Weet je nog die keer dat ik vertelde over het vroege opstaan voor de autocontrole? We hebben dat opnieuw zo gedaan, dat opstaan dan. Want ik ben niet opnieuw gaan slapen deze keer, ben wel weer in badjas over de straat gelopen om hem uitgeleide te doen.

We hadden wel één en ander met spoed moeten afwerken. De banden werden maandag gewisseld en na een midweek vakantie en een lange -wat heet lang- rit kon die auto ook wel een bad gebruiken zodat we maandag ook nog maar eens bij de carwash passeerden.

We zaten gisteren om half zes al aan de ochtendboterham mét koffie. Om kwart na zes kreeg ik een whatsapp. Er waren toch al vier nog vroegere vogels voor hem.

En na mijn ochtendtoilet heb ik de tijd benut om maar wat verder foto’s te sorteren -het einde komt in zicht, heb dit log voorbereid voor zover het kon.

Om twintig na zeven kwam de whatsapp die zei dat alles OK was.

Het brengt telkens toch wat onrust en een zekere spanning mee en een goed resultaat is toch altijd weer een opluchting.

Luc is een vroege vogel die ik wel nog hoor. De kwinkelierders daarbuiten jammer genoeg niet meer.

Afin, tot daar aan toe. Maar Luc en ik zijn ooit lang geleden eens overeengekomen dat hij niet vóór 7 uur opstaat. Daar is soms een uitzondering op. Zoals wanneer we samen weg gaan. En éénmaal per jaar, zoals gisteren, voor de autokeuring.

Luc wil niet op afspraak gaan. Zijn argumenten zijn een beetje raar, maar soit, ieder zijn mening. Zijn oplossing is gewoon dat hij daar lang genoeg voor aanvang voor de poort gaat staan. En dan wil hij om 6u vertrekken. Daarom ook moest die auto op maandag absoluut naar de carwash.

Dan staat hij op om half zes en maakt zich klaar. Om iets voor zessen spring ik zo uit mijn bed gewoon in mijn training, steek mijn oren in en veeg er voor één keer mijn voeten aan om met een badjas over de straat te lopen omdat die auto achterwaarts de hof af moet.

Eens hij vertrokken is spring ik gewoon uit die training, met hoorapparaat en al, weer mijn bed in en vraag me af … ik hoor vogelkes. Allee, juister gezegd, ik hoor één vogelke -waarschijnlijk de grote Tsjip- zijn ochtendrepertoire afdraaien, waarbij ik terug in slaap geraak en wakker word op mijn gewone tijd.

Tegen dat ik, gewassen en deftig aangekleed, beneden mijn sneakers sta aan te trekken, loopt Luc de woonplaats in -de auto is er door- en kunnen we aanschuiven aan het ontbijt.

En ineens is het weer een gewone ochtend.