Zover ik me kan herinneren heeft het weer nooit invloed gehad op mijn humeur. Er valt niks aan te veranderen, we moeten het toch nemen zoals het komt.

Maar nu heeft het toch een peil bereikt waarvan ik denk dat het stilaan genoeg wordt. Elke planning, voor wat dan ook, moet doorgeschoven, herbekeken, aangepast of opgeborgen worden. En dat heeft dan veelal meer met de voorspellingen dan met het weer zélf te maken.

Voor ons verblijf aan de Bostalsee voorspelde men de ganse week regen en de week erna mooi weer. Je kan niet geloven hoeveel regenkledij wij hebben meegenomen. Maar we hadden geluk. De eerste dag regende het, de volgende dagen was het mooi. De valies ging vol ongebruikte kledij weer mee naar huis.

De week erna -de voorbije week dus- goed weer? Jawadde, daar zaten ze ook goed naast.

Voor de rommelmarkt de voorbije zaterdag werd veel regen voorspeld. Gelukkig konden wij nog een plaatsje binnen bemachtigen. Het werd een prachtige dag.

En ik bedacht hoeveel geluk wij hadden, als je hoort en leest wat er elders weer gebeurde. Dan is een niesbui -of twee- door een stoffige hal maar een kleinigheidje.

En toch had het weer invloed op onze geplande wandeling van gisteren, tweede Sinksendag. We wilden een, reeds gemaakte, wandeling opnieuw afwandelen. Of het zou regenen of niet, de wandeling viel in het water. De wandeling ligt in het getroffen gebied.

Tegen regen heb ik een regencape maar glibberige paden door modder in overstroomd gebied vind ik, sedert die artrose in mijn heup, helemaal geen plezier meer. Laat staan dat die paden nog onder water zouden kunnen staan.

Mijn humeur? Dat zei: “Ja làp” of iets straffers, daar bleef het bij. Maar het kwam toch maar nieuwsgierig over mijn schouder kijken terwijl ik druk doende was met alternatieven zoeken.