Zo soms bekijk ik nog eens een bericht uit het verleden. Die zie ik dag na dag hiernaast in de zijkolom opduiken en ja …

Zo had ik op 25 februari Fideel in het snotje gekregen, een ouder logje van uit het begin van het einde van de evenementen. En ik herinnerde me dat ik me toen had voorgenomen om eens uit te kijken of ik hem nergens tegenkwam. En blijkbaar was ik dat ook weer vergeten.

Dat kwam, denkelijk, omdat ik me niet kon herinneren of ik die Fideel wel zo grappig vond of niet.

Maar acht, we zouden toch naar die boekenverkoop in Mortsel gaan, ik kon daar eens kijken. Maar neen, ik vond hem niet tussen de strips.

Luc, altijd in voor een gesprekje, sprak iemand van de organisatie aan en vroeg hem of ze soms … Zoals verwacht wist de man te vertellen dat hij dacht van niet, dat hij zo goed als zeker was van niet.

Houdt dat Luc tegen? Iets later kwam hij afgestormd met een boekje: “Het Werk van goT” uitgegeven door de “Heren van Lier¹” over Gommaar Timmermans², waarin verscheidene van zijn personages hun opwachting maakten en dus ook Fideel en Bambozijn.

Nu moest en zou ik toch dat stripverhaal vinden een googelde, vond het op een verkoopplatform, bestelde, vond het zunne van de verzendkosten, maar was gerust want Bpost deponeert pakjes toch altijd in het afhaalpunt.

Twee dagen later -op vrijdag- zat het pakje -zij het half- in onze brievenbus. Tja, er is discussie mogelijk. Is het al een pakje? Of is het nog altijd een zwaar uitgevallen brief? Ik ga toch eens bij Bpost laten weten dat alles wat niet helemaal in onze brievenbus kan, voor mij een pakje is.

Weet je waarom ik daar nu zo een punt van maakte? De maandag en dinsdag daarop zouden we bij Zoon op de B.B. gaan passen en als ze dan zoiets half in de brievenbus stoppen …

Weet je waarom ik er ook niet kon om lachen? Die verkoopplatforms geven geen namen of adressen van de verkopers. Die zie je pas bij ontvangst. Dat pakje kwam uit Zoons gemeente. Dus is dat gewoon vijf euro in ’t rioolputteke hé.

Stop ik hier? Of vertel ik de rest ook nog? Ach neen, misschien rolt er nog een log voor later uit.

Waar kon ik uiteindelijk wel om lachen? Om de -ietwat onnozele- fratsen van Fideel en zijn halfgare maten en toen nam ik er al die complicaties maar al gewoon bij.

Eindelijk ben ik er uit, eindelijk weet ik wat ik bedoel als ik wil uitleggen welk soort kunstboeken ik zoek. Eigenlijk zijn het een soort catalogi van een tentoonstelling of een museum, zoals die ene die ik nu nog wil gaan kopen in Tongeren. Ze bevatten alle afbeeldingen van die tentoonstelling met een korte uitleg erbij.

Ik weet dat de meeste boeken een verhaal vertellen maar in dit geval betreft het twee boeken die zelf onderwerp uitmaken van het verhaal.

Het eerste vond ik, voor een prijske, op de boekenverkoop in Sint-Truiden. Het dateert van 2007 en werd uitgegeven naar aanleiding van een tentoonstelling.

Wat was er nu speciaal aan dit boek? Buiten dat het een fantastisch boek is, met prachtwerken, niet enkel van Ensor maar waarin ook andere kunstenaars aan bod komen?

Het boek werd gekaft, met een zelfklevende folie die erg precies was aangebracht. In de daardoor ontstane ruimte achter de geplooide flap vond ik een treinticket voor een 65-plusser (vanuit ergens in West-Vlaanderen naar de kust), een armbandje voor een gratis inkomticket voor één persoon en een aankoopbon van het boek.

Hoe komt nu zo een boek, dat met zo veel zorg en interesse werd behandeld, op een boekenverkoop zo ver van huis terecht?

En ik dacht: “ocharme” en keek naar mijn boeken achter mij. Want hen staat mogelijk -zelfs waarschijnlijk- hetzelfde lot te wachten.

Voor het tweede moest ik wat meer neertellen. We waren bij De Slegte binnengelopen op zoek naar je-weet-maar-nooit en daar kwam ik het tegen. Ze sprak me aan en zei: “Ik ga met je mee”.

Ik dacht: “Dat weet ik zo nog niet”, ik geef meestal niet zoveel uit aan een boek, maar Luc was al naarstig aan het googelen gegaan om te zien of het nergens goedkoper te vinden was. Dat was het niet. Méér nog … hij vond het boek helemaal niet op internet.

Ze had gelijk, ze kwam mee en ik zweefde bijna over de Leuvense straten van contentement.

Eens thuis heeft Luc op de laptop nog gezocht, hij vond een verwijzing ernaar maar zelfs in het Käthe Kollwitzmuseum van Köln was het boek niet meer te verkrijgen.

Ik heb het wél nog gevonden, één exemplaar, op een Italiaanse site. En voor de goedkoop moest ik er niet zijn, met inbegrip van verzendingskosten kwam dat ook een stuk boven mijn betaalde prijs uit.

Zweven doe ik niet meer, ik blader en kijk, wil naar Berlin -Köln is een vraagteken door aankomende verbouwingen en Koekelare staat al op de agenda- en denk: “Ik heb in twee dagen op rij een heel museum gekocht”.