Bijna twee jaar geleden had ik het over Charlotte Link en “The Other Child“.

Sindsdien kocht ik nog een boek van haar: “Verlaten”. Dat ligt hier al meer dan een jaar op zijn beurt te wachten.

Laatst op die boekenmarkt vond ik “Het huis van de zusters”, ik twijfelde. Zolang ik “Verlaten” niet had gelezen wist ik niet of “The Other Child” geen eendagsvlieg was geweest.

Het deed er om. In de Kringwinkel vond ik: “De vreemde gast” en op de rommelmarkt: “Le poids du passé”.

Charlotte Link kwam eindelijk aan de beurt.

Met dewelke begon ik? Met “Le poids du passé”, wel degelijk wel bewust. Er zitten wel wat Franstalige boeken tussen mijn favoriete boeken, maar het is ondertussen wel enkele jaren geleden dat ik ze las. Ik dacht dat ik misschien wel even zou moeten wennen, maar dat was verkeerd gedacht.

En ik, die auteurs liever lees in hun eigen taal, heb nog geen enkel boek van Charlotte Link in het Duits.

Sommige dingen zijn eigenlijk heel simpel.

Wil ik geen boek met gekreukte hoek, dan koop ik toch gewoon een ander exemplaar van het zelfde boek.

Nu heb ik hem dus twee keer tot ik de gekreukte kan verkopen op één of andere markt.

Jarenlang heb ik het karweitje voor me uitgeschoven. Maar dan echt jarenlang.

Het begon al toen ik jong was. Mijn moeder kon er zo erg over klagen dat ik altijd met mijn neus in de boeken zat dat ze het dan ook deed, tegen iedereen en alleman. Het gevolg was dat er meerderen, die zich geen weg meer wisten met boeken die ze niet meer wilden, die bij ons kwamen deponeren. Ik had een probleem want ik had geen plaats of ruimte om ze op te slaan op de kamer die ik met mijn zus moest delen.

Uiteindelijk verzamelde ik ze in dozen, stapelde ze in de schouw waar geen stoof in stond en breidde er een overtrek voor.

Eens getrouwd bracht de onderpastoor nog eens een doos bij mijn moeder omdat ik zo graag las, waar ze enkele boeken uithaalde die -zoals ze zei- haar zouden interesseren. Het is lachwekkend om zeggen, maar de reden waarom ze dat dacht betrof gewoon de titel. Dat was de naam van het kind waar mijn broer in die tijd mee ging. En het was geen aangenaam kind. En mijn moeder mocht haar niet. Misschien dacht ze dat het boek haar de oplossing zou bieden.

Toen kwam er nog een doos Franstalige mijn richting uit. De buren van de ex-schoonouders gingen verhuizen en namen die niet mee. Het resultaat stapelde zich op. Gelukkig hadden we een groot huis. Ooit zou ik al die boeken wel eens uit sorteren.

Ooit is eindelijk aangebroken. Ik heb een begin gemaakt. Ineens vind ik daar een hele doos van de bouquet-reeks, zowel Franstalig als Nederlandstalig. Ik weet niet vanwaar ze komt maar dat soort lezen was niet aan mij besteed. Ergens denk ik dat mijn dochter die ooit meebracht. Misschien is daar wel vraag naar.

In elk geval sorteer ik voor, stof ze af, haal daarna stapel per stapel tot bij mijn pc, zoek ze op en leg ze klaar voor een eventuele volgende boekenmarkt … of voor het oud papier.

De vijfde slaapkamer -lees opslagruimte- zucht van opluchting.

Boeken meenemen naar een rommelmarkt is niet bepaald een goed idee, integendeel.

Daarom hebben we gisteren voor het eerst onze auto volgeladen met dozen en dozen boeken en reden we naar de boekenmarkt in Aarschot. Spijts de hele warme zomer kon onze tent niet mee. De straat van de markt biedt geen plaats genoeg voor een tent en een eventueel opgeroepen brandweerwagen.

We hadden geen parasol maar hadden het geluk dat onze buurvrouw ter plaatse er eentje in reserve had.

Wat we niet wisten? Er was braderij in Aarschot. Bracht het meer mensen op de been? Minder? Wie zou het weten. We konden niet vergelijken.

Maar geloof me, boekenmarkten bevallen me eigenlijk nóg beter dan rommelmarkten. En dan blijkt dat we eigenlijk die van Diest ook eens zouden moeten doen. Daar stoeft nu eens iedereen over.

Maar eerst een parasol vinden voor die van Aarschot.

Ik zit in een overgangsfase en dan bedoel ik wel iets heel anders dan gezondheidsperikelen.

Ik kan namelijk geen films met te veel spanning meer aan. Ik krijg pijn aan mijn maag van onheilspellende muziek bij gedoe in het donker, bij blote billen in douches, uitvallende elektriciteit, … , noem maar op. Dat wordt dan zo lang uitgespannen, dat ik de doos Gaviscon al binnen handbereik houd.

Vroeger stak ik mijn vingers in mijn oren, maar daar zitten nu mijn hoorapparaatjes in. Mijn handen over mijn oren? Dan gaan die dingen fluiten.

Maar het is niet alleen daar, het is ook bij het lezen. Ik koop boeken en als die me na een aantal bladzijden niet in hun greep hebben, leg ik die terzijde, voor een andere keer. Alleen komt die andere keer er zo niet.

Hartzeer heb ik daarvan. Het maakt me bang dat er dag komt dat ik niet meer zal kunnen lezen.

Zo was er ooit -allee hij is er nog- Jonathan Kellerman. Ik verslond zijn boeken omwille van de psychologische uiteenzettingen die ik er in vond. En opeens … boem … een boek van hem dat ik in de bibliotheek haalde ging me zo danig tegen steken dat ik zeker tien jaar lang niets van Jonathan Kellerman las.

Tot laatst. Ik nam een boek van hem mee uit de Kringwinkel en las het in één keer uit. Jonathan Kellerman staat dus wéér op mijn verlanglijstje en ik vond er daarna nog een drietal die ik nog niet gelezen had.

Het laatste stak/steekt me tegen. Ik vroeg me af of je teveel van één schrijver kan lezen … maar toen daagde het. Het begin was me al een beetje bekend voorgekomen.

En ik concludeerde: het ligt niet aan de schrijver, het ligt aan het boek.

Het gaat niet naar de rommelmarkt, van bepaalde schrijvers houd ik gewoon hun hele oeuvre.

Ik doe dus niet aan tsundoku. Het zijn gewoon boeken waar ik in begin en terzijde leg.

Ik was altijd al een beetje tegendraads. Niet echt, maar ik ging niet zomaar mee in wat de groep goed vond, ik had er mijn gedacht over. Nu ook.

Al lees ik zelf wel de gazetten, Luc is vroeger op dan ik en leest het nieuws dan ook vóór ik er aan begin, vond ik gisteren bij het opstaan een mail van Luc met een link er in.

Het artikel handelde over -tadam- lezen natuurlijk.

Eerst las ik het even in vogelvlucht. Maar omdat ik al één en ander zag waarop mijn inwendig alarm afging, herlas ik het nog eens ten gronde. Je -in dit geval: ik- mag niet oordelen als je -nogmaals: ik- niet weet waar je het over hebt.

Wie het artikel wil lezen, zie link hier onder.

Maar wat ik daar uit opmaak is dat we weer meer op internet moeten zitten om een forum te volgen en er op te reageren en we gaan weer om de oren geslagen worden met lectuur die anderen -zelfverklaarde belangrijken- ons aanraden.

Dat er ook nog een leestrofee wordt uitgereikt -niet aan de lezers maar aan schrijvers- is niet bepaald origineel en de verkiezing van de winnaar word op voorhand al in goede banen geleid, door een samenstelling van de longlist, waarna de VRT een beroep zal doen op een vakjury van boekenexperts. Na de zomer kan er door de community gestemd worden voor de LangZullenWeLezen-trofeeën.

Ik bedank. Ik lees wat ik wil lezen en de winnaar staat ergens op mijn boekenplank.

VRT NWS – url: https://www.vrt.be/nl/over-de-vrt/opdracht/kernopdrachten/cultuur/langzullenwelezen

Lang moeten wachten kan ook nut hebben,

zeker als je het boek, waar je thuis de tijd niet voor neemt, bij je hebt.

Het is uit!

Het eerstvolgende boek dat ik koop, voor zover ik in de Kringwinkel geen ander interessant koopje tegenkom, zou wel eens “Geef dat kind een slok jenever” van Dorine Hermans en Els Rozenbroek kunnen zijn.

Waarom? Omdat in mijn kindertijd het rattenkot ook nog als dreigmiddel gebruikt werd?

mske zat in het derde kleuterklasje en ze leerden een gedichtje of toneeltje maar in elk geval moest mske bij Polleke appels gaan kopen en ze zei: “Neen”. En de zuster wilde haar in het rattenkot steken en voor de deur vroeg de zuster of ze nu appels ging kopen en mske hield stand, ze zei: “Neen”. Gelukkig was het middag en moest ze naar huis! Vies rattenkot!

Doorzicht en logica en een simple vraag; “Waarom niet?” hadden hier een oplossing gebracht want waarom wou mske niet? Wel simpel! Polleke hàd helemaal geen appels!

Niet helemaal daarom alleen.

Maar hier ergens tussen mijn concepten staat het nooit begonnen logje: “Kinderen zijn big business”. De grote commercie heeft de weg naar de kinderwereld gevonden.

Ook nog omdat opvoeden blijkbaar de taak van de kinderen is geworden, als je ziet dat ook op de reclame voor de verkeersveiligheid de kinderen beloftes van hun ouders gaan afdwingen. Zo werkt het niet. De ouders moeten hun kinderen leren wat wel en wat niet kan, wat wel en wat niet hoort, wat wel en wat niet mag. Ze zijn er niet alleen om hun portemonnee open te trekken als een kind zijn mond opentrekt.

Het rattenkot hoeft niet, de nieuwe trend ook niet.

Het boek heeft het over nog meer van die oudere opvoedingstips. Een slok jenever heb ik nooit gehoord. Over een tut die even in jenever gedoopt werd, hoorde ik wel nog. Mijn moeder vond dat namelijk ongehoord.