Naar aanleiding van de twee onderste reacties op ons blog gaan we hier eens met de glazen rammelen. En al diegenen die denken dat mske nogal hard uithaalt, die mogen het eerst ook eens 27 jaar met iemand proberen uit te houden die bij elke tegenkanting dreigt met: “ik pak een koord”.
 
Nà al die jaren is mskes reactie nú: “wél doe het en laat me ermee gerust!” En al dat gezanik over een vraag om aandacht en wat weet ik veel doet mske af als pure nonsens. Pure egoïsten jà! Aha … ik krijg mijn zinneke niet, je zal wel zien. Ofwel doen ze het, ofwel zwijgen ze!
 
Egoïsten en bovendien lafaards! Ene die zijn vrouw ook eens iets ging laten zien sprong voor de trein, maar hij ging niet alleen dood, hij nam zijn dochterke van vier mee!
 
Net vertelt Slow dat er wéér ene op een forum zijn zelfmoord aankondigt.
 
Als leven zó tegen hun zin is, wees dan menselijk en laat die mensen er uit stappen astemblieft! Het leven zou voor de anderen iets gemakkelijker zijn en dan zouden er daarvan toch al minder zijn die ook de grote stap willen wagen.

We hebben weer wat teweeg gebracht met die uitspraak van “ik ben … , ik ben … jaar en ik doe … na.

Vele jaren geleden was dat op TV en Zus en Zoneke liepen daarmee ganse dagen te lachen. Ze vonden dat programma goed, niet omdat het goed was in hun ogen maar omdat het belachelijk was. Dus ronkten de raarste geluiden door het huis. Van “chwchwchw”, over “hei hei hei heihei hei, tot miep, miep pweeeeeeeuuuuuung. Respectievelijk waren dat dan Donald Duck, Woody Woodpecker en Roadrunner. Om horendul van te worden. Maar zij gierden het uit bij elke nieuwe aflevering.

Slow opperde dat dat programma iets van “in de kast” of “de kast” of zoiets heette maar Zoneke weet het niet meer. En mske? Die heeft daar nooit naar gekeken, ze had het al in levende lijve in huis.

Deze morgen brak Slow zijn hoofd daar nog over zodat hij het op Google trachtte te vinden. Hij is bij de Nederlandse TV uitgekomen en … hij heeft die mensen een mail gestuurd. Hij heeft daar als handtekening onder gezet:

Ik ben Slow
Ik ben 48 jaar
En ik doe mezelf na.

Gelukkig heeft hij daar een smilie bij gezet want wat zouden die mensen anders nog kunnen denken.

800 man beveiliging om eens naar Brussel te gaan. En daar dan nog de plaatselijke elite presentatie niet vergeten.

Hoe kunnen die mensen in ’s hemelsnaam zó leven?

Hoeveel gaan er mee als ie naar het klein buroke wil? Drie? Hmmmm! En wat zeggen die dan tegen mekaar? “Die tweede pling was eerder ploeng”?

Amaai, dan liever wat minder en wat meer plezier. Stel je voor dat Slow en mske naar Brussel gaan en laat ons zeggen dat er “maar” 10 veiligheidsagenten meegaan en als Slow en mske dan een kus geven, schrijven die allemaal in hun agendakke:

Tijd: 10.04u;
Plaats: Biejenhaversstrotje;
Duur: anderhalve seconde;
Soort: mwa-ke!

Sebiet het liedje van “de zotte keunink” eens posten voor al die mannen die zich zo belangrijk wanen dat ze geen gezond boerke kunnen laten zonder dat de ganse goegemeenschap heeft het geweten.

Aan alle gasten/grieten met een weblog
 
Hallo, het Nieuwsblad Online is op zoek naar bloggers tussen 14 en 18 jaar (ongeveer). Stuur asap een mail met een url van jouw site naar Nbonlineteam@vum.be. Wie weet valt ons oog op jouw blog en dan is het hek pas helemaal van de dam! Bedankt!
 
http://www.nieuwsblad.be
NBonlineteam

Hallo!
Ik ben ms!
Ik ben 50 jaar!
En ik doe een weblog na!

Is dat nu eens rotdag vandaag ja!

De boekhouder maakt een fout van 4 eurocent! mske mag de boete betalen.

Ergens maakt een computer een fout! mske mag de boete betalen.

Mr. Sloddermans verliest zijn CD met de dossiers van 2003. mske mag die hermaken. Mr. Sloddermans is nu razend omdat ze daarvoor een uur durft aan tellen. Hij moet ook dingen gratis doen voor zijn klanten.

Zoals moe zei: “Verniet gaan de katten.”

mske had er al een vermoeden van dat er wéér iets op zijne lever lag! Volgende keer is de CD brander kapot!

Crapulo nondedjaré!

Toen mske enkele maanden geleden het ineens beu was om steeds om haar geld te moeten vragen bij Mr. Sloddermans, belde ze hem en zei: “uw boekhoudster maakt er een soepke van, ik wil met haar niks meer te maken hebben. Ik zend de factuur per mail en als ik dan dossiers kom halen liggen de centen klaar”. Sloddermans was akkoord. De eerste keer had hij het blijkbaar gesnapt.

De keer erop geen centen en mske belde hem van op zijn buro en vroeg of hij er op kickte om haar achter haar geld te laten vragen. Mr. Sloddermans stikte bijna van verontwaardiging en smeet mske naar haar hoofd dat hij géén tijd had voor verlengde weekendjes aan zee en dat hij pas van vakantie thuis kwam (???) en dus zijn hoofd niet stond naar zakelijke transacties.

En toen kwam de periode waarin Mr. Sloddermans mske zo hard nodig had omdat Monsieur de la Petite Dee zijn nierattack had gehad en het liep vlot, probleemloos.

mske stuurt de factuurmail vorige vrijdag avond zeggende dat ze zondag langs komt. Mr. Sloddermans stuurt haar zaterdag een mail over een dossier, zondag een mail over een een verandering die hij wil in de layout. Zondagavond … geen centen.

Gisteren belt mske hem, eigenlijk voor iets anders maar ze wou er toch even aan herinneren dat ze een afspraak hadden, maar ze kreeg de kans niet iets te zeggen want Mr. Sloddermans vloog uit: “ik heb een zwaar ongeval gehad anderhalve week terug en ik ga “nu” naar huis en in mijn bed (17.00u).

En mske vroeg haar vraag over het dossier en hij zakte in als een verkeerd gerezen deeg en zei dat hij een aanvaring had gehad met een bus, hij had niks néén, maar hij was zóóó moe van achter zichzelf aan te hollen.

En mske bedacht vannacht dat, als Ex zijn kuren kreeg, de wereld niet stilstond noch vroeg: “mske kan je nog volgen?” Neen integendeel. De wereld laadde nog meer last op haar kruiwagen. En mske bedacht verder dat het niet is omdat Mr. Sloddermans een bus gaat rammen, dat mskes wereld moet stilstaan en ze dacht dus “dát zullen we nog eens zien”. Het was nog vroeger dan anders maar ze sprong uit bed en dartelde naar beneden, vol goeie moed want ze ging dàt en nog één ander op poten zetten. Ah ja, dat heb ik al gezegd.

Ze belde dus naar Mr. Sloddermans en zei: “hier valt ook de lucht naar beneden en ik moet vandaag mijn geld hebben”. En ze stond met haar mond vol tanden toen Sloddermans zo vriendelijk was te vragen: “wat is er dan gebeurd?” Eigenlijk heeft hij daar geen uitstaans mee en mske zag zichzelf nog niet zeggen dat ze eens eindelijk naar het boekenfestijn wou gaan en boeken kon kopen die ze wou zonder te moeten rekenen of ze het zich wel kon permitteren. Dus vlamde ze daar maar één of andere rare reden uit en voelde zich daarna ongemakkelijk. Maar nu gaat het beter. Het is al gelijk wat ze er uit geflanst heeft, Sloddermans gaat betalen en mske gaat het vanavond halen en ze heeft er tenminste geen ruzie mee gemaakt, wat wel het geval had geweest had ze gewoon gezegd: “ik wil mijn centen, das al!” zoals ze normaal gezien zou doen.

En Slow zei: “toch wel erg hé, je hebt daar recht op en moet dat nog rechtvaardigen waarom je het wil”.

Maar de verstandhouding met Sloddermans is nu momenteel wel zo goed dat het leefbaar is, dus zal mske nog maar een paar goei redenen uitzoeken waarom ze centen nodig heeft voor een volgende gelegenheid.

De telefoon gaat.
Op het schermpje staat privé nummer.
 
mske neemt toch op want het is geen SS tijd.
Het is Mr. Sloddermans.

Mr. Sloddermans, waarom verbergt U uw nummer?

Mijn nummer verbergen?
Maar ik héb geen nummer.

Er zijn van die situaties die op zich niet gevaarlijk zijn maar uiteindelijk toch een slechte afloop hebben. En dan denken we aan de luchtshow in Oostende en het skilift ongeval in 1998 in Cavalese.

Nà Cavalese betaalde de US Airforce (gedwongen of niet, dat weten we niet meer) zoiets van een 80.000.000 BEF uit aan de Belgische slachtoffers en Zoneke was de mening toegedaan dat dat goed was. Maar mske zei: “de mensen zijn er vet mee als hun kind niet meer naar huis komt; ik zou het niet willen”. Maar Zoneke antwoordde: “mama, als ik dat moest zijn en jij weigert dat, dan kom ik terug!”

“Dan zeker niet” zei mske.

“Och jong” zei Zoneke.

Het is koud buiten! Ijskoud! En toch staan er mensen te wachten om een glimp van Bush op te vangen, niet wetend waar of wanneer hij gaat komen. Die zijn daarvoor van uit Limburg naar Brussel gegaan en blijven daar overnachten.

Staan ze daar in de kou te wachten en te kijken naar politiewagens die naar links rijden, die naar rechts rijden.

Die mensen zijn ook al naar Frankrijk naar Bush gaan kijken en toen hadden ze geluk! Hij is op 2m van hen gepasseerd! En toen de reporter vroeg of hij hen dan een hand had gegeven antwoordde de man: “neen, maar ik heb wel zijn hand gezien”.

Maar het was allemaal erg interessant om zien want die vrouw had al scherpschutters gezien, maar die zag ze nu niet meer.

Op de radio! Op de noen! Geen commentaar.

En nu gaan we “sjotten”!

Door va heeft mske voetbal altijd gehaat en liep er in een boogske rond, ging weg als het op TV en/of radio was. Ex was ook niet voetbalgezind en dat was dan een meevaller.

Slow integendeel! Slow en mske komen goed overeen als het over sport gaan maar die voetbal!

En nu hoort mske natuurlijk al die voetbalnonsens en dan heeft ze daar haar bedenkingen bij.

Elf mannen doen hun werk niet goed en een ander wordt ontslagen. Okee, die andere maakt misschien fouten in de opstelling of de samenstelling, maar daar alleen kan het nu toch niet aan te wijten zijn.

Ziet mske dat nu weer te eenvoudig als ze denkt dat de spelers van een bepaalde ploeg toch niet meer spelen voor de eer van de ploeg omdat ze niet meer uit de streek zijn, maar enkel spelen om de -vele- centen? En zou het dan niet beter zijn om ze een kleiner preeke te geven en een bonus bij elke gewonnen match? Niet bij elk doelpunt want anders staan ze met elf voor dat net en sjotten mekanders schenen over om toch maar zelf dat punt te scoren.

En mske zegt: “als ik er mag naar luisteren, dan mag ik er mijn gedacht over hebben ook!”