Ik hoorde Lucs stem. Hij sprak met iemand achter het huis. Hij kwam binnen en zei: “nu dacht ik even dat het onweer er aankwam”.

Blijkbaar had de poort gerammeld en omdat het nog steeds zonnig was, was hij gaan kijken en had het groepje meisjesgidsen gezien. Die hadden blijkbaar gepicknickt en er niets beter op gevonden dan met de steenslag van de overzijde onze poort te bekogelen. Hij had hen gevraagd daarmee te stoppen.

Even later hoorde ik hem wat bozig weer iets zeggen, gevolgd door een gejoel en een lachen.

Tijd om me er mee te bemoeien dus. Al wat je wil maar mijn lief moeten ze niet pesten.

Ik liep de poort uit en vroeg: “wie is hier de leidinggevende?” Ze deden alsof ik het niet tegen hen had, waarop ik mijn vraag herhaalde. Ze waren onmiddellijk al heel wat minder stoer, integendeel. Mja, ze zegden het me al, ik kijk nogal streng. Haast schoorvoetend vertelden ze dat er geen leidinggevende bij was.

Dus kwam de oude Akela in mij nog maar eens tot leven. Ik vertelde hen waar scouting voor stond, wees op het zooitje dat ze hadden achtergelaten en vroeg ze waar ze naartoe moesten.

Ze moesten naar het volgende dorp. Ik zei dat ik, hadden ze nu normaal gedaan, hen geholpen zou hebben, maar dat ze het nu maar moesten uitzoeken en liefst zo snel mogelijk.

Zo … opgelost.

Achteraf bedacht ik dat ik het beter anders had aangepakt, dat ik hen een borstel had moeten geven, hun rommel laten opruimen en hen dan had moeten zeggen hoe ze moesten lopen, erbij vermeldend dat dat in mijn ogen pas scouting was.

Ik weet het aan mijn leeftijd en de eventuele verzuring die daarmee gepaard gaat.

Is het een typisch weegschaalprobleem of komt het gewoon omdat ik alles vanuit alle hoeken en hoekjes wil bekijken?

Ik heb namelijk soms twee meningen over één zaak.

Neem nu onze burgemeester en de zigeuners.

Enerzijds zijn de zigeuners te benijden om het vrije leven dat ze leiden, dat is hun keuze. Anderzijds gebruiken ze voor hun vrije leven wél alles waar een ander voor gewerkt heef. En dat is die mensen hun vrije keuze.

De zigeuners waren er en ze bleven er. Ze wilden niet weg, tenzij op het ogenblik dat het hen zinde.

Is muziek barbaars? Ik probeer me in te leven in de visie van diegenen die dàt beweren, maar ik vind het minder barbaars dan er met een politiemacht grote kuis te gaan houden. Bovendien, zeg nu zelf, die muziekkeuze …

Ooit, lang geleden, deed het probleem zich meerdere keren voor in Kessel-Lo. Daar hebben ze uiteindelijk een stuk grond naast de autostrade vrijgegeven voor de zigeuners. Wat er na al die jaren met dat terrein gebeurde? Ik weet het niet, ik vind er niets meer van terug.

Maar wel enkele artikels over het neerstrijken van zigeuners naast een Delhaize en een artikel over begeleide integratie.

Terug naar nu, naar Landen, waar door de muziek het overleg terug ingang schoot.

De burgemeester was de kop van jut, maar niemand dacht aan de eigenaar van het terrein, die na al die heisa toch kenbaar maakte wat er zo storend was aan de zigeuners.

De zigeuners installeerden zich zondagochtend op de terreinen van Guy Colsoul. Zoon Tom wilde aanvankelijk niet al te veel commentaar kwijt op de komst van zijn ‘nieuwe buren’. Maar toen de kritiek op de actie van het stadsbestuur gisterochtend in volle hevigheid losbarstte, werd het hem toch teveel. “Ik wens iedereen die kritiek heeft op het verjagen van de zigeuners – met of zonder muziek – toe dat ze vier dagen lang het vuil van 100 man in hun tuin krijgen en dat die mensen ook nog eens hun behoefte doen rond hun huis. Ik nodig de criticasters uit om eens een kijkje te komen nemen. Nu is er tenminste een akkoord. Hopelijk houden de zigeuners woord en vertrekken ze vandaag.” (VDT)

Hij kreeg ook nog steun van een andere burgemeester, namelijk die uit Staden en die legt de vinger op de zere plek.

Eigenlijk is de Landense situatie vergelijkbaar met de korst van een wonde. Velen zijn gefixeerd op de zichtbare korst, oorverdovende muziek om mensen weg te jagen. Slechts weinigen kijken naar de wonde, met name de gebrekkige Vlaamse aanpak om rondtrekkende Roma op te vangen en om hen menswaardig levensomstandigheden aan te bieden,” aldus Vanderjeugd.

Voilà sé, nu moet je uit al die tegenstrijdigheden maar eens één mening over te houden, awel, ik kan het niet.

En de zigeuners? Zij vertrokken maar willen hun kennismaking met dj Jos wel verderzetten.

Eindelijk … de zomer.

En dan zoekt een mens toch het water op. Na een dagelijks zwempartijtje in het zwembad, trokken we naar Het Vinne.

Daar is het water voorbehouden voor de watervogels en maakten we gewoon een wandeling rondom.

De verkoeling? Die kwam met het ijsje achteraf.

Het begon met een kriebelhoest, overblijfsel van een vorige verkoudheid, beweerde hij.

De kriebel werd erger, de hoest ook. Het werd een blafhoest.

Gisteravond bleef hij er bijna in.

Eigenlijk had hij gisteren naar de dokter gewild, maar dat kan sinds korte tijd niet zomaar meer. Bij onze dokterspraktijk moet je een afspraak maken. Gisteren was alles volzet.

Vanmorgen dus, afspraak om negen uur.

Kwakkelzomer …

Er komt heel wat bij kijken eer zo een auto volledig en naar volle goesting is uitgerust. De wettelijke voorzieningen zijn alle in orde, daar niet van.

Maar onze vierwieler is voorzien van een CD-speler. Dat houdt in dat we moeten zorgen voor de nodige muziek en dus dringend aan de slag mogen om CD’s te branden.

Er zijn CD’s in huis, maar we zien het niet zitten om telkens een hele CD lang naar dezelfde zanger te luisteren. We willen dus afwisseling.

Goed! Er staat een massa nummers op mijn losse harde schrijf. En Luc heeft ook al wensen kenbaar gemaakt, al ligt dat ene wel wat moeilijk. Hij weet niet hoe het heet, hij weet niet wie het zingt.

“Allee”zegt hij “we hebben het nog samen meegezongen”. Ik breek mijn hoofd en denk en pieker. Ik kan me niet herinneren wanneer en voor welke gelegenheid hij me aan het zingen kreeg. Bij swingende liedjes ga ik eerder dansen dan zingen. Neen, het daagt me niet …

En dan weet hij te vertellen dat het was toen we nog een auto hadden. Ik heb een goed geheugen maar denken dat ik na vier jaar nog zou weten met welk liedje op de radio we meegezongen hebben …

Tja, het was te peizen! Bij ons lukt vrijwel niets van de eerste keer. Dus konden we nogmaals naar de Belgacomwinkel om die telefoon om te wisselen.

Nu hebben we er drie. Eigenlijk is dat een trio, een drie-eenheid om zo te zeggen.

Dat beloofde plezant te worden om dat telefoonboek weer te voorzien van alle nodige nummers. Ik had er zo twee klaar toen ik las dat je die lijst gewoon kan doorsturen. Dat krijg je als je alles stap voor stap wil doen.

Buiten het feit dat ik nu een telefoon naast bed heb en dat er een wekker in die telefoon zit, is er nog een grappig voordeel.

De woonplaats kan nu de keuken opbellen om te zien of het eten klaar is.