In de tijd dat we hier nog niet woonden, was ik wel een keer per week -of zo goed als- in Leuven. Daar kwam verandering in bij de verhuis. Leuven is niet meer zo dichtbij als toen. Nu gaan we meestal als er iets te beleven valt, maar vaak is dat ook niet.

Nu stonden er op Kringding toch ineens een paar zaken van mijn ene favoriete categorie, die mijn aandacht trokken, maar alvorens mij in het strijdgewoel te storten was ik toch graag eens in een fysieke winkel binnengestapt om te zien of ik daar niks van mijn gading zou vinden. Kleindochter gaf me twee adressen van dat soort winkel in Leuven.

En ja, het geraakte een beetje op de lange baan, het was niet dringend.

Tot op donderdagmorgen Luc -jaja, hij snuistert daar ook- op Kringding iets van mijn andere favoriete categorie op de veiling gegooid zag worden en hij stuurde me stante pede een e-mail.

Toen ik na het lezen van de e-mail en mijn “Wa-HA” van enthousiasme wou gaan googelen vroeg Luc: “Gaan we naar Leuven na de middag?” Dat deden we.

We gingen naar de twee winkels, zagen en kwamen tevreden buiten.

We liepen in het Leffe café binnen voor een koffie en iets fris en in een opwelling vroeg ik: “Eten we een wafel met crème fraîche?” Dat deden we ook. En smaken dat dat deed, na al die maanden van op de calorieën te letten.

Daarna liepen we nog ergens anders binnen en bekeken het object waarvan een exemplaar ter bieding was aangeboden. Mja, het mocht er zijn, maar er was iets anders soortgelijks dat me beter beviel. En kijk nu daar! Nog iets wat ik wel zag zitten. En als kers op de taart … mo mens toch! Mag ik zuchten?

Vooraleer in die zaak binnen te lopen zou ik eigenlijk eerst een beetje met de lotto moeten winnen. Ik kan daar mijn heel pensioen in één uur spenderen, bij manier van spreken. Nu had ik enkel het plezier van het kijken en bekijken, het vastnemen en koesteren.

Daarna verdwaalden we in de ondergrondse parking. Ze waren daar met schilderwerken bezig, hadden in- en uitgangen veranderd en de betaalautomaten verstopt. En wij reden twee keer de parking rond en besloten toen maar langs de verkeerde uitgang naar buiten te rijden. Het was op zich maar een kleinigheid, maar ik was toch blij toen we de buitenlucht zagen. Ik begon me wat gegijzeld te voelen.

Efkes naar Leuven voor een zot gedacht … het kan plezant zijn.