Vrouwenthrillers – Wizzewasjes

Bij de boekenverkoop vorige zaterdag heb ik een boek van Nora Roberts gekocht.

Ooit lang geleden heb ik dat nog eens gedaan, zo in een bevlieging een boek van Nora Roberts meegebracht omdat er zo een mooie foto op de voorzijde stond. Dat boek heb ik nog.

Ik heb later wel meer boeken van Nora Roberts gekocht, toen Amke die boeken massaal ging lezen. We konden uren palaberen over inhoud, nonsens en non-inhoud en dit tot groot jolijt van Ella en Luc. Geroloogd dat die twee toch hebben!

We hebben er beiden samen genoeg van gekregen en zijn ermee gestopt. Zij heeft de hare gehouden. Ik heb de mijne gesorteerd.

Hier staan er wel nog. Die waar toch nog iets of wat verhaal in zit heb ik wel gehouden. De andere gingen naar boeken- en rommelmarkt. Ze gaan er als zoete broodjes.

Waarom ik nu dit exemplaar meebracht is simpel uit te leggen. Het kostte 1€ en het is een omnibus met vier verhalen. Als ik het niet goed zou vinden zou hij rap in één of andere doos zitten.

Het boek is nog niet uit. Ik weet zelfs niet of ik het ga uitlezen. Ik denk zelfs dat ik het niet ga uitlezen. Het is slaapverwekkend.

Daarom heet het ook: “Verhalen van de nacht” waarschijnlijk.

Ik heb een boek gekocht van een schrijfster waarvan ik dacht dat ik nooit een boek zou kopen. Ik vermoedde dat ze enkel zoetsappige liefdesverhalen zou schrijven en dat is niet bepaald aan mij besteed.

Ik kocht “De Obsessie” van Nora Roberts. Waarom ik daartoe besloot? Voor een domme reden. De voorpagina sprak me aan. Dat weet ik nog. Ik laat me niet echt leiden door alleen maar een prentje. Het gegeven op de achterbladzijde vond ik ook wel iets hebben. Maar een huis in de bergen? Dat zou ik wel willen.

Het boek dus. Ik heb het in één keer uitgelezen. Blijkbaar vallen die boeken onder de noemer vrouwenthrillers. Vrouwenthrillers? Ik wist niet dat vrouwen anders thrillen dan mannen. Wat voorzichtiger misschien? Met een French kiss en ’t is genezen?

Misschien moet ik eens een boek van J.D. Robb lezen. Die schrijft dan weer echte thrillers -met een vleugje liefdesverhaal- waarvan ik eigenlijk vermoed dat ze handelen over de zoveelste politie-inspecteur in de rij. Boeken die pas succes kregen nadat geweten was dat J.D. Robb óók Nora Roberts is.

Het is niet omdat mijn voorkeur voor droge witte wijn omgeslagen lijkt naar zoete dat ik ook mijn smaak qua boeken ga aanpassen. Suzanne Vermeer bijvoorbeeld, daar bedank ik voor.

Het boek was dus niet zo klef als ik had verwacht, maar mijn zoetgehalte is voor het ogenblik wel goed op peil.