De mensen hebben altijd geschreven en berichten nagelaten voor het nageslacht. In grotten, op muren, op papier. Zelfs zijn er mensen geweest die ingesproken cassettes hebben nagelaten.

Nu schrijven we blogs. Op de grotten en het papier na is alles al onderhevig geweest aan slijtage en vernietiging.

En dan vragen wij ons af: gaan die blogs de tand des tijds trotseren of zit er ergens achter een hoekske of een muurke ook een onverwachte blogkiller op de loer.

Wat zou het einde van een blog betekenen? En daarmee bedoelen we niet het wegvallen van zijn schrijver maar het teloor gaan van het blog zelf.

Stomme vragen over een antwoord dat we niet willen weten.

“Goeie Morgen” zegt Mr. Norton “ik heb voor jou al een Trojan gevangen”. “Tof” denkt mske “waar gaan we die nog zetten op onzen berg”. “Maar ik heb hem al gearrangeerd” zegt Mr. Norton verder. “Geef details” zegt mske.

“Wel” zegt Mr. Norton “het had iets met Gondoleeza Rice te maken”.

“Ik droom” dacht mske “een Grieks paard met een Amerikaanse madam?” “Hoe laat kwam die binnen” vraagt Slow. “Ik moet toch niet àlles vertellen” denkt Mr. Norton en hij vraagt rap “moet ik het afmaken?”

“Voltooien” klikt mske terwijl ze denkt “ik heb niet eens mails gekregen vanmorgen”.

En ineens komen alle mails wél binnen. Twee van een zekere Grant over Gondoleeza Rice en een derde Amerikaan komen eerst. Om 0.08u vannacht zijn die binnen gekomen. “Lafaards” denkt mske “wachten tot ik in mijn bed lig hé” en ze heeft die drie maar rap in de vuilbak gesmeten.

Het is altijd iets met die Amerikanen. Ze voelen zich altijd geviseerd maar ze laten wel hunne rommel overal rond slingeren.

Straks zo om en bij 14.00u zal het een week zijn dat de captcha code van ons blog verdween. Straks dus zal het een week zijn dat we niet meer kunnen reageren. Het aanvankelijk vriendelijke Skynet team liet ons echter al snel weten dat, als het invoeren van “javascript:renderCaptcha()” niet hielp, het wel aan een software op deze pc moest liggen.

De enige software die we moeten uitschakelen, om die code te zien is Norton Internet Security die we dan nog via Belgacom bekwamen. Die uitschakelen? Dat zal toch wel de bedoeling niet zijn, zeker?

Efkes, voor er weer de verkeerde conclusies trekken … we zijn uitermate tevreden over die Norton Internet Security, we geven hier zeker geen steek aan Belgacom.

Wij moeten blijkbaar geloven dat, net als Skynet aan die reclamebanners gaat prutsen, één van onze dwarsige softwares, zich gaat manifesteren tot de rebel van het jaar. Geloven wij dat? Nee!

Naar aanleiding van het berichtje over de reclamefilter toch even aanhalen dat bij het uitschakelen ervan, wij hier zeker geen code zien op IE, maar wel op Mozilla, maar dat we bij Mozilla op ons eigen blog niet kunnen reageren, maar wel op andere blogs.

Dat Skynet er zich met een dooddoener afdoet zowel in het forum als in de mails die we mochten ontvangen is dus wel klaar en duidelijk. Een printscreen? Die banner staat vanboven. Probeer maar eens én de banner én de plaats van de code in één scherm te krijgen.

Als ze zeggen dat het onze eigen fout is, dan kunnen zij een gerust weekend tegemoet.

Onze fout omdat er een software op onze pc zit die die captcha tegen houdt? Welk collectief stukske software zouden wij dan geplaatst hebben? Per toeval net als Skynet aan die reclamebanners zit te prutsen.

En er wordt effectief geen rekening gehouden met wat we in onze mail vertellen. Kijk maar naar die uitleg over die reclamefilter op het forum.

We hebben geen zin meer in bloggen. En morgen zaterdag zo rond 14.00u gaat de vierde dag in. Tegen ons hebben ze altijd gezegd dat je met je pollen moet afblijven van dingen waar je geen verstand van hebt.

Zo, ze zijn dus weg. Weggepest door blogland. En in blogland gaat alles gewoon zijn gangetje verder.

Zijn wij blij dat we toen al vertelden dat wij niet bij blogland wilden horen. Wij zitten graag alleen op ons eiland en we onderhouden dan wel diplomatieke betrekkingen met wie we willen.

Over wie we het hebben? Wel, over Chili en Pepper die hier enkele maanden geblogd hebben en neen, het zint ons niet dat ze weggepest werden. Dàt zint ons absoluut niet.

En waarom niet? Wel de manier waarop. Er zijn twee mogelijkheden en die gaan we alletwee eens van dichtbij bekijken.
 
Mogelijkheid één: ze waren verkeerd.

Lost een scheldpartij dat op? Was schelden in dit geval geen zaak van bemoeienis van derden? Hadden ze van kwade wil geweest dan was hun blog niet weg maar dan was blogland nu te klein. Hoe lost een volwassen mens zoiets op? Wel, niet moeilijk. Iemand beticht je van iets, dan ga je toch gewoon naar Skynet. Doen die niks, wel dan ga je naar de politie, die op hun beurt Skynet verplichten om de gegevens van die betichter door te geven. Je naam is gezuiverd en de kwaadaardige gebrandmerkt.
 
Mogelijkheid twee: ze hadden gelijk.

Wel dan waren die reacties om bij te blijten! Want … het mocht

• omdat hij daarmee niemand kwaad deed;
• omdat hij toch altijd in de buurt was;
• omdat hij blogt zoals hij dat wil;
• want wie had nog nooit eens iets oneerlijks gedaan?

Wel, wel, wel, daaruit trekken wij volgende conclusies:

• een beetje liegen mag, als het maar gebeurt door iemand van het eigen kliekske?
• wij zijn al zo dikwijls in de buurt van zes juiste cijfers geweest bij de lotto;
• als iemand mag sjoemelen voor zoiets stom, dan mogen zij dat zeggen!

Of het nu waar is of niet, het kan ons geen lor schelen, maar niemand had het recht tot schelden, want uiteindelijk heeft blogland niet meer of niet minder gedaan dan wat ze aan Chili en Pepper verweten. Gezegd wat een ander niet mag doen.

Wat die teller aangaat, het interesseert ons niet, wat die ronde getallen aangaat, het interesseert ons niet. Het leven heeft meer te bieden dan enkele zélf gecreëerde ridicule interesses. Of er gesjoemeld wordt of niet, we kunnen ons hoogstens afvragen waarom, nét zoals we ons ook gewoon afvragen waarom zij dat moesten onderzoeken. Maar als je iemand het recht gunt te sjoemelen, dan kan je een ander niet verbieden het te zeggen.

Vanaf 1 juli 2006 tot nu zijn alle berichten gecategoriseerd. Dat was straffen toebak. Nu wordt het nog moeilijker. Want al die berichten stonden eigenlijk in een categorie die er geen was en zo kan je geen berichtje vergeten. Maar die welke niet in een categorie stonden en die we nu nog moeten doen … dat wordt met streepkes werken om te zien of we ze allemaal hebben.

mske denkt van in het begin te beginnen en zo naar “Wat-is” toe te werken.

Nu moet ze voor sommige van die categorieën nog een goeie benaming vinden, want die staan er nu maar om vooruit te gaan.

Voor wie en voor wat doen wij dat eigenlijk?

Gisteren lazen we dit bericht in de Gazet van Antwerpen.

Omdat binnen enkele maanden die url niet meer zal bestaan en we dan niet meer zullen weten waar het over ging, quoten we het bericht hier onder.

Maarten Schenk van het weblogbedrijf Typepad ontwikkelt een zoekrobot voor Vlaamse weblogs. Je vult een woord in en het systeem zoekt in zo’n 45.000 blogs wie er iets over geschreven heeft. De nieuwe dienst, die nog in een proeffase staat, heet “Blogoloog”.

Schenk wilde de dienst pas eind dit jaar of begin volgend jaar presenteren, maar toen het nieuws via een weblog uitlekte, opende hij de service voor de Vlaamse internauten. Maar het product is nog niet af. Foutmeldingen en trage laadtijden zijn daardoor mogelijk.

De zoekrobot analyseert 45.000 blogs. Elk kwartier wordt het bijgewerkt. Via Blogoloog kan een weblogger zijn site toevoegen.

Ergens wel zeer interessant voor mensen die hun blog willen promoten, nog meer bezoekers trekken. Maar willen wij dat wel? Meer bezoekers? Dat betekent toch ook: meer kans dat een bekende er op geraakt.

Momenteel was dat nu precies nogal actueel hier ten huize. Omwille van enkele dingen van de laatste weken, begonnen we ons af te vragen of we er toch niet beter aan gedaan hadden om zo anoniem te blijven als in den beginne.

Niet dus, maar of we ons gaan melden … dat is een andere zaak.

Dit is het 4.862^ste postje op dit blog. Interessante informatie op een zondagochtend hé!

Hoe komen we daar nu zo bij? Wel, gisteren besloot mske er maar een lanterfantdagske van te maken. Na meer dan twee weken had ze licht genoeg van constant werken en zodoende gingen we de categorieën nog eens af, want er waren er enkele bij gekomen waardoor bepaalde postjes beter herschikt werden. En zo waren er nog enkele van die echt levensbelangrijke dingen. We wachten dus echt op de mogelijkheid om zomaar zonder bladeren in de blog hier of daar een postje te gaan wijzigen, maar we weten dat we tegen dan een lange baard kunnen hebben en zodoende besloten we gisteren toch al maar stilaan te beginnen met het verder in categorieën zetten van die postjes die nog onder “???” staan.

Zodoende bedacht mske dat het misschien beter was om van vroeger naar voor te komen, door bijvoorbeeld telkens een maand van de “Wat-was” postjes onder handen te nemen. Maar dus moest ze eerst op dat eerste postje geraken.

Ze sprong dus maar ineens een hele resem bladzijden in het verleden en eigenlijk was ze nogal verbaasd dat er niet meer bladzijden waren.

Misschien kan ze nu zelfs de fout van oktober 2003 er uit halen. Fout waarmee ze haar indertijd bij Skynet niet hielpen omdat er geen ondersteuning was voor de blogs. Iets later merkte ze dan wel dat er bij een ander blijkbaar wel ondersteuning was.

Die categorieën dus … uiteindelijk houdt dat in dat al onze schrijvers ook in zo een categorie gaan vallen en onze schrijverslijst overbodig wordt en zodoende ook de rijmkes- en levenswijshedensites. Of toch niet?

Niet zo bijster interessant hé, dit 4.862^ste postje …

“Kan de server niet vinden” en “De pagina kan niet weer gegeven worden”. Enkele uren later is het dan weer in orde. En wat als hij eens niet terug komt? Drie jaar, een heel stuk leven. Meer nog … een heel belangrijk stuk leven. Nu ja, hij heeft gediend tot voor wat hij diende, maar die dingen zo maar verloren laten gaan omdat ergens ene of gene op een verkeerd knopke gaat duwen …

Niet dat ze zomaar verloren zouden zijn, ze zitten opgeslagen in de pc, maar die is vorig jaar al eens gecrasht en sedertdien hebben we nog altijd geen externe schijf. We kunnen die pc gewoon niet missen. Best misschien, voor alle veiligheid, toch alles eens op een externe harde schijf zetten.

Het deert ons niet dat ze ons blog niet goed vinden, het is ons blog en wij vinden het wel goed. Meer moeten we niet. Maar dat ze zo nonchalant omspringen met iets waar een relaas van drie jaar “uit de put klauteren” in zit, dat steekt toch wel.

En we hebben precies iedere keer opnieuw problemen om de gewone vertelstijl weer op te nemen.

een skynetblog en de schrijver van dat blog vroeg zich af hoe het kwam dat er zoveel views maar zo weinig reacties kwamen. De schrijver van dat blog was namelijk een kat en katten weten niet zoveel over menselijke omgangsnormen.

Op een dag kwam er een nieuw blog dat vertelde hoe zeer hij het kattenblog apprecieerde en owee … dat blog kon zijn boeken toedoen want het kreeg ruzie met zijn eigen blogkliek want één van hen vroeg zich af hoe het mogelijk was dat hij dat kattenblog noemde. De boze ging nog verder en vroeg zich af hoe een volwassen mens zich met zulke onzin kon bezig houden. En de kat dacht van: “als dat zo zit, voor mij niet gelaten hoor jongens, mijn blog is mijn blog, doe maar aan kliekskesvorming zoveel jullie willen”.

En ook nog op een mooie dag, maar veel later dan, ging die kat eens het blog bezoeken van de voornoemde boze en, toeval of niet, maar die kat passeert precies altijd daar waar het over hem gaat, daar vond die kat iets over blogs die in de top 30 staan en toch geen reacties hebben en “op die manier zou ik niet willen bloggen”. En de kat vroeg zich af: “top 30? Huh?” Het heeft nog wat zoekwerk in de aarde gehad eer die kat die top 30 vond. En ja … dat kattenblog stond in die top 30 en ineens voelde de kat zich geviseerd. En de kat dacht dat hij toch niet schreef voor de reacties. De kat schreef voor het plezier van het schrijven.

Maar het bleef ergens hangen. En de kat vroeg zich af waarom? Waarom kreeg hij geen reacties op zijn blog? De uitleg was simpel! Hij moest eerst overal zelf gaan reageren om een tegenbezoekske af te dwingen. “Jamaar” dacht die kat “ik kan dat niet doen, ik heb zoveel tijd niet” want die kat zijn uren op de pc waren erg beperkt.

En weet je wat? Die kat denkt dat het aantal reacties er helemaal niets toe doet. Wat er wel toe doet zijn de reacties die van zijn kattensmoel een grijnzende kattensmoel maken of waaruit blijkt dat er gelezen werd wat de kat schreef! Dàt zijn belangrijke reacties.

En de kat? Hij blogde voort en leefde nog lang en gelukkig …
 
 
Nota van de redactie: elke overeenkomst met bestaande katten en/of blogs is louter toevallig.