Zoek
mske vindt die kattenhemel toch iets hebben, alleen … ze denkt dat ik dat niet ga vinden, als ze ziet hoe ik de krabpaal negeer.
En ze schrikt al helemaal terug als ze aan Slow denkt bij het plaatsen.
Auteur: Sloef (Page 12 of 757)
mske zat met haar handen in het haar. Bij manier van spreken want er is geen haar genoeg om haar handen in te krijgen, zo kort is het. Maar ze zeggen dat zo hé: zij zat met haar handen in haar haar.
Waarom? Wel simpel. Ze had tegen Slow gezegd: “geen boek” en het beste wat ze vond was een boek. Dus neen, geen boek, maar dan moest ze wel wat anders gaan vinden.
Ze legde uit wat ze zocht en wat ze niet zocht. Slow keek bedrukt, hij vond het allemaal niet zo gemakkelijk. mske keek en keek, Slow opperde, mske schudde neen. Jààà! Dat was iets tof, maar neen, dat zouden ze zeker al hebben. En zo ging dat door.
En toen zag mske de hond. Een schattige hond. Eigenlijk was die hond een kruimeldief. mske bekeek hem wat van dichterbij. Het was een schattige hond, maar toen zag ze de olifant …
… en ze dacht: “die is beter!” Want de hond was niet van het juiste merk, Ha! De hond die zich geroepen voelt om te zeggen dat een hond geen merk is … ik lach me een kriek.
De olifant verhuisde van het schap naar haar arm.
En toen zag mske het varken. “Die neem ik mee voor ons” zei ze, want de laatste keer toen Amke en Ella hier waren had mske gezegd dat ze een kruimeldief wou. Héhé, een varken dus.
Dan komen ze daarmee hier aan en zegt Slow: “dat is de nieuwe Brutus“. Ik denk dat Slow niet alleen alle honden maar gewoon alle dieren maar Brutus zou noemen. Maar mske zei dat een varken een varkensnaam moest krijgen.
Maar hoe noem je nu een varken allee?
Het liedje van Armand klonk laatst weer op de radio. Als er nu één liedje is waarbij mske haar stekels opzet … Och ja, vroeger waren er nog maar dan zette ze enkele minuutjes de radio af, maar nu staat de radio wat te ver.
Het ding is, volgens mske, niet anders dan de verwoording van jaloersheid van de ene op de andere en wraakname daarover door het afzeiken van iemand die er van kant noch wal kan aan doen. Blijkbaar vindt hij gewoon zichzelf te min.
En dan zeggen dat het niet is dat hij niet van haar houdt? Dat van die rozen … tot daar toe. Maar hoe hij haar moeder en broer door de mangel haalt getuigt van bitter weinig respect voor een vrouw waar hij zogezegd van houdt.
“Ik denk dat je beter kunt gaan”? Dat vindt mske er ook van.
Dat een mens niet alles kan weten is nog maar eens bewezen. We hadden het er al meer over dat mske als klein mske al interesse had voor wat er in de wereld leefde. Maar toch lijkt het er nu op dat er toch nog zaken zijn waar ze geen weet van heeft.
Ooit, als kleine uk, waren een man met een grote armband en de naam “Amaru” voldoende geweest om later te gaan zoeken naar gegevens en de geschiedenis van Manko Kapak.
Maar nu laatst, enkele weken terug viel ze op een krantenartikel over de mogelijke oplossing voor de mysterieuze dood van een groep skiërs.
Ze dacht al dat ze ergens wat gemist had in het nieuws tot ze het artikel aanklikte en las dat het over skiërs ging die al in 1959 op een mysterieuze manier waren gestorven. We zetten hier maar efkes de link naar de Daily Mail bij, voor de volledigheid, aangezien die over de mogelijke oplossing berichtten.
mske googelde maar efkes op Dyatlov Pass Incident en ze geloofde van die oplossing al niets meer. Eerst en vooral vond ze het al eigenaardig dat die berg al zo een naam had, zoals ze vrij vertaalden: “berg der doden” of “berg van de lijken“.
Ze ging nog wat verder uitpluizen, mske houdt het meestal niet bij één bron, en vond een goed uitgewerkt artikel in twee delen: deel 1 gaat over de gebeurtenissen, deel 2 over de personages en een Russisch artikel van vorig jaar.
Dan vond ze ook nog op een Engelstalige Wikipedia pagina dat de vertaling van de naam van die berg niet al te correct zou zijn, hij zou eerder Dead Mountain heten.
Sedert er eens een terminaal ziek persoon zijn laatste wens heeft kenbaar gemaakt via de gazetten, lijkt het net of iedereen dat wil gaan doen. Goed, we hebben daar niets op tegen zolang ze maar niet gaan eisen dat de personages rond wie hun laatste wens draait verplicht gaan worden om hen daarin te volgen.
Laatst lazen we over een kindje dat geen laatste maar een grootste wens had. Het kindje heeft een ziekte waardoor ze langzaam verlamd aan het worden is.
Ze is dol op American Girl poppen. Dat zijn poppen met een eigen verhaal en ze helpen om zich in te leven in de cultuur van anderen vermits deze poppen van over de ganse wereld komen met hun specifiek verhaal. En het versterkt ook het inlevingsvermogen.
Omdat geen enkele pop gehandicapt is, is het dus niet mogelijk om je in te leven in de situatie van mindervaliden.
Nu is dat kindje een petitie gestart. Ze wenst namelijk dat de fabriek, die haar lievelingspoppen vervaardigt ook gehandicapte poppen zou maken omdat mindervalide kinderen een pop verdienen die op hen lijkt.
We hebben niets tegen laatste of grootste wensen. Dat moet kunnen. Maar ze moeten wel een beetje logisch blijven want volgens mske zijn alle poppen gehandicapt. Die kunnen namelijk niets zelf.
Ergens deze zomer was mske in het zwembad van St. Truiden en ze had daar het bubbelbad uitgeprobeerd.
Nu hebben ze hier geen bubbelbad en dat vind mske spijtig. Ze wou zich dan ook eens een bubbeltapijt voor in het bad gaan aanschaffen. Ze zou dat wel voor haar eigen nieuwjaar gaan kopen.
Maar zo rond nieuwjaar bedacht mske zo ineens dat dat toch hetzelfde niet is. Zo een tapijt ligt alleen van onder en de bubbels in een bubbelbad komen van overal.
Nu staat haar toch iets voor dat ze vroeger toch zo een inlegbad, zo een mal precies, heeft gezien gehad die je ook in je bad moest leggen. Die vindt ze nu toch niet meer zeker! Misschien googelt ze verkeerd, maar het badtapijt, of wellnessmat of wat dan ook is hier compleet van tafel geveegd en uit het bad geweerd.
En om nu de weldadige bubbels van een bubbelbad in St. Truiden te gaan genieten en dan nog met hare fiets naar huis moet met lamme benen, dàt ziet ze ook niet zitten.
Ze is er nog niet uit zenne! Zeker nu ze gevonden heeft dat je ook opblaasbare hebt … voor buiten, maar die zijn dan weer alleen in de zomer bruikbaar.
Op vrijdag komt er een verwittiging van Norton. mske moet updaten. mske zucht. Zo net voor het weekend komen ze daarmee af. Nu niet dat op zich een probleem is, maar dat weekend komt weer net voor de aanvang van de evenementen en dan een update op vrijdag begot.
mske gaat naar haar Belgacom e-services en donwloadt. Norton valideert, inspecteert, installeert, initialiseert. Maar dan moet mske haar pc afzetten en herstarten.
mske laat Slow hetzelfde doen, ze hebben namelijk recht op twee keer Norton. Slow gaat naar de Belgacom e-services en downloadt. Norton valideert, inspecteert, installeert, initialiseert … niet. Hij geeft een foutmelding. Als oplossing krijgt Slow de melding dat hij het binnen 24-uur nog eens moet proberen.
Op vrijdagavond komt mske tot het besef dat ze haar Skynetmail nog niet terug had geopend. Die werkt niet. Ze zucht. Die mail werkt niet op een vrijdagavond, net voor een zaterdag, wat op zich niet abnormaal is dat een vrijdag voor een zaterdag komt, en net voor het begin van de evenementen. Dat belooft.
Ze opent hare nieuwe Norton, zoekt waar ze die instellingen voor de mail verstopt hebben maar ze kan enkel die mail beveiligen of niet beveiligen. Net op het ogenblik dat ze op dat knoppeke drukt om die beveiliging een kwartierke af te zetten ziet ze de mail binnenkomen. Was dat nu nog voor die duw op dat knoppeke of was dat nu net na die duw op dat knoppeke?
Na een paar keer op en af was mske gerust. De mail doet het. Bizar toch? Zoiets geneest toch niet van zichzelf? Of zit daar een kabouterke achter dat scherm zich krom te lachen omdat hij mske toch weer eens fijn getreiterd heeft.
Zaterdag, 24 uur later. Slow probeert. Het lukt niet. Hij belt Belgacom. Het lukt hen samen ook niet. Belgacom gaat overleggen met een expert en daarna zou hij terugbellen.
En dan begint wat mske aan mske beloofd had dat ze niet meer zou doen, namelijk wachten bij de telefoon.
Twee uur later belt Slow terug. Ondertussen is de namiddag er al door en zien ze het beloofde schoonheidsslaapje aan hun neus voorbijgaan.
Bij Belgacom vinden ze de oplossing niet. Dus moet Norton zelf er maar aan te pas komen.
Nu heeft Slow een telefoonnummer. Dat kan hij dan contacteren als hij terug thuis is.
Ik slaap niet altijd op dezelfde plaats, maar dat weet iedereen al. In de zomer lig ik gewoon op mijn palier, maar in de winter heb ik zo al een seizoen in de houten kist geslapen, eens een hele poos in mijn bed, de kattenkop genaamd, maar nu, nu is het weer ergens anders.
Ja, mske had zo en passant de handdoek van Amke en Ella efkes over de reling gegooid, ze zou die later wel meebrengen om te wassen.
Kende dat? Dat later? Ze vergat het.
Die avond zocht ze mij want ja, met de kou die niet zou koud is als de kou koud zou moeten zijn, doen ze die deur hier niet in de klink. Dan kan ik in het buro naargelang ik goesting heb en kan ik uit het het buro, ook natuurlijk naargelang ik goesting heb.
Maar ’s avonds, ik in het buro en de kattenbak buiten het buro, dat is natuurlijk geen optimale situatie. Dus zocht ze mij.
Ze liep de trap op en riep: “Sloefie, Sloefie”. Ze zou moeten weten dat ik toch niet uitkom als ze dat doet héhé.
Maar neen, ze zocht niet verder, ze ging naar beneden en zei tegen Slow: “het is goed want de handdoek beweegt”.
Ze gaat de handdoek laten hangen, dan kan ze ’s avonds de trap oplopen en: “Sloefie, Sloefie” roepen, wel wetend dat ik niet zal uitkomen, maar dan kan ze naar de handdoek kijken.
mske had nog thermotassen van vroeger. Jammer genoeg zat er een gaatje in het deksel. Het nadeel was dat mske die niet in haar tas kon stoppen om koffie te drinken op de trein.
Want ja, dat wil ze wel, dat koffie drinken op de trein. Zoals ze soms zo vroeg weg moet en dan snel twee tassen koffie klaarzet en die ineens uitdrinkt, dat is niet wat zij onder gezellig koffiedrinken verstaat.
Ze had bij haar eerste bezoek aan Starbucks Gent de bekers wel zien staan maar vond die toch wel duur om zo eens koffie te drinken op een trein.
Ze kocht zich dus een thermotas met schroefdeksel in een kampeerwinkel. Het ding lekte. Ze kocht zich een duurdere beker in dezelfde kampeerwinkel. De verkoper garandeerde haar dat hij ook koffie warm hield en toen ze thuis kwam stond er op de bijsluiter dat je er helemaal geen warme drank mocht in gieten.
Ondertussen gebruikte ze dus maar de lekkende en kwam tot de conclusie dat er bij Starbucks wel van de prijs van een koffie afging als je een beker liet vullen, in plaats van die in een mok of kartonnen beker van hen te nemen.
En toen kwam MQe met een mok, die had ze van bij Simon Lévelt. mske googelde wat. Die was nog duurder dan die van Starbucks. En mske zuchtte nog maar eens want dat wou ze er niet aan geven.
En toen kwamen ze in Gent en stevende Slow de Starbucks binnen en zei: “kwaliteit betaal je” en monsterde de Starbucks bekers. De allermooiste was er ene waar er maar één meer van was. En mske liet die met volle plezier afspoelen en bestelde haar koffie.
Vorige maandag gingen ze naar Antwerpen, daar stonden er nog meerdere zoals de hare op het schap, mske liet haar beker vullen, stapte op de trein en anderhalf uur later, hier in Landen sipte ze de laatste, nog steeds gloeiendhete koffie uit de beker.
mske zocht een foto op internet want ze is/was wat te lui om een foto te nemen van de hare. En ze vond het volgende:
Know a gal who’s gaga for her java? Help her caffeinate without contributing to landfills by getting her this elegant and reusable stainless steel tumbler. She’ll ditch those paper cups for this double-walled, streamlined container and never look back.
En dat is inderdaad zo. En die van mske is nóg mooier, die is namelijk rood.
Toen mske nog in het lager school zat gingen ze zo alle jaren naar de 11-novemberherdenking aan het monument van de gesneuvelden. Dat was een saaie bedoening waar krakende oude mannen in stijve uniformen en volgeladen met medailles en lintjes van voor mochten staan. Dat waren de ouw strijders, die hadden in de oorlog van 14-18 nog meegevochten.
Dat moest niet echt, maar de school vroeg dat en zo stonden Broer en mske daar dan met hun tweetjes op hun vrije dag als vertegenwoordigers van een generatie die geen oorlog had meegemaakt.
Achteraf wisten ze beter, dan wisten ze dat die ouw strijders eigenlijk oudstrijders waren en dat die in hunne jonge tijd deel genomen hadden aan één van de grootste massakkers die hier te lande in het veld zijn uitgevochten.
Die herdenkingen? Zijn die er nog? Zijn er nog oudstrijders van 14-18? We weten het niet.
We weten wel, de media helpen ons daar wat bij hé, dat het dit jaar 100 jaar geleden is dat die oorlog begon. Ze gaan dat herdenken.
Dus vliegt al wie gebruik maakte van de Nekkerhal met zijn klikken en klakken de straat op want Studio 100 heeft een musical gemaakt over die oorlog. Een musical? mske is gek op musicals maar ze vindt een oorlog nu niet écht een onderwerp om over te zingen. Eigenlijk is het een “spektakel-musical“.
Maar tot daar nog aan toe. Dat Studio 100 dik gaat verdienen aan het leed van velen, daar liggen we nu toch niet meer wakker van hé. Die jongens hun graven zijn er ook nog altijd. Daar komen nog jaarlijks familieleden van over de hele wereld op af.
Niet alleen Studio 100 gaat die oorlog herdenken. Er gaan ook nepgevechten plaatsvinden, dat wil zeggen dat ze die gevechten gaan naspelen. Maar, owee! Er is een kink in de kabel! Ja, onze strenge Belgische wapenwet zou de festiviteiten wel eens kunnen verstoren.
mske wist niet wat ze las. De festiviteiten? Wel wel wel. Ja, want die mannen kunnen nu toch niet met nepwapens gaan schieten hé. En waarom niet? Het is toch niet de bedoeling dat ze elkaar écht gaan doodschieten of steken met hun bajonet. Nepdoden?
En dan keek ze vorige zondag naar “In Vlaamse velden“. Ze heeft er nog geen mening over. Ze zal nog eens moeten kijken.
Als je die site bekijkt … of ze er geld uitslaan of niet, dat weet mske niet, maar het ding staat vol met aanbiedingen rond dat hele gebeuren.
Worden de moeders wiens jongens daar vielen er beter van? Neen, die mensen zijn al lang dood. Of de kindjes wiens vader … ook niet, dat zijn nu zelf krakende oude mannen. Maar die jongens leven nog in de herinnering van al wie nu nog naar die graven komt. Zijzelf, de doden, worden niet beter van die festiviteiten.
En als ze dan leest dat Randstad een publiciteitsspot moest terugtrekken omwille van de negatieve commentaren, dan vindt mske dat Randstad niet meer doet dan alle anderen … een graantje meepikken, want die oorlog is nu weer hot hé, die is “IN”.
14-18? Alle kinderen tussen toen en nu leerden in de geschiedenisles dat dat de eerste Wereldoorlog was. Voor de volgende generaties kinderen is dat gewoon een musical.
