Eieren – Wizzewasjes

Als Pasen komt met snelle schreden
Hebben wij aan paasbomen geen nood
En denk ik aan een ver verleden
Als Pasen komt met snelle schreden
Hebben wij paasbomen gemeden
Dorre takken lijken echt wel dood
Als Pasen komt met snelle schreden
Hebben wij aan paasbomen geen nood

[© ms – 12 maart 2025]

Mogelijk is het te wijten aan het feit dat het onze traditie niet is of was, maar de eerste keer dat ik een paasboom zag, zo’n dorre tak met wat gekleurde eieren aan gehangen, heb ik gedacht: “Wat hebben ze nu weer binnen gegooid?”

Als ik het opzoek lijkt het een nakomeling van de Meiboom, maar zelfs dat heb ik vroeger nooit gekend.

Het lijkt zo doods, zo weinig in teken van het opleven van de natuur. En ik heb er nooit moeten van hebben.

Maar laat ieder er maar zijn plezier aan beleven, voor ons hoeft het écht niet.

We eten wel een eitje -of twee- al dan niet van kippen -die nu haast gouden eieren leggen- of van chocolade.

Wij eten graag eieren. Ik zou ze wel alle dagen eten bij het ontbijt, maar we beperken het tot drie per week … ’s ochtends., gekookt, gebakken, spiegelei, … het speelt geen rol.

Luc kookt de eieren in de airfryer, zet ze dan in een eierdop en brengt ze zo mee aan tafel.

Toen ik mijn ei wou onthoofden, was dat nog gloeiend heet en ik blies op mijn vingers en zei: “Oewoe, hete pootjes”.

Luc bekeek me vragend en ik vroeg of hij nooit het gedicht “Heete pootjes” van Guido Gezelle had geleerd.

Niet dus.

Ik ook niet.

Broer wel.

Maar mijn onthouder werkte sneller dan die van Broer en twee of drie keer iets horen volstond voor mij om het van buiten te kennen … en om het zovele jaren later, nog voor een groot stuk voor te dragen, terwijl mijn ei wat afkoelde.

Voor wie niet weet waar ik het over heb¹ … en de bij? Die kwam ons vorige zondag op de rommelmarkt gezelschap houden.