Deze week woensdag dan, Zoneke en Bollie waren vroeger thuis, Slow en mske nemen de bus van een uur vroeger, dan hebben ze ook de trein van een uur vroeger. Of tenminste, dat denken ze. Want zoals mske vroeger al eens zei: “als de bus op tijd is, is de trein te laat”.

Ondertussen waren ze nu toch al gewend geraakt aan een bus die op tijd kwam. Het was dan ook een dikke tegenvaller toen die bus daar ineens weeral eens met tien minuten achterstand kwam aangetuft. We hebben het ons hier al afgevraagd hoe die het klaarspeelt om aan een stelplaats te vertrekken en aan een halte, zeven minuten later al zoveel vertraging te hebben.

Feit is gewoon, hij had die vertraging. En terwijl die bus normaal om drie minuten na het uur in Tienen zou zijn, zou die nu enkele minuten te laat komen om die trein nog te halen. En dan met al dat werk, daar nog veertig minuten op de volgende trein zitten wachten … mske werd er zowaar moedeloos van.

Geluk bij een ongeluk? Er stapte bijna niemand op. Er stapte bijna niemand af. Wat inhoudt dat die bus goed door kon rijden. Het is een snelbus voor iets ook. Zelfs aan de lichten in Tienen kon hij gewoon door. Slow keek naar de tijd. mske, die echt een kruis gemaakt had over die trein, begon te denken dat het er toch nog in zat. De bus nam de voorlaatste bocht. Ze konden het halen. De bus nam de laatste bocht. Het kon, jawel het kon.

Slow stapte naar de chauffeur, legde de situatie uit, zodat ze direct aan het station zouden kunnen afstappen in plaats van het toerke rond de rotonde nog mee te maken.  De bus reed het plein op … en de trein reed het station binnen. Als dat niet treiterachtig is.

Normaal doet die trein zijn deuren open, reizigers uit, reizigers in, deuren dicht en weg.

Nu sprongen Slow en mske van die bus en zetten het op een lopen, straat over, rond het station, het ganse perron … Slow sputterde niet tegen zoals hij in het verleden al meerdere keren deed, hij liep. mske daar achter op haar oogielen en met haar laptop in de ene en haar tas in de andere hand en ze zei: “zie je die conducteur?” Ah ja, dan konden ze nog laten weten dat ze er aan kwamen.

Slow maakte een onbestemde beweging met zijn hand richting trein maar liep verder. Ineens hoorde mske iemand roepen: “niet lopen!” “De conducteur” zei Slow, die doorrende. mske begon te stappen. Maar ze hupte toch de trappen af, waar natuurlijk al diegenen die van de trein kwamen recht op haar afkwamen over de volledige breedte van de gang.

Ze rende de trappen op. Probeer maar om niet te lopen in dat geval.  mskes benen namen het commando over. Ze stormde het perron op en zag Slow nog instappen bij de conducteur en liep richting … “Niet lopen” zei die nog eens, maar hij floot op zijn fluit. “Maar jij fluit al” zei mske en ze sprong de trein op.

Ze lieten zich in een zetel vallen en vroegen zich af hoeveel vertraging ze die trein hadden bezorgd. De man kwam de wagen in voor de kaartjes, hij knikte hoffelijk en zei “Madame Kim Gevaert”.

Slow legde efkes de situatie van die combinatie bus vs trein uit waarop de conducteur concludeerde dat het niet altijd aan de trein lag en hij ging verder, kwam terug en zei: “daar is een man die een fles water heeft, wil u wat drinken?” mske bedankte. Je weet nooit welke doping er in zo een fles water zit.

Ze stapten af in Landen, waar mske efkes in het voorbijgaan tegen de man zei: “en nu à la Philippe Gilbert naar huis” waarop hij eens naar de wachtende fietsen keek.

Hebben jullie de verhalen nog niet gemist? De verhalen over het openbaar vervoer en zo? mske had ze zo express wat opzij gehouden omdat ze niet wou dat het leek of het altijd fout ging. Maar op een zekere manier doet het dat wel, maar op een andere dan weer niet.

We wilden eerst het relaas van de twee laatste woensdagen in één postje gieten maar dat zou echt wel te lang worden.

