Eerst wou ik er wat van zeggen, dan weer niet omdat zulke dingen twee mensen aanbelangen en niet de ganse goegemeente. Ik snap dan ook niet dat de beweging er zo op uit is om zaken door te drukken die er, in mijn ogen, niet toe doen. Dat vind ik een vorm van toelating vragen om te zijn wie je bent en ik vraag me af waarom je een ander zou toelaten om je leven te bepalen.

Nu ja, ik zou er niets van gezegd hebben ware het niet dat ik, onderweg naar de evenementen, een interview op de radio hoorde over het referendum in Ierland. Volgens mij ging dat over een wettelijk huwelijk. Juist? En wie gaan ze interviewen? Eén van de kwezels van de Kerk. Ah ja, logisch vinden ze dat. Ierland is een katholiek land en zodoende …

Die zodoende is dan enkel om nog eens hun boosaardige en kwetsende aard boven te halen, want een kerkelijk huwelijk dat komt er nog lang niet, maar de kerk moet zich aanpassen en toch enige barmhartigheid vertonen, wat ik eerder afkeuring vind die ze gebruiken om aan te tonen hoe ruimdenkend zij wel zijn.

En ze haalde nog maar eens aan dat de gescheiden mensen niet ter communie mogen gaan. Dat noemde ze in één woord met die barmhartigheid. Nu zal niemand me tegenhouden als ik te communie zou gaan omdat dat controleren, voor hen, een onbegonnen werk is.

Wat denk je? Ga ik een beweging oprichten om dat tegen te gaan? Natuurlijk niet! Ze zijn niet ik en zouden eerder barmhartigheid mogen hebben voor al diegenen die zij in de doofpot trachten te stoppen.

Het is voor je goed, het is voor je veiligheid maar het is niet plezant. Ik denk dat iedereen het daar wel mee eens zal zijn. Ik heb het over de gratis kankeronderzoeken. Om de twee jaar krijg je zo een uitnodiging, in mijn geval twee voor twee verschillende.

Soms denk ik: “ik doe het niet meer”. Gewoon omdat ik het niet natuurlijk vind en bovendien lees je hier en daar dat het eigenlijk niet hoeft en dat ze niets uithalen, maar ja: “stel dat …” Ik weet dus niet wat denken. Ik vraag me af of ze het doen in het belang van de bevolking of om radiologen aan werk te helpen.

Ik ga dus. Tegen mijn zin, maar ik doe het. Maar ik had deze keer besloten dat ik de dans zou leiden en niet meer de orders opvolgen omdat hij de radioloog is. Voor hen is het hun job maar voor ons is het een eerder negatieve ervaring. Punt uit!

Ik deed het en ik voelde zijn lichte wrevel. Het spijt me mijn beste, maar het was de enige manier om je te overleven zonder me achteraf vernederd te voelen.

“Zeg, in Maleizen bij Overijse gaan ze een nieuwe, hyperkatholieke school beginnen” zei Luc “en ze moeten de Mechelse catechismus van buiten kennen”. Ik dacht dat hij een beetje te veel in de zon had gelopen maar enig opzoekwerk vertelde me dat hij gelijk had.

Ocharme die kinderen die daar weer mee gaan opgescheept zitten. Ze zouden de kinderen beter andere dingen leren, want om als journalist in één artikel …

… zal worden gegeven uit de Mechelse Cathechismus, een standaardwerk dat in 1954 voor het laatst in druk ging. Van buiten te leren, zoals de vooroorlogse generaties in Vlaanderen dat moesten.

te schrijven? Volgens mijn berekening komt de laatste druk in 1954 nà die oorlog en vermits ik hem ook nog geleerd heb, werd die nog tot in de jaren zestig onderwezen.

Wat wij er verder van vinden? Zolang ze dat maar niet algemeen gaan invoeren.

Vraag je je soms af of je goed bezig bent? En ben je meestal nogal tevreden met het resultaat? Mis! Als je de gazetten mag geloven doen wij alles verkeerd. Bij tijd en wijle duikt er weer één of andere op die eens gaat vertellen hoe verkeerd wij alles doen.

Een kleine handgreep uit het ruime aanbod:

• douchen;
• pasta koken, al maakt Het Nieuwsblad daar een extra tip van;
• taart snijden;
• zweet aanpakken;
• t-shirt uittrekken;
• ons haar wassen;
• naar de wc gaan.

Betutteling? Betweterigheid? Bemoeizucht? Of gewoon teveel tijd? Eigenlijk zou je je gaan afvragen hoe we nog iets voor elkaar krijgen.

Ik denk gewoon dat het maar verkeerd begint te gaan als men zich met de levenswijze van anderen gaat bemoeien. Mijn goeie raad voor al diegenen die het juist doen is: “wees blij dat je slimmer bent dan de anderen en zwijg!”

We hebben weer alle meeval die we maar konden denken. Met een kraslot, dat we bij Brico kregen nà een aankoop hebben we een hele hoop prijzen gewonnen, namelijk:

• 15% Kortingscoupon van Brico (geldig t/m 18-06-2015) op een artikel naar keuze, terwijl we dat artikel naar keuze, net hadden aangekocht.
• €3,- korting op een pizza die we nooit zouden kopen.
• €5 TravelBird welkomstgeschenk voor een reis die we nooit zouden boeken.
• Een gratis fotoboek van Pixum t.w.v. €9,99.

Volgens mij, winnen we er bij als we die prijzen niet accepteren. Als ze iemand iets wil laten winnen, dat ze het spel dan serieus spelen, in plaats van verdoken geldklopperij!

We hebben onze auto een jaar en de jaarlijkse autocontrole kwam er aan. We gaan niet de hele voorgeschiedenis vertellen, maar kort gezegd kwam het er op neer dat onze lokale garagist, die vroeger onze auto’s onderhield, geen tijd had om deze onder handen te nemen tijdens de periodes die we thuis waren. Hij had een drukke agenda.

Wat Luc uiteindelijk deed besluiten om dan maar naar een autocenter te gaan, waar ze vorige donderdag, precies één dag voor de laatst mogelijke keuringsdag, nog tijd hadden. De man had bij het maken van de afspraak al gemeld dat het model van onze auto niet zo dikwijls voorkomt. Bij het binnenbrengen van de auto begon hij over alle mogelijke slijtage waar hij zou naar kijken maar die hij, mocht die zich voordoen, niet tijdig kon verhelpen.

Die info gaf Luc me door waardoor ik de zenuwen kreeg zoals ik al lang geen zenuwen meer had. We vertrekken binnen enkele dagen naar een evenement en als er ook maar iets fout zat, konden we nooit ofte nooit tijdig terug naar een garagist noch naar de keuring.

Op de middag kwam de sms, de auto was klaar. Ik overtuigde Luc om dezelfde dag nog naar de keuring te rijden: was er niets aan het handje, dan hadden we vrijdag een vrije dag. Was er wel wat loos, dan konden we nog wat doen. Hij deed het, al was hij liever vrijdagmorgen zeer vroeg geweest. Hij had het idee dat er zo vroeg op de morgen niet zoveel volk zou zijn.

Hij heeft donderdagnamiddag twee uur aangeschoven. En toen belde hij! Rode kaart! En alhoewel het niet grappig was, heb ik er daarna heel hard moeten om lachen. Onze auto moest terug aangeboden worden omdat … tadam (tromgeroffel) … niemand de motorkap dicht kreeg.

Luc is snel terug naar het autocenter gereden waar ze wat kruipolie aan die haak deden, er enkele seconden aan frunnikten en die motorkap klapte weer mooi in het slot. Heeft er nu iemand tegen die haak gestoten? Was het echt nood aan wat olie? Wie zal het zeggen?

Vrijdagochtend stond Luc dus verschrikkelijk vroeg terug aan de autocontrole. Hij moest er niet aanschuiven, hadden ze gezegd. Hij mocht zo tot aan de deur rijden. Hij moest enkel laten zien dat het “gemaakt” was én betalen natuurlijk.

“Ben ik blij dat gisteren geweest ben” zei hij toen hij thuis kwam “de wachtrij was langer dan die van donderdagnamiddag”.

Toen vorig jaar op vakantie op Arran, Luc last kreeg met zijn wandelbottinnen, gingen we een paar nieuwe kopen. Wisten we veel dat de betreffende winkel toen net aan de verlaagde prijzen zat, maar het was wel mooi meegenomen. Er kwam wel wat paswerk aan te pas, want die Engelse maten waren ons niet bekend.

Aan de kassa echter bleek dat de schoenen van een verschillende maat waren, al had Luc beide gepast en zaten ze als gegoten. De kassierster belde iemand om naar dat andere -verkeerde paar- te gaan zoeken, maar blijkbaar vond die niets abnormaals tussen de resterende -grote- schoenen.

Nu was het wel het enige paar geweest dat goedkeuring had gevonden in Lucs ogen. De kassierster vroeg of hij die schoenen absoluut wou hebben, dan deed ze er nog 15% af en dat vonden wij een goede koop, voor een -volgens ons- foutief label.

We hebben er ons daarna elk nog een wandelrugzak gekocht. Het waren de twee laatste van dat model, andere kleur. Ik had die ook beter eens goed onder de loep genomen, want …

Vorige week ergens vroeg ik me af waarom het resterende stuk band aan mijn rechterzijde steeds tegen mijn arm sloeg bij het stappen, terwijl die links dat niet deed. Ik stond er niet echt bij stil maar sloeg het ding gewoon achter het aangespannen stuk door.

En toen zei Luc: “bizar, jouw rugzak heeft een egaal grijze en een half donkergrijze/half lichtgrijze schouderriem. En dat vergde enig onderzoek.

Toen bleek gewoon dat diegene die die halfomhalf schouderriem had in elkaar geflanst een ietsiepietsie verstrooid was geweest. Dat binnenwerk zat gedraaid. Had ik dat ginder bij de Schotten gezien, ik had misschien 15% korting gekregen. Ik heb geprobeerd dat goed te krijgen maar het zat vastgestikt. Zo:

Een rolleke stikzij en een uurtje werk later, zo:

Ik heb daar zo geen jaar mee rondgelopen. Ik ben hem hier pas een korte poos geleden beginnen gebruiken toen mijn oude wandelrugzak het liet afweten.

Was dat nu zo een probleem, aangezien ik er nooit wat van gemerkt had? Natuurlijk niet.

Het probleem was dat ik het wist en dat stoorde.

In mijn kindertijd prijkten de korenbloemen in grote getale in het veld. Ze waren misschien wel net zo talrijk als de rode kollebloemen.

Later leerde ik dat de juiste benaming voor kollebloemen eigenlijk klaprozen was. De korenbloemen daarentegen heetten wel degelijk zo, maar ze waren er gewoon niet meer. Jaren en jaren waren er geen korenbloemen. Ze waren blijkbaar volledig uitgeroeid door vergif tegen onkruid.

Mogelijk wordt er nu minder gespoten, want meer en meer zien we de blauwe korenbloem weer tussen het groeiende graan.