Vandaag zijn er Verkiezingen voor de Gemeenten en de Provincies. Voor de eerste keer zijn deze niet verplicht.

Maar net zoals in juni kregen we, vorige maand al, te maken met het zeurderig verkiezingsspotje dat in je hoofd gaat hangen en je voorhoudt …

Maar niet kiezen is verliezen¹
Je stem is te veel waard
(…) Afhankelijk van in welke strofe ze zitten (…)
En kies met De Standaard

Het feit dat het deze keer niet verplicht is stoort bepaalde politieke kanten al, ze zijn er tegen want ze voelen zich op deze manier geen vertegenwoordiger². Zou het verschil uitmaken? Zouden ze meer vertegenwoordiger voelen als iedereen die verplicht werd mannekes ging tekenen op het kiesformulier?

Nu ja, ik heb daar nu ook mijn mening over, maar ik loop niet graag met mijn mening te koop. Want voor iedere mening die ik lees in de media, zijn er tien die die verguizen. Soms onderbouwd, soms gewoon om dwars te doen.

De grote vraag is nu: “Ga ik stemmen vandaag? Ga ik mannekes tekenen op mijn kiesformulier? Ga ik niet beter een wandeling maken?”

Naar de boekenmarkt kunnen we sowieso niet al is het dan de tweede zondag van de maand. De locatie doet dienst als stemlokaal.

Verliezen doen we dus toch, al kunnen we dààr niet voor kiezen.

Even vlug tussendoor! Want in de voormiddag is er de ochtendsessie van de atletiek in Rome en ’s avonds hebben we natuurlijk de avondsessie.

Dus ga ik maar even een paar eigenaardige nakomers van de verkiezingen vermelden. Het eerste gaat over hen die de regels aan hun laars lappen en niet gaan stemmen.

Record van 2019 verbroken: meer dan miljoen mensen kwam niet opdagen aan stembus¹

De vraag die zich opdringt is of het nu geen tijd wordt om die verplichting af te schaffen. Mogelijk gaan ze nu wel beginnen bestraffen, ofwel gaan ze het op typisch Belgische manier maar op zijn beloop laten. Maar de dees gaat zich niet laten vangen.

Kontich en Mortsel roepen op om achtergelaten identiteitskaarten op te halen na verkiezingsdag²

Had ik me bij het buitenlopen efkes ongemakkelijk gevoeld omdat ik nogal opvallend in mijn zakken had zitten tasten of ik mijn securid wel had weggestoken, werd die lichte gêne ineens van de tafel geveegd.

En in Genk en Hasselt zitten ze met een aantal identiteitskaarten die overbleven omdat hun eigenaars de verkeerde mee naar huis namen³.

Mijn identiteitskaart had ik wel degelijk terug gehaald én bekeken, al had de dame achter de tafel me, ter bevestiging, weer betuttelend “Maria” genoemd en heb ik de neiging om te zeggen: “Mevrouw S. zou ook wel mogen” maar onderdrukt.

Moest ik nu mogen en niet moeten, zou ik misschien wel gaan omdat het een recht is.

Nu ik moet is het een verplichting en vind ik het verloren tijd.

Dat is niet echt zo, het voelt zo aan omdat door deze verkiezingen de maandelijkse boekenmarkt niet kan doorgaan.

En dat gaan ze in oktober nog eens dunnetjes overdoen, als we moeten gaan stemmen voor de gemeenteraad.

Die blijkt dan wel niet langer verplicht te zijn, maar ze hebben wél de zaal nodig natuurlijk.