We beginnen met vorige week woensdag dan maar, Zoneke en Bollie waren vroeger thuis, Slow en mske nemen de bus van een uur vroeger, dan hebben ze ook de trein van een uur vroeger. Of tenminste, dat denken ze. Want zoals mske vroeger al eens zei: “als de bus op tijd is, is de trein te laat”.

In Tienen station staat op het aankondigingsscherm echter vermeld: “vertraging nog nader te bepalen”. Omdat dat nu eens niks wil zeggen vragen ze maar aan de onderstationschef wat het probleem is. De locomotief was defect, ergens ter hoogte van Ruisbroek. En neen, de onderstationschef had er geen goed oog in. Hij dacht dat die nader te bepalen vertraging wel eens een totale afgelasting van die trein kon zijn. Waarop de micro begon te kraken en ongeveer dezelfde informatie het station in spuwde.

mske en Slow gingen naar het perron en zetten zich op het bankje, waar ze werden aangesproken door een jongen van een jaar of tien. Een hartenbreker in spe. Gitzwarte blinkende haren, donkere blinkende huid, karboenkels van ogen en een glimlach van oor tot oor. Hij sprak Nederlands al hoorden Slow en mske goed dat het niet zijn moedertaal was. Hij wou weten hoe laat de trein zou komen. Díe trein! Slow en mske legden het uit en het joch vertelde het aan, vermoedelijk, zijn ouders, die een taal spraken die op geen enkele manier op een Europese taal leek. Vermoedelijk indianen.

Hij wou weten hoe ze dat allemaal wisten en konden weten en Slow legde het hem uit over aankondigingsschermen en meldingen door de micro. Even later wou hij weten waar de trein naar Leuven kwam, want hij had zijn diensten aangeboden aan een jonge vrouw die blijkbaar ook verloren liep tussen de gele uurregelingen.

Toen de trein naar Leuven het station binnenreed, riep hij de vrouw nog snel toe dat het haar trein was. “Die wordt later zeker stationschef” zei mske tegen Slow.

En toen kwam hun trein, t.t.z. de trein naar Genk. De jongen dacht dat hij daar ook kon opstappen. Maar dat was niet zo. Die mensen moesten niet naar Genk. Ze moesten nog twintig minuten langer wachten en nog een boemelke laten rijden ook.

Het jongetje heeft hen uitgewuifd. En toen ze in Landen afstapten bedacht mske dat ze die mensen misschien beter mee hadden gebracht tot in Landen, waar ze ze dan in de goeie handen van onze stationschef hadden kunnen achterlaten. Nu zullen ze nooit weten of die mensen uiteindelijk goed terecht zijn gekomen.

Maar druk in de weer … maar niet met bloggen.

Ze liepen naar buiten achter Amke en Ella en Zoneke keek in de hoek aan de kelder en zei: “dat drink ik straks”. mske keek of ze het in Keulen hoorde donderen. “Wat drink jij straks?” vroeg ze terwijl ze ook in de hoek aan de kelder keek. “Een kriek” zei Zoneke en hij bekeek mske of ze ze niet allemaal op een rij meer had.

Die krieken! Die staan daar niet alleen, daar staan ook donkere Grimbergens bij. Die kochten Slow en mske toen er bij Colruyt een actie voor de Belgische bieren was. Dat was voor als er eens iemand zou komen. Maar aangezien hier nooit iemand komt, stonden die daar te staan en Slow en mske vergaten die. Ze vergaten die dus in die mate dat, als er iemand komt, ze daar zelfs niet meer aan denken.

Kriek drinken is één ding. Maar waar waren de kriek glazen? Nu ja, mske kon niet zo direct denken waar die waren en ze namen dan maar het kriekglas dat in de keuken staat bij de andere, nergens bij passende, glazen.

“Dat is toch wel straf” zei mske ’s avonds tegen Slow “ik had kriekglazen en jij had kriekglazen en nu vinden we geen van alle terug”.

Dom hoor van mske! Ze heeft er twee keer naast gekeken. Ze stonden in hun doos onderin de kast, maar dat komt door die in-de-weg-zitters, want daarmee moet je je dubbel bukken om iets te zien. Bovendien waren die glazen niet bruikbaar. Die moeten eerst nog omgespoeld worden.

En die van Slow? Bij nader inzien … die hebben het niet gehaald.

