Ik houd van snuisteren:

• Speuren naar de paar nrs. van haaknaalden die ik nog niet hebt en die je in een gewone winkel per set moet kopen, hebberig als ze zijn;
• Zoeken in oude knopendozen naar die ene lichtgroene knoop;
• Kijken of daar dat ene attribuut te vinden is dat in de badkamer hoort maar ze geen verslonst uitzicht mag geven;
• En vooral … vinden wat je niet zoekt.

Soms kijk ik ook eens bij de blingbling. Ik vertelde al wel meer dat ik van steentjes en andere dingen houd. Zo vond ik al twee keer een paar oorhangers: een paar voor een euro en een paar voor een halve euro terwijl die wel één van de beide arts -deco of nouveau- zijn en heb ik nog altijd spijt van het armbandje met turkoois steentjes -3€- dat ik niet kocht.

Snuisteren dus.

Maar ik houd ook van afstand houden. En soms lijkt het wel of die twee niet samen kunnen gaan. Loop ik zo te kijken en zie ik een hoek met een rommelbak waar geen kat naar omkijkt en rep ik me daarheen dan kan je er zeker van zijn dat er tien tellen later iemand in die bak begint te graaien als moet er goud gedolven worden.

Zo bang dat ze lijken dat ik iets zou vinden dat zij misschien wel eens mogelijk zouden willen hebben hebben. Ongeveer op die manier heb ik het ook aan Luc geformuleerd.

Zo passeerden we laatst een Kringwinkel. En er dan voorbij rijden zonder binnen te springen is moeilijk. Zeer moeilijk.

Maar ik vond er iets interessants. Volgens mij dan toch. Er lagen kleine boodschappentassen met een logo op. Ik vond/vind dat toch sympathieker dan de papieren versies die wij meenemen naar de boekenmarkt om verkochte boeken in te steken als eventuele kopers geen tas bij hebben.

Ik sta te bedenken hoeveel ik er wil, neem een handvol en wuif ermee naar Luc om te zien dat een ouwe schuifelaar dichterbij is gekomen en in die tassen staat te neuzen. En dan beklaag ik me dat ik ze niet allemaal in mijn winkelmand heb gelegd alvorens Luc er bij te halen.

Maar ach, na zijn passage heb ik alle achtergebleven exemplaren bij elkaar geramasseerd.

Zo bang dat ze lijken dat ik iets zou vinden dat zij misschien wel eens mogelijk zouden willen hebben hebben. Ongeveer op die manier heb ik het ook aan Luc geformuleerd.

“En nu heb zelfs ik het gemerkt” zei Luc. Ja, en dat wil wel degelijk wat zeggen.

Ik kan niet klagen, dat niet. We betaalden 2,70€ aan de kassa en dan had ik niet enkel die tasjes maar ook nog een thermotas voor mijn BPA-vrije fles en een gebruiksvoorwerp dat op zijn privacy gesteld is.

En dan schrijft Bertie iets over naar binnen kijken en retraite en denk ik aan een retraite van lang geleden. Natuurlijk kon ik het bij haar in de reacties zetten maar in deze actieluwe tijden is elke inspiratie mooi meegenomen zeker als ze zo mooi op een presenteerblaadje ligt.

Het is dus lang geleden, we waren met de klas -±18-jarigen- drie dagen op retraite bij de paters Oblaten in Korbeek-Lo. Er waren bezinningsmomenten, we wandelden op het domein, we gingen een halve dag aan de slag in een Beschutte(nde) Werkplaats en we moesten een vragenlijst invullen. Die was anoniem. Zo zegden ze.

Een vragenlijst met wel erg persoonlijke vragen en zelfs meer dan dat. Nauwkeurig, nauwgezet en zorgvuldig had ik die vragenlijst ingevuld … toen ik bij een bepaald punt dacht: “Dààr hebben ze nu toch geen zaken mee”.

Ik begon te schrappen en nog te schrappen en nog meer te schrappen.

Resultaat? Ik heb die vragenlijst volledig doorgekrabt en vol met getekende krollekes ingeleverd.

Anoniem? Dan vroeg ik me daarna wel af waarom die van godsdienst me zo gremelend bekeek.

Het begon met Doccle. Om papier te besparen ging de ziekenkas digitaal. Ze zouden geen e-mail meer sturen die je enkel moest openen om te lezen. Neen, ze zouden alles via Doccle laten toekomen. Het werkte. Je moet wel twee keer klikken in plaats van één eer je je bericht kant lezen.

Daarna kwam e-box. Alle overheidsdocumenten komen samen in één box waar je dan mag klikken en doorklikken en naar believen nog eens doorklikken.

Bij het begin van Corona ried de Vlaamse Regering aan om ook hun e-box te downloaden voor moest je de uitnodiging voor je vaccinatie missen. Daarin krijg je dan ook alle officiële berichten van de Federale Regering toegestuurd.

Dat wil nu, in praktijk, zeggen dat we voor elk bericht drie e-mails krijgen om te zeggen dat ze nieuws voor ons hebben, alle drie hetzelfde nieuws dan wel.

Drie? Jawel, want Doccle heeft besloten ons ook àlle berichten van de Federale én de Vlaamse Regering door te sturen.

Maar dan was er die keer bij de bank waar men me zei dat Zoomit zo handig was om betalingen te vereenvoudigen. Het kan zelfs via de telefoon/bankapp. “Ik activeer Zoomit wel voor je” zegden ze. Maar ik gebruikte het niet.

Tot die dag dat er een betalingsaanvraag voor Lucs jaarlijks bloedonderzoek binnenkwam en we niet thuis waren en ik accepteerde.

Dit jaar kwam die betalingsaanvraag er weer. Het probleem was dat ik dit jaar ook een bloedonderzoek had aangevraagd en ik nergens, maar dan ook nergens enig document kon zien om te staven of het juist was.

Uiteindelijk vond ik het. Ik moest inloggen via de laptop en daar de hele procedure van de voor-appse periode doorlopen vooraleer ik de knop: “document openen” kon gebruiken.

Luc heeft het labo opgebeld en ze hebben beloofd hun/onze facturen niet meer aan Zoomit te linken.

Ik heb een hekel aan eigenwijze structuren die zelf beslissen wat zij met mijn zaken gaan doen en denken dat ik een robot ben die enkel op de knopkes moet drukken.

Bij het eerstvolgende bezoek aan de bank wil ik die Zoomit-rommel er af. Want ongevraagd gaan die zich nu ook bemoeien met de betalingen voor de kredietkaart. Niet dat ze iets doen, ze melden alleen maar.

En die e-mailboxen? Die zal ik maar zo laten. Ik kan er hoogstens één weglaten. De ziekenkas stuurt niet via die van de Federale noch Vlaamse Regering.

Ik weet niet wat het probleem is van sommige mensen, die om zichzelf interessant te maken waarschijnlijk, de plezante dingen in het leven gaan onderuit halen en bekladden.

Sedert we de eerste keer naar Sunparks gingen, met die jacuzzi’s naast het zwembad, vond ik dat een bijkomend genoegen als afsluiter. Nu met Plopsaqua is dat natuurlijk veel frequenter geworden.

En dan net lees ik over de bewering van zo’n pseudo interessante over risico’s en vieze dingen¹ die zich in zo een jacuzzi kunnen bevinden.

Ik slikte even, want werkelijk, ik kan daarvan genieten, van dat warme water, de bubbels en het fijne gevoel achteraf².

Maar dan komt het weerwoord van de kenners. En wat blijkt? Jawel. Net zoals bij alles is het een kwestie van onderhouden en nazicht¹.

Van een nooit afgeruimde, of met jarenlange ongewassen tafeldoek gesierde, tafel eten zal ook wel risico’s opleveren maar dat is niet zo melodramatisch om te vertellen natuurlijk.

Zouden we nog wel op restaurant gaan? Stel dat de kok zijn handen niet gewassen heeft? En die zitten toch vaak met hun vingers in de pan.

En ga zo maar door. Er is niks in het leven waar geen potentieel risico aan verbonden is.

Het enige wat zo een sensatiezoeker bereikt is dat je niet meer onbezorgd kan genieten van de kleine dingen, zonder je af te vragen of je niet in de beerput van een ander zit te poedelen.

Eerlijk? Ik ga er vierkant -en om in de context te blijven- mijn gat aan vegen.

Er was een tijd dat mijn moeder zich ergerde omdat ik te veel las. Ze wou dat ik zou gaan handwerken, waarmee ze dan breien bedoelde want al het andere, zoals lapjes haken of borduren, was even nutteloos als lezen.

Pas toen ik op trouwen stond mocht ik lapjes haken, onderleggertjes of kleedjes zoals je verkiest. Ik heb er zoveel gehaakt en ik ben er zelfs na mijn trouwen mee doorgegaan. Ik heb ze nog allemaal: de gebruikte en de nooit gebruikte.

Laatst maakte ik een selectie. Ik ga er toch enkele op de rommelmarkt aanbieden. Je kan de kasten niet vol laten liggen met dingen die je niet gebruikt. Zo heb ik nog gehaakte gordijntjes, voor de ramen van het Wat-was-huis, waar ze nooit opgehangen werden en hier passen ze niet. Die verkopen kan ik echt niet over mijn hart krijgen.

Maar wat merk ik nu? Ik heb er ook te kort, zo van die kleintjes. Die moeten erbij komen.

En ik dacht ook aan de vestjes die ik voor mezelf heb gehaakt en de pulls die haakte. Die zijn allemaal weg. Waarheen? Ik weet het niet meer. Ze zouden toch niet meer passen en daarmee bedoel ik niet in omvang maar wel bij mijn zelfbeeld.

Maar ik houd wel van vestjes …

Ik ben opnieuw beginnen haken en heb zoveel op de haakplanning staan dat ik er nog wel een pozeke zoet zal mee zijn.