Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Categorie: Za za, ze & zo (Page 22 of 961)

Dopjes

Er was een tijd dat we de tonnen wel zagen staan waarin mensen hun flessendopjes konden deponeren. We stonden er niet bij stil. Wij deden daar niet aan.

Tot de dag dat de kleindochters vroegen of we dopjes wilden sparen want hun andere oma spaarde die en bracht die binnen.

En zo verhuisden van tijd tot tijd zakken met dopjes van hier naar de kleindochters.

Tot op de dag dat de kleindochters vertelden dat hun andere oma daarmee gestopt was en wij het zakje dopjes maar zelf ergens in zo’n verzamelpunt binnenbrachten.

Luc is nooit meer gestopt met het bijhouden van die dopjes. Je ziet die verzamelpunten nu wel een beetje overal: in de bank, bij Aveve, …

En er kwam de nieuwe wet dat dopjes moesten vastzitten aan de flesjes. We stonden er niet bij stil. De dopjes vormden hier nooit een gespreksonderwerp.

Tot Luc me dinsdag vroeg of ik geen foto van de dopjes wou alvorens hij ze zou binnenbrengen, want, zo zei hij, de dopjes actie van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden blijft bestaan1.

Vormde het geen gespreksonderwerp, dat doet het nog niet, maar je moet er wel weer wat meer moeite voor doen.

____________________
VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/08/27/de-dopjesactie-van-het-belgisch-centrum-voor-geleidehonden-in-to/

Het sokkendebat

Het is een oud zeer, die discussie over witte sokken. Ik heb er in het verleden al mijn mening over gegeven en die kan je hier lezen, met daarin verwijzingen naar nog vroegere logs over witte sokken.

Ik vind dus dat iedereen moet dragen wat hij of zij wil en dat inmenging van anderen betuttelend en ongepast is … ook witte sokken.

Wat lees ik nu?

De witte sportsok maakt comeback: “Enkelsokken verraden je leeftijd1

Weet je wat ik dacht? “Moeit ulle met ullen eigen zaken!” Dat is mijn standaard gedacht bij verregaande bemoeizucht en ja, ik durf dat luidop zeggen ook.

Wat ik niet ga zeggen? Ik vind die witte sokken bij de kleren op de foto’s bij het artikel helemaal niet mooi, integendeel. Waarom ik het niet zeg? Het zijn gewoon mijn zaken niet.

Wie nu wil weten welke sokken ik aan mijn voeten heb. Momenteel geen. Bij het wandelen wandelsokken. Als het koud is warme teensokken. Maar die zitten dan in mijn schoenen.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Het raadsel

De eerste keer dat we op die bepaalde boekenmarkt waren, kwam een man naar ons en vroeg of we ook Art Deco en architectuurboeken hadden. Die hadden we wel, maar die lagen thuis. We kunnen echt niet alles meenemen.

Toen we aan het babbelen waren, wist hij ons te vertellen dat in Landen meerdere Art Deco huizen van een bekend architect waren te zien en dat hij daar ooit met Open Monumentendag was geweest.

Aangezien wij daar geen weet van hadden heb ik daar achteraf op gegoogeld. Zonder resultaat.

Een andere keer kwam diezelfde man weer naar ons, met dezelfde vraag maar neen, we hadden ze nog niet mee. Blijkbaar herinnerde hij zich de vorige keer niet meer want hij vroeg vanwaar we waren en hij vertelde opnieuw over de bekende Landense architect en de Art Deco huizen.

Ik googelde niet.

Nu om een verhaal niet langer te maken dan nodig, we hebben de man nog twee keer aan ons boekenkraam gekregen op een boekenmarkt. De laatste keer hadden we de Art Deco en architectuurboeken wél bij. En ja, drie van de vier had hij al, het vierde nog niet.

En hij vertelde ons, voor de vierde keer dus, over de Landense architect.

“En nu wil ik het weten” zei Luc en Luc googelde. En ja, het is soms bizar en eigenaardig maar vaak gebeurt het dat Lucs laptop andere resultaten geeft dan de mijne of mijn telefoon. Hoe ongeloofwaardig het ook klinkt. Het gebeurt heel dikwijls.

Luc vond: “Eigenaars enige art deco huis van Landen zetten deuren open1“.

Bij het lezen van het artikel viel mijn nikkel en ik zei: “Ik weet dat huis staan” want ik had die huizenrij op de Hannuitsesteenweg wel al gezien en ze waren me opgevallen. Maar had ik het juist voor? Ik wist het niet.

Wat ik me nu afvraag is of de man bij het vertellen verkeerdelijk heeft verteld dat er meerdere Art Deco huizen in Landen stonden of hebben wij dat verkeerd begrepen, want het is er maar één -volgens het artikel- maar er staan wél meerdere huizen van die architect -René Vanvaek- in Landen.

____________________
Het Nieuwsblad

Vergetelheid zonder vergeten

Zou je iets vergetelheid kunnen noemen als je het niet echt vergeten bent, maar er gewoon niet aan hebt gedacht.

Ik verklaar me nader. Hier staan een paar concepten, klaar voor gebruik, maar geen van de drie kan ik plaatsen omdat ik de bijhorende foto niet maakte. Ik vergat niet om die foto te maken, maar ik dacht er pas aan nadat het concept geschreven was.

Nu staan die natuurlijk te dringen en te trappelen van ongeduld maar één van de drie kan zeker niet vóór volgende zondag gepost worden, omdat ik de betreffende foto pas zaterdag kan maken … als ik er aan denk.

Een andere zou morgen kunnen, als we straks, na de boodschappen even wat verder rijden om de gewenste foto te nemen.

En de derde, daar heb ik zelfs nog helemaal geen idee van wat ik er in ’s hemelsnaam bij kan zetten.

Groot probleem! Wat zet ik hier nu bij? Eentje dat ik vroeger al gebruikte misschien?

Uitgelichte afbeelding:

Gisteren Boekenmarkt

Half zes op … drie zjatten koffie en een boterham … auto in en weg … sanitaire stop in Waarloos …  aankomst 8 uur … auto uitladen … tafels zetten … boeken uitpakken … op klanten wachten … geld ontvangen … babbelkes doen … nog babbelkes doen … veel babbelkes doen … vijf uur … boeken inpakken … tafels ineenklappen … auto laden … drup …  flits … onweer … geen hand voor ogen zien… thuis … auto uitladen … eten … lui … lam … moe … en meurreg …

Pas op! Neppolitie!

Als de politie je opbelt en je vraagt of je geld of een kluis in huis hebt en ook als die wil weten of je een camera hangen hebt, ben je gerechtigd die gewoon te antwoorden dat hij de bomen in kan … al zou ik het wel wat mooier verwoorden.

Want weet je, in Zoersel waarschuwt de échte politie voor een valse agent die die vragen stelt. Ze zeggen er wel bij dat de politie je dat nooit zou vragen.

Gelukkig zetten ze er bij dat geen van de gecontacteerde personen op de vraag ingegaan is.

Dus moet je altijd checken of je wel écht de politie aan de lijn hebt …

____________________
VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/08/19/politie-zoersel-waarschuwt-voor-valse-agent-die-in-zoersel-telef/

Het -dagelijks- Brood

Sedert we hier iets meer dan 20 jaar geleden kwamen wonen hebben we al op verschillende plaatsen ons brood gehaald. De enige bakker die er toen al was en er nog is had bij ons eerste contact het vriendelijke antwoord klaar dat hun klanten voorrang hadden. Wij hebben die klanten hun voorrang gelaten.

Zo af en toe kwam er wel eens een nieuwe bakker maar die verdween ook alweer even snel.

In tussentijden, zonder bakker, brachten we dan brood mee van elders onderweg uit een broodautomaat of gewoon van bij Colruyt of we bakten zelf.

En toen, iets voor Corona kwam er een bakker van een kleine keten en wij waren opgetogen en blij. Die had heel lekker volkorenbrood en wij waren klant, mét klantenkaart.

De bakkerij ging werken met herbruikbare boodschappentassen. De bedoeling was dat je er twee kocht en telkens de lege inruilde voor de gevulde bij een bestelling.

Na een poos vond Luc dat het prijsverschil tussen het wit brood en het Zweeds -ook wit- brood van Colruyt toch wel een testje waard was, waarna ik nog enkel mijn volkorenbrood bij de bakker haalde. Maar voor dat ene brood deden wij geen voorafgaande bestelling meer, maar gingen gewoon een volkorenbrood kopen met dus steeds dezelfde boodschappentas.

En toen kwamen er verschillende voorvallen zo heel erg kort na elkaar:

  • Alles ging goed tot de dag dat ik in de winkel stond en die tas had vergeten. Maar, zo zei ik, ze konden me gewoon de andere meegeven. Toen bleek dat die er niet meer was. Ze hadden dat systeem afgevoerd. En ergens voelde ik me bedot. We hadden die tas betaald. Niet dat het niet opgelost werd, ik kreeg een andere evenwaardige tas. Maar de manier waarop ik het te weten kwam vond ik niet zo prettig. Net of ik er om gevraagd had.
  • Ik had wel al meermaals nagekeken en opgezocht hoe het kwam dat volkorenbrood soms bruin was en soms heel donkerbruin. Dan blijkt dat dat donker brood donkerder wordt gemaakt met met gebrande mout of met gekarameliseerde suiker.
  • De bakker ging tijdelijk dicht. De bakkerij zou nog wel bakken maar in de winkels kwam een gerant.
  • Bij mijn bloedonderzoek vertelde de dokter mij dat ik wat moest oppassen met suiker. Ik had een lichte verhoging van het suikergehalte in mijn bloed.

Op zoek naar een volkorenbrood liep ik dus maar eens bij de eerstgenoemde bakkerij binnen maar daar hadden ze -maar weer- geen brood voor mij en ik stapte dan maar de Delhaize binnen en kocht een brood. Dat is nu eens een winkel waar ik niet graag kom, maar ach hij was toch in de buurt.

Dat volkorenbrood viel nogal mee, dat van Colruyt smaakt me niet. Dat van Lidl vond gratie in mijn ogen.

Dus heb ik nu een paar maanden Lidl brood gegeten. Moet ik nog vertellen dat we na de heropening van de bakkerswinkel niet terug zijn gegaan?

Ik eet nu ook geen Lidl brood meer. Na een poosje ging dat ook tegensteken.

Toen ik las dat speltbrood beter was om een buikje tegen te gaan, dacht ik wel dat speltbrood momenteel wel een hype bleek te zijn, maar probeerde het toch … en probeer nog verder …

Iet plezant doen … maar

Er was een tijd dat we in onze kindertijd uitgenodigd werden als grootmoeder -en later tante- “kermis hield”. Dat betekende dat de familie uitgenodigd werd voor een etentje, waarbij de volwassenen praatten en bleven praten en wij, als kind, op hete kolen zaten om naar die kermis te gaan.

En als het dan eindelijk zo ver was, dan liepen we een rondje over die kermis en dan werd het al donker en moesten we naar het station, want we moesten de trein naar huis halen.

Later heb ik nooit geen plezier meer beleefd aan kermissen.

Maar het gaat me nu vooral over de belofte aan iets plezant, waarbij je je éérst door een oeverloze saaiheid moest wroeten.

Het is niet hetzelfde, maar Luc doet een ietwat in dezelfde zin. We gaan op uitstap. We gaan een prettige uitstap maken. Echt wel. Ik kijk er naar uit.

En dan, zo op het moment van vertrek, of pas in de auto, of ergens als ik er niet meer op bedacht ben zegt hij: “Eigenlijk zouden we in de Colruyt moeten binnenspringen voor dit of dat”. En je kan niet geloven hoeveel Colruyten je zo onderweg kan tegenkomen.

Over Luc en de Colruyt had ik het ook al meer, maar op sommige momenten doet dat me echt wel aan die kermissen van vroeger denken.

Ga naar huis

Vele jaren geleden deden wij wel eens iets in familie-verband en toen ik voorstelde om de Lesse af te varen was iedereen akkoord … tot het volledig op poten stond. Toen kwam er hier wat tussen, was er daar een tegenargument en het kwam er niet van. Het kwam er nooit van.

Het is dus dààr aan de Lesse ook van dat. Iedereen is daar. Iedereen wil de Lesse afvaren. En wat eens als een avontuurlijk iets werd bezien is nu een file op het water.

In het artikel in “Het Nieuwsblad1 lezen we dan ook wat we al langer wisten/dachten nl. de reden waarom zoveel mensen op dezelfde plaats willen zijn. Iets wat één of andere op sociale media toont is dus de moeite waard om ook eens te doen, zo ook de Lesse.

Nu zou ik de Lesse niet meer willen afvaren. Als ik de foto’s zo bekijk, kan ik misschien beter de Ring rond Brussel eens proberen. Avontuur gegarandeerd.

Maar het avontuurlijke van zélf iets te ontdekken zit er bij de sociale media toeristen blijkbaar niet in.

Het zal alleen maar erger worden.

En wat denk ik dan bij het lezen van artikels in de media die het hebben over de minder bezochte alternatieven en die aanraden om dààr eens een kijkje te gaan nemen?

Zwijg!

____________________
1 Het Nieuwsblad

Het verval

In een onuitgesproken overeenkomst met Baskuul, besloot ik ooit dat ik met het binnenhuisveloke ging rijden. En dat ging goed, Baskuul was een vriendelijk medewerker.

Dus rijd ik alle dagen, zo ergens in de voormiddag, een verloren halfuur met de fiets en rijd ik, zo ergens in de namiddag, een verloren halfuur met de fiets.

Gisteren, we hadden boodschappen gedaan, het voormiddag-halfuur was er bij ingeschoten en Luc opperde van dan maar iets later te eten. Maar de zeer aan mijn goesting vond dat geen goed idee. Dus aten we op ons gewone uur.

Maar in de namiddag sloeg mijn geweten toe en besloot ik van het halfuur maar een uur te maken. En dat ging goed: ik maakte de Zweedse puzzel, het kruiswoordraadsel, de blokpuzzel en Tentje Boompje mini en de zeeslag mini en begon alvast aan de Sudoku, alvorens een blik te werpen op mijn chrono.

Na die Sudoku besloot ik dan nog maar een Sudoku te maken die ik op internet ga zoeken en het uur was om vóór die klaar was.

En ik was blij want ik voelde me nog steeds zo fit als een hoentje al gaf de meter, tot mijn spijt, aan dat ik echt niet de zelfde afstand had gefietst dan met twee keer een half uur. Daar was ik niet zo blij om. Er zit dus verval op. Het verschil is niet zo enorm groot, maar het is er.

Zodoende heb ik besloten dat ik in de toekomst steeds een heel uur met die fiets ga rijden. Hopelijk krijg ik geen tegengoesting van al die puzzels. Want wat ik dan op die fiets moet zitten doen, ik zou het niet weten.

Page 22 of 961

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén