ms – Pagina 20 – Wizzewasjes

Auteur: ms (Page 20 of 427)

Praten, blaten en niet baten

By ms

On 18 mei 2024

Kurkuma is niet adequaat
Komen ze mee op de proppen
Lees wat in de gazetten staat

Een pil is dan wel concentraat
In te slikken maar niet soppen
Kurkuma is niet adequaat

De dokters met hun dokterspraat
Dokters zijn toch slimme koppen
Lees wat in de gazetten staat

Was ik er ooit wel mee gebaat
Ga ‘k er nu echt niet mee stoppen
Kurkuma is niet adequaat

Gazetten vullen met geblaat
‘k Hou niet van die domme moppen
Lees wat in de gazetten staat

Waar het nu eigenlijk om gaat
Weer mijn eigen boontjes doppen
Kurkuma is niet adequaat
Lees wat in de gazetten staat

[© ms – 17 mei 2024]

____________________
1 Het Laatste Nieuws (plusartikel)

Villanelle

De Texas Bacon

By ms

On 17 mei 2024

In Za za, ze & zo

Volgens de aanbieding van Burger King zag hun tijdelijke Texas Bacon er zo uit:

(Lees verder onder de foto)

Als je hem bestelde en voor je neus kreeg, zag de tijdelijke Texas Bacon er zo uit:

(Lees verder onder de foto)

Voelden wij ons bedrogen? Ah bah neen, de smaak was raak en in dit geval ging: “het oog eet mee” niet op.

Sedert geruime tijd vind elke dienst die zichzelf respecteert het nodig om een directe link te leggen met My eBox¹, wat resulteert in een overvloed aan e-mails als die My eBox me iets te melden heeft. Zo krijgen we dan een e-mail van “Doccle”, van “Mijn Gezondheid/eHealth”, van “MyPension”, van My Minfin”, van “Mijn Burgerprofiel (Vlaanderen)”, van “…”, afhankelijk van wie de afzender is.

Ik/wij hebben die apps niet op onze telefoons staan, maar we kunnen gerust zijn. Ze sturen sowieso een e-mail ook. Dat betekent dat we in het ergste geval vier keer een bericht krijgen dat we onze eBox moeten bekijken.

In elk van deze e-mails kan je dan een link vinden om naar “My eBox” te gaan -om op te klikken natuurlijk- ook in de e-mail van My eBox” zelf, terwijl zijzelf toch aanraden om nooit op dat soort linken te klikken maar om via je laptop je eBox te openen.

Wat lees ik nu gisteren in de media? Er komt een nieuwe app, die “MyGov.be²” gaat heten en die dienst moet doen als digitale portefeuille, waarin je dus je rijbewijs, identiteitskaart, geboortecertificaten, huwelijksaktes kan opslaan.

De nieuwe app komt er ook als gevolg van een Europese eis.

Maar, gelukkig maar, zien ze in dat het nogal verwarrend is. Verwarrend vind ik het niet echt, enkel vervelend omdat je telkens moet controleren of ze het wel over hetzelfde onderwerp hebben. Soit.

Heel belangrijk is wel … ze linken naar My eBox.

____________________
¹ My eBox
² VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/05/14/apps-overheid-overaanbod-digitale-inclusie/

Het jaarlijks verschil

By ms

On 15 mei 2024

In Za za, ze & zo

Weet je nog die keer dat ik vertelde over het vroege opstaan voor de autocontrole? We hebben dat opnieuw zo gedaan, dat opstaan dan. Want ik ben niet opnieuw gaan slapen deze keer, ben wel weer in badjas over de straat gelopen om hem uitgeleide te doen.

We hadden wel één en ander met spoed moeten afwerken. De banden werden maandag gewisseld en na een midweek vakantie en een lange -wat heet lang- rit kon die auto ook wel een bad gebruiken zodat we maandag ook nog maar eens bij de carwash passeerden.

We zaten gisteren om half zes al aan de ochtendboterham mét koffie. Om kwart na zes kreeg ik een whatsapp. Er waren toch al vier nog vroegere vogels voor hem.

En na mijn ochtendtoilet heb ik de tijd benut om maar wat verder foto’s te sorteren -het einde komt in zicht, heb dit log voorbereid voor zover het kon.

Om twintig na zeven kwam de whatsapp die zei dat alles OK was.

Het brengt telkens toch wat onrust en een zekere spanning mee en een goed resultaat is toch altijd weer een opluchting.

De reviews

By ms

On 14 mei 2024

In Center Parcs

Als een vakantie er op zit, kunnen we natuurlijk de vraag over onze ervaring verwachten. Ze waren er snel bij, zaterdag morgen rolde die al mijn inbox in. Maar geven doe ik die niet, dat doe ik niet, zo goed als nooit, enkel in uitzonderlijke gevallen.

Net een dag of twee voor ons vertrek had ik gelezen dat die recensies -die nu opeens reviews¹ moeten genoemd worden- zo gemakkelijk te krijgen zijn dat ze zelfs door een niet bestaande firma kunnen verkregen worden², zodat het niet bestaande bedrijf zelfs een 4,5 op 5 kan scoren.

Waarop het natuurlijk niet kan mankeren dat er een vervolg op komt. Deze keer ging het artikel uitvlooien bij welke bedrijven je het gemakkelijkst een valse recensie neerpent en waar het al iets moeilijker gaat³.

Kijk, mijn mening -ongevraagd zelfs- is dat ik betaal voor iets of het nu een verblijf of een aankoop is en dat ik logisch gezien kan verwachten dat dat goed gaat. Gaat dat niet goed, dan kan ik klagen, maar dat zal ik dan wél persoonlijk met de firma of de aanbieder regelen. Komt het dan nog niet goed, dan kan ik verdere stappen ondernemen.

Maar om nu telkens na een aankoop -zelfs bij Veritas na het aanschaffen van een paar krimpparels vragen ze een recensie- als een brave seut een heel opstel te gaan schrijven over het hoe, het waarom en wat “het” nog meer, lijkt me te sterk op het obligate opstel na een schooluitstap waardoor je die hele uitstap al ging verwensen nog voor je vertrok.

Als Center Parcs me mijn mening vraagt over serieuze zaken, antwoord ik wel. Zoals nu een kleine poos geleden, toen ze wilden weten wat ik ervan dacht moest ik geld op die digitale armband -die ze nu stilaan overal invoeren als sleutel en toegangspas- kunnen zetten wat -volgens hen- mijn verblijf zou vergemakkelijken en ik geantwoord heb dat ik mijn verblijven zo al gemakkelijk genoeg vind …

… maar dan wat aangekleder verwoord.

____________________
¹ Recensies
² Het Nieuwsblad
³ Het Nieuwsblad

Afrekening in wandelland Foto-strip

By ms

On 13 mei 2024

In Center Parcs

Beestjes op vakantie

By ms

On 12 mei 2024

In Center Parcs

De Gewone wijngaardslak. De eerste dag, iets na de middag, zag ik een bleke bol in het gras van ons tuintje. Een zwam, dacht ik maar dacht verkeerd.

Het was een Gewone wijngaardslak. Het beest was enorm.

Tijdens onze wandelingen en in het park kwamen we een beetje overal van deze mastodonten tegen. Ik nam ze niet allemaal op foto … de meeste wel.

(Lees verder onder de foto)

De eekhoorn. De regen en het binnenzitten van die maandag beu, sprong ik, tussen twee buien in, in mijn vest, kondigde aan dat ik eens naar de Market Dome wou gaan en een foto zou nemen van het meer. Ik vertrok, Luc ging niet mee.

Toen ik wat later met foto en een zjat Americano terug aankwam in het huisje wist Luc te vertellen dat hij een eekhoorn had gezien, maar niet zo dichtbij als die van vorige september. Hij heeft nog meerdere keren gezegd: “een eekhoorn” maar hij zit dan wel met zijn gezicht naar het venster tijdens het eten, ik met mijn rug.

Die eekhoorn? Daar ergens in die bomen.

(Lees verder onder de foto)

De goudvink. Nog diezelfde maandag avond landde het vogeltje in ons hofke. “Wat is dat voor iets?” dacht ik luidop. “Een roodborst” zei Luc. “Neen” zei ik en nam een foto en vroeg uitleg aan Obsidentify. “Een goudvink” zei die.

“Er zat een roodborst ook” zei Luc, daar onder het ligbed. Mja, dom van die roodborst, nu staat hij niet mee op de foto.

(Lees verder onder de foto)

De reebok. En we spreken nog altijd van die maandagavond, toen Luc zo tegen het vallen van de avond aan een kreet uitstootte waarvan ik dacht dat mijn tikker het niet ging overleven.

Want, zo zei hij, er was gewoon een ree gepasseerd tussen de vensterdeur en de barricade. Toen ik mezelf weer bijeen had geraapt en het fototoestel ook, ging ik buiten een kijkje nemen en stond dat beest daar voorbij het stukje van de buren gewoon tussen de bomen naar mij te kijken. Ik nam enkele minderwaardige foto’s. En ik zou me daarmee moeten content stellen hebben, ware het niet …

“Nu is die daar al voor de tweede keer gepasseerd” zei Luc en ging fluisterend verder “en hij staat nu achter u”. Ik nam stillekes het fototoestel, draaide me voorzichtekes om én gelukkig zat ik half verscholen achter het overgordijn, zodat ik daarnaast de foto’s kon maken. Die waren al stukken beter.

(Lees verder onder de foto)

De muis die ’s avonds voor de achterdeur het beton zat te stofzuigen heb ik niet gefotografeerd.

De merel, die ons tijdens ons volledige verblijf heeft verblijd met zijn vrolijke gezang wél … zij het vanachter het overgordijn en nogal flou.

(Lees verder onder de foto)

De uil. Op dinsdag 7 mei heeft die uil nogal zijn werk gehad. Dat beest wist van geen ophouden en oehoede de hele voormiddag lang.

(Lees verder onder de foto)

Dat het de uil op de foto zou zijn betwijfel ik, want die keek nogal bozig maar de uil, waarover ik het heb, had het dan ook ontzettend druk met Lucs telefoon, waar hij inkomende whatsappkes mag -en moet- melden.

Aan en rond de Bostalsee

By ms

On 11 mei 2024

In Center Parcs

In september 2023 waren we voor de eerste maal aan de Bostalsee¹ en op de wandeling rondom het meer kwamen we voorbij:

(Lees verder onder de foto)

Geen vermelding, geen plaatje, geen naam noch van beeld noch van kunstenaar.

Een ietsje verder zagen we:

(Lees verder onder de foto)

En weer geen gegevens, maar een dag of twee later zag ik volgende plaatje:

(Lees verder onder de foto)

En toen ging ik even aan het googelen. De Skulpturenstraße² loopt van Sankt Wendel naar Bosen² en maakt deel uit van een groter geheel.

Er zijn er wel meer van die Skulpturenstraßen und -Wegen die bij “Straße des Friedens – Straße der Skulpturen³” in Europa behoren.

(Lees verder onder de foto)

We wilden die wel afwandelen, maar men maakte gewag van 25km en dan ben je nog niet terug. En omdat we geen zin hadden om daar naar bussen en bushaltes te gaan zoeken, gingen we vanuit ons verblijf een aantal kilometer die Straße richting Sankt Wendel volgen.

We kregen geen enkel beeld te zien en keerden onverrichter zake terug en beloofden onszelf dat we tegen volgende keer, wél de busdienst naar Sankt Wendel zouden raadplegen en dat we dan vandaar de 18km richting Bosen zouden nemen, maar niet tot in Bosen, maar wel tot aan ons verblijf.

En terwijl we daar toch waren boekten we al voor “de volgende keer”. Het was ons zo goed bevallen dat Luc het park verkoos voor ons verblijf rond zijn verjaardag.

De tijd is er overheen gegaan en veel gedachten ook. Uiteindelijk hebben we beslist die kunstroute niet af te wandelen, vermits we op het stuk dat we wél deden, geen beelden meer stonden behalve de twee die hierboven op de foto’s staan.

En ergens in de aanvang van de lente van dit jaar besloten we het anders aan te pakken. De plannen waren er dus al, maar hoe we ze realiseerden komt in de loop van de volgende dagen nog aan bod … of misschien niet.

Vast staat enkel: we waren er nog maar pas en het was al voorbij.

pske van mske:

Googelen gaf me ook meer info over de twee beelden hierboven op foto: “Leo Kornbrust: Liebesthron (1979) – Bostalsee” en het tweede: “Shlomo Selinger: „Requiem für die Juden“ (1980) – Bostalsee.

De foto’s van het project vind je hier⁴. Maar wellicht staan niet meer alle beelden tentoongesteld.

____________________
¹ Bostalsee
² Straße der Skulpturen St. Wendel
³ St. Wendel
⁴ Straße des Friedens – Straße der Skulpturen in Europa
____________________

Hamamdoekenhistorie

By ms

On 10 mei 2024

In Za za, ze & zo

Een paar jaar geleden kreeg ik bij het boeken bij Center Parcs de melding dat ik nu bij de “Friends” behoorde en dat ik dus enkele voordelen te verwachten had. Ik kreeg zo een mogelijkheid tot vervroegde incheck, een voorkeurskeuze voor het huisje en dan nog een geschenkje ter plaatse.

Dat geschenkje was een hamamdoek en al wist ik niet wat ik met het ding moest doen, zo een mooi geweven doek kan voor veel dienen. De hamamdoek belandde in de kast, zo nieuw als hij was.

En de jaren gingen voorbij tot we in het jaar van corona te maken kregen met de opening van Plopsaqua, waar we uiteindelijk, door lockdown en aanverwanten, pas een jaar later naartoe konden. En ik besloot dat dat hamamdoek uitermate geschikt was voor de sauna.

Later was er een actie bij Colruyt en konden we er eentje kopen voor 7€. Die was voor Luc. En wij saunaden dat het lieve lust was.

En toen ik, op een dag, nogal onverwacht in de Kringwinkel, nog zo’n doek vond, verhuisde die ook mee en ging bij mijn tweede set badgerief. Je weet maar nooit dat we twee dagen na elkaar zouden gaan en noch handdoek noch hamamdoek droog blijken te zijn.

…

Laatst … we waren gaan zwemmen, de sauna had eivol gezeten en na het bubbelbad waren we gaan douchen, waar de douche werd overspoeld door een bus schoolgaande jeugd en wij daar op de vlucht zijn geslagen bij zoveel jeugdig geweld.

Die avond … komt Luc, hoogst ontsteld binnen en zegt: “Ik kom net tot de bevinding dat ik mijn hamamdoek in die douche heb laten hangen”.

En ik ineens besef … ik de mijne ook.

Weet je, we zijn stante pede in de auto gesprongen en, ondanks we de volgende ochtend terug zouden gaan zwemmen, naar Plopsaqua gereden.

Je kan niet geloven hoe ergerlijk traag het ging om die nog geen 9km af te leggen.

Ik wist dat het onlogisch was, want als ze bij de receptie waren afgegeven, waren ze sowieso in veilige handen en als ze niet bij de receptie waren afgegeven, waren ze even sowieso verloren. Want in die douche zouden ze -ook- sowieso niet blijven hangen zijn.

Onnozel om zo begaan te zijn met twee linnen doeken, maar het waren wel ónze linnen doeken.

“Oh” zei de receptionist en hij dook achter de receptie in de kast en toverde de twee tevoorschijn.

“Het moet dan toch niet altijd verkeerd aflopen” zei ik opgelucht “het kan ook eens goed gaan”.

“Zou je er geen foto van nemen?” vroeg Luc en dat deed ik dan maar.

Is ’t alles?

By ms

On 9 mei 2024

In Za za, ze & zo

Ooit, lang geleden toen we nog dagelijks naar de beenhouwer moesten om ons vlees, was het de gewoonte dat je je bestelling niet ineens opgaf, maar stapsgewijs, waarna de beenhouwer dan vroeg: “Dat zal ’t zijn?” of “Is dat alles?” Dat was normaal. Of beter: dat vonden wij toch normaal.

Nu hebben we die gewoonte niet meer en kan diezelfde vraag nogal raar overkomen als je in een cafetaria een koffie en iets fris gaat drinken.

Die keer, in september, aan de Bostalsee, vond ik het zelfs licht arrogant. Het was in de namiddag, te laat en/of te vroeg om te eten. Hij noteerde de bestelling en vroeg: “Is dat alles?” Okee, er lag geen klemtoon op die verkeerde intenties zou aantonen, maar de vraag zat me wat dwars. Luc vond het een gewone vraag en verwees naar de beenhouwer, ik vond het toen toch wat opdringerig.

Nog zo een voorval, in Aachen. We gingen een koffie drinken in de stad, voor we naar de auto terug gingen. Omwille van zijn toenmalige rugpijn zette Luc zich al op het terras en ging ik bestellen, zoals gewoonlijk: een koffie en iets fris. “Wollen Sie keine Kuchen?” vroeg ze, met haar blik de standaard met taart aanwijzend en weer met die licht afkeurende ondertoon.

Ik bedankte gewoon, ik ga niet aan iedereen een uitleg doen over een maximum van 1.200kcal.

Maar dan bedenk ik, dat ik, bij het schrijven dezes, enkel deze twee voorvallen voor ogen heb, dus zal het me bij andere zaken niet opgevallen zijn. Zodoende vraag ik me af of ik toch geen beetje gelijk heb, dat ze bij beide voorgaande voorvallen toch wel licht arrogant ontstemd waren over onze -volgens hen ontoereikende- bestelling.