Vroeger was het zo dat je met pasen je zomerkleren aantrok. Of het nu warm of koud was, met pasen wisselde de garde-robe. Zo ook met allerheiligen, dan trok je je wintergoed aan. Ik ga er niet bijzetten “of het nu warm of koud was”, want mske heeft enkel herinneringen aan allerheiligens die vriezig koud waren.

Maar nu was het pasen. mske kijkt al lang niet meer naar een dag om van kledij te wisselen, maar naar het weer, dat vindt ze wat slimmer.

Maar vanmorgen stond ze toch in de kleerkast te kijken met vraagtekens rond haar oren. Het zinde haar niet om kleren aan te trekken waar ze in verdrinkt. Holle ruimtes kunnen dan wel leuk zijn, maar niet als ze daardoor extra knopen moet gaan leggen. De rokken die ze, ondertussen ook al enkele jaren geleden, kocht, gaan ook al zo goed als op haar heupen hangen.

Misschien was het tijd voor … ? En mske stapte in de broek die ze negen jaar geleden kocht en die ze maar enkele keren droeg. Oh zo! Die zat goed. Het feit dat het een driekwartsbroek is deerde mske niet. Oh ja! Ze leest ook wel de blogs waar ze soms dingen schrijven over “mensjes kijken” en kledij die “not done” is. Moest mske nu zeggen en zelfs denken dat zo een opinie over de kledijstijl van andere mensen hebben “not done” is, dan zou ze eigenlijk het zelfde doen. Ze zegt dat dus niet.

En al vindt mske nu ook een driekwartsbroek enkel mooi als er de gepaste botten onderzitten, toch voelde ze zich daarin op haar paasbest. Erger nog! Ze trok tegen de avond aan haar stapsokken en hoge stapschoenen aan en dacht: “dat ze denken wat ze willen” en voelde nog eens op de plaats waar geen holle ruimtes zaten.

Pas onderweg bedacht ze iets. Owee! Ze bedacht dat, als de zon scheen en de wind enig bruinsel op haar huid zou waaien, het maar een raar zicht zou zijn met zo een brede bruine band op elk van haar benen onder het kleed dat ze zich nog wil kopen voor Amke’s eerste communie.

Dat kleed moet nog wat wachten. mske is er nog niet met haar gewicht. Dan hebben we het niet over haar gedacht maar over haar bmi. En als ze bedenkt dat die broek van acht jaar geleden haar terug past, maar de bijpassende bloes niet, dan vraagt ze zich af of die in-de-weg-zitters eigenlijk wel zinnens zijn om terug in die bloes te geraken.

Slow hoopt heimelijk van niet, want die bloes heeft de verkeerde kleuren. Dat zegt hij. Nochtans heeft mske die ook maar één keer aangehad en dat uitgerekend op de dag dat ze Slow voor de eerste keer gezien heeft.

Bollie en mske zijn aan het telefoneren en ineens gaat op de achtergrond het mama-alarm. “Hier zit een dik vies beest” gilt Ella.

Bollie wandelt met de telefoon naar buiten en mske denkt: “oei” want Bollie houdt echt niet van spinnen.

Maar goed, Bollie zegt: “het is inderdaad dik, het is een kever, een grote bruine kever”. Heel rap zegt mske: “heeft hij wit getande zijkanten? Dan is het een meikever! Die misdoet niks.” “Hij heeft witte ogen” zegt Bollie. En “ja, hij heeft wit op zijn zijkanten”.

“Oppakken en in de haag zetten” zegt mske. “Oma zegt dat het een lieve kever is en dat je die in de haag moet zetten” zegt Bollie tegen Ella.  “Ik kom er toch niet met mijn handen aan hoor” zegt ze tegen mske.

Tja, Bollie is de generatie die als kind geen meikevers zagen, omdat ze zo goed als uitgestorven waren. Voor wie van de generatie van Bollie is, dit is een meikever.

Maar nu zijn ze er terug, net op tijd eigenlijk voor de volgende generaties. Was mske nu zeker geweest dat het een meikever was zou ze Bollie verteld hebben dat het helemaal geen kwaad kan dat je ze met je hand pakt. mske deed dat ook al. Meikevers doen helemaal niks.

Maar die witte ogen … hebben meikevers witte ogen? Ja dus.

Nu een meikever bij Ella en deze week nog had mske de doodgereden meikever zien liggen op de straat. Niet alleen de meiklokjes zijn er vroeg bij dit jaar. De meikevers blijkbaar ook.