Het is al lang geleden dat men me zei dat ik echt wel eens de Da Vinci code moest lezen, echt wel, want daarin zou bewezen worden dat God niet bestond/bestaat. Nu heb ik geen nood aan welk bewijs dan ook van iets dat toch altijd weerlegd kan worden en dat uitdraait op een welles/nietes. Ik las het niet.

Toen we die boeken in die stoppende bibliotheek gingen halen, stond de Da Vinci Code er ook. Ik heb het meegebracht en heb getracht het te lezen. Het stak me tegen. Het gaat weer hetzelfde straatje in dat Grisham en Baldacci momenteel ook bewandelen. Ik heb niet verder gelezen.

“Ze geven de Da Vinci Code op TV” zei Luc laatst. “Zal ik het opnemen?” Dat deed hij en toen gingen we kijken. Na een poos naar een zelfkastijdende wittekop, achtervolgingen à volonté en een uiterst geheim en oud genootschap waar toch iedereen weet van bleek te hebben gekeken te hebben, vroeg Luc: “blijf je hem helemaal bekijken?” waarop ik “zet maar af” zei.

De gehele Da Vinci Code heb ik dus geklasseerd als ver gezocht en pure nonsens.

Ik herinner me dat, toen ik kind was, het uitermate taboe was om het te hebben over een windje dat je lichaam verliet. Dat bleef dan al gelijk langs welke zijde. Je had het er gewoon niet over en bovendien moest je het feit op zich camoufleren.

Broer lapte die regels aan zijn laars. Menig gezonde boerenjongen heeft hij op ons losgelaten en al zei mijn moeder dat dat niet hoorde, ik zag haar gniffelen achter haar hand.

Een poosje terug zag ik een kinderboek:

(Lees verder onder de foto)

Bij het opzoeken meer informatie over dat boekje, kwam ik zelfs een schetenfilmpje tegen. Nu vraag ik me af of kinderen dat nog grappig zouden vinden. Het verbod is er niet meer en als het mag, dan vinden ze dat maar gewoontjes.

Tijden veranderen, dat wel en het is op zich niet slecht, maar alles wat destijds verboden was, dat lijkt nu te moeten. Dan is de leute er toch ook af?

Toen ik in de krant een artikel las over een vrouw in het Nederlandse Koewacht, die het ganse dorp had geterorriseerd, ze had namelijk brieven met beledigingen en bedreigingen rond gestuurd en dit al sedert 2011, was mijn eerste reactie: “die heeft Agatha Christie gelezen”.

Want ja, Agatha Christie schreef een boek waarin anonieme brieven voor heel wat ellende zorgden. Bij die brieven hoorde ook nog een moord natuurlijk, anders zou Agatha Christie daar geen boek over schrijven.

Dat was in Koewacht gelukkig niet het geval. Daar hadden ze namelijk geen Miss Marple en kwam de briefschrijfster er met excuses vanaf.

Ne mens kan het zo soms nogal uitleggen zé.

mske ook zenne. Zo kan het zijn dat er een vrouw bij haar komt met een briefje waarop een boek staat en mske met die vrouw dat boek gaat halen. Het is de juiste schrijver maar de foute titel.

En wat zegt mske dan? Ze zegt tegen R.: “we hebben een boek gevonden dat mevrouw niet wil”.

Wat zegt R. dan, die zegt: “ik ben er zeker van dat ik hier meer boeken kan vinden die mevrouw niet wil”.

Omdat mske het beu was dat er zo soms eens met haar voeten werd gerammeld, kocht ze zich een boekske dat heet: “Handboek voor de bitch” van Jan Dijkgraaf.

Jan Dijkgraaf bedoelt het dan wel in de positieve zin, niet over mensen die andere mensen de duvel gaan aandoen maar net gaan verhinderen dat andere mensen hén de duvel aandoen, persoonlijk zou mske een ander woord verkozen hebben. Het klinkt niet goed dat “bitch”.

Awel, mske heeft nogal ogen getrokken, want zeg nu zelf, hoe verbaasd zou je zijn als je tot de conclusie zou komen dat je zelf al een halve bent? Verbaasd hé. Bekanst een natuurtalent.

Dat mske meer “neen” moet zeggen, dat wist ze al, maar er is nog altijd een veel te groot verschil tussen weten en doen. De andere zaken die nog interessant lijken zullen we nog eens aan de werkelijkheid moeten toetsen. Daar gaan we eens werk van maken. Als we er maar plezier aan beleven newaar.

Maar er zijn nog enkele punten waar mske geen werk gaat van maken, gewoon omdat mske nu eenmaal mske is … iemand die gewoon haar eigen goesting doet.

Tja, hoe gaat dat … mske koopt een boek. Dan leest ze dat boek natuurlijk. Meestal als ze tijd heeft.

Meestal, jawel. Want soms, soms koopt ze een boek en begint daarin onder haar middagpauze. En dan … “hap” zegt dat boek en bijt mske. En dan kan mske dat boek niet meer wegleggen.

Ze had het ergens vorige week weer. En als het boek uit was en ze op internet ging googelen bleek dat het een boek was voor jong volwassenen. Bij Bol.com vond ze echter een recensie die was geschreven door een vrouw tussen 40 en 49.

Oef zeg! mske is niet de enige jong volwassene met meer leeftijd.

mske overweegt om zich een boek aan te schaffen. Toen ze het zag, nam ze het op en toonde het aan Slow. Die knikte even.

Eens thuis vroeg Slow: “waarom heb je dat boek nu niet gekocht”. “Ach” zei mske. Eigenlijk zijn er heel veel redenen om het boek niet te kopen. Zeg nu zelf! Wat kan mske nu met dat boek doen?

En toch gaat ze het kopen. Mogelijk vandaag. Waarom? Gewoon omdat ze dat zo een schattig uilke vindt.