Het overkwam me al meermaals, dat ik bij het lezen van één of andere vondst van een onuitgegeven werk van een bekend componist of het ontdekken van een onbekend werk van een beroemd schilder, dacht: “Als ze zo doorgaan, gaan ze nog devalueren”.

Niet dat ik het niet geloof, maar toch dat ik sterk mijn twijfels heb bij al dat beweerde werk van bekende kunstenaars dat jaren en soms eeuwen op een zolder ligt te verstoffen.

Maar ja, wie ben ik? Zeker geen kunstcriticus en die zullen het wel wel weten, zegt mijn verder doordenkende ik. Niet dat ik er wakker van lig, maar het was telkens maar een bedenking, soms zelfs slechts: “Allee … weer ene”.

Toen ik nu vorige zondag, een artikel las over een andere meester in zijn vak, Meester Vervalser¹ namelijk, dacht ik: “Aha!” Want daar vond ik een erg geloofwaardige uitleg die zich in het donker gedeelte onder mijn hersenpan direct vertaalde in: “Ziedet nu wel”.

Het hele artikel is wel het lezen waard, maar het belangrijkste is wel:

“Maar die experts verdienen tot 5 procent op de verkoop. En als ze een werk afkeuren, verdienen ze niks. Het werd nooit hardop gezegd, maar ik heb ze vaak zien denken: hoe groot is het risico op gedonder? Als dat meeviel, stelden ze niet te veel vragen.

Ik zal me in de toekomst niks meer afvragen, maar wel eens meewarig het hoofd schudden.

Soms is het vervelend als ik een vraag stel en Luc die blijkbaar niet heeft gehoord.

Niet dat Luc selectief doof is, maar zijn gehoor is ook niet meer wat het moet zijn.

Maar die keer dat we de amandelkoeken meebrachten en ik vol afgrijzen naar het aantal kcal keek dat op de verpakking vermeld stond en dan maar besloot dat ik die koek in twee keer zou opeten, vroeg ik voor de tweede helft -luidop- aan mezelf:

Eet jij die koek nù op?

Waarop Luc, deze keer onmiddellijk, antwoordde:

Moet jij die niet meer hebben?

Dan zijn ze niet hardhorend zé, ook niet selectief.

Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. “Sneurft zo ni” zei ze “snit aan nees“, als Broer voor de zoveelste keer zijn neus ophaalde omdat hij geen zakdoek in zijn zak had.

Wat blijkt nu? Het ene is niet goed en het andere deugt niet, maar ophalen blijkt -na even googelen- beter dan je neus snuiten¹.

—

Fons Vanhulle was maar een vies jongetje. Die veegde zijn snottebellen af aan zijn mouw. Vies! Dat snot aan zijn mouw. Zowel in de school, als bij ons thuis hadden ze daar commentaar op.

Wat blijkt nu? Je moet niezen in je elleboog. Hangt dan je snot niet aan je mouw?

Het is niet het meest appetijtelijke logske, maar zouden ze snotters niet beter hun zin laten doen met snot? Die doen het blijkbaar juister dan alle goedmenende opvoeders. Mede daardoor zit deze generatie met een paar ingeprente automatismen die niet zo gemakkelijk af te leren zijn.

¹ Snuiten of ophalen

Vorige maandag liep er een man in een rok door de Colruyt. Hij deed wat bezoekers van de Colruyt meestal doen, hij deed inkopen.

Normaliter zou ik de gerokte man niet vermelden omdat ieder, volgens mij dan toch, gekleed mag gaan zoals hij/zij wil als het maar fatsoenlijk is. Ik zou dus echt niet weten wat niet fatsoenlijk is aan een man met een rok. Vandaar dat ik ook geen foto nam.

Waarom dan ineens toch een log over de man? Omdat Luc op dinsdag toevallig op een artikel viel waarin men het had over het opnieuw proberen om mannen in een rok te krijgen¹, maar waar ook werd vermeld dat het niet zou lukken.

Harige benen en grote voeten schrikken af.

Eerlijk gezegd was ik niet afgeschrikt in de Colruyt. Eerlijk gezegd had ik wel de grote voeten in de zware bottinnen gezien maar had ik niet op harige benen gelet.

Goed toch dat er mensen zijn die zich ook niet laten afschrikken door aannames en gewoontes². Een beetje afwisseling doorbreekt de sleur.

Zoals Luc het stelt:

Spijbelen om te gaan demonstreren mag, maar wie thuisblijft uit voorzorg is ongewettigd afwezig¹.

Vele jaren geleden verzuchtte ik eens: “Laat ze nu toch eens zieke mensen verplichten om thuis te blijven” nadat ik me belabberd voelde omdat ik een verkoudheid of milde weet-ik-veel had opgescheird van een collega die zuchtend en steunend door de burelen liep. Dat die collega dan wel meer zuchtend en steunend door de burelen liep zonder dat er iets op te scheiren was doet hier nu niets ter zake.

De baas vond dat getuigen van werkijver en belangstelling voor de job. Hij kon wel zeggen, hij. Hij die de mensen buiten gooide als hij ze niet meer nodig had. Doet ook niks ter zake.

Het is een gekend fenomeen. Je kan nergens meer gaan of zitten of het lijkt wel een mobiel hondenkot: bassen en hoesten en blaffen en kuchen. Dat doen wij ook … als we het opscheiren, maar dan blijven we thuis.

Het deed me dan ook plezier toen ik, in één van de Corona-artikelen, las dat we in België aan een mentaliteitswijziging toe zijn. In andere landen blijven de mensen dan inderdaad thuis en worden ze wat vies bekeken als ze wél gaan werken. Om deze uitspraak terug te vinden zou ik nu alle Corona-artikelen moeten herlezen … zucht. Daarom een verwijzing naar een opiniestuk in “De Morgen”¹.

Een mens zou verdraaid alle artikels moeten bijhouden en opslaan en catalogeren, want pas achteraf komt het artikel waarbij je inspiratie denkt: “ik had het andere moeten bewaren”.

Dat was toen ik las over een vijftienjarige die door de school naar huis werd gestuurd² en ik dacht: “Eindelijk”. Zou het er toch nog van komen, zou er toch nog enig logisch denken uit de bus komen of gaan we verder in een wereld waarin een overgrote meerderheid zich bij tijd en wijle belabberd moet voelen omdat er zijn die zichzelf een pluim op de hoed willen steken omdat ze zo wilskrachtig zijn.

Ik vind ziek gaan werken geen wilskracht maar egoïsme.

En neen, ik ben meestal niet bij de opscheirders. Daarom ook dat de dokter tegen mij zegt dat ik een griepprik moet krijgen om Luc te beschermen.

• we besloten dat we deze week wel eens zouden aankijken hoe de epidemie evolueert;
• we -deze week- enkel gisteren nog naar de Colruyt wilden voor het wekelijks rantsoen en een paar pakskes spaghetti extra;
• Luc best zou binnenblijven om die verkoudheid te laten genezen;
• Luc aan de kiekenbouillon zit om eventuele bronchitissen te vlug af te zijn;
• ik uit solidariteit mee kiekenbouillen zat te slurpen;

hield onze microgolfoven ermee op. Basta. Finito. Hij draaide nog wel, hij moemelde nog wel, maar warmen deed hij niet meer.

We zijn gisteren een nieuwe gaan halen.

En het lijkt erop dat de mensen zich geen snars aantrekken van alle minuscule beestjes die op de loer liggen. We hebben nog nooit zoveel aanspraak gehad, net of we één of ander vooraanstaand koppel waren met wie ze goed moesten staan.

Luc is blij, hij moet de kiekenbouillon niet meer op het vuur warmen. Dat scheelt.