Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tag: Verdronken Land van Saeftinghe

De boekenverkoop

Gisteren gingen we naar een boekenverkoop. We stonden er heel vroeg voor op, het was wel een eindje rijden.

En omwille van dat eindje, hadden we daarna nog een paar bestemmingen voorzien, kwestie van niet gewoon heen en terug te rijden. Zo zouden we naar het Verdronken Land van Saeftinge gaan, dat zeggen we al zo lang. En ook het Hooghuis in Doel stond nog eens op het programma. Herita kon daar in april 2023 eigenaar van worden en gaat het restaureren1.

Nog voor we vertrokken wisten we al dat we al verdronken land genoeg hadden gezien, schrapten Saeftinghe en Doel en zijn na de boekenverkoop maar gewoon naar huis gekomen.

We hebben thuis maar een Glühwein gedronken en hebben onze aanwinsten bekeken.

____________________
1 Herita

Het verloren land

Het is een oud verhaal waar ik niet van in den beginne bij was. Luc vertelde het me toen we elkaar leerden kennen.

Hij was, vele jaren geleden, in 2001 om precies te zijn, naar Antwerpen afgezakt om Marc Wauters de gele trui te zien winnen in de tweede etappe van de TdF van dat jaar. Dat Marc Wauters die dag de gele trui zou halen wist Luc natuurlijk niet, dus dat was mooi meegenomen.

En daarna was hij nog langs de Schelde gereden om de Tall Ships te zien. Er zit momenteel wel wat de mot in het verhaal want er zijn hiaten in zijn herinnering. Kwamen ze toe? Vertrokken ze?

Feit is dat hij ergens in een dorp belandde waar een inwoner hem vertelde dat hij gewoon even verder moest gaan kijken, daar kon hij de schepen bijna aanraken.

Sedert wij elkaar kennen is Luc op zoek naar die plaats, de naam van het dorp weten we wel, we waren er zondag. We hadden een mooi zicht, ze kwamen erg dichtbij -al was dat “bijna aanraken” natuurlijk wat overdreven- zodat Luc zelf zei: “Het moet wel hier geweest zijn”.

Ik dacht: “Oef! Probleem opgelost”. Eens thuis rezen de twijfels. Het kan daar niet geweest zijn want toen hadden de schepen een bocht gemaakt waar hij stond.

Jammer is wel dat hij er telkens pas een dagen vóór die schepen in de buurt zijn over begint zodat we geen tijd nemen/hebben om eens te gaan kijken.

Toen hij zondag in de auto dan begon over “volgende keer” zei ik met zeurderige rode kop dat het nu voor even wel genoeg was geweest.

Maar we willen nog eens naar het Verdronken Land van Saeftinghe ook … wie weet of we dan niet even …


Powered by WordPress & Theme by Anders Norén