Het wordt een serie op zich: de serie series die wij bekijken, net of ik er niet over uitgepraat geraak.

Waar we vorige zaterdag de laatste aflevering van La Forêt bekeken -jaja, we keken ze alletewee onmiddellijk na elkaar, benieuwd om het einde te kennen, moesten we voor de twee laatste van Les Témoins nog geduld hebben tot deze week dinsdag en woensdag.

Dinsdag bracht ons al een heel eind naar de uiteindelijke ontknoping en woensdagavond wachtten we -ik toch- met ongeduld om het einde te kennen.

Die serie werd uitgegeven zo altijd ergens tussen 23u en 00u, wat onder normale omstandigheden helemaal geen probleem zou zijn ware het niet dat we met die aanpassing naar het winteruur zitten. Ik ga niet zeggen dat ik daar nog last van heb, dat is niet zo, maar ik merk wel dat ik in het begin toch een uurtje vroeger -wat ook niet helemaal waar is- in bed kruip om er ’s ochtends een uurtje vroeger uit te komen – wat dus ook niet volledig klopt.

We bleven woensdag langer op, we wilden die laatste aflevering echt niet missen …

Het programma er voor was gedaan en ik nestelde me in de zetel tegen Luc aan en ging er genoeglijk bij zitten … Voel je de sfeer? Ja hé, plezierig afwachtend.

Zegt dat stom televisietoestel toch wel: “De aflevering van Les Témoins wordt verschoven naar volgende week dinsdag want nu komt er …”. Het leek me of ik werd door een giftig serpent gebeten. Op slag en stoot stond ik recht, vroeg aan het televisietoestel waar ze het lef vandaan halen, zomaar onaangekondigd!

Wat was de reden? Josip Weber was overleden! En daarom kwam er een speciale uitzending over hem.

Nu vind ik dat wel erg voor Josip Weber, hij was maar 52, maar begot, … ik censureer even wat ik luidop zei, want zie je, ik begrijp wel dat ze extra uitzendingen wijden aan het overlijden van beroemde personen maar -excuseer me Josip Weber- ik had niet geweten wie de man was, ware het niet dat Luc een beetje (veel) voetbalkennis heeft. Josip Weber was een genaturaliseerde Belg en had hier een aantal (9) jaren gesjot!

Luc ging op de site van Canvas kijken en daar stond het wel vermeld. Ik vraag me dus af of je, telkens als je iets wil zien, éérst moet gaan verifiëren of ze niet gaan aanpassen omdat er iemand overleden is.

Volgende week dinsdag dus. En laat ons dan toch niet thuis zijn zeker! We kunnen daar kijken, we kunnen het opnemen. Maar dàt is een risico. Het zou niet de eerste keer zijn -ook de tweede niet trouwens- dat we zo een laatste aflevering missen omdat die decoder niet opneemt.

Nu bestaat er natuurlijk ook de mogelijkheid om tot vijf dagen na het uitzenden, via de pc, die afleveringen te bekijken, maar dan kan ik er niet zo genoeglijk bij zitten … Je weet wel de sfeer en het plezierig afwachtend.

Max kon niet foutloos schrijven. Hij was een vriend en we konden het over allerlei onderwerpen hebben.

Af en toe vind ik zelf nog schrijffouten in de oudere logs en dan kan ik me voor het hoofd slaan omdat ik niet meer tijd besteed in het grondig nalezen.

Maar ik vind niet dat een ander mij daar -publiekelijk- moet op wijzen.

Nu lees ik meestal de roddels niet, maar de titel: “Mia Doornaert betrapt andere gast op taalfout¹” deed me toch even fronsen en ik klikte er op.

Ik dacht: “Mia Doornaert, die ken ik, ik schreef daar al over” en ik zocht haar op op Wizzewasjes. Ik had gelijk, ik schreef er ooit al over, toen ze ook de nodige commentaar had over de tussentaal in “Thuis“.

Ik kijk niet naar Thuis, al deed ik dat toen wel even, kwestie om mee te kunnen klappen met de anderen. Maar uiteindelijk vond ik Thuis het klappen niet waard.

Terug naar de “De Afspraak” waarin Mia Doornaert dus Gilles De Coster betrapte op een taalfout, waarop Gilles De Corte haar niet verbeterde²:

Van hem mocht de columniste van De Standaard wel vrijuit gaan voor haar verkeerde voorzetselgebruik. Het Algemeen Nederlands beveelt immers “allergisch voor” aan.

Misschien wist Gilles De Corte dat er een nuance bestaat, misschien is hij gewoon hoffelijker dan Mia Doornaert.

En als ik mag kiezen heb ik liever een welopgevoede gesprekspartner dan ene die het mooi afgeborsteld kan uitleggen. Daar ben ik misschien wel allergisch aan.

¹ VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2017/11/07/mia-doornaert-betrapt-andere-gast-in–de-afspraak–op-taalfout–
² Canvas – url: https://www.canvas.be/tag/de-afspraak

“Ik heb de eerste aflevering van Tabula Rasa opgenomen” zei Luc. Hij vroeg of ik zin had om ernaar te kijken maar hij voegde er onmiddellijk aan toe dat het een Vlaamse serie was. Hij weet goed dat ik niet zo fan ben van Vlaamse series, uitzonderingen daargelaten. Ik heb wel telkens een eerste aflevering of een gedeelte ervan gezien alvorens er de brui aan te geven.

We keken dus, zomaar in het midden van de dag, want de verslaggever van Het Nieuwsblad had er een beetje een schrik van gepakt. En dat hebben we niet nodig zo voor het slapengaan.

Awel, wij vonden het goed, wij vonden het veelbelovend al denk ik dat Luc iets minder lovend is dan ik. En niet kunnen slapen? Zoveel engs heb ik niet gezien. We zullen moeten afwachten wat het vervolg brengt.

Het wordt stilaan een beetje ingewikkeld. Ik ben drie series tegelijkertijd aan het volgen: La Forêt, Les Témoins en nu Tabula Rasa. Ik moet opletten dat ik ze niet dooreen ga haspelen.

Er is een nieuwe miniserie “Gunpowder” die voor ophef zorgt in het Verenigd Koninkrijk.

Volgens sommige kijkers wordt er te veel gruwel getoond. De makers weerleggen dat door te zeggen, dat het realiteitsgetrouw weergegeven werd van hoe het er vroeger aan toe ging.

Wel, dat heb ik nu al jaren met verkrachtingsscènes in minder gruwelijke films. Als ze zoiets vertoonden, ging ik weg. Ik wil dat niet bekijken. Ik kreeg ook het antwoord dat het wel degelijk gebeurt. En dat weet ik ook en dat weet iedereen, maar waarom moet het zo uitgebreid verfilmd worden? Om het potentiële daders te tonen hoe het moet?

Je kan echt wel een verhaal brengen zonder het zo in detail te brengen. En wat zien we nu? Het moet altijd net dat iets verder gaan, anders zijn ze niet spectaculair en lokken ze geen kijkers.

Kijkers? Dat zijn toch die die gaan klagen als het té wordt? Die miniserie zal ik niet bekijken. Dan ben ik geen kijker en wordt -als gevolg daarvan- al zeker geen klager.

Als je vroeger, heel lang geleden, een feuilleton op de TV wou volgen moest je telkens een week geduld hebben eer je het vervolg kon zien. Miste je een episode dan had je pech en moest je maar proberen volgen met een gaping.

Later, toen de zaterdag een vrije dag werd, ik zat toen al in de moderne, werd er van de jeudfeuilletons een herhaling gegeven op die zaterdag. Voor de andere feuilletons werd de weekregeling aangehouden.

Ik weet niet wanneer de feuilletons series werden noch wanneer de episodes in afleveringen veranderden. In elk geval is er een groot verschil met die vele jaren geleden.

Het aanbod aan series is zo groot geworden dat ze nu, op sommige zenders -voor zover ze het nu geen kanalen noemen-, twee afleveringen in één keer uitzenden, zodat ze er sneller vanaf zijn en aan de volgende serie kunnen beginnen. Op andere zenders -commerciële weliswaar- kan je als je wil de hele dag met je snuit voor de TV hangen, daar gaan ze -ingeblikt Amerikaans- in één ruk door.

Doen wij dat? Natuurlijk niet. Het wil niet zeggen dat ik nadat ik mijn jarenlange hekel aan de TV opgeborgen heb nu ineens zo omgeslagen ben dat ik het ding ga omhelzen.

De series die we willen zien -zoals nu het Frans/Belgische “La forêt“- worden opgenomen en waar we de eerste van de twee afleveringen onmiddellijk bekijken, wordt de volgende voor de zondag gereserveerd.

Al is “willen zien” nogal sterk uitgedrukt. We willen altijd eerst even proeven eer we beslissen of we wel verder willen kijken. “La Forêt” bevindt zich nog in de proefperiode.

Terwijl er stemmen opgaan om de smartphone te verbieden voor te jonge kinderen, komt uitgerekend Ketnet, een jongerenzender, op de proppen met de Ketnet Jr.-app.

Ik had er al zo eens iets over opgevangen maar het was niet echt doorgedrongen.

Gisteravond zo net voor Vive Le Vélo zag ik het reclamespotje. Twee kinderen die zich niet gedroegen, kregen de smartphone met de app in hun handen gestopt.

Echt wel twee uitersten:

• enerzijds zich verschuilen achter een wet als je zelf je kinderen niets wil verbieden;
• anderzijds zich verschuilen achter een kindvriendelijke app zodat je kinderen je niet storen.

Ergens tussen het ene uiterste en het het andere, van verbieden tot promoten, moet er toch nog een grein gezond verstand terug te vinden zijn.

Ondertussen weet iedereen wel wat ik over hokjesdenken denk, al noemde ik het vroeger anders. Ik hield mijn kinderen voor dat ze niet mochten veralgemenen, geen groepen in hun geheel mochten beoordelen.

Het is niet altijd gemakkelijk. Soms betrap ik mezelf er op dat het zonder erbij na te denken toch gebeurt.

Gisteren stond in de internetgazet een artikel over de Deense TV2:

We doen helaas bijna allemaal aan hokjesdenken, dat zit er van nature in bij de meeste mensen. In tijden van (…) en de zogenaamde moslimban, vond de Deense televisiezender TV2 het tijd voor een krachtig signaal. Want eigenlijk hebben we veel meer gemeen met mensen die helemaal anders zijn dan onszelf (sic). En het is tijd dat we dat terug inzien.

Ik vind het te mooi om het te negeren en zeker te mooi om te vergeten en daar dient dit blog toch voor, vermelden wat te belangrijk is om te vergeten.

Zoekende en wachtende? Ik dacht: “ik schrijf er wel over als ik het heb. Maar blijkbaar kan dat nog een poosje hangende zijn.

Het begon -zoals altijd- met Luc. Die zei: “ik heb een nieuwe reeks geprogrammeerd”. Dat doet hij wel meer. En dan kijken we of het ons zint of niet voor de verdere programmatie.

De laatste tijd -helaas- viel dat nogal tegen. De laatste keer dat ik een feuilleton nog eens uitzonderlijk had gevonden, was de eerste reeks van “Bron/Broen“.

Nu keek ik “La Trêve” uit omdat ik wou weten hoe het afliep. Maar veel fut zat er ook niet in.

Anderzijds gaat mijn maag op een bal zitten als er teveel actie is. Amerikaanse feuilletons? Meestal haak ik af na het obligate kwartier achtervolging.

Dan zeg ik: “voor mij hoeft het niet”.

Maar nu terug naar Luc en zijn eerste aflevering van “The Five“. Ik zag nog even dat het naar een idee van Harlan Coben was en dacht even dat ze daar hun pootjes wel zouden aan branden.

Ze brandden helemaal niets. Na luttele minuten zat ik gevangen in een plot -net zoals ik bij zijn boeken ervaar- en ik was ontgoocheld toen de tijd er op zat.

Ondertussen zit de hele reeks er op en wil ik de DVD’s kopen. Die is nog niet uit met Nederlandse ondertiteling. Vandaar dat even hangende.

Nu heb ik -na lange tijd- nog eens heimwee naar die paar goeie jaren met mijn vader. Wij konden samen boeken en TV-programma’s en films herkauwen en uitrafelen en bespreken. Die periode heeft niet lang geduurd, maar na hem is er nooit iemand geweest met wie dat ook lukte.

Ik denk dat ik Luc soms gek maak met mijn telkens weer oprakelen. Gelukkig vind ik bij Harlan Coben niet direct hiaten in het verhaal -want daar kan ik me enorm aan storen- en moet ik zeggen dat de makers van de reeks dat professioneel hebben weten te brengen.

Nu is er echter één ding dat me stoort. Niet aan de reeks op zich -daar is absoluut niets op aan te merken- maar aan een mogelijk vervolg. Dat zou dan wel eens: “The Four” kunnen heten.

En dan vraag ik me af of ze nu compleet gaga zijn. In de eerste reeks zoeken ze met hun vieren gedreven naar de vijfde. En dan, als ze hem vinden en ze dus met vijf zijn gaan ze op één of andere manier er in slagen om er ene -waarschijnlijk die ene- uit de reeks te schrijven.

Gek hoor!

Maar ja, en dat heeft met het hele verhaal niets te zien maar met andere zaken, ze zitten daar met gerenommeerde acteurs en een -nogal- onbekende.

En al draait het hele verhaal om hem, hij zelf heeft maar in beperkte mate een aandeel in het verfilmde. Maar de keren dat hij wél belang heeft, toont deze -nogal- onbekende toch wel dat hij een aardig stukske kan acteren.

Er is dus geen absolute noodzaak om van “The Five” “The Four” te maken.

Ach, ik heb hoe dan ook niets in de pap te brokken, ik schrijf het script niet, ben geen producer noch regisseur. Ik schrijf enkel wat wissewasjes op een blog.

Maar ik hoop dat ik niet na de eerste aflevering moet zeggen: “voor mij hoeft het niet”.