Ik moet stoppen met boeken kopen. Momenteel ben ik met zoveel bezig dat het lezen er wat bij inschiet terwijl de stapel boeken toch wel gestaag aangroeit.

Er zijn meer en meer schrijvers die ik goed vind, ik vind meer en meer boeken van hen, er zijn meer en meer schrijvers die ik eens wil lezen, ook van hen vind ik meer en meer boeken. “Lees toch eerst ene vooraleer je er een tweede van koopt” denk ik. “Wie zegt dat ik ze dan nog vind” reageer ik wat gepikeerd.

De stapel boeken die ik nog moet lezen reikt vanaf de grond al tot kniehoogte, ik zou me niet moeten bukken moest ik ze naast mijn benen zetten. Ze? Ja! Inderdaad. Ze zijn met twee (stapels), ik heb tenslotte twee knieën ook.

“Ik moet stoppen met boeken kopen” denk ik terwijl ik de volgende interessante of toffe vondst uit het rek haal en in mijn mandje deponeer.

Te beginnen met Laura Lippman. Ik las de laatste tijd wel al enkele boeken van Laura Lippman. Wat me opviel was dat ze flirt met de realiteit maar toch fictie schrijft, wat inhoudt dat ze een bestaand gegeven neemt en daar een boek rond weeft, wél telkens met achteraf de nodige duiding, zodat goedgelovigen niet verkeerdelijk de verkeerde conclusies zouden trekken.

Ik zuchtte toen ik de eerste keer een boek met haar standaard detective “Tess Monaghan” in handen kreeg en dacht: “Niet weer!” want schrijvers hebben nogal de neiging om die detectives een beetje als gemakkelijkheidsoplossing te gaan zien. Niet dus.

De laatste die ik van haar vond, ben ik nu als eerste aan het lezen. Want -aha- die is gebaseerd op het verhaal rond de Edgar Allan Poe Prooster.

En al las ik ooit lang geleden rond mijn achttiende, het volledig oeuvre van Edgar Allan Poe, over de Prooster wist ik niks.

Dat moest ik toch even gaan opzoeken.

Soms ben ik zo onnadenkend dat het de grens van het dwaze bijna overschrijdt, want wat ging ik doen? Ik zocht de -wenselijke- vertaling van “de Edgar Allan Poe Prooster”. Ik vond “The Edgar Allan Poe Toaster”. Was Prooster toch geen naam maar gewoon al een vertaling van “toaster” zeker!

Lachen mag, dat deed ik ook nadat ik drie keer tegen mijn kop geslagen heb en alles daar binnen terug op zijn plaats leek te vallen.

Verstrooid noemden ze dat in de school. Onnadenkend en automatisch reageren noem ik dat.

Achteraf maak ik me een bedenking en vraag me af waarom ze, in het boek, het Amerikaanse “toaster” als “prooster” vertalen terwijl het letterlijke “tooster” toch meer voor de hand liggend is.

Die Edgar Allan Poe prooster tooster heeft dus bestaan. Jarenlang heeft iemand in de nacht voor 19 januari, verjaardag van Poe, met een fles cognac een toost staan uitbrengen aan de cenotaaf van Edgar Allan Poe, heeft de fles achtergelaten en ook drie rozen.

Waarom ik Laura Lippman nogal graag lees? Ze maakt me telkens zo benieuwd dat ik het ga uitzoeken.

En dan kan ik nu verder lezen in het verhaal dat zij rond de man, de cognac en de rozen spon.

Toen ik een afbeelding zocht voor mijn log over moderne taal, dacht ik ineens aan de twee boekjes.

Omdat ik het zo vaak over taal in het algemeen en het verschil tussen Nederlands en Vlaams wel een beetje een stokpaardje werd, kreeg ik eens een boekje in handen geduwd. “Dat is iets voor jou” zegden ze. Ik geloofde ze en kocht het.

Toen ik het las was ik erg verbaasd, de schrijfster had het over dingen die ik al eerder op het blog had geschreven. Maar ach ja, toeval is een eigenaardig beestje en de ene blogt er over, de andere schrijft een boek.

Maar toch stak het wat, niet om het voorgaande, maar om wat anderen misschien zouden denken, dat het ík was die plagieerde, en ik besloot het wat minder over taal te gaan hebben.

Ondertussen vond ik in de Kringwinkel de opvolger van het eerste boekje en volledigheidshalve heb ik het ook meegebracht.

Ik kan het niet helpen, ik bekijk beide boekjes altijd een beetje scheef.

Net als je beslist dat je een week in quarantaine gaat, is er rustdag in de Tour de France, is er sedert lange tijd geen koers in de namiddag, is de televisie leeg, is het elf juli én Vlaamse feestdag en brengt de postbode enkel het folderke van de Makro.

Gelukkig is er Herbjørg Wassmo¹.

De voorbije week heb ik een thriller van normaal formaat op twee dagen uit gelezen, een dunner boek op één dag, een even dun boek op twee dagen … het volgende -weer een thriller van normaal formaat- had ik gisteravond -na drie dagen- pas uit.

Het eerste en het vierde boek zijn van dezelfde -bekende- schrijver waar ik al veel van las.

Het tweede en het derde -dunnere- boek zijn ook van dezelfde -zij het mij voorheen niet bekende- schrijver.

Maar het boek dat ik eigenlijk aan het lezen was voordien ligt al een paar weken onaangeroerd op het tafeltje naast de laptop.

Het gaat zo echt in golven en dan vraag ik me af of dat aan mij ligt of aan de boeken.