• meren we vanmorgen om 09.30u in IJmuiden aan;
• komen we deze namiddag ergens thuis;
• heb ik een koffer vol verhalen mee;
• staat er morgen weer een actueel logje op het blog.

Bij het plannen bedacht ik dat zoiets schrijven toch wel op miserie roepen is.

De voorbije twee weken en enkele dagen stonden er enkel vooraf geplande logjes klaar. Ik schrijf niet op vakantie. Maar ik laat het blog ook niet aan zijn lot over. Dat vind ik namelijk ook op miserie roepen. Wie weet welke stiekemerd op het “aha! Niet thuis!” idee komt.

Maar om het nu met beeldspraak te zeggen: “na zolang diepvrieskost snakt het blog wel eens naar verse producten”.

Daarmee wil ik niet zeggen dat ik blij ben dat de vakantie er op zit. Als alles goed is helemaal niet zelfs. Ik zou daar best wel blijvend kunnen wonen. Maar dan zou de hele gecamoufleerde afwezigheid helemaal niet nodig zijn.

Als alles goed is … tot straks!

We vertrokken met de Princess. De reis verliep zachtjes, in die mate dat ik ’s nachts heb gedacht dat we stil lagen.

De terugkeer? Die gebeurde met de King. Dat was een ander paar mouwen. Deze keer sliepen we helemaal vooraan aan de rechterzijde -stuurboord volgens Luc, het weze me worst- al sliepen we pas een poosje toen we beiden gewekt werden door de King.

Hij beukte en bokte, hij rukte en mokte. “Wat is me dat?” vroeg Luc, die ik geruststelde door te zeggen dat het nog zo erg niet was al was het oorverdovende gedaver daar onder ons van die aard dat het leek of ze met de auto’s op het cardeck aan het jongleren waren: ijzer op ijzer schrapend en dan -sissend- ontsnappende lucht.

In alle vroegte wou Luc de golven daarbuiten zien. Ik zei niet dat dat een heel slecht idee was. Dat zei hij zelf toen hij zo bleek als een pannnekoek terug binnen wankelde om daar dan minutenlang met de wc-deur in zijn hand te staan, die hij uiteindelijk niet gebruikte, al klonken de geluiden uit de cabine naast ons eg overtuigend.

“Volgend jaar” zei hij “dan boek je maar op de Princess” als was het de schuld van die arme King geweest. Het was geeneens storm, het was maar “heavy wind”.

Het boekje ging al voor de derde keer mee: ons wandelboekske. De twee vorige edities hadden al gebruikssporen nagelaten. Het boekje zag er gebruikt uit. In de regen van Glen Rosa stak ik het, om het te beschermen, in mijn zak. Mijn regenjasje zou het wel beschermen. Het boekje was doorweekt. Sindsdien heet ons wandelboekske, ons arm boekske.

Nog meer zakverhalen? In de andere zak hield ik de sleutels van de auto. Tot ik die ene dag ook de sleutel van de cottage er bij stopte. Zonder nadenken bliepte ik de auto open om even later voor een gesloten deur te staan en geen sleutel te vinden.

Navragen in de Co-op? Het kan wel maar je moet er tijd voor hebben. Ondertussen liep Luc al onze andere tussenstations af. De Co-op hadden hem niet. Maar ze zou wel eens achter de coulissen gaan kijken. Daar lag hij dus wel, binnengebracht en wel. Sindsdien lag de sleutel terug gewoon in de auto, wat we de vorige jaren ook altijd deden.

Een autoband die stilletjes leegliep? Nu ja, dat was op een halfuurtje verholpen mits achterlating van 18£. Maar we waren toch blij met de service.

De dag voor ons vertrek hoorde Luc dat er Calmac boten waren afgeschaft omwille van de wind. Dat konden we echt niet hebben, want we boekten beide ferry’s: “Brodick-Ardrossan” en “Newcastle-IJmuiden” op dezelfde dag.

Paniek was niet nodig. Er waren enkel Additionals (bijkomende boten voor drukke tijden) uitgevallen. Die zijn kleiner. De normale vaarten, grote boten, gingen normaal door.

Allemaal tegenslag die er eigenlijk geen was. Maar we gaan toch met een paar vrolijkere noten eindigen.

Eerst zijn er twee filmpjes van Luc: het eerste over Lindsey Proudfoot, een erg aardige man. Het tweede is een fantasietje.

En dan rest nog enkel de foto van de sanitaire voorzieningen van bij Fiddlers.

Op de dag dat we eigenlijk onze dagelijkse wandeling al gedaan hadden, bleef er nog een heel stuk dag te besteden. We besloten dan maar om nog eens naar het Loch Garbad te wandelen en die eigenaardige bibliotheek daar in het bos nog eens te bezoeken.

Make sure you stop into the Eas Mor Ecology library -a turf-roofed wooden structue built from trees felled in the 1998 storm and lined with drawings created by visitors.

Viel dat even tegen! Niet de wandeling, maar onze benen. Daar waar we eigenlijk eens een rustdag moesten inlassen, deden we dat niet omwille van het schitterende weer en de tegenvallende weersverwachtingen voor de laatste dag van de vakantie. We gingen en die benen sputterden tegen. We hebben doorgezet, die hele berg omhoog, met in ons achterhoofd dat terugkomen dan toch bergaf zou zijn.

Wreed fout gedacht! Van aan de bibliotheek vertrok een nieuw pad naar het carpark. Dat namen we. Dat daalde in sneltempo waardoor we dat laatste stuk ook nog eens omhoog mochten klauteren. Nieuwe paadjes zijn niet altijd te betrouwen.

B.Y.O.B. betekent dat er op de bepaalde festiviteit, waar de vermelding bij staat, geen alcohol wordt geschonken.

En als je er toch wil? Bring Your Own Bottle!

Tis maar dat jet weet!

Deze keer deden we niet de voorgestelde wandeling van 2,5km in de Glen Sannox, zoals we vorig jaar wel deden, maar we liepen verder de Glen in. Wat was dat schitterend en onvoorstelbaar.

We zouden wel zien hoe ver we kwamen, maar konden gewoon niet stoppen. We liepen maar verder en verder tot we praktisch met onze neus op één van die reuzen stonden. We konden verder de berg op, dat wel, maar dat hebben we uiteindelijk niet gedaan, omdat we niet voorbereid waren.

Daarmee bedoel ik dat we daar boven ook rechtsomkeer hadden moeten maken omdat we niet wisten waar we anders naartoe konden. En bovendien hadden we niet verwittigd dat we de bergen in gingen.

Volgend jaar gaan we dus terug maar dan wél met een vooraf bepaald parcours voor daarboven. Die mogelijkheden hebben we natuurlijk al eens bekeken en het is van holala!