Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Auteur: ms (Page 15 of 427)

Wegenwerken en omleiding

Donderdag reden Luc en ik door de Stationsstraat. Meestal doen we dat niet. Die is nogal druk, maar nu wou ik een foto van die vlagskes en ook wou ik onderstaande foto … maar dan beter.


Maar op het ogenblik dat ik afdrukte, trok Luc op om de omleiding te volgen. Dom van ons, het was donderdag, marktdag, dus wel nog drukker dan normaal.

Voor zover … maar waarom wou ik die foto? Wel ergens de voorbije week waren we uit de andere richting gekomen en stonden stil, in de file, in Landen. Want er was een vrachtwagen die de omleiding moest en wou volgen en die chauffeur kreeg zijn camion daar niet in die smallere straat. Alles stond potvast.

En ik vroeg me af of … maar Luc zei al dat het waterlek wel de oorzaak zou kunnen zijn. Over dat waterlek had ik wel gelezen, maar dat was -denkelijk- toch al een pozeke geleden. Ik moest het opzoeken.

Waterlek in Stationsstraat baart zorgen1
en
Waterlek Stationsstraat nog niet opgelost2

En dan valt dit log ineens helemaal anders uit dan de bedoeling was. Eigenlijk wou ik het hebben over de wegenwerken … tot zelfs in Landen. Want eigenlijk zitten ze, zo goed als overal, als grote mollen, in die wegen te wroeten terwijl er -blijkbaar- een geldtekort is.

____________________
1 Het Nieuwsblad
2 Het Nieuwsblad

Ieder met zijn vlag

Net als alle vorige keren, bij de oproep om de Belgische driekleur uit te hangen voor één of ander voetbaltornooi, zuchtte ik.

Maar toen ik zei dat er wel meer te beleven viel dit jaar, niet enkel die voetbal, en dat er wel meer sporten waren en sportevenementen waarin landgenoten hun beste beentje voorzetten, wist Luc me te vertellen dat ze dat in Landen ook hadden gedacht en toestemming kregen van het Belgisch Olympisch Comité. Daarom hangen er in Landen dan ook vlagjes met het Team Belgium logo aan de bloempotten in het centrum1.

Ik weet het, het is een slechte foto. We konden niet even halt houden, er kwam een bus van de Lijn en die heeft een tijdschema dat hij moet volgen.

Het is niet de enige vorm van favoritisme die ik merk. “Vive le Vélo” wordt pas vanaf volgende zondag -na al een volledige week Tour- uitgezonden. De uitleg van de VRT vind ik een lachertje. Ze noemen het “te veel sport2“, ik zeg “te veel voetbal”.

Maar wakker lig ik er niet van, want Vive le Vélo is ook niet meer wat het geweest is en bovendien komt hun ondertiteling voor slechthorenden nogal dikwijls op een holletje achterop gelopen. Ik keek vorig jaar al haast niet meer. Dit jaar zal dat -denkelijk- helemaal noppes worden.

En ik denk ineens spontaan aan een liedje van lang geleden …

____________________
1 Het Nieuwsblad
2 Het Nieuwsblad

Gezond eten is duur

Jaren geleden, toen we pas in Landen woonden, haalden we onze boodschappen in de Colruyt van Sint-Truiden.

Versgoed echter kwam van de wekelijkse markt die het overgrote deel van de Stationsstraat inpalmde.

En toen kwam er onze Colruyt. Voor sommige dingen moesten we in het begin wel nog naar Sint-Truiden, voor de groenten niet meer, voor het fruit gingen we nog steeds naar de markt.

Maar toen ging de markt beperkt worden tot het Marktplein en wij brachten ons fruit mee van bij Colruyt.

We hebben nooit geen groenten noch fruit meer gekocht bij een kraam.

Gelukkig maar, denk ik, als ik lees over woekerkramen en afzetterij op een braderij: 600€ voor drie bakskes aardbeien, kersen, paprika’s, twee ananassen en ‘gratis’ dadels?

En blijkbaar duikt het fenomeen meer en meer op1. Een mens kan maar beter gewaarschuwd zijn.

Ze rekenen erop, dat mensen geen scène willen maken: ‘woekerkramen’ duiken op in heel Vlaanderen
____________________
1 Het Nieuwsblad

De mens te veel

De vierde dimensie, ik haalde ze al aan voor situaties waar ik me nogal onzichtbaar voel.

Maar men heeft het ook over teveel mensen op deze wereldbol en soms heb ik de indruk dat ik diegene ben voor wie geen plaats is.

Schering en inslag is het. Als ik ergens sta naar iets te kijken dat men voor mij komt staan of dat men gewoon die plaats opeist omdat ze vinden dat ze daar best een tafeltje voor één of ander zouden plaatsen. Of ze willen een doorgang creëren en ja, precies dààr. Of ze willen de wachtrij kruisen en als ik niet snel genoeg een stap achteruit zet, zelfs over mijn voeten.

Zeg ik er wat van? Ach neen, ik ben niet zo zeggig.

Bovendien moet je daarmee oppassen. Als er een auto op het voetpad geparkeerd staat loop ik er gewoon rond, zélfs als die voor mijn voeten parkeert. Je haalt toch je gelijk niet. Het beste kom je er vanaf met: “het is maar een minuutje” of zoiets. Het kan erger. Het stond deze week in de krant1.

Maar gisteren in de Colruyt was het efkes te veel. Er was weinig volk. Er stonden weinig mensen aan te schuiven aan de kassa en toch zuchtte de vrouw. Ze stond tussen twee rijen in in de hoop dat één of andere haar zou voorlaten. Ze deponeerde haar tas, want ze had geen kar genomen, precies àchter Lucs voeten. Ik had zin om te zeggen dat ze te dichtbij kwam, maar ach, toch maar liever niet.

Onze artikelen werden gescand, Luc neemt de tweede kar en ik zeg de kassier dat ik met de app wil betalen want ja, ik betaal daarmee, ik vind dat gemakkelijk, geen gedoe, enkel een vingerafdruk. Nog voor ik dat kan doen, deponeert die vrouw haar tas in de -nu lege- kar en ze geeft me daar een stoemp dat ik tegen Luc opbots.

En dan ontsnapte me een: “Pardon hé seg Madam”. Ja, wat zegt een mens, die meestal alles maar zozo laat, in een opwelling?

Ze stond al de hele tijd haast in mijn schoenen en in mijn nek te blazen en ik vond het jammer dat ik mijn corona T-shirt” niet aan had.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Vlinders en motten

Vrolijk fladderde het voorbij
’t Is een vlinder leerde men mij
Vlinder, vlinder
Zonder hinder
Fladderde hij, dartel en blij

In ’t donker vloog het mij voorbij
Dat is een mot leerde men mij
Die moest kapot
Stomme mot
Fernijn in huis kon er niet bij

[© ms – 27 juni 2024]

Ik heb het nooit begrepen waarom een mot “fernijn” genoemd werd en een vlinder niet. Integendeel, een vlinder moesten we met rust laten al bestonden er wel vlindernetten.

Al snel liet ik ook de motten met rust en zeker later, toen ik leerde dat motten ook nachtvlinders werden genoemd.

Was het omdat men ze als indringer zag? Zo ’s avonds rond de lamp? Of kwam het omdat ze de naam hadden gaten in kleren te bijten?

De vitrine

“Minder suiker eten” raadde de dokter me aan.

“Er zijn meer diabetespatiënten” vertelde hij mij en ik dacht dat dat niet verwonderlijk was. In alles, maar dan ook alles wat je kan kopen, zit er suiker bij de koolhydraten.

Ik eet geen suiker op de manier die hij bedoelde. Ik had en heb het niet zo op zoetigheid, al kreeg ik soms wel eens een suikerdip. Die zou ik nu wel negeren al is het wel heel lang geleden. Met de lange krentenkoeken op de boekenmarkt heb ik ook al komaf gemaakt.

Zou men, i.p.v. de schuld weer in de schoenen van de mensen te schuiven, er niet beter aan doen de fabricage van ons eten eens onder de loep te nemen.

En ook zou men de vitrinekasten bij de stopplaatsen langs de autosnelwegen wat minder in het zicht kunnen zetten. Ze zijn bewust zo geplaatst dat je er voorbij moet.

Gelukkig heb ik het niet zo begrepen op zoetigheid, die ene die keer in de vroege morgen daargelaten.

Een leven in kleur

Dat “nog voor de aanvang van de schoolvakantie” gold niet enkel Antwerpen. Ook de EXPO “Louis Thevenet. Een leven in kleur” in Halle stond op het programma. En dat nog voor de aanvang van de schoolvakantie? Dat werd nipt.

Want bijkomend probleemke bij deze expo was dat die op twee verschillende adressen te bekijken viel, waarvan er één enkel in het weekend geopend was. En wij, wij gaan niet zo graag in het weekend omwille van de kans op een volkstoeloop.

Wat zouden we doen? Gaan? Of niet gaan? Of ons toch maar beperken tot Den Ast die ook in de week te bezoeken is? We gingen.

En al zeker nadat ik las dat op 1 juli een tiental werken zouden vervangen worden door andere om meer te kunnen tonen. Stel dat we echt begeesterd zouden zijn door deze kunstenaar en dan de mogelijkheid missen om méér te zien? Dat gingen we niet riskeren.

De tentoonstelling in Den Ast was zeker de moeite waard. Den Ast is trouwens een vroegere mouterij en er waren nog wel delen zichtbaar wat het geheel zeker iets speciaal gaf.

Maar … als je wil gaan, ga dan niet op een zaterdag. Dan is het markt in Halle. En ga zeker niet als het er braderij is.

Dat stond natuurlijk niet op hun website. Parking vinden was dan ook geen sinecure.

____________________
1 Louis Thevenet

Efkes naar Antwerpen

Eigenlijk wou ik het niet meer over verkeersperikelen hebben, maar toen ik donderdagavond las:

Daar zal avondspits allicht zelfs voor de middag beginnen”: al drie dagen op rij enorm veel files op onze wegen1

waren wij al thuis en wisten er het nodige van en dacht ik: “we doen het onszelf toch aan”.

Toen Luc een poos geleden vertelde dat er in het KMSKA een tijdelijke tentoonstelling kwam -Het Prentenkabinet- en ik zag dat de Nottebohmzaal in de Bibliotheek Hendrik Conscience opnieuw open was voor het publiek, aarzelden we niet en ik zette ze -liefst nog voor de aanvang van de schoolvakantie- op de agenda, op donderdag dus.

Woensdag las ik dat het wegdek van de de A12 in Wolvertem omhoog was gekomen en dat men opriep de E19 te nemen2. Op donderdag morgen, voor ons vertrek, las Luc, dat dat op de Ring rond Brussel, in Zaventem, ook van dat was3.

En tóch gingen we … over Kampenhout en Muizen dan maar weer, met alle werken onderweg aan die steenweg.

Beklagen we ons dat? Neen, bijlange niet, we hadden een prachtige dag in Antwerpen, waarbij alle verkeershinder in het niets viel.

We waren te vroeg, gingen naar een Twice as Nice waar ik nog iets -een kleinigheid- wou gaan halen, aten een stukje op de Groenplaats, wandelden naar de Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience waar we gereserveerd hadden voor 13u.

We waren er in december 2022 al en wilden nog eens terug omdat er toen zoveel volk was geweest en we niet echt goed hadden kunnen rondkijken.

Dat was nu anders. We waren er als eersten binnen en er kwam helemaal geen overrompeling.

Bij gebrek aan fototoestel -dat was ik vergeten had ik thuis laten liggen- moest het dan maar met de telefoon.


We dronken een Americano en iets fris op een terrasje en wandelden daarna terug naar de tram.

Het “Prentenkabinet” was maar een kleine tentoonstelling, maar ze mocht er zijn. En zoals zo vaak gebeurt bij ons, denken wij achteraf: “We gaan nog eens terug”, want wij hebben steeds na een eerste indruk van iets, het gevoel dat een eerste impressie niet alles zegt.


En klein of niet, het KMSKA heeft altijd wel iets dat we willen zien of nog eens zien.

Normaal wilden we daarna nog mosselen à volonté gaan eten bij LunchGarden, maar we waren akkoord: daarvoor was het veel en veel te warm.

We reden dus al iets vroeger naar huis, over Kampenhout, deden er lang genoeg over maar ik denk wel dat we het ergste hebben vermeden.

____________________
1 Het Nieuwsblad
2 Het Nieuwsblad
3 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/06/27/twee-rijstroken-afgesloten-op-brusselse-binnenring-door-schade-a/

Gezondheid!

We leerden dat we als we moesten niezen onze hand of zakdoek voor onze neus en mond moesten houden. Dat ging goed.

Toen kwam covid_19 en werd dat afgevoerd. Je moest in je elleboog niezen, omdat anders de vieze beestjes zich zouden verspreiden via je hand. Maar je mocht toch geen hand geven?

Ik krijg het niet aangewend. Vele anderen wel.

Dan zie je ze lopen tussen de kraampjes van de boekenmarkt, zie je ze een onbestemde beweging maken met gebogen elleboog en zie je de wolk minuscule druppeltjes in het rond vliegen. Dat noem ik: “doen alsof”.

Weet je, eigenwijs als ik ben, zal ik wel op de mij geleerde manier niezen. Ik waste mijn handen toch al vaak, sedert covid-19 nóg vaker.

Yeah right!

Lang geleden, toen ik nog uit werken ging, wou ik telkens voor ik op vakantie vertrok, alles in orde hebben, zowel thuis als op het werk. Simpel was dat niet, want telkens kwam er zo op het laatste ogenblik nog wel een voor-je-vertrekt-klus op mijn bord te liggen.

Na mijn vakantie had ik ook graag nog een dag om het vakantiestof uit mijn valies te schudden en alles op te bergen.

Later, toen ik zelfstandige werd, was dat ook nog zo. Maar toch waren er nog steeds zaken die nog snel even moesten gebeuren.

Daarna zijn Luc en ik jaren niet op vakantie gegaan, er was geen speld te krijgen tussen de opdrachten van de klanten en ik beloofde mezelf dat ik het later wel zou inhalen.

Dat “later” ging aan de boom schudden toen Boerbuur overleed, toen Max overleed, de overbuurman overleed, de collega van de evenementen overleed, … en we dumpten de dringende zaken weer in hun eigen klantenschoot en gingen.

Op pensioen plan ik telkens een dag vóór en na de vakantie om op mijn gemakske alles klaar te krijgen en dat geeft me plezier op voorhand en laat me nagenieten. Op de agenda stond op die twee dagen telkens “Buffer”.

Denk je dat dàt werkte? Niet dus. Zoneke ging die dag in 2019 gebruiken om een vlucht later te nemen zodat de beestenboel bovendien nog een dag alleen zat. Maar ook durft er nog een interessante boeken- of rommelmarkt op de proppen te komen. En telkens denk ik: “Nooit meer”. Maar er is iedere keer wel iets. En ik kan zo moeilijk “neen” zeggen.

En ik schrijf geen “Buffer” meer op de agenda. Er staat nu: “Blijf-er-af!”. En bij de vraag wanneer we weg zijn tel ik beide dagen gewoon mee in.

Laatst schrok Luc. Hij wilde iets op de agenda zetten en zei: “Oei? Blijf-er-af!?” En ik schrok terug en antwoordde: “Waag het niet!”

Als het nu niet werkt kan ik toch geen doodskop met “Doodsgevaar” in de planning gaan zetten … Dat lijkt me nogal drastisch.

En dan zetten ze in de gazet dat je je out-of-office een dag vroeger én later moet instellen om alles in goeie banen te leiden1.

Maak dat de ganzen wijs!

____________________
1 Het Laatste Nieuws

Page 15 of 427

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén