Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tag: Eifel (Page 2 of 3)

Hochkelberg mit Mosbrucher Weiher

Als ik het weerbericht moest geloven en volgen, hadden we pas op donderdag de bespookte wandeling moeten doen. Dan was er het minste kans op neerslag, al zou het die dag dan wel kouder zijn.

Maar woensdag morgen jeukte het. Woensdag zou het, volgens het weerbericht, een ietske minder koud zijn, met een 15% kans op neerslag.

Zoals eerder gezegd, was ik de map met wandelingen thuis vergeten en zoals ook eerder gezegd vroegen we ons af of het spookte op die wandeling, omdat het scherm van mijn telefoon daar toch al twee keer zwart was geworden en we wilden weten of het aan de telefoon lag of aan dat ding dat daar boven huist.

We vertrokken. Na twee pogingen weet je wel al de weg tot op een bepaald punt waar het dus al twee keer fout was gelopen.

Er gebeurde niks. Die daarboven stond stil -bij tijden onzichtbaar- in de mist en mijn scherm bleef aan. Is het mysterie nu opgelost? De vraag beantwoord? Eigenlijk niet. Want het was mijn vorige telefoon die problemen kreeg en die ging niet lang genoeg mee om het uit te proberen.

En wat bleek daarna? Dat we vorige keer die Weiher niet vonden was echt wel te wijten aan een verontrustend verdwijnen van een wegwijzer. Want ik hàd gelijk gehad. Het wàs dat karrespoor geweest -waar ik het over had- waar toen sporen van grote tractoren te zien waren geweest en waar ze toen waarschijnlijk de wegwijzer hadden omgereden.

Zoals dat ding daar stond te pronken in het bos kan het alleen een schele dronken zwalpende zeeman met zeebenen ontgaan zijn, maar niet aan ons. Die wegwijzer stond naast het pad. Hij stond niet tussen bomen. Hij stond niet tussen struiken. Er was geen camouflage in de buurt. De enige boom, die bij het wandelen wat stoornis zou kunnen veroorzaakt hebben, was die welke daar een tiental meter verder op dat pad omgevallen was. Die zou ons een natte sneeuwbroek hebben bezorgd waren we daar een beetje onoplettend -zoals we anders met omgevallen bomen doen- over geklefferd.

Korte samenvatting? Het mysterie blijft en de wandeling rond de Hochkelberg is al plezant genoeg zonder de Mosbrucher Weiher1, die wel een eigen wandeling verdient.


____________________
1 Mosbrucher Weiher

Zweifeltocht

Had ik vorige week dinsdagmorgen geweten wat ik een pozeke later wel wist …

Meestal vergeet ik niks. Nu stonden we daar in de Eifel en had ik de lokale wandelkaart niet bij. En ja, die hadden we nodig, want met dàt echt winterse weer mocht die auto daar op die parking blijven staan en zouden we wel van het park uit vertrokken zijn.

Zonder kaart? Die dinsdagmorgen? Dat was toch geen probleem zeker. We zouden, de ons goed gekende wandeling via Sassen naar “Baumhaus Holzberg” nog eens maken.

En dan kon ik onderweg, op de splitsing eens kijken welk nummer die andere, je weet wel, de bespookte, had en we vertrokken.

Eens het park uit werd de weg een schaatspiste. “Maar ach” dacht ik “op de aardeweg zal het wel beter gaan”. Maar dat was verkeerd gedacht. “Maar ach” dacht ik “op de bosweg zal het wel beter gaan”. Dat was ook verkeerd gedacht.

Gelukkig was het in het dorp van Sassen, tussen aardeweg en bosweg in, wel ijsvrij.

Toen moest dat bergske af naar die boomhut nog komen. Daar had Luc, die maandagavond al zijn vrees over uitgesproken, niet over ijzel maar over steil met sneeuw. Die had ik weggewuifd met: “dan houden we ons maar vast aan de takken van de bomen”.

Dat viel ook eigenlijk wel best mee. Het was enkel dat afslaan dat wat -heel erg- glad verglaasd was en de takken van de bomen waren geen takken van bomen maar doornstruiken.

(Lees verder onder de foto)

En ik dacht … Weet je wat ik dacht? Wel ik dacht aan de reacties als één van ons beiden daar een totter zou gaan en één of ander zou breken. Dan zou je de commentaren nogal horen. Ik hoorde ze in gedachten. Ze zouden zeggen dat het toch wat zelf gezocht was van ons. Zo op onze leeftijd een boswandeling gaan maken op ijzel was toch de hemel verzoeken.

We geraakten goed terug in het huisje, pakten onze goeie frak en gingen in de parksupermarkt twee achten en een fleske wijn halen om de goede afloop te vieren.

En al bij vonden we ik die wandeling -achteraf- toch wel plezant. Wel was ik blij dat ik het fototoestel in het huisje had gelaten. Dat was dan niet voor de ijzel met valgevaar zo gedaan maar voor de voorspelde sneeuwregen.

Maar zoals ik al zei … had ik die dinsdagmorgen geweten wat ik een pozeke later wel wist, we waren niet vertrokken.

De kerstboom

De kerstboom hadden we vorige zondag al geplaatst omdat ik -gegrond- vreesde dat ik vandaag geen zin zou hebben.

De voorbije week waren we van maandag tot gisteren in de Eifel en konden we hem niet zetten, die traditioneel aangewezen dag na Sinterklaas.

Morgen is er de boekenmarkt. Die staat ook al voorbereid.

Maar om nu, de enige dag ertussen, die kerstboom te gaan zetten, kan echt niet. Dat komt door mijn ingebouwde planning die zegt dat ik, de dag na een vakantie, mijn foto’s moet sorteren en mijn indrukken in concepten gieten. Het komt er eigenlijk op neer dat ik dat een prettige manier vind om de vakantie een beetje te rekken.

Zodoende stond de kerstboom ons gisteren bij thuiskomst op te wachten en moesten we enkel nog de lichtjes aansteken.

Dat hadden we ook wel kunnen plannen met een slimme schakelaar, maar zo zot ben zelfs ik nog niet.

Ochtendvisite

Ik voelde me bespioneerd en keek met een ruk naar buiten. Daar zat hij, gewoon mysterieus te wezen. Het was nog niet volledig dag en mijn eerste zjat koffie stond nog gloeiend heet te zijn.

Waarom hij me intrigeerde weet ik eigenlijk niet, ik vond hem wel iets hebben van een kraai maar daar was hij eigenlijk te groot voor.

Dus vond ik het de moeite waard om een foto te nemen en ik dacht dat Obsidentify hem zo niet zou herkennen, zo enkel een schaduw in een schaduwspel.

Dat deed die app wel. Op voldoende overtuigende wijze -voor zo’n 75% zekerheid- beweerde hij dat het een roek was.

En daar kan ik mee leven. Al had ik die liever in kleur -zelfs al is hij zwart- gezien.

De waterval

Waterval
Met modderbad
Deed ik al
Nieuwe poging ander pad
Geslaagd!

[© ms – 16 maart 2022]

Veel valt er niet over te vertellen. Het is een schattige waterval al staat ze mooier bij de presentaties op internet.

Wat idioot is, is dat ik op slechts een honderdtal meter afstand ervan die schuiver heb gemaakt.

Deze keer volgden we wel het wandelpad en dat is, op zijn minst gezegd, al even bizar want dat loopt gewoon evenwijdig met dat gladde bospad.

Viel het tegen? Neen. Maar om er een dagtrip van te maken is het een iets of wat te kleinschalig. Gelukkig maar, daardoor was er ook geen massa volk.

Al bij al was het een prettige tussenstop en zeker goed om het eindelijk te kunnen afvinken.

____________________
Elfje

In de kak getrapt

Hoogdringendheid
Bosje zoeken
In het groen
Is het opletten geblazen
Geen stront aan de knikker
Maar wel kak aan de schoen
En die kak die bleef maar plakken
Allee joep! De koffer in! In plastic zakken
Ter plaatse een boenbeurt met de geur van citroen
En buiten! Reuk van kak hebben wij binnen niet vandoen
[© ms – 16 maart 2022]
Toemaatje:
      Luc heeft dan maar die stinkers uit getrokken
      Gelukkig moest hij niet auto rijden op zijn sokken
____________________
E.d.i.t.

Herfst … maar dan …

Herfst zei ik? Inderdaad!
Herfstig land, geur van bos
Bladerdak, geel tot ros
Vulkaneifel

Kleurgeheel, Wunderschön!
Kunstenaarsjaargetij
Hoogtepunt, toch voor ons
Zonder twijfel

[© ms – 21 november 2021]

____________________
Ollekebolleke

Vakantie in eigen land

Omwille van corona annuleerden we de mei-vakantie in de Eifel in Duitsland.

Omwille van de twijfel over corona annuleerden we ook de septembervakantie in Bayern in Duitsland. Maar we boekten een week vakantie in eigen land. Niets sensationeels, wat puur natuur en een paar plukjes Memorielaan.

We hoopten dat het zou meevallen, we vreesden dat het kon tegenvallen.

Het werd een aangename ontspannen vakantie, rustig en gezapig. We wandelden wat af in echt prachtige bossen. Maar het WOW-gevoel ontbrak.

Er waren geen magnifieke watervallen, er was geen lieflijk meer met een allerschattigst eiland, er waren geen doedelzakken om leven in de brouwerij te brengen en het was vlak, het vlakke land.

Luc zal er wel blij om geweest zijn, hij zucht en moppert namelijk wat af als hij de berggeit mag volgen, maar mijn kuiten verlangen wel wat meer vuur, iets om op te klefferen al vraag ik me steeds tijdens het klefferen af waarom ik het mezelf aan doe.

Ik weet wel dat je in de Ardennen wel wat meer klimwerk voor de benen krijgt, ook watervallen kan zien en nog wel andere dingen die een bezoek waard zijn.

Wat is dan het probleem? De Ardennen? Daar zaten alle andere Belgen al. Allee, het is te zeggen, diegenen die niet aan de kust zaten.

Vakantie in eigen land? Voor herhaling vatbaar? Ja zeker en toch een beetje niet.

Het is te zeggen dat ik voor het echte vakantiegevoel in mei en september toch eerder zal neigen naar een verblijf in een meer tot de verbeeldingsprekende omgeving.

Vakantie in eigen land is echt wel aangenaam maar dan misschien wel gespreid in meerdere korte periodes van enkele dagen.

Ja? Zeker van? En wanneer was de eerste keer dat we elkaar bekeken en zegden: “toch een plezante vakantie”. En te weinig om te doen? Er is daar nog bos te over, wandelingen die we niet deden ook.

Andere activiteiten, zoals een bezoek aan een binnenzijde van wat dan ook, vallen dan wél weg.

Al bij al was de voorbije vakantie een verademing na al die maanden huisarrest.

Momenteel kijken we uit naar de midweek Center Parcs in de Eifel die verlengd werd tot een week door de voucher van de geannuleerde midweek in maart.

Als die maar doorgaat met al die rode zones.

Het jaar verschil

In 2019 waren we van 1 mei tot en met 8 mei in de Eifel. Onze meivakantie, zo gekozen omwille van Lucs verjaardag, was er eentje met kil weer en zelfs sneeuw. Maar we wilden terug.

Omwille van de tegenvallende recensies bij het boeken weken we uit naar Virneburg. Daar hadden we vorig jaar een mooie wandeling gemaakt.

In 2020 kwam corona-Covid_19 roet in het eten gooien. We zegden Virneburg af, niet met volle plezier, maar ook niet met hartepijn. We zijn nogal goed in accepteren.

Dat wil zeggen dat we vandaag, in plaats van gepakt en gezakt naar Virneburg af te reizen, een log schrijven en vertellen dat we eigenlijk liever zouden afreizen dan dat log schrijven.

Vandaag? 30 april? Jawel. Vorig jaar zagen we de meibomen, ook in Virneburg en die worden op 30 april ’s avonds feestelijk opgezet. Dat zouden we eens bekijken. Het mocht niet zijn.

Meer foto’s

Page 2 of 3

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén