Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Categorie: Za za, ze & zo (Page 23 of 951)

Een actieve dag

Als je na een erg actieve dag, de volgende morgen zo meureg als wat opstaat, denk je dan …

Tja, ik word ook een dagske ouder; ik zal het in het vervolg een beetje rustiger aan moeten doen …
of eerder …
Dat is een wenk, een teken, nu zo rap mogelijk opnieuw …

Toen ik gisterenmorgen wakker werd met mist rond mijn hoofd en elastieken ledematen, dacht ik eerst eigenlijk helemaal niks.

Op zijn zombies ben ik van de trap gekomen, heb me door het snorren van de airfryer ergens gerealiseerd dat er een walnootbroodje op mij te wachten zat.

En eenmaal, na een zjat koffie of drie is mijn ziel ontwaakt en ben ik begonnen met het plannen van een eventuele volgende keer. Maar door het denken daaraan werd ik al terug duf.

Daarna heb ik me dan gerealiseerd dat de oorzaak misschien niet bij de helse activiteiten lag, want zo erg was het nu ook niet, maar mogelijk bij het late eten. Want al had ik gedurende de dag wél het, mijzelf toegestane, aantal kcal binnen gehaald, ik voelde me bij het thuiskomen als een slappe vod. En Luc had ook nog een hongertje.

Het resultaat was dat hij voor ons beiden nog een kleinigheid opwarmde waarna ik nog een banaan en een stuk kaas heb gegeten, om dan voor de TV in slaap te sukkelen.

Toch wel idioot zeker, als je dan denkt: “Méér van dat” …

Panne technique

Zoals we wel meer doen onderweg, bedenken we ineens dat we, eens thuis nog voor eten moeten zorgen en dan is het normaal dat één van beiden vraagt: “Stoppen we bij …” en dat is gewoonlijk wel de voorziening die op onze weg ligt.

Onderweg van de Bostalsee naar huis was dat dus een Burger King. Bovendien had ik voorgaand log al op het oog en wou dus ook een foto van die Texas Bacon en daar was lichtjes haast bij.

We parkeren de auto, lopen de hoek om, zien een koppel binnen gaan, komen aan de schuifdeur die weigert ons door te laten. We proberen nog eens, het is niks gekort. Luc zwaait eens naar de sensor maar de deur blijft dicht. We lopen de andere hoek om, naar de andere deur, zelfde resultaat. We zien wel dat er mensen binnen zitten eten.

We denken: “Misschien via de shop”, daar zien we wel een doorgang maar die is echt afgesloten. Dus lopen we nog eens naar die deuren en zien daar -behalve de twee mensen die ook -vergeefs- proberen binnen te geraken- het volgende:

(Lees verder onder de foto)

Dus op die paar minuten dat wij er niet waren zijn ze er in geslaagd bovenstaande af te printen en dat op beide deuren te hangen. Wat stoort me? De manier waarop ze meenden het te moeten oplossen. Want die vond ik echt nogal neerbuigend.

We voelden ons dus allesbehalve King Burgers.

Uitgelichte afbeelding:

    Foto van Luc.



Leeg maar wel een vol regenvat

De conceptenbox raakte leeg
Dat kwam omdat de muze zweeg
Wat nu begonnen
Zelf wat verzonnen
Zodat ik toch een log verkreeg
[© ms – 28 mei 2024]

Op zeker ogenblik had ik voor twee weken logs in concepten staan, volledig afgewerkt en klaar. Ik moest ze enkel nog posten. Met dat voorraadje ben ik uiteindelijk meer dan een maand toegekomen omdat de verse voorvalletjes er telkens tussen schoven.

En dan ineens, na het schrappen van één en ander op de planning, het tegenvallende weer waardoor er ook niet al te veel nieuwe gebeurtenissen te vertellen zijn, zat ik met mijn handen in mijn haar, want een mens kan niet blijven vertellen over de regen en over dagelijkse onbenulligheden. Over ruiten kuisen en strijken heb ik het nooit willen hebben.

Ik heb al wat aan die wolken staan porren in de hoop dat toch één van de negen muzen zou wakker worden, maar ik kreeg gewoon een koude douche en die hadden we al genoeg.

Uitgelichte afbeelding:

Eau de Cologne

Het is heel lang geleden, ik was nog klein, toen ik voor het eerst hoorde over iets dat ze “odekolonje” noemden. Was het bij mijn grootmoeder? Ik denk het wel, want bij mijn moeder was het, denkelijk, niet in huis.

Maar mijn moeder legde wel één en ander uit, over speciaal water waardoor ik ging denken dat het iets was zoals het water uit de bron van de Mariagrot in Lourdes.

Toen ik Franse les begon te krijgen, ging ik snappen dat Eau de Cologne ook wel “Keuls Water” kon genoemd worden, waarop mijn moeder me inpeperde dat ik namen niet moest, noch mocht, vertalen.

Dat moet zo de tijd geweest zijn dat ik er interesse in had en las dat het alcohol bevatte en iets of wat geneeskrachtig was en dat nog altijd met dat water uit de bron van de Mariagrot in Lourdes in gedachten dat efkes ging uitproberen.

Later in mijn tienerjaren waren mijn klasgenoten er eens erg begeesterd over. Jawel, één van hen had een mooie fles Eau de Cologne gekregen en het was zelfs 4711. En oh, wat hadden de anderen dààr bewondering voor. Mijn flesje parfum geurde toen naar meiklokjes -muguet om het wat eleganter te laten klinken- en mijn moeder had het gekocht op een Avon-demonstratieavond. Daar moest ik bij de klasgenoten niet mee aankomen.

Eens getrouwd was het volgende Eau de Colognemoment toen de grootmoeder vertelde over het gebruik ervan in klinieken. Daar raadde men langdurig bedlegerige patiënten aan om een fles Eau de Cologne mee te brengen. Dat was goed tegen doorligwonden, vertelde ze. Of dat zo was en/of is heb ik nooit nagevraagd.

Verder hoorde ik ook vertellen dat sommige mannen, na het scheren, Eau de Cologne aanbrachten. Dat heb ik niet geweten. Wel stond en staat er bij ons op de badkamer aftershave.

Ergens in die tijd ging men de spelling veranderen en was er ene die voorstelde om Eau de Cologne ook te vereenvoudigen en er gewoon “Odeklonje” van te maken, waar toen net zo lacherig over gedaan werd als nu bij het lezen of horen van sommige voorstellen over het fenomeen waar we nu mee te maken hebben.

Ondertussen was Eau de Cologne 4711 al lang tot de enige echte gebombardeerd maar was het niet meer zo erg in trek als geschenk. Men gaf al eerder een goeie fles of zo.

De twee flessen op onderstaande foto kreeg ik -met een jaar tussen- van mijn toenmalige buurvrouw voor nieuwjaar, ergens beginjaren ’90 van de vorige eeuw.

(Lees verder onder de foto)

Ze stonden op de badkamer -in hun oorspronkelijke geschenkverpakking- op het schap waar andere producten -die eerder voor de sier bedoeld waren- ook stonden.

Ze verhuisden mee bij mijn scheiding, zaten lang in een bananendoos maar zijn uiteindelijk toch weer op de badkamer beland, deze keer zonder hun oorspronkelijke doos, die was wat verkleurd. Luc gebruikt het ook niet. Er staat aftershave en balsem bij zijn verzorgingsproducten.

Er staat ook nog en fles die geen 4711 is, die kreeg ik ooit ook eens en die gebruik ik om insectenbeten mee in te roefelen.

Wat ik me nu afvraag is waarvoor Eau de Cologne nog gebruikt wordt. Want dàt verkopen ze ook nog steeds, zelfs in grote literflessen.

Kunst op ronde punten

In de titel zit eigenlijk al een fout. Want een rond punt is geen rotonde1. En net zoals bij: “een mus is een vogel, maar een vogel is daarom nog geen mus” wordt dat in dit geval: “een rotonde is een rond punt, maar een rond punt is daarom nog geen rotonde”.

Dus vraag ik me af: “waarom kunst op rotondes2” want je ziet het een beetje overal, van mooi naar poeh, van kunst naar kitch.

Dan vind ik ergens een antwoord dat zegt dat kunstenaars willen dat hun kunst gezien wordt3. En volgens dezelfde bron zijn er wel degelijk liefhebbers. Wel, dat is waar, daarvan zit er hier een op dat toetsenbord te tokkelen. Hoeveel foto’s ik zo al nam van één of andere rotonde, hoeveel mislukte ook omdat je er niet bij kan of omdat er te veel verkeer is om een mooie foto te maken. Jammer.

Maar er komt ook tegenstand. Sommigen vinden dat het het teveel de aandacht afleidt en dus niet goed is voor de verkeersveiligheid4.

Blijkbaar kan een kunstenaar of gemeente geen kunstwerk laten plaatsen op een rotonde. Daar bestaan ook regels voor. Er dient een toelating gevraagd te worden voor de realisatie en plaatsing van kunstwerken op rotondes buiten de bebouwde kom5.

Nu nog efkes proberen ergens een lijst van kunstwerken, mét de naam van het werk en de naam van de kunstenaar, zien vast te krijgen en dan weten we tenminste wat we zien.

pske van mske:

    Ik ben nog even in mijn oudere foto’s gaan zoeken en heb de foto’s met rotondekunst opgevist. Een paar stonden echter al op het blog, die plaats ik nog maar eens.

____________________
1 Rotonde of Rond Punt
2 Rotondekunst
3 Het Nieuwsblad
4 Het Nieuwsblad
5 Dienstorder
____________________

Een extraatje

Waarom een bepaalde -goede- gewoonte te winterslapen werd gelegd, ik zou het niet kunnen uitleggen. Misschien komt het door de ongezellige koude van daarbuiten die me de zin ontnam om mijn geklede benen te ontbloten voor een fietsbroek.

Maar het is een feit, het binnenhuisveloke werd op stal gezet, de koersbroek aan de guidon gehangen en de fietssloefen waren startensklaar maar zonder voeten er in.

Na de vakantie aan de Bostalsee ben ik er weer mee begonnen met in het begin wat tegenpruttelende spieren en zadelpijn, maar dat was na twee dagen alweer verleden tijd.

En wat er ook beter vlot is de relatie met Baskuul. En doordat die verbetert gaat het calorieën tellen dan niet vlotter maar toch wel consequenter. En hoe lichter Baskuul zich voelt, hoe blijer ik word.

Dus, op Lucs vraag wat we zaterdag zouden eten, antwoordde ik: “We kunnen nog eens een kebab gaan halen bij Ali Baba aan het station”. Zo gezegd, zo gedaan. En lekker dat dàt was.

Of Baskuul en ik nog even blij waren vanmorgen, zal ik straks weten te vertellen. Misschien moet ik vandaag dan wel twee keer een dubbele serie rondjes draaien op het veloke.

Boodschap voor boodschappers

De voorbije week zag ik de titel en dacht: “Oooh! En ik dacht dat het aan mij lag”. Bij menig eigenaardigheid denk ik wel altijd onmiddellijk dat het aan mij ligt. Deze keer dus niet.

De titel luidde:

Waarom verpakkingen van voeding steeds kleiner worden en daardoor vaak ook onleesbaar1

Daarna volgt een hele uitleg over meer informatie die verplicht op die verpakkingen moet, over kleiner wordende verpakkingen en over minimum lettergroottes.

Om op het einde te vermelden dat er al menig klant met een vergrootglas rondloopt. Wel, in mijn grote sjakosj zit ook een vergrootglas, maar dat zat er al jaren in en had niks met kleine lettertjes te zien.

Nu? Nu heb ik een vergrootglas op mijn telefoon geactiveerd. Dat staat minder onnozel dan met een loep door de gangen van de Colruyt te lopen.

Maar eigenlijk zouden al de winkels dus wel een groot vergrotend glas aan elk van hun rayons mogen voorzien.

Uitgelichte afbeelding: ____________________
VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/05/22/waarom-de-letters-op-verpakkingen-zo-klein-en-onleesbaar-zijn/

Het park

Het was in mijnen tijd, die ondertussen ook wel de ouwen tijd kan genoemd worden, de gewoonte dat bij een toekomstig kleinkind, de grootouders in hun portemonnee sprongen en alles voorzagen wat zo een nieuwe wereldburger zou kunnen gebruiken.

Verder was het in die tijd ook de gewoonte dat die spullen dan doorgegeven werden voor nakomelingen van broers en zussen, wat betekent dat het mogelijk kon zijn dat zo een tien jaar na de geboorte van Zoon, Broer ineens kon zeggen dat mijn kinderbed en het park -nu babybox geheten- bij hem in de serre stonden en of ik dat wou komen halen. Al het andere had de stormen des levens niet overleefd.

In dat houten bedje heeft Ella nog geslapen, toen ze hier in het begin logeerden, maar niet lang.

Dat houten kinderbedje en dat houten park stonden hier dus op de boekenkamer herinneringen op te roepen en stof te vergaren.

Bij mijn laatste grote opruimactie, nu een paar maanden terug, besloot ik dat het nu toch wel tijd werd om er afscheid van te nemen. We namen ze mee naar een Kringwinkel.

Het kinderbed wilden ze wel, maar dat park niet. En hij vervolgde dat de mensen nu toch anders met hun kinderen omsprongen … voorzichtiger vooral … en hij keek me met ontzette ogen aan.

Ik was als van de bliksem getroffen en voelde me plots bekeken als kindermishandelaar en zeggen dat Zoon er enkel – dik tegen zijn goesting- in zat terwijl ik ging strijken en dat mijn dochter er niet uit wou.

We laadden het park weer in de auto en namen het weer mee naar huis.

Niet zo lang geleden vertelde ik dat voorval aan iemand die me zei dat ik dat aan een instantie hier -die spullen voor moeders verzamelt- kon geven. Ik denk er niet aan.

Het staat nu op onze zolder, onder een wit laken, herinneringen op te roepen -zij het nu ook een minder toffe- en stof te vergaren en ik denk dat diegene die het ooit, na mijn verscheiden, op die zolder vindt er misschien mee naar een antiquair kan trekken.

Bankzaken

In de tijd waarin we leven, waarin alles sneller en sneller moet gaan, is het toch eigenlijk ondenkbaar dat bankrekeningen niet aangevuld wordt omdat de banken tijdens weekends en feestdagen dicht zijn?

Bij een verlengd weekend moet je je eigen bankrekening in je hoofd bijwerken en hopen dat je niks vergeet.

En neen, het gaat niet over niet genoeg op de rekening want, troost je, afhalingen gebeuren wél direct. Maar stortingen niet. Op de eerste dag na zo’n lang weekend kan je onmiddellijk aan de slag om te zien of al je geld is binnen gerold.

Het is gewoon niet meer van deze tijd.

Weerpraatje

Zover ik me kan herinneren heeft het weer nooit invloed gehad op mijn humeur. Er valt niks aan te veranderen, we moeten het toch nemen zoals het komt.

Maar nu heeft het toch een peil bereikt waarvan ik denk dat het stilaan genoeg wordt. Elke planning, voor wat dan ook, moet doorgeschoven, herbekeken, aangepast of opgeborgen worden. En dat heeft dan veelal meer met de voorspellingen dan met het weer zélf te maken.

Voor ons verblijf aan de Bostalsee voorspelde men de ganse week regen en de week erna mooi weer. Je kan niet geloven hoeveel regenkledij wij hebben meegenomen. Maar we hadden geluk. De eerste dag regende het, de volgende dagen was het mooi. De valies ging vol ongebruikte kledij weer mee naar huis.

De week erna -de voorbije week dus- goed weer? Jawadde, daar zaten ze ook goed naast.

Voor de rommelmarkt de voorbije zaterdag werd veel regen voorspeld. Gelukkig konden wij nog een plaatsje binnen bemachtigen. Het werd een prachtige dag.

En ik bedacht hoeveel geluk wij hadden, als je hoort en leest wat er elders weer gebeurde. Dan is een niesbui -of twee- door een stoffige hal maar een kleinigheidje.

En toch had het weer invloed op onze geplande wandeling van gisteren, tweede Sinksendag. We wilden een, reeds gemaakte, wandeling opnieuw afwandelen. Of het zou regenen of niet, de wandeling viel in het water. De wandeling ligt in het getroffen gebied.

Tegen regen heb ik een regencape maar glibberige paden door modder in overstroomd gebied vind ik, sedert die artrose in mijn heup, helemaal geen plezier meer. Laat staan dat die paden nog onder water zouden kunnen staan.

Mijn humeur? Dat zei: “Ja làp” of iets straffers, daar bleef het bij. Maar het kwam toch maar nieuwsgierig over mijn schouder kijken terwijl ik druk doende was met alternatieven zoeken.

Page 23 of 951

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén