Billy Joel is Billy Dzjool en niet Billy Dzjowel. Dat verklaarden ze op Radio Dzjoo FM tijdens een ochtendrit naar één van de voorbije evenementen.

Dat kan me nu echt niets schelen zie! Maar stel je voor dat je Billy Dzjool eens zou tegen komen en er Billy Dzjowel zou tegen zeggen! Man man man! En dat hij dan mijn/jouw naam perfect zou uitspreken. Je zou nogal staan blozen zeker?

Ik denk dat niet. Ik denk dat Billy Dzjool mijn Vlaamse achternaam zonder verpinken zou vermassacreren.

Eigenlijk doet het me niets, want ik reageer er toch niet op. Maar wat vindt de rest van de wereld eigenlijk over dat gezeur en gezaag om toch maar goede recensies te krijgen?

Je kan niets meer doen, geen hotel meer boeken of een vakantie, of wat dan ook of je moet er je mening over geven.

Dat ze dat nu ook al beginnen doen voor aankopen vind ik echt wel een straat te ver.

Uit een zekere nostalgie besloot men die oude getrouwe Vespa van onder het stof te halen.

Nostalgie of gewoon opnieuw uitmelken? Want de Vespa was inderdaad ooit eens immens populair. Nu ook weer trouwens, maar die Vespa van nu, die trekt toch niet op dat oude model? Die is veel te afgestoft en te luxueus.

Als ik mag kiezen, geef mij maar het oud model.

Ik ben op een punt aanbeland waarop ik mijn aversie voor kappers niet meer onder stoelen of banken ga stoppen. Ik kan geen kapper meer horen noch zien. Sterke uitspraak? Zeker! Aangezien er in het verre en nabije verleden uitzonderingen waren.

Dat ik al twee keer mijn haar zelf te kort sneed is een logisch gevolg van mijn afkeer om me -weer eens- te laten beduvelen. Ik weet niet wat die mensen bezielt. Denken ze nu: “ach dat mens is grijs, heeft toch al enkele jaren op de teller, het heeft geen belang meer”? Hoe dan ook, het is altijd te kort.

Vorige donderdag weer. Maar daar ging een verhaal aan vooraf. Op Arran zag ik dat het echt wel weer wat dwars ging staan en besloot daar ter plaatse bij de kapper binnen te stappen. Ik zei wat ik wou. Gewoon dus de wilde krullen er af maar verder niet te kort. Blijkbaar verstaat een Schotse me beter dan alle kloefekappers hier te lande. Het was mooi.

Nu echter hing het wat in mijn ogen en ik wou gewoon die centimeter af die er sinds die Schotse kapbeurt bijgegroeid was. Er blijft haast niets over. Weer! Ik loop weer met een boog om spiegels heen en mijn humeur is er ook naar. Naarlingen allemaal!

Wat ik nu bedoel is: als het is om het naar de verdommenis te helpen, wel dat kan ik goedkoper zélf!

De laptops hier ten huize hebben de onhebbelijke gewoonte om met updates op de proppen te komen als we niet thuis zijn. Dat betekent dat die updates er door komen in situaties die niet echt optimaal te noemen zijn. Wi-fi in een hotel is niet altijd van topkwaliteit.

Het verwonderde ons dan ook niet dat Windows 10 op Lucs laptop zich meldde toen we op Arran verbleven. Luc heeft een poging gedaan, maar aangezien er geen vooruitgang zichtbaar was en wij niet op vakantie gaan om updates te doen heeft hij het zaakje maar gesloten. Eens thuis heeft hij de update manueel aangezet. Het liep op wieltjes.

Nu kreeg ik ook die uitnodiging en met goede moed, het was toch goed gegaan op Lucs laptop, begon ik er aan. Het ging nog sneller. En toen kon ik niet meer inloggen op mijn laptop. Luc zocht en zocht op internet, reikte me allerlei oplossingen aan, die niet werkten. En ik kreeg visioenen van een bezoek aan een pc-deskundige.

Ik begon ook te zoeken op mijn telefoon. En daar had ik al snel een andere oplossing gevonden. Ik ga nu niet zeggen dat ik beter zoek dan Luc want net toen ik met de vereiste actie begon, zei hij dat hij nog wat had. Juist! Dat wat ik uitprobeerde. Het was geen sinecure om de juiste vinkjes vast te krijgen en uit te vinken op een flitsend scherm, maar kom, het lukte. En ja. Windows 10 was hier ook een feit.

De dag daarop ging toch WordPress vertellen dat hij naar Billie wou, in dit geval WordPress 4.3. Eerst leek alles in orde, maar toen bleek dat ze mijn faviconinstellingen hadden weggemoffeld en dat mijn zelf gekozen startpagina niet meer kon instellen op de telefoon.

Deze vaststelling werd gevolgd door weer googelen en zoeken tot ik uiteindelijk ook daar de weggemoffelde instellingen vond en besloot dat ik die automatische favicon zou uitschakelen zodat ik weer zelf kon inschakelen wat ik wou zowel op de laptop als op de telefoon.

Terwijl Luc druk doende was met de gefilmde stukjes kwam er nog een probleem bovendrijven. Op één of andere manier was zijn microfoon pleite. Als hij muziek van een bepaalde bron bij enkele van die filmpjes wou, moest en zou hij die microfoon terug aan de praat krijgen. Enig onderzoek wees uit dat de oorzaak moest gezocht worden bij eventuele updates zoals die van Windows.

En toen begonnen op deze laptop al die plugins van het blog te updaten. Ah ja, als die dat niet doen, zijn ze niet meer compatibel met WordPress zelf.

Die microfoon van Luc? Die is ondertussen natuurlijk ook al opgelost al heeft hij een paar keer serieus “foert” gezegd.

Gisterenmorgen! Lap zeg! Ik startte mijn laptop op en kreeg de melding: “kritieke fout: startmenu werkt niet”. Mijn browser was ineens mijn standaardbrowser niet meer. Word lag zo dwars als de treinbils. De knoppekes op mijn taakbalk speelden een welles/nietes om pinnekeshaar van te krijgen.

Uren heeft dat spelleke geduurd en dat terwijl ik om zes uur opgestaan was omdat ik niet meer kon slapen. Alle mogelijke en onmogelijke oplossingen heb ik uitgeprobeerd en geloof me, er staan meerdere van die mogelijkheden op het internet, maar geen enkele die werkte. Tot in de opdrachtprompten heb ik zitten wroeten.

En toen zei ik: “en nu is’t uit!” En ik probeerde zelf iets. En dat werkte. En toen was het twee uur in de namiddag.