Ik weet dat er mensen zijn die enkel hun eigen zienswijze en manier van leven als “normaal” beschouwen.
Ik vind ook dat er meerdere manieren zijn om als “normaal” door het leven te gaan.
Ik weet ook dat er meerdere rare voorvallen zijn die je eventueel nog als “normaal” kan beschouwen.
Tijdens een interventie een ambulance stelen en er een plezierritje mee gaan maken, hoort daar volgens mij niet bij1.
____________________
.Ik ga even verwijzen naar een ouder log, namelijk dat over de pinda’s en kleine kindjes.
Toen ik in de reacties vermeldde dat mijn moeder, bij Broer, een verkeerd gegane Valda met haar vinger had doorgeduwd, moet ik zeggen dat ik haar altijd wel had geloofd maar ik besefte wel dat ik niet wist hoe ze dat dan had gedaan.
Nu blijkt dat het blijkbaar meer gebeurt.
Dat las ik namelijk in een bericht op VRT NWS waarin verteld werd over het kleine jongetje dat een snoepje uit een bak nam en er zich in verslikte. Het was ernstig. Gelukkig was er de verpleger die ingreep en het snoepje -inderdaad- doorduwde1.
Of het een erkende verpleegkundige ingreep betrof stond er jammer genoeg niet bij.
____________________
Toen donderdagavond de hemel groen werd zag ik op de app van het kmi “wolkbreuk” voorspeld staan en zo geschiedde. Het regende niet, er werd gewoon een marmite van liters en liters water over ons uitgekapt, wat er uit zag alsof we met huis en al onder water zaten.
Daarna bliksemde en donderde het, met veel gekletter, zowat aan alle kanten en dat deed het een uur later nog.
Na de wolkbreuk was de beek een heel klein beetje over de boord van de brug gekomen. Vrijdagmorgen bleef alleen nog de modder en zag de beek er zo uit:
(Lees verder onder de foto)
Het had het blijkbaar een beetje op deze regio1 gemunt.
____________________
over irritante voorvallen die spoken uit het verleden wekken die je in je dromen confronteren met koeien in een oude gracht …
en tegen de ochtend verdwijnen met de noorderzon en enkel de mist een hele dag rond je hoofd laten hangen, terwijl die, zo goed als de hele dag, zachtjes uitviel en miezerde …
om ’s avonds over te gaan in een lucht, groen van nijd, met een wolkbreuk die de grachten vulde en liet overlopen als gevolg …
…Nog nodig te zeggen dat gisteren niet bepaald een prettige dag was?
Wij eten graag eieren. Ik zou ze wel alle dagen eten bij het ontbijt, maar we beperken het tot drie per week … ’s ochtends., gekookt, gebakken, spiegelei, … het speelt geen rol.
Luc kookt de eieren in de airfryer, zet ze dan in een eierdop en brengt ze zo mee aan tafel.
Toen ik mijn ei wou onthoofden, was dat nog gloeiend heet en ik blies op mijn vingers en zei: “Oewoe, hete pootjes”.
Luc bekeek me vragend en ik vroeg of hij nooit het gedicht “Heete pootjes” van Guido Gezelle had geleerd.
Niet dus.
Ik ook niet.
Broer wel.
Maar mijn onthouder werkte sneller dan die van Broer en twee of drie keer iets horen volstond voor mij om het van buiten te kennen … en om het zovele jaren later, nog voor een groot stuk voor te dragen, terwijl mijn ei wat afkoelde.
Voor wie niet weet waar ik het over heb1 … en de bij? Die kwam ons vorige zondag op de rommelmarkt gezelschap houden.
Ik weet nog … mijn moeder die thuis kwam en vertelde dat ze bij de beenhouwer een soepbeen had kunnen kopen, waarmee ze aan de slag ging.
Hoe ze het klaar maakte weet ik niet. Zij kon er zo van genieten. Wij noemden het gewoon “soep”.
Nu blijkt dat dat oude recept zo gezond is1 en vind je er recepten voor.
Blijkbaar is het nu terug “in”. Het heet nu “bone broth”. Dat klinkt toch beter dan een soepbeen, of niet soms?
Uitgelichte afbeelding:Afbeelding (fragment) van congerdesign via Pixabay.
Ik heb meerdere paren wandelschoenen, hoge wel te verstaan. Maar ik wandel meestal met hetzelfde paar, mijn favorieten.
En toen mijn favorieten sleet vertoonden aan hun waterdichte bovenafwerking kocht ik een ander paar i.p.v. één van de twee reserveparen te gaan gebruiken. En die nieuwe werden dan weer mijn favorieten, terwijl die vroegere favorieten in het kot kwamen te staan voor als ik de berg wou proper maken.
Waarom die twee paar reserve, reserve blijven? Ik wist en weet waarom. Ik had, nadat ik die eerste keer met die artrose te maken kreeg, het gevoel gehad dat die twee andere paren zwaarder waren bij het stappen. Ik heb al die wandelschoenen eens op de weegschaal gezet. Het verschil is enorm.
Nu laatst las ik dan weer dat een lage schoen minder belastend is voor de knie, maar ik wil geen lage wandelschoenen. Ik sla veel te gemakkelijk mijn voeten om op bospaden, kasseiwegen en andere ongelijk liggende ondergrond.
Na het lezen van het artikel heb ik de reservisten naar de rommelmarkt verwezen en heb mijn ex-favorieten uit het kot gehaald, met die artrose lukt die berg toch niet meer. Die staan nu terug als reserve en die ga ik nu weer gebruiken op droge dagen.
Of ik die zwaardere ga kwijt geraken is nog zeer de vraag.
____________________
Laat me slapen. Ik weet niet wanneer ik vandaag uit bed zal geraken. Het was me het weekendje wel.
We hadden vrijdag alles klaargezet voor de rommelmarkt op zaterdag, waar we toch alle jaren naar uitkijken, toen Luc me geschrokken aankeek en zei dat er op zondag een rommelmarkt was die ons mogelijk zou interesseren.
Twee dagen na elkaar om 5u opstaan, ik was echt niet zo enthousiast als hij.
Maar anderzijds hadden wij door de vele regen van de laatste maanden nog zo goed als geen rommelmarkten gedaan.
“Alle problemen lossen zichzelf op” zei hij toen hij zich per telefoon had willen inschrijven. Ze waren volzet.
En toen kreeg hij zaterdag, op de rommelmarkt, telefoon van de andere organisator … er had iemand afgezegd en er was plaats voor onze stand.
Hadden wij nog interesse?
Zodoende … Laat me slapen. Ik weet niet wanneer ik vandaag uit bed zal geraken. Het was me het weekendje wel.
Een hele poos geleden, na een boekenmarkt, tijdens het uitladen van onze auto, liet Luc me schrikken met de boodschap dat er iets binnengevlogen was, een vogel veronderstelde hij.
We hebben gekeken, gezocht en gespeurd en vonden niks dat wees op de aanwezigheid van welk vliegend wezen dan ook.
We vergaten.
Vrijdagavond zitten we bij gedempt licht TV te kijken -de Paralympische Spelen zijn nog steeds bezig- als ik opschrik en zeg: “Hier vliegt iets” maar terwijl ik het zeg vliegt het alweer terug de woonplaats uit, terug de woonplaats in … en ik herken het.
“Een vleermuis” zeg ik en Luc springt op loopt het beestje achterna en sluit de woonkamerdeur.
Luc heeft ze langs de voordeur buiten gelaten.
En wat hadden een goede drie kwartier eerder gedaan? De auto geladen voor de rommelmarkt van gisteren. Jawel!
En ik vraag me af …
Omdat je niet mag oordelen over iets wat je niet kent, heb ik jaren geleden een paar romans van Nora Roberts gelezen.
Omdat je niet mag oordelen over iets wat je niet kent, heb ik onlangs een paar romans van Robyn Carr gelezen.
En daar had ik het over met mijn buur/standhouder op de boekenmarkt en ik had het over Chicklit en zo meer.
Waarop ze mij er op wees dat noch Nora Roberts, noch Robyn Carr Chicklit waren. Ze wees me op een paar boeken in haar stand en zei: “Dàt zijn typische Chicklit auteurs”.
Waarop ik, omdat je niet mag oordelen over iets wat je niet kent, een paar romans met meerdere verhalen van verschillende van die Chicklit auteurs heb meegebracht.
Na welgeteld een bladzijde of 10 wist ik het. Het was niks voor mij. De romans kwamen in de boekendozen voor de volgende boekenmarkt terecht en waren bij de eerste gelegenheid verkocht.
En weet je wat? Nora Roberts en Robyn Carr schrijven écht geen Chicklitromans.
Neen, dat zijn “Feelgoodromans”. Zo staat het toch op een exemplaar dat ik onlangs in handen kreeg.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
