Voor ons vertrek gaf men een hele week regen. En al hebben we dan drie dagen onze regenjassen meegenomen, we bleven ervan gespaard. Het was gewoonweg T-shirt- en Magnumweer.
En om in herhaling te vallen even bijkomend het kunstwerk van deze keer …
(Lees verder onder de foto)
Hij zag er een beetje familie van deze hier uit, maar veel hebben we hem niet bekeken … we waren buiten.
Na lang geduld geoefend te hebben gingen ze eindelijk terug open: het zeer hoog op mijn wenslijst staande Permekemuseum in Jabbeke en het Jakob Smitsmuseum in Mol.
En toch kwam het laatste eerst aan bod, want door het ellendige weer van de laatste weken werd een ritje Jabbeke, met een uitstapje naar de kust, steeds maar uitgesteld en kwam de driedaagse bij Sunparks Kempense Meren steeds dichter bij.
Jakob Smits, Nederlander, tot Belg genaturaliseerd, leerde ik eerst maar kennen door Dirk Baksteen, ook Nederlander, ook tot Belg genaturaliseerd, maar de laatste was dan wel een leerling van de eerste, waardoor ik ook eens verder ging kijken en dus gisteren het museum bezocht.
Ik wist dat er bepaalde werken bij mij in de smaak vielen maar anderen echt niet, dus benieuwd was ik wel. Het museum was echt mooi vernieuwd en ondanks het maar een klein museum was, waren er toch veel werken te bezichtigen.
Het zou te gemakkelijk zijn om te zeggen: “We waren nu toch in Mol” maar eigenlijk boekten we die drie dagen last minute omwille van het museum en van die paar wandelingen die we er nog wilden doen. Enkele van die wandelingen staan nog steeds op ons verlanglijstje. We kunnen dus naar -nog eens- een volgende last minute uitkijken.
Jabbeke staat op de planning … of het nu regent of niet, we gaan. Maar dat komt ten gepaste tijde nog wel aan bod.
Soms komen herinneringen zomaar, soms hebben ze een zetje nodig. Dat was de voorbije week zo na het lezen van een artikel in de media.
Ooit, lang -maar dan heel lang- geleden heb ik mijn werk opgezegd. Toen ben ik onthaalmoeder geworden. Een van de kindjes kwam alle dagen en elke dag vond ik het bizar dat er in de pampers nog onverteerde pinda’s zaten. Het begon ook op de vallen dat het kindje nogal sterk naar pinda’s rook.
En zijn moeder zei dat hij daar erg gek op was en dat hij altijd de kommetjes leeg at. Ik had daar mijn bedenkingen bij.
En ja later toen hij begon te praten, waren zijn eerste woordjes dan ook: “Bus” en “Peanuts”.
Blijkbaar dacht ik toen verkeerd en is het juist goed om baby’s pinda’s te geven, als ik het artikel mag geloven. Dat zegt:
Pinda’s geven aan baby’s beschermt hen langdurig tegen toekomstige allergie
Ik snap de logica ervan wel, maar ik zou nog altijd geen pinda’s geven aan zulke hele kleine kindjes.
____________________
Vorige week ergens stelde Luc voor om naar “Memory”, een Amerikaanse film uit 20221, gebaseerd op het boek “De zaak Alzheimer” van Jef Geeraerts, te kijken.
Dat de film een remake was van de film “De zaak Alzheimer2” van Erik Van Looy (2003) moest hij er niet bij zeggen, dat wist ik zelf ook wel.
Maar ik was wél benieuwd wat de Amerikanen ervan gemaakt hadden. En we zetten er ons voor en keken. Achteraf waren we het er over eens: die film was goed.
En ik zei, nogal terloops, dat we eigenlijk toch de film van Erik Van Looy eens zouden moeten herbekijken, want de herinnering daaraan zat wel erg ver.
Zondagavond vroeg Luc: “Kijken?” Hij had de film uit de kast gehaald en alles al klaar gezet en al snel bleek dat de remake wel degelijk zo goed als hetzelfde was als de originele, zij het hedendaagser: het gebruik van gsm en usb-sticks t.o.v. vaste telefoons en geluidscassettes om maar de opvallendste te noemen.
Nog een verschil: ze hadden er wel de -typisch Amerikaanse- achtervolgingsscène in gelast, maar gelukkig maar heel kort, maar ze hadden er ook de -wel erg langdradige- scene na die arrestatie uit gelaten.
Nog commentaar? Liam Neeson was eerder huurmoordenaar dan zieke met Alzheimer, bij Jan Decleir was de ziekte duidelijker al bleef hij moordenaar.
Ik heb geen voorkeur. Soms vraag ik me af waarom ze een film opnieuw willen maken. Bij deze begrijp ik het, al weet ik zelf niet welke ik nu echt verkies.
____________________
Dit is een nonsens-log, geloof me maar. Dit culinaire hoogstandje wil je niet missen lezen.
Het gebeurde tijdens die verplichte coronaquarantaine, toen ik aan het bakken sloeg en daarmee Baskuul terug de hemel hoogte in joeg.
Toen gebeurde het dat ik bakboter margarine nodig had en tot de conclusie kwam dat een pak van 500 gr. goedkoper was dan een pakske van 250 gr.
Toen had ik het er al met een medewerker over gehad die me een uitleg had gegeven, die ik indertijd wel logisch kon vinden, maar waarvan ik nu niet meer weet hoe het juist zat.
En ik vergat dacht er verder niet meer aan.
Nu laatst las ik een artikel in HLN, dat vertelde dat je voor een klein blik groenten meer betaalt dan voor een groot1 en ik dacht terug aan die boter margarine.
Nu kwam daar natuurlijk nog een bijkomend historietje om de hoek piepen.
Op zeker moment hadden de supermarkten van tijd tot tijd eens een tekort. Zo konden wij op een gegeven tijdstip geen erwten in grote blikken meer kopen en kochten dan maar de kleinere.
Dat bleven we doen, zelfs toen de grote terug voorradig waren. Een klein blik was handiger voor twee personen.
Maar door dat artikel zijn we nu ook de erwtenblikkenprijs eens gaan bekijken en belandden er toch weer grote in onze winkelkar.
Ach ja, dat maakt niet veel uit. In de zomer eten we toch meer slaatjes met sla en andere -verse- groenten waaronder ook veelal meestal altijd wel erwten.
En al nemen we sla en de andere groenten dan wel vers, de erwten gaan we écht niet zitten peulen.
(Lees verder onder de foto)
Heb je het toch gelezen? Ik had toch gezegd dat het niks te betekenen had.
____________________
Op zeker ogenblik in het verleden had ik alle boeken van één van mijn meest favoriete schrijvers in mijn bezit, behalve het laatste boek en deel twee en drie van een trilogie.
Ook had ik alle boeken van Bollie’s meest favoriete schrijver gevonden en waren op beide lijsten dus zo goed alle titels afgevinkt.
Toen kwam Covid_19 roet in het eten gooien.
En daarna vond ik ergens een, zo goed als nieuw, exemplaar van het ontbrekende boek. Dat vond ik een geslaagde dag.
Een kleine poos terug vond ik een boek van Bollie’s meest favoriete schrijver. Dat stond niet op de lijst. Ik whatsappte en Amke wist me te vertellen dat er na dat laatste nog zeker twee nieuwe waren bijgekomen.
En ik bedacht dat ik de beide boekenlijsten niet meer had bijgewerkt sedert die ene dag dat ze -vóór de pandemie- volledig waren geweest.
Ik dacht het al meer. Ik zei het zelfs al. In mijn bevinden was er een breuk tussen het leven vóór Corona en dat na Corona. Net of er zich een afgrond tussen beide heeft gegaapt.
Dat controleren van de boekenlijsten heb ik toen maar zo snel mogelijk gedaan en ik vulde ze aan, van alle schrijvers en schrijfsters op ons beider lijst. Zo ook van die ene van mijn meest favoriete schrijvers. Daar ontbraken er gewoon -behalve die twee van de trilogie- ook nog drie nieuwere.
Een pozeke later vond ik er een van bij ons in de kringwinkel. Dat vond ik een geslaagde verrassing, zeker omdat ik die boeken niet terzijde kan leggen, behalve als het écht, maar dan echt écht moet.
Daarna vond Luc een omnibus van de trilogie wat ook wel een beetje een juich-moment was. Om terug goed mee te zijn heb ik ook het eerste deel nog eens herlezen.
Ik vond een boek voor Bollie, van een andere auteur, waar ze zeer verheugd op reageerde.
Eergisteren vond ik mijn tweede ontbrekende, ook bij ons in de kringwinkel. Dat was ook net op tijd, ik had niks te lezen meer, behalve natuurlijk de stapel waar ik al in begon maar die me niet aanspraken.
Maar dat laatst gekochte boek moest ik wel terzijde leggen, we waren gisteren de ganse dag, de avond uitgezonderd, op stap.
Hopelijk komt nu snel nóg een geslaagd kringwinkelbezoek. En daarna wordt het -denkelijk- tijd om de lijsten nog maar eens op mogelijke nieuwe onvolledigheden te controleren.
Ik ben gewond! Gestoken met een mes! De dader heeft dat bewust onbewust gedaan!
Wat is er gebeurd? Om één of andere plezante reden, had ik een vakje te kort in mijn juwelencassette. Ik had al een miniatuur doosje voor een ring, uit de vroegere speelgoedbak, geraapt en het dekseltje ervan gebruikt om er een kleinigheidje in op te bergen. Maar nu had ik er nog zo eentje nodig.
Het doosje zélf had een opkant waardoor het te hoog was voor mijn doel. Gewoon simpel: die opkant moest er af.
Ik had de technische knobbel van Luc al aangesproken, maar die gaf nogal omslachtige oplossingen met materiaal dat we hier écht niet voorhanden hebben.
Maar een beetje ms-kenner weet dat wat ms in haar koppeke heeft … dus … greep ik mijn breekmes en probeerde. Dat ging.
Heel voorzichtig, met het doosje tussen mijn wijsvinger en duim geklemd ging ik aan de slag. “Oppassen dat ik niet uitschiet” zei ik nog. Luc zei niks.
Waar had ik niet aan gedacht? Waar had ik geen rekening mee gehouden? Eenmaal dat stuk opkant een relatief groot stukje van dat kleine doosje loskwam, brak die af en lap! Steek in mijn wijsvinger.
Wat ik altijd doe bij zulke calamiteiten? Ik stak mijn vinger in mijn mond. “Ik heb me gesneden” mompelde ik ondertussen tegen Luc, die ineens wat meewarig ging zitten kijken.
Bij nader onderzoek bleek het toch wat meer te zijn dan een snee, het was er schuin in gegaan en er hing een hele lap -mits de nodige overdrijving- los. En het bloedde. Niks wat niet op te lossen was met een pleister.
(Lees verder onder de foto)
En daarna? Daarna heb ik dat doosje verder onderhanden genomen natuurlijk. Ik zei het al: wat ms wil … En ms hééft wat ze wil: een extra klein compartiment voor maar weer een kleinigheidje.
Gisterenmorgen bij het ontbijt, wil ik mijn ei onthoofden en zeg, als het mes nogal dicht bij de pleister halt houdt: “Zie je, het kan zo ook gebeuren”.
Luc heeft beamend geknikt.
Als je na een erg actieve dag, de volgende morgen zo meureg als wat opstaat, denk je dan …
Tja, ik word ook een dagske ouder; ik zal het in het vervolg een beetje rustiger aan moeten doen …of eerder …
Dat is een wenk, een teken, nu zo rap mogelijk opnieuw …
Toen ik gisterenmorgen wakker werd met mist rond mijn hoofd en elastieken ledematen, dacht ik eerst eigenlijk helemaal niks.
Op zijn zombies ben ik van de trap gekomen, heb me door het snorren van de airfryer ergens gerealiseerd dat er een walnootbroodje op mij te wachten zat.
En eenmaal, na een zjat koffie of drie is mijn ziel ontwaakt en ben ik begonnen met het plannen van een eventuele volgende keer. Maar door het denken daaraan werd ik al terug duf.
Daarna heb ik me dan gerealiseerd dat de oorzaak misschien niet bij de helse activiteiten lag, want zo erg was het nu ook niet, maar mogelijk bij het late eten. Want al had ik gedurende de dag wél het, mijzelf toegestane, aantal kcal binnen gehaald, ik voelde me bij het thuiskomen als een slappe vod. En Luc had ook nog een hongertje.
Het resultaat was dat hij voor ons beiden nog een kleinigheid opwarmde waarna ik nog een banaan en een stuk kaas heb gegeten, om dan voor de TV in slaap te sukkelen.
Toch wel idioot zeker, als je dan denkt: “Méér van dat” …
Zoals we wel meer doen onderweg, bedenken we ineens dat we, eens thuis nog voor eten moeten zorgen en dan is het normaal dat één van beiden vraagt: “Stoppen we bij …” en dat is gewoonlijk wel de voorziening die op onze weg ligt.
Onderweg van de Bostalsee naar huis was dat dus een Burger King. Bovendien had ik voorgaand log al op het oog en wou dus ook een foto van die Texas Bacon en daar was lichtjes haast bij.
We parkeren de auto, lopen de hoek om, zien een koppel binnen gaan, komen aan de schuifdeur die weigert ons door te laten. We proberen nog eens, het is niks gekort. Luc zwaait eens naar de sensor maar de deur blijft dicht. We lopen de andere hoek om, naar de andere deur, zelfde resultaat. We zien wel dat er mensen binnen zitten eten.
We denken: “Misschien via de shop”, daar zien we wel een doorgang maar die is echt afgesloten. Dus lopen we nog eens naar die deuren en zien daar -behalve de twee mensen die ook -vergeefs- proberen binnen te geraken- het volgende:
(Lees verder onder de foto)
Dus op die paar minuten dat wij er niet waren zijn ze er in geslaagd bovenstaande af te printen en dat op beide deuren te hangen. Wat stoort me? De manier waarop ze meenden het te moeten oplossen. Want die vond ik echt nogal neerbuigend.
We voelden ons dus allesbehalve King Burgers.
Uitgelichte afbeelding:Foto van Luc.
De conceptenbox raakte leeg
Dat kwam omdat de muze zweeg
Wat nu begonnen
Zelf wat verzonnen
Zodat ik toch een log verkreeg
[© ms – 28 mei 2024]
Op zeker ogenblik had ik voor twee weken logs in concepten staan, volledig afgewerkt en klaar. Ik moest ze enkel nog posten. Met dat voorraadje ben ik uiteindelijk meer dan een maand toegekomen omdat de verse voorvalletjes er telkens tussen schoven.
En dan ineens, na het schrappen van één en ander op de planning, het tegenvallende weer waardoor er ook niet al te veel nieuwe gebeurtenissen te vertellen zijn, zat ik met mijn handen in mijn haar, want een mens kan niet blijven vertellen over de regen en over dagelijkse onbenulligheden. Over ruiten kuisen en strijken heb ik het nooit willen hebben.
Ik heb al wat aan die wolken staan porren in de hoop dat toch één van de negen muzen zou wakker worden, maar ik kreeg gewoon een koude douche en die hadden we al genoeg.
Uitgelichte afbeelding:Afbeelding van WikimediaImages via Pixabay.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
