Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Categorie: Za za, ze & zo (Page 12 of 951)

Nikkel

“We hebben maar één eurostuk meer in de kas voor de rommelmarkt” zei Luc “ik ga in de Colruyt vragen om een briefke te wisselen. “Dat moet je niet doen” zei ik “die vragen zelf om wisselgeld”.

Waar al dat nikkel naartoe gaat, ik zou het niet weten. We hebben ook al gehad dat iemand een boek wil betalen met een briefje van 50€. Daar moet je ook op voorzien zijn. Op de rommelmarkt zou ik weigeren. Ik stel wel altijd voor omdat met de bankapp te regelen, maar niet iedereen is daar voor in.

We gingen dus naar Aldi en Luc zegt: “ik ga bij Aldi vragen om een briefke te wisselen. “Dat moet je niet doen” zei ik “die winkels hebben zelf een nikkeltekort”.

En dan komen we aan de kassa. En wat vraagt Luc? Hij vraagt of ze geen briefke wil wisselen in nikkel. En wat zegt die kassierster? Dat kan niet want ze hebben zelf een nikkeltekort”.

En wat zei ik? Dat wilt ge écht niet weten …

Vroeger en nu Deel 2: Tupperware

Dan ga ik maar eerst even afwerken waar ik in dit log aan begon.

Er waren demonstratieavonden en het eerste wat ik daar als kind van meekreeg ging over Avon. Daar is mijn moeder wel meerdere keren naartoe geweest.

Een keer herinner ik me dat ze een erg rode lippenstift voor zichzelf had meegebracht. En dat was het ogenblik dat ik lippenstift leerde kennen. Ik had nooit geweten dat ze het gebruikte. Daarna deed ze die wel op als we naar de grootouders treinden.

Later was er nog die keer dat ze voor mij twee miniatuurvaasjes meebracht, gevuld met een reukske: eentje met meiklokjesgeur –muguet om het wat eleganter te laten klinken- het andere rozengeur. Het was een wat kinderachtig reukske maar ach, de flesjes waren lief en snoezig en het was het gebaar dat telde.

Er waren ook de Tupperware-avonden. Maar daar ging ze niet zo vaak naar toe. Ze vond Tupperware te duur, volgens mij. Al bracht ze dan wel eens vormpjes voor waterijsjes mee.

Later kreeg ik te maken met een vorm van snobisme. Want ik werd, als jong-getrouwde, niet uitgenodigd voor die Tupperware-avonden en miste ze niet, maar telkens kreeg ik te maken met neerbuigende opmerkingen zoals: “Ik wil énkel Tupperware”.

Nog later ging ik wel een paar keer naar zo’n avond en vond de eierdopjes -die nog steeds dienst doen- wel handig en de stapeldoosjes voor het broodbeleg -welke Luc helemaal niet handig vindt en dus ongebruikt in de kast staan (misschien eens meenemen naar de rommelmarkt).

Sedert we hier wonen ging ik niet meer naar zo’n avond en bleef dus niet op de hoogte. Maar het verwonderde me wel toen ik ze op een dag in Antwerpen in de hal van de onderste verdieping van een winkelcentrum zag staan met een stand. Was het gedaan met hun selectieve reputatie? Was het een vorm om de verkoop op te vijzelen?

Nu las ik weer dat Tupperware officieel faillissement aanvraagt en een overnemer zoekt1. En terwijl ik dit log aan het typen ben, vind ik ook terug dat Avon ook al failliet zou zijn2. Maar daarvan vind ik dan ook niks terug in onze media. Maar ja, ik heb er dan ook niet echt op gezocht.

Het laatste artikel heeft het wel over the “rise and fall” en blijkbaar geldt dat wel voor meerdere reuzen uit het verleden.

____________________
1 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/09/18/potjesproducent-tupperware-vraagt-officieel-faillissement-aan-en/
2 Avon

Bluetooth

Het idee om muziek te beluisteren via laptop en Bluetooth was niet bepaald slecht en we kregen het al snel in orde.

Maar het hielp niet. Bepaalde muziek hoorde ik wel goed, bij andere klonken de zangers metalig en bij enkele kon ik gewoon niet herkennen wat er speelde en moest ik er de afspeellijst op nakijken.

Ook waren er de liedjes die ik vergeten was.

Het idee om muziek te beluisteren via laptop en Bluetooth was het slechtste idee ooit en ik zou willen dat we het nooit in orde hadden gekregen.

Sedert die dag speelt constant een liedje in mijn hoofd en ik krijg het niet weg. Telkens opnieuw en opnieuw en opnieuw:

En als ik dood ga huil maar niet
Ik ben niet echt dood moet je we-eten
’t Is maar een lichaam/het heimwee/verlangen dat ik achterliet
Dood ben ik pas als jij dat/me bent vergeten
Bram Vermeulen

Ooit vond ik het mooi. Nu wil ik dat het zwijgt.

Uitgelichte afbeelding:

De wandel- en slentertocht

“Willen we, in plaats van hier een toerke rond het blok te doen, zondag te voet naar Landen naar de rommelmarkt gaan?” vroeg Luc. Ik ging akkoord. Van hier naar Landen rommelmarkt zou zo een 3,5km zijn, een peulschil. En terug ook natuurlijk. Twee peulschillen dus.

We vertrokken via het geheime paadje, voorbij de waterzuivering, zagen ook daar zonnebloemen, al waren ze dunner gezaaid en doken de Beemden in en weer uit. Onderweg kreeg ik de meldingen van de wandelapp over de afgelegde afstand.

En ook op de rommelmarkt kreeg ik een melding dat we al 4km gestapt hadden. Ik had die app vergeten op pauze te zetten.

Ach ja, het was geen serieus lange tocht geworden, uiteindelijk klokte de app af op 8km in totaal.

En het leverde nog een boek, een DVD en een paar zonnebloemenfoto’s op.

Vroeger en nu Deel 1: De Makro

Denkelijk zat ik in het vierde of vijfde leerjaar toen de leidsters van de chiro op een avond bij ons aanbelden en aan mijn moeder vroegen of ze geen kookouders wilden zijn. Dat moest ze nog in beraad houden aangezien mijn vader niet thuis was.

Maar het was eigenlijk al duidelijk dat de zaak beklonken was, toen ze vroeg hoe het in zijn werk ging en ook hoe het zat met de voorraden en de aankopen.

Dat was blijkbaar geen probleem, volgens de hoofdleidster, want er bestond een nieuwe winkel, die enkel verkocht aan kleinhandels en jeugdbewegingen e.d. Je kon er ook zomaar niet binnen lopen, je had een kaart nodig. De winkel heette Makro.

Jaren later hoorde ik wel eens één of andere zeggen: “Oh maar, ik heb een kaart van de Makro” en echt waar, in dat gezegde klonk toch telkens weer een zekere vorm van stoefen door.

Eens getrouwd konden wij, als we dat wilden, óók naar de Makro. Mijn ex kon de kaart van het werk gebruiken. Nu erg veel hebben we daar geen gebruik van gemaakt; de weg naar Machelen was nu ook niet echt de vlotste te noemen.

Toen ik zelf een zaak had, kreeg ik zelf een Makro-kaart, twee zelfs. Maar we reden dan wel naar Luik.

Maar de Makro was de Makro niet meer. Iedereen kon zo’n kaart bekomen. Iedereen kon er binnen maar er was zoveel interesse niet meer. Dat kon ook niet min, de rekken waren keer op keer minder gevuld en het aanbod werd kleiner en kleiner …

En de Makro ging failliet1.

pske van mske:

    En nu was het de bedoeling om er hier een wat gelijklopend verhaal aan vast te knopen, maar ik heb het maar in twee delen voorzien. De andere episode is voor later.

____________________
1 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/01/10/makro-failliet/

Allemaal zonnig

Het was een mooi zicht geweest, die eerste keer dat ik een heel veld met zonnebloemen zag. We waren onderweg van Aarschot naar huis en stopten en ik nam foto’s.

Dit jaar viel het me op dat er meer velden met zonnebloemen waren, maar we stopten niet meer. We genoten enkel van het uitzicht.

Toen ik een artikel vond dat uitlegde waarom er zoveel zonnebloemenvelden te zien zijn1 vond Luc het jammer dat wij, om daar foto’s van te nemen, naar Aarschot zouden moeten.

Maar toen we gisterenvoormiddag via de andere kant ons dorp binnenreden zagen we niet één maar twee zonnebloemvelden die bijna tot in het dorp bloemden.

We pasten onmiddellijk onze voorziene wandeling aan zodat we er voorbij zouden komen. Maar door een inschattingsfout mijnentwege -ik dacht dat ze zowel aan de drukke straat als de veldweg grensden- deden we dat niet. En over die straat? Mij niet gezien.

Maar dat krijg ik dan, als iets niet lukt, moet dat opgelost geraken en gaat het malen. En ik bedacht dat, als we zo gingen en daarlangs en dan zo maar efkes dat deden, we toch aan de achterkant van die velden moesten uitkomen.

Ik pakte mijn fototoestel, mijn sleutel en zei: “Ik ga langs achter bij de zonnebloemen op bezoek. Ga je mee?”

Zoiets moet ik nu echt niet vragen. Want nog voor ik achter mijn laptop uit was, stond Luc al aan de voordeur te trappelen van ongeduld.

Heen en terug, één kilometer. Gelukkig dat we niet naar Aarschot reden.


____________________
1 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/09/18/na-regen-komt_-zonnebloem

Boter bij de vis

Hoe vaak je ook leest over bedrog en afzetterij via internet en telefoon, er komen nog altijd berichten bij waar je van op kijkt en die je verbazen.

Zo las ik: “Mégane werd opgelicht met valse bankapp1“. Ja bankapps, die ken ik wel. Ik betaal met mijn telefoon, met Payconic, met mijn eigen bankapp. En ik ontvang ook via Payconic en mijn eigen bankapp.

Dus ging ik toch eens grondig lezen. Maar wat me opvalt is dat je moet geloven dat de ander betaalde, per overschrijving, en dat terwijl ik, als ik een betaling ontvang, op mijn eigen telefoon wil en kan zien dat de betaling gebeurde.

En dàt krijg je niet bij een overschrijving. Dat zou ik niet aanvaarden. Goederen en geld moeten gelijktijdig oversteken. Dat denk ik ervan.

Wat me ook opvalt is dat er toch mensen zijn die zich bezig houden met het vervaardigen van die bedrieglijke valse apps. Het moet een nogal lucratieve bezigheid zijn.

Uitgelichte afbeelding: ____________________
VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/09/12/oplichting-valse-bankapp/

Omwille van de schijn

De voorbije week las ik een artikel in de media en ik dacht: “Aja! De rommelmarkt”. Niet dat ik dus altijd aan de rommelmarkt denk, enkel en alleen als het in mijn kraam te pas komt.

Wat was dat artikel nu? Het handelde over de Kringloopwinkels die werden overspoeld door binnengebrachte kleren en daar een zwaar probleem in zien omdat er veel “ultrafastfashion” bij zit.

En dat wijten ze weer aan Shein, met te goedkope kleren van slechte kwaliteit. Dus willen ze nu alle kleren ineens naar de Kilomeet, de dumpwinkel van de Kringwinkel1, brengen.

Vanwaar komt nu mijn “Aja! De rommelmarkt”? Ik had bij, zowel Kringwinkels als Kilomeet, al de karrenvrachten kleren gezien die sommigen in hun winkelmandje of -karretje stapelden om pas daarna te gaan selecteren. En ik had toen ook al gedacht dat dat toch niet voor eigen gebruik was.

Als je nu op een rommelmarkt rondloopt zijn de klerenkramen in de grote meerderheid en ze verkopen aan dumpprijzen, weliswaar meer dan wat je er in een Kilomeet zou aan geven.

Bij sommige rommelmarkten vraag je je af of je nog wel op een rommelmarkt bent en niet op een klerenmarkt.

En weet je wat? Op die markten blijven de kramen met rommel -daarom nog geen brol- dan ook weg.

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Het gemis

Ik mis de zomer en hij is nog niet eens voorbij.

Gelukkig heb ik de hele zomer door het winterdekbed op gehad. Dààr moest ik tenminste niet aan wennen.

Maar het is verdorie koud op dat binnenhuisveloke, zo met blote armen en blote benen. Het voordeel is wel dat ik meer dan een kilometer méér afleg per half uur.

Zou ik er een accu kunnen mee opladen?

Laster? En wat als ’t waar is?

En over recensies gesproken … ik ben toch blij dat ik dat nooit doe, dat ik denk dat ik betaal voor goede diensten en dat ik bij slechte wel rechtstreeks contact zal opnemen.

De voorbije week las ik namelijk over een man die een advocaat “op zijn dak kreeg” na een slechte review. Met daarachter de vraag of je veroordeeld kan worden voor laster1.

Dus is de bedoeling van die vraag om een oordeel gewoon dat je enkel “ja” en “amen” mag zeggen en zeker veel sterren geven.

Voor dat pakje waarover sprake heb ik trouwens nog geen vraag gekregen. Misschien weten ze het zelf al wel … dat dat een brug te ver zou zijn, al zou ik er, zoals gezegd, nooit een geven …

… al zeg ik dat wél tegen de muren als ik me er kwaad in maak, wel met wat meer decibels dan normaal, maar als de kwaadheid bekoeld is, is de intentie over en de recensie mondeling gegeven.

Uitgelichte afbeelding: ____________________
1 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/07/26/online-reviews-laster-recensies/

Page 12 of 951

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén