mske heeft het niet zo voor dingen waarvan gezegd wordt dat je ze écht zou moeten, of het nu zien, horen of lezen is.

Dus toen haar werd gevraagd of zij het boek: “50 tinten grijs” zou kopen en lezen aangezien ze zo graag leest, antwoordde ze naar waarheid dat ze niet inzag dat zij, na eindelijk volledig geëmancipeerd te zijn, een boek zou lezen waarin haar werd geleerd op die wijze onderdrukt te worden door, nog maar eens, een man.

De vraagstelster keek verschrikt over mskes schouder en mske hoorde de stem die achter haar zei: “awel mevrouw, dat is nu eens gesproken sé”.

mske draaide zich om en keek in de lachende ogen van een man die ouder was dan zij. Blijkbaar was hij op kousenvoeten zo dichtbij gekomen dat hij het gesprek had kunnen volgen.

De vraagstelster zei: “amaai, gij durft!”

Als ze nu had verwacht dat mske, omwille van de hype, mee ging lopen met de rest, dan had ze de vraag niet moeten stellen. Maar het is een feit dat mske de kriebels krijgt van de vermelding van het boek alleen al.

Dat komt doordat ze de laatste tijd in alle kranten vooropgestelde problemen aankaartten waarop het boek een oplossing bleek te zijn. Problemen zoals een verminderd appetijt of een verkilling in de relatie of … of … of …

Er zijn zo momenten als er aan iets geen einde lijkt te komen dat mske zegt: “dat is hier ook The NeverEnding Story zenne”.

Meestal bekijken ze haar dan of ze het in Keulen horen donderen. En mske begon zich af te vragen of zij alleen daar herinneringen aan had.

Tot voor een week of twee ze het weer zei en de man fronste. Hij kende het niet. “Allee” zei mske “je bent toch niet zoveel jonger dan Zoneke, dan moet je dat toch gezien hebben”. Hij had het niet gezien.

mske heeft het opgezocht. De vijf jaren die de man jonger is dan Zoneke zijn net genoeg om het niet te kennen. Het is tenslotte al 28 jaar geleden dat de film uit kwam.

Er was een tijd dat mske hier op het blog haar favoriete schrijvers beschreef met alles er op en er aan: pseudoniem, korte levensbeschrijving, boekenlijst en haar persoonlijke mening er over. Ze is daar mee gestopt toen ze vond dat dat eigenlijk onnodig tijdverlies en bladvulling was.

Mits enig opzoekwerk kun je namelijk die schrijvers zelf opzoeken en kon zij eventueel gewoon een naam en een link hebben gezet. Bovendien schrijven de meeste van die mensen nog altijd boeken zodat die boekenlijsten ook al van geen kanten niet meer kloppen.

We gaan het nu over een schrijfster hebben. Maar niet meer op de manier van vroeger.

Het is al langer geleden dat iemand uit het middelbaar mske aanraadde eens “Bloemen op Zolder” van Virginia Andrews te lezen. Toen bracht mske ineens maar de ganse Dollanganger reeks mee van de bibliotheek. Het eerste boek, nu ja. Het tweede boek, wat minder ja. Het derde boek, daar kreeg ze kriebels van en het vierde heeft ze gewoon niet gelezen. Pure nonsens vond ze dat. Het eerste was geloofwaardig in zijn ongeloofwaardigheid, maar dat personages die dàt hebben meegemaakt zich in het tweede en het derde boek nog door diezelfde personen laten ringeloren, dat ging mskes petje te boven.

Toen ze daarna ergens las dat er nog een boek uitgekomen was dat zich eigenlijk voor de vier andere had afgespeeld had mske echt wel genoeg van Virginia Andrews.

Door toeval heeft ze nu echter meerdere boeken van de schrijfster in huis en aangezien het (niet)lezen van die Dollanganger-reeks al enkele jaren achter ons ligt, wou ze nog eens een poging doen.

Het was en is nog altijd hetzelfde scenario. Arm kind van wie de ouders op een zekere manier foefelfoefel hebben gedaan zodat niet meer duidelijk is wie wat is en incest, vooral veel incest. Steeds dat thema dat terugkomt.

mske kan die boeken niet lezen. Beter gezegd, niet allemaal. De meeste verhalen omvatten ook weer meerdere boeken. En mske denkt aan een soap, waar telkens na een einde, nog een stuk wordt aangebreid. Maar laat er nu toch een reeks tussen zitten waarvan er maar twee boeken zijn, die ook over hetzelfde gaan, arm maar eigenlijk rijk, verliefd op broer/zus maar toch niet, maar die toch lichtjes anders zijn.

Nu is mske Virginia Andrews eens gaan opzoeken, op internet wel te verstaan, want in het echt kan niet meer, de vrouw overleed in 1986 en ze keek wat raar op toen ze over het goed verborgen geheim las. De site is echter niet volledig aangepast want de ghost writer is Andrew Neiderman. Als kers op de taart vonden we ook nog een uitleg op dit forum, wat de ganse zaak nog geheimzinniger maakt.

Wat we nu gaan doen met al die boeken? Dat lossen we wel op. Wat we gaan doen met die reeks van twee? mske heeft daar ook eens op gegoogeld. Ze gaat ze niet zoeken op de rommelmarkt. De uitleg is namelijk ook nogal soapig.

De drie eerste zinnen van een boek, geschreven door een nederlandstalig schrijver.

Alfa Beta van het oude Ickx Ipsilon Zed, leunde iets achterover en keek naar de inhoud van de vier laden van zijn bureau. De grillige accolades rond zijn mond verschoven tot een glimlach. In een enkele beweging van zijn beide handen duwde hij ze tegelijk met een klap dicht.

mske klapte dicht. Het boek ook.

“Leuk boekje” zei Amke toen ze vier bladzijden uit Winkie had gelezen. Winkie was een kaboutertje uit Boterbloem-Bos. mske heeft twee boekjes van Winkie. Ze herinnert dat ze als klein mske ook gek was op die boekjes en er graag nog meer had gehad. Enkele jaren geleden had mske de Winkie’s samen met nog enkele boekjes uit haar kindertijd terug gevonden in een doos en die lagen in de schuif voor als Amke leerde lezen.

Morgen gaat Amke verder lezen.

En dan bedenkt mske dat er door al die verhuizingen vele van haar kinderboeken verloren zijn gegaan. Een mens zou alles moeten bijhouden.

Die TV-zenders, zijn die nu eigenlijk een beetje betoeterd? In de zomer geven ze elke avond een film en in de winter … of zou het gewoon zijn omdat de mensen in de winter toch niks beter te doen hebben?

Nu ja, dan denken ze verkeerd. Er zijn tal van dingen te doen. Zoals pogen het boek van Dimitri Verhulst “Godverdomse dagen op een godverdomse bol” te lezen. mske heeft het eerlijk geprobeerd. Ze heeft het open geslagen en ze heeft gelezen en toen ze wou stoppen, dacht ze: “allé ms het kan alleen maar beter worden” waarmee ze bedoelde dat het niet slechter kon.

Waarom ze daar nu ineens in begon? Ze had al commentaren gelezen die het volledig afbraken, maar ze had ook al commentaren gelezen van mensen die het blijkbaar goed vonden.

Ze heeft het uiteindelijk opgegeven. En toen ze gisteren nog voor Witse op TV het programma: “iets met boeken” zag beginnen waarin ze vertelden dat het boek in meer dan 300.000 exemplaren was gedrukt, dan begreep ze wel waarom ze het gratis bij den humo hadden gekregen.

Bij het overhevelen, komt er zo nog wel eens het één of het ander aan de oppervlakte waar je achteraf weer nieuwe dingen over vindt. Zo kreeg ze gisteren weer ons berichtje over Manko Kapak voor ogen en dacht: “waarom heeft Sloef nu daar die naam van die acteur niet bij vermeld?”

Ze ging die even opzoeken en vond al snel de nodige uitleg op Wikipedia.

Wat haar wel opviel was de volgende vermelding:

Het boek, dat tegenwoordig een antiquarische rariteit is …

waarop mske hier alles in de steek liet en in de boekendozen ging neuzen, want zij heeft dat boek. Het is wel een tweede druk.

“Ik zal dat eens op tweedehands zetten” zei Slow. “Maar neen” zei mske “ik verkoop dat niet”. “Het is maar om de waarde te weten” zei Slow “want als je een schatting vraagt aan tweedehands, moet je daarvoor betalen”. Misschien zou er wel een bod op het boek komen, misschien zal dat hoog liggen voor een boek, maar het kan nooit hoog genoeg zijn om de sentimentele waarde te vergoeden.

En mske dacht aan “De Ijzeren Schelvis” waarvan ze ook nog een versie had met enkel bruin en blauw gedrukte pagina’s. Daar hadden ze ook de waarde willen van weten en toen mske het bod weigerde dat er op kwam, werd die bieder bot. Hij begon over de sleet op de strip en patati en patata.

mske heeft er niet op geantwoord, want hoe berekent ze de prijs van de herinnering aan die eerste Suske en Wiske die ze ooit kreeg. Broer had er toen ook ene gekregen, ook in bruin en blauw, maar Broer was zo niet voor boeken en mske is er zeker van dat hij die niet meer heeft. Ze weet ook niet meer welke dat was. In elk geval … Jerommeke reed er nog in zijn lompenkostumeke op een driewieler rond en hij moest ergens iets gaan halen, waarop het oude besje hem vroeg een versje op te zeggen. Jerommeke, die toen nog zijn verkapt taaltje sprak, zei “Jantje en de pruimen” op en dat ging dan ongeveer zo:

Jan zag pruimen … wou plukken … mocht niet … was boos

Amke en Ella moeten die dingen maar verkopen, als mske weg is. Zolang zullen ze hier wel in de bibliotheekkast -als die er ooit komt- blijven staan.