Vrijdagavond om half zes was de enige mogelijkheid geweest deze week. mske had toegezegd. Ze kon het risico niet nemen om het uit te stellen. Ze had geen pijn maar er was wel wat loos. Je moet niet vragen wat, we zeggen het toch niet, maar er was wat loos. Geloof het maar.

Vrijdagavond om half zes dus. De bus van 16.47u hier in het dorpke achter de berg zou pas om 16.56u aan het station komen en die bus komt uit Hasselt. Dat wil zeggen dat er een grote kans op vertraging met die bus meereist.

Slow en mske beslisten dan maar de bus van een 16.02u te nemen. Dan zouden ze veel te vroeg aan het station zijn, zouden ze een veel te vroege trein kunnen nemen en konden ze rustig wat gaan drinken in Tienen.

De bus was op tijd. Ze wachten bijna een half uurke in het station van Landen op een trein van 16.39u waarvan om 16.35u werd omgeroepen dat hij met een kapotte machine in Ans stond. Reizigers naar Tienen en Leuven konden de boemel van 16.49u nemen. “Daar gaat ons planneke om iets te gaan drinken” dacht mske.

De boemel kwam wel op tijd, terwijl de andere een vertraging van 24 minuten werd toegeschreven.

Ze gingen iets drinken in Tienen, iets korter dan voorzien en stapten op tijd bij de tandarts binnen.

Wonder boven wonder, aan mskes tanden was niets te vinden, wat mske al gevreesd had, want sedert dinsdag neemt ze antibiotica voor iets anders en was hetgeen wat loos was niet meer voorgekomen. Tja, wat nu? Zolang mske die antibiotica slikt hoeft ze zich geen zorgen te maken over haar tanden, maar ze mag wel op 6 januari terug voor een tandvulling bij een andere.

Ze zagen de trein van 17.39u wegrijden als ze bijna aan het station waren. Die van 17.49u had, wat een slecht scenario, zes minuten vertraging. Zes minuten die ervoor konden zorgen dat Slow en mske de bus van 18.11u net niet haalden.

“Jij loopt naar de bus” zei mske “ik kom wel achter gepikkeld”. Dat zei ze omwille van haar nieuwe bottinnekes die ze nog moet in lopen.

De duvel was er mee gemoeid. De trein die normaal op spoor 1 aankomt zodat je maar hoop en al een 20-tal meter moet lopen voor die bus stopte aan perron 2. Slow zette het op een lopen, mske ook. De volgende bus komt namelijk pas een uur later.

Trappen af, gang door en trappen op. Zo snel ging het niet want alle studenten met al hun koffers kwamen thuis, net zoals ze alle vrijdagen naar huis komen.

mske was eerst boven aan de trap terwijl Slow kwam achter gepikkeld. Maar toen liep mske niet meer. Ze zag de belbus en daarachter pas stond hun bus, dus zolang die belbus niet vertrok zaten ze goed. Slow preste er echter nog een spurtje uit. En toen deed de chauffeur van de belbus teken dat ze mee konden, hij moest toch naar ons dorpke.

Maar nu stonden die fietsen nog aan die bushalte over de berg. “Morgen” zei mske op vandaag “morgen gaan we die wel halen”. Slow betrouwde het niet en is de twee fietsen gaan halen terwijl mske aan een laat binnengekomen dossier is begonnen.

Voor een rustige vrijdagavond, begin van het weekend, kan dat wel tellen, denk ik.

De kerstboom natuurlijk. De kerstboom waarvan mske al een jaar zegt dat hij aan vervanging toe is, maar ze vindt er geen enkele die haar kan bekoren, want eigenlijk ziet die van ons er nogal écht uit en dit in tegenstelling met de meeste die ze in de winkels ziet.

Waarom ze dan vorig jaar geleden begon te denken dat hij moest vervangen worden? Hij kwam ooit van een rommelmarkt. En vorig jaar vond mske dat hij precies wat scheef stond, maar dat was niet zo.

En hem in de gang zetten? Voor wie? Voor de passanten? Ook wat onnozel. Dus het boomke staat terug waar hij nu al enkele jaren stond alleen hebben Slow en mske nu wat kosten gedaan en nieuwe kerstballen bij gekocht en nieuwe lichtjes, geen gekleurde meer maar warm witte. En ze kochten nog het één en ander maar mske zegt dat ik ook niet alles moet vertellen.

Awel het mag gezien worden. mske zou nog wat dennengeur rondspuiten moesten ze nu mensen op bezoek verwachten die zweren bij een echte boom, maar ze denkt dat die kans er niet echt in zit.

Bij één van de evenementen kwam er een groepje meisjes binnen. Ze vroegen aan R. of ze foto’s mochten nemen, normaal mag het niet, maar aangezien het nu enkel om foto’s van henzelf ging, streek R. over zijn hart.

De meisjes waren op vrijgezellentocht en moesten enkele opdrachten vervullen die ze dan op de gevoelige plaat moesten vastleggen.

Op zeker ogenblik liep R. dan ook Slow te zoeken. mske vreesde al één of ander onheil, maar neen, die goede ziel wou enkel die meisjes helpen. Zo moest de vrijgezel in kwestie op de foto met mannen met snor en aangezien Slow goed voorzien is … Slow stond er maar wat verloren bij, bij dat kind dat hem daar ineens zo stevig vastpakte.

Daarna kwam Jan, maar die heeft geen snor. Dus hebben ze hem maar een snorretje opgekleefd.

Daarna kwam het dansje. Ondertussen was iedereen al wel op de hoogte van het gebeuren zodat ze ook N. tussen de meisjes duwden.

Ze moesten meedoen met: “hoofd en schouders, knie en teen”. Slow kende het niet, N. kende het niet en muisde er vanonder. Jan, die het liedje thuis ook al had gehoord, had al snel het ritme beet en de anderen kwamen een beetje achterop.

Hun vrouwelijke collega’s deden ook hun duit in het zakje. Ze lachten en lachten.

Achteraf zei Slow dat hij het niet kende. Vanwaar kent mske het dan wél? Van bij de Welpen? Omdat Broerke en de boosaardige zoveel jonger waren? Ze weet het niet maar ze kent het wel. Ze heeft het Slow maar snel geleerd … voor een eventuele volgende keer.

Tja, de flessen van het protmachien … het stond er op dat ze maar tot 2013 goed zouden zijn. En Slow en mske dachten aan de druk die die dingen toch te verwerken kregen.

Nu wilden ze die meenemen naar de evenementen, gewoon voor frisdrank zonder bubbels want gewone plastic flessen zijn niet zo ideaal voor herhaald gebruik.

mske besloot dat ze wel eens een badje met sodakristallen konden verdragen, ze komen tenslotte van Sodastream. Maar sodakristallen moet je oplossen in heet water. mske riskeerde het niet. Ze deed de kristallen in de fles. Ze goot er een fond koud water op en dan pas heet water.

Het resultaat is een scheve fles, nog bruikbaar en proper maar scheef.

Toen ze het artikel over de monogame mannen las, waarin ze stelden dat knuffelen wel eens de reden kon zijn voor die monogamie, wou mske wat vertellen over de afspraak hier. De afspraak dat ze telkens na het eten zouden knuffelen. Maar toen zag ze ineens dat we dat eigenlijk al vertelden.

Dus gaan we daar maar een vervolgske aan breien.

Hoe het kwam, waarschijnlijk tussen pot en pint, maar mske vertelde over het blog aan MQe en Flo en het meisje (misschien toch maar eens horen of ze er wat op tegen heeft dat we haar echte naam gebruiken. Er zijn zoveel meisjes maar er is maar één K.).

Zo gebeurde het dat op een ochtend in de ontbijtzaal, toen Slow en mske naar buiten wilden, ze werden teruggeroepen. Ze keken hen alledrie schalks aan toen ze vroegen: “en knuffelen?” “Oh!” zei mske, hield Slow staande en ze knuffelden in de ontbijtzaal.

Of er waarheid schuilt in dat wetenschappelijk onderzoek? Dat weet mske niet. Ze weet wel dat het knuffeldessert nog altijd geen verplichting is. Oh zo!

Hij houdt van jonge meisjes, liefst roodharige. Maar eigenlijk houdt hij van alle meisjes. Hij heeft een excuus. Hij is 17. Hij wil wel een centje verdienen en komt daardoor bij mske terecht.

mske mag hem wel al moet ze hem af en toe eens aanporren als hij weer een nieuwe schoonheid heeft opgemerkt.

mske maakt dan geen kwaaimadammenopmerkingen hoor. Dat doet ze alleen bij echte opstandelingen.

Zo was hij op een dag, al een poosje geleden, een container aan het rondrijden waar voor één of andere reden een afbeelding in zat van een beebie met wijd opengesperde ogen. Hij had al een keer een volledige toer gedaan en begon aan de tweede.

mske vroeg: “wat is er D? Ga je hem rondrijden tot hij slaapt?

Hij lachte maar hij ging wel terug aan het werk.

Het is een zalige trein, die trein van Maastricht naar Utrecht tenminste als je kan zitten en als hij onderweg nergens met panne of verloren gelopen machinisten te maken krijgt.

Maar het is echt een trein die je het gevoel geeft op reis te zijn. Relax en genietend van een tas koffie die Snelle Jelle of één van de anderen rondbrengt. Echt wel een trein om van te genieten.

En Utrecht station … nu ja, in het begin leek het een hopeloos mierennest maar nu zijn Slow en mske er al aardig thuis en ondanks de langdurige werken daar vinden ze er hun weg.

Storend? In elk station roepen ze de vertrekkende treinen om. In elk station wordt dat nog eens herhaald. Maar in Utrecht gebeurt dat door een irritante stem die de omroep steeds begint met: “Dames en Heren” op zo een irritante toon. Misschien is die niet irritant. Het wordt maar irritant omdat Utrecht Centraal zo een groot station is en er dus om de minuut wel een trein vertrekt met daartussen telkens die stem die dus nooit zwijgt.

Misschien moet Slow het maar eens opnemen.

mske is altijd heel voorzichtig. Ze geeft zo weinig mogelijk prijs op het internet. Zo heeft ze zo goed als geen profielen. Nergens.

En toch zijn ze er in geslaagd om op haar verjaardag een persoonlijke googlewens te maken. Tof gedaan. Dat wel. Mooi ook.

Maar mske vraagt zich af waar en wanneer ze haar mond voorbij heeft gepraat.

Het was nu ook weer in de trein naar Utrecht. In het station aangekomen wilde een behulpzame jongen Slow helpen met zijn koffer, maar die koffer wielt dus wel. En Slow bedankte de jongen.

Bij het uitstappen zelf, nam mske haar koffer op om van die trein te stappen en dezelfde jongen wilde haar een handje toesteken. “Ik heb hem toch al vast” zei mske en hupte de trein af.

“Sterk hoor mevrouw” zei hij.

Oma’s met een tint grijs kunnen die jonge gasten nog verbaasd laten kijken.