet in en is dus niet zo giftig.

Of het werkt? Dat wachten we af. We hebben tijd en nog wat Deet.

Ook de achterkant telt

Meer plaats om te denken

Een vakantie plannen hier ten huize is eigenlijk heel gemakkelijk. Ik doe dat. En dan niet om de redenen die in dit artikel worden opgegeven maar gewoon omdat ik beter ben in organiseren. Dat is geen bluf, maar een vaststelling.

De inbreng van Luc? Gemakkelijk. Arran moet bij in het pakket zitten en waar hij echt wel belang aan hecht: er moet een supermarkt in de buurt zijn zodat we ’s morgens vroeg het nodige proviand kunnen halen.

Deze week was ik een beetje aan het overdenken voor volgend jaar en ik vertelde hem wat ik als een bijkomende mogelijkheid zag. Hij tokkelde wat op zijn laptop, keek op en zei: “daar is ook een Coop”.

Wat betekent dat het plan al goedgekeurd is voor het vastligt. Het bijkomend probleem -voor mij- is dan wel dat ik een cottage moet zoeken die zich daar een beetje in de buurt van die winkel bevindt, liefst op loopafstand.

Stel dat dat zou doorgaan en het bevalt hem, bestaat natuurlijk de mogelijkheid dat hij het jaar daarna die mogelijke bestemming ook in het pakket wil.

En dat zou betekenen dat de vakantie alsmaar langer gaat worden.

Van jaar tot jaar merken wij dat er meer toeristen naar Arran komen. Dat Arran laatst nog vermeld werd in een lijstje met de zeven perfecte eilanden voor een daguitstap, zal er ook wel toe bijgedragen hebben.

Meer mensen betekent meer afval, niet alleen in vuilbakken maar ook gewoon in de natuur. Ik nam er wel meerdere foto’s van. Tot op de Goatfell toe lagen lege flessen. De meesten onder ons zullen wel al geconfronteerd geweest zijn met deze vorm van vervuiling.

Nieuw voor ons was het volgende.

Hondenbezitters zie je overal druk doende met zakjes om de kakjes op te ruimen. Netjes!

Op een zeker ogenblik begon het me op te vallen. Die zakjes met kakjes worden niet altijd daar gedeponeerd waar ze horen, maar ook gewoon langs de kant van de weg gegooid.

Dan denk ik: “laat dan gewoon liggen, dan kan het tenminste nog vergaan”.

Deze manier van opkuisen is enkel voor de schone schijn en dat kan -in dit geval- letterlijk genomen worden.

We hadden nog nooit de Auchagallon Stone Circle gezien en dat gingen we maar even recht zetten. Vermits dat toch in de buurt van Machrie ligt, ach ja, waarom niet, die reuzen in Machrie Moor doen we sowieso alle jaren aan.

We stopten op het carpark en werden onthaald door een geblaat van jewelste. Die schapen stonden daar van hun oren te maken en zelfs boven ons stond een schaap ons toe te mekkeren.

Ik sprong uit de auto, nam er een foto van en riep het beest toe: “what are you talking about?”

De schrik sloeg me om het hart toen ik het mutske achter de struiken zag doorlopen. Ik zei: “Luc, daar is een man”. Luc zette zich recht, keek over de struik en zei: “het is een vrouw”. Mja, voor zover: “what are you talking about?”.

We liepen rond de struik en de vrouw zei dat we haar niet op foto mochten zetten. Ik legde even uit dat ik dat nooit doe -ik heb het niet zo begrepen op mensen op mijn foto’s tenzij ik het bewust doe en dan vraag ik het wel- dat ik het schaap dat daar boven ons hoofd stond te blaten had vereeuwigd. Ze lachte en zei: “ja de schapen wél, ik heb mooie schapen”. Ze was de lammeren -halfwas weliswaar- aan het ontwormen en de border collie had die bij elkaar gedreven en daarom stonden de moederschapen zo te blaten.

We babbelden wat over foto’s, over FB waar we een gezamenlijke hekel aan hadden en ik nam foto’s van de schapen en Luc filmde ze, hoop ik toch.

Ik zette de vrouw niet op foto, een belofte is een belofte.

(Lees verder onder de foto)

Meer foto’s

Na Auchagallon vonden we de parking van Machrie overvol. Waren we toch vergeten zeker dat we vorig jaar genoteerd hadden dat we altijd vroeg zouden komen. Er valt genoeg te beleven op Arran, dus reden we gewoon wat anders doen en keerden enkele dagen later -in de vroegte- terug naar Machrie. En ja, de parking was leeg.

Om bij de Stone Circles te komen moet je eerst door een weide. Onderweg in die weide kwam een auto achterop. Ik zuchtte. Ik houd niet van auto’s waar ze eigenlijk niet … Ik keek om en keek verbaasd. Ze sprong uit haar auto, zei iets van: “vroeg op stap”.

En ja, ook deze schapen waren van haar. Weer bleven we babbelen en liep er ons al een vrouw voorbij, richting stenen. En al hadden we gehoopt dat we er alleen zouden zijn, kon ons dat op dat ogenblik niet schelen. Het was gewoon een genoeglijk moment.

Het bezoek aan de Stone Circles is altijd goed om met een wat vreemd gevoel terug naar de auto te wandelen, want niemand weet waarom die stenen er staan, niemand weet wat hun bedoeling is geweest en toch moet iemand die reuzen daar zo neergepoot hebben dat ze eeuwen later nog steeds imposant en rechtop in het landschap aanwezig zijn.

We liepen dus in gedachten terug naar de auto, toen de jeep andermaal naast ons stopte, ditmaal gewoon om te vragen of Vlaams nu keltisch of Germaans was.

Ik heb geen foto van de vrouw. Het spijt me. Ik zou hem niet publiceren maar gewoon voor mezelf. We hebben geen gegevens gewisseld. Dat spijt me ook. Maar ik zit zo niet ineen. Mogelijk zij ook niet.

Meer foto’s

Het is nu eenmaal een feit dat ik nooit echt de mode volgde, gewoon omdat ik vond dat ik wou gekleed lopen zoals ik wou gekleed lopen en dat dan ook dééd. Commentaren en rare blikken konden me niet schelen.

Dat veranderde wat nadat ik met de problemen -die ik hier in de reacties beschreef en die zo wat hier en daar op het 14 jaar oude blog terug te vinden zijn- te maken kreeg.

En dat veranderde terug, toen Luc op een website terecht kwam.

Ik liep dus langs Brodick Bay toen ik ineens door de openstaande deur van een winkeltje de regenjas zag hangen die ik al jaren geleden graag had gehad maar nooit had gevonden omdat hij eigenlijk nogal klassiek Brits was/is. Ik hield mijn pas in, zette een stap terug, keek nog eens, ik had niet verkeerd gekeken. Maar toch liep ik door. Luc, benieuwd geworden door mijn eigenaardig gedrag moest natuurlijk weten wat er gaande was. Hij wou weten waarom ik niet binnen was gegaan. Ik legde uit: ik breder geworden, één jas? Was de winkel binnen stappen niet vragen om een desillusie?

De volgende dag liep Luc de winkel binnen en zei: “gewoon eens kijken”. En ja, twee maten te klein. Maar anderzijds … hij zag er nogal ruim uit. Hij zit als gegoten want natuurlijk nam ik hem mee. Eén exemplaar in een winkel en mij dan nog passen? Dat is voorbestemd.

De ochtend van de Highland Games scheen de zon, maar toch deed ik de jas aan. De app voorspelde regen en al was het wat ongeloofwaardig, ik ging geen risico’s meer nemen. Niemand heeft me raar bekeken, niemand heeft gelachen.

De doedels vertrokken maar ineens boven de vierde en laatste groep, de Maybole Pipe Band -mijn favorieten- gingen de hemelsluizen open. Het goot.

Even dacht ik dat het uit was met de optocht, maar petje af voor die mensen, die doedelden gewoon verder. En het publiek? Dat publiekte verder. Wij dus ook.

(Lees verder onder de foto)

Meer foto’s

Nadien brak de zon weer door en besloten we toch maar een kijkje te gaan nemen bij de Highland Games.

En voor wie zich nog steeds afvraagt of …

Ze is rood!

John McLean stierf op 12 augustus 1854. Dat deed hij aan boord van een schip. De scheepsmaten wilden hem op het kerkhof in Lochranza begraven.

De inwoners van Lochranza echter weigerden daarvoor toestemming te geven, uit angst dat de dode John McLean “The Plague” (cholera) in hun dorp zou brengen. De matrozen gingen met hun verzoek naar Catacol, waar ze ook nul op het rekest kregen, precies omwille van diezelfde angst.

Uiteindelijk werd overeengekomen dat de dode kon begraven worden langs de kant van de weg tussen beide dorpen. Het graf bevindt zich daar nog steeds.

Later werd het de gewoonte dat mensen, wanneer ze voorbij kwamen, een kei van het strand op het graf legden als teken van respect en mogelijk als verontschuldiging omdat hij niet op één van beider kerkhoven te ruste werd gelegd.

Zo hoorde ik het verhaal, al blijken er nog andere versies te zijn.

Meer foto’s

We zaten een beetje gewrongen met het eten. Omwille van een probleem dat we pas twee dagen vóór vertrek te weten kwamen, konden we niet zomaar eten wat we anders aten. We pasten ons dus maar aan.

Dat begon al voor we vertrokken. We aten wat mocht en bleven van de rest af.

Groot was mijn verbazing toen ik op onze bestemming aankwam en me realiseerde dat mijn short aan de losse kant zat.

Wat was er gaande? Ik voelde me vermageren, écht!

Ik had gehoopt dat het spectaculaire van de eerste twee dagen zich zou doorzetten, maar dat deed het jammer genoeg niet, het stabiliseerde.

Verdorie toch!

We hadden het brugje nog nooit gezien, maar Luc wilde even een nieuw bord lezen dat ze daar hadden neergepoot en zo ontdekten we het.

We ontdekten nog meer. Onder de brug zat een reiger gewoon mooi te zijn. En ik had het fototoestel niet bij me en Luc zijn camera niet. “Altijd meenemen” zegden we “zelfs als we naar de Coop komen”.

Jammer maar helaas, we zagen reigers genoeg maar niet meer daar onder die brug. En die brug deden we haast dagelijks aan, gewoon om te kijken of hij …

Soms nam ik nog maar eens een foto zonder reiger. Die foto’s krijgen dan wel allemaal als titel: “geen reiger”.

Pas thuis, dat is twee weken later, vraag ik me af waarom ik het beest niet met mijn gsm fotografeerde. Meestal denk ik daar op tijd aan. Die keer niet.

Verloren kansen blijven ook wel lang in het geheugen.

Meer foto’s