Ik nam de telefoon op om kwart voor tien gisterenochtend. “Hij zei: “Ik ben van Niet-deze en ik zoek Mevrouw”, waarna hij mijn naam noemde.

Wat was daar nu mis mee? Het feit dat ik niet van opdringerigheid houd nog daargelaten? Dat legde ik hem even uit.

Ik zei (ahem) een ietsje kortaf:

• “Met Niet-deze?” Klonk dat nu écht zo smalend als ik het zelf hoorde?
• “Wij hebben tot 3u vannacht gewerkt en dan willen wij op maandag slapen.” Hij begon met een excuus dat ik snoerde.
• Wij zijn al bij een andere firma en hebben geen nood aan verandering.” Hij probeerde opnieuw, maar ik zette abrupt de telefoon op de staander.

Ik legde me terug neer maar de slaap kwam niet terug. Eigenlijk waren we om halfdrie thuis gekomen na een uitgelopen afbouw van een evenement. En na het leegmaken van de auto en het nazien van de mailboxen waren we een hele tijd na drie in bed gegaan.

Ik overpeinsde dat ik dat meer ludiek moest leren aanbrengen. De man wiens maandag zo prettig was begonnen, deed ook enkel zijn werk, maar diegenen die dat nummer aan hem hadden gegeven … Want zie je, normaal kan je bij dat nummer enkel de firmanaam vinden en niet mijn naam.

Om goed voorbereid te zijn ga ik de situatie eens herbekijken en een plan de campagne opmaken. Misschien vraag ik wel of de firma Niet-deze in financiële nood zit. Maar het feit dat ze onze telefoon gebruiken, die we zelf betalen voor ons eigen gemak, nut of wat dan ook ergert me enorm. En zeker omdat ze het zo uitleggen alsof het voor ons eigen goed is dat ze ons ambeteren.

De echte reden echter is niet dat wij daar financieel beter van worden. De echte reden is dat zij daar financieel beter van worden.

Misschien is bijten zo slecht nog niet.

Neen, ik ga het niet over een andere boeg gooien, ik ga gewoon verder met het vermelden van de dingen die op zeker ogenblik iets of wat belang hebben, me een beetje ergeren of wat ik om één of andere rede vermeldenswaard vind.

Het is zo dat ik sedert geruime tijd afbeeldingen bij mijn dagelijkse logjes zet. Ooit deed ik dat altijd, zij het primitief omdat afbeeldingen in den beginne nogal primitief aanwezig waren, bij de blogverhuizing zijn er veel verdwenen en daarna ben ik er een tijd mee gestopt, hiaat dat ik nu bij tijd en wijle aan het wegwerken ben.

Maar, en dat slaat me soms met verstomming, wat je ook zoekt, zelfs bij gulden middenweg, vind je schaars geklede dames en seksueel getinte afbeeldingen. En dan moet je oppassen dat je bij een -ogenschijnlijk- mooie afbeelding, nergens een kleinigheid over het hoofd ziet.

Oudere berichtjes, daar had ik het over. Er dook er nog zo eentje op, hier in de linker kolom, dat op zoek was naar een bijpassende afbeelding.

En al ken ik Mistinguett van haar noch pluim, ik dacht er ineens aan dat mijn moeder die naam soms gebruikte al weet ik helemaal niet meer in welk verband. Het klonk wat smalend, dat wel. En eigenlijk heb ik altijd vermoed dat ze de naam zelf had uitgevonden.

Het was pas toen het berichtje ineens weer opdook, dat ik benieuwd werd naar de persoon achter de naam. Het verwonderde me dat mijn moeder, die echt wel iets tegen het lichtere genre had, blijk had gegeven van enige kennis ter zake.

Misschien was ze er ooit, in haar jongere jaren, niet zo flagrant tegen gekant.

Van tijd tot tijd, als ik er aan denk of als er me eentje gaat irriteren, ga ik nog eens de lachsmoelekes vervangen. En zoals ik toen in de reactie vermelde worden daarmee ook de ventjes in de reacties aangepast.

Nu, de laatste keer echter, bedacht ik ineens dat ik misschien beter eens kon opzoeken of ik die klassieke mannekes niet terug in gebruik kon krijgen en niet die emoji’s die sedert een half jaar bij WordPress de dienst uitmaken. Dat kan dus niet, volgens de site van WordPress zelf.

Maar … er bestaat wel een plugin, maar die was niet getest met mijn versie van WordPress. Die heb ik dan zelf maar uitgetest. En nu komen alle lachventjes er terug op zoals de bedoeling was, lachend, en niet zoals die mottige emoji’s.

En nu maar hopen dat ze die plugin updaten of anders zal het op een zeker moment terug gedaan zijn met lachen.

We hebben nooit zoveel over vluchtmisdrijf gehoord als de laatste tijd. Meestal krijgen we daarna te horen dat de vluchtende bestuurder dat doet om te camoufleren dat hij gedronken heeft.

Maar, zonder ook maar iets goed te willen praten, het drinken is zo ingebakken dat ze zelfs bij “Iedereen Beroemd” een verkeerd signaal geven.

Iedereen beroemd, opvolger van “Man bijt Hond” is niet aan mij besteed, maar het was Luc die er mijn aandacht op vestigde. Hij kijkt wel. Hij zei: “Dat is nu al hun derde pint en die rijden met de auto”. Je ziet ze niet echt drie pinten drinken en dan rijden. Misschien was dat enkel maar schijn voor de reportage, maar ze brachten het wel zo alsof dat normaal was.

En dan heb ik het nog niet over die coach. Die is te zot voor woorden.

ROB-TV idem. Ze kunnen geen reportage maken over amusement of evenement zonder dat een bende die het plezant vindt op TV te komen met hun pint staat te zwaaien terwijl ze jeuh! staan te roepen. Weten ze niets meer te vertellen? Oh jawel, het is altijd plezant en ze doen het voor de sfeer. Ik heb dat ook maar afgevoerd. Zolang ze daar in het nieuws niet mee beginnen doen ze maar.

Maar na maar weer een zoveelste vluchtmisdrijf staan ze ook op de eerste rij om mensen te interviewen die het niet hebben over “plezant” en “sfeer”.

De KU Leuven wil iets doen aan het alcoholprobleem. Eerlijk is eerlijk, daar hebben ze bij ROB ook melding van gemaakt maar dan in het nieuws.

Ben ik saai? Mogelijk. Drink ik geen bier? Jawel. Maar nooit als ik rijd. Ik ben pro een absolute 0-tolerantie. PRO! In de zin van: “Ik ben voor” en niet van “promoten”.

Het gebeurde al in juli, één van die twee dagen dat ik in de kliniek was voor mijn knie.

Na de behandeling liepen we naar de lift, al was het maar één verdieping hoog en daar stond een vrouw te wachten. Ze vroeg of we naar boven gingen. Wij antwoordden van niet en gezien de vraag dachten we dat ze misschien mee naar beneden moest.

Dat moest ze niet, ze vertelde dat ze wou wachten op mensen die ook naar omhoog gingen, want alleen durfde ze dat niet.

Het moet niet gemakkelijk zijn om met angst te leven, maar ergens vraag ik me toch af of iemand zichzelf daar niet van af kan helpen, zo met een gesprek met zichzelf. Daarom moet je het nog niet prettig gaan vinden.

Ik heb maar een hekel aan liften als ze te vol staan, maar dat heeft dan niets met angst te maken.

Zaterdagavond, met niets op de planning voor zondag, zat ik zo wat rond te surfen wat we dan wel zouden kunnen doen. Eigenlijk wou ik naar een rommelmarkt. Mijn nog te lezen voorraadje boeken is nog niet aangevuld en je weet maar nooit. Een rommelmarkt hier in de buurt, dat zocht ik.

Ik vond er eentje, helemaal niet in de buurt, integendeel, maar mijn interesse was gewekt. “Luc” zei ik “zin in een rommelmarkt bij je zus in de buurt?” Dat is nu al twee maand dat hij zegt dat we nog eens bij zijn zus zouden moeten langsgaan, zodoende.

Hij keek verschrikt. Zaterdagavond? Om op zondag langs te gaan? Hij belde op. Ze had ook niets op de planning. Zodoende wou ze mee naar de rommelmarkt.

Bedenkingen achteraf? Slows zus was erg blij met haar gevonden schatten. Het betreft een -ongeveer- maandelijkse rommelmarkt en ze kende die helemaal niet. Nu dus wel en volgens mij zal ze er wel eens meer naartoe gaan.

En wij? Wat is dat toch met Whitley Bay? Nadat het ooit begon met een gewone overnachtingslocatie op doortocht lijkt het wel of wij van dat kuststadje niet loskomen. We vonden een doos, inderdaad een doos, met een mooie vintage afbeelding van Whitley Bay er op. Konden we die nu laten staan? Hebben wij, nog maar eens, een doos nodig? Ik twijfelde. Maar nu staat ze hier wel bij mij op de tafel te pronken. Luc heeft het laatste zetje gegeven. “Meenemen” zei hij.

Ik heb de afbeelding en de tekst opgezocht. Blijkbaar betrof dat oorspronkelijk een poster uit 1939. Hoe een afbeelding van een poster op een doos is geraakt, dat zal ik waarschijnlijk nooit te weten komen.

Maar boeken? Buiten een stapeltje kinderboeken vonden we er geen.