Tijdens onze afspraak met een vroegere collega vertelde ze ons over Jysk, een Scandinavische winkel die zowat Ikea-achtig aandoet en waar ze toffe spullekes hebben.

Nu ja, die vroegere collega is een knutselaar eerste klas, maar onze nieuwsgierigheid was dan wel gewekt. Alhoewel … ik ben al niet zo voor het aflopen van winkels als ik niks nodig heb.

We liepen er binnen en ja, die autorit en die eerste liter lieten zich gelden. Ik kon maar weer eens de weg naar het achterafplaatske gaan vragen en daarna dierf ik natuurlijk niet met lege handen vertrekken.

Gelukkig hadden ze er ook kokosmatten. Die wilden we toch sowieso kopen.

En verder waren we er even snel buiten als we binnen waren.

We waren wel alle gangskes door gelopen.

Bij sommige zaken stel ik me toch vragen.

En hier wou ik dan een voorbeeld aanhalen, toen ik bedacht dat ik het over dat voorbeeld ooit al had gehad. Ik had meer, ik had zelfs het hele gedoe al eens uit de doeken gedaan.

Welk gedoe? Wel, het gedoe dat je krijgt als je iets wil kopen dat ze niet hebben. Dan maken ze je wijs dat het niet -meer- bestaat of dat het niet verkoopt en ze het dus niet indoen.

Laatst was het weer zover. We wilden boekensteunen die we konden gebruiken om boeken te etaleren op de boekenmarkt. We wilden ze zo licht en zo simpel mogelijk omdat ze toch ook ruimte innemen in de auto. We vonden exact wat we wilden hebben bij Ikea … Nederland.

In België wordt dat dan iets met een B er op.

Luc contacteerde Ikea en kreeg als antwoord? Inderdaad. Ze bieden die simpele in België niet aan omdat ze hier niet verkocht worden.

We overwogen een uitstap naar Ikea Eindhoven of Ikea Heerlen. Maar uiteindelijk denk ik van niet. Als de Belgen ze in Nederland gaan kopen, beseffen ze niet dat ze in België wel gevraagd worden.

En wij zullen wel in de Kringwinkels rondkijken. Wij vinden wel een gaatje ergens in een doos om een paar iets grotere exemplaren in te foefelen, want die met die B vooraan, die willen we niet, dat vinden we nu ronduit idiote dingen.

Waarom we ze dan niet bestellen? Als Ikea de Belgen niet interessant genoeg blijkt te vinden, zal me dat als Belg worst wezen. Maar dan ga ik mijn centen niet uitgeven in Nederland. Er is een Belgische economie ook. Er zijn in België ook werknemers bij Ikea, die moeten ook betaald worden en hebben dus ook recht op het volledige assortiment.

Het zal nu gewoon een beetje minder eenvoudig zijn om zo een vijftal sets bij elkaar te krijgen, het wordt uitkijken in Kringwinkels. We beleefden er zelfs al leute aan ook.

Waarom ik zo een veertien jaar geleden besloot dat ik geen voet meer bij Ikea wou binnenzetten ben ik al lang vergeten.

Nu zou ik het wel weten, al was het voorval niet van die aard dat ik over mijn voeten begon te denken. Enkel een kleine frustratie van een opmerkzaam ik-persoon.

We waren er dus, in die Ikea van Hasselt. Er was wel wat volk maar niet te veel. Eigenlijk was het aangenaam winkelen. We zagen meerdere dingen die ons wel bevielen maar we hielden ons aan de voorziene aankoop. Die moesten we eerst betalen en dan afhalen aan een afhaalpunt.

Van het reilen en zeilen bij Ikea kennen we dus helemaal niets. Zelfs hadden we dat ooit wel gekend, dan zouden die veertien jaar er wel voor gezorgd hebben dat onze Ikea-kennis nu volledig blank was.

We betaalden en volgden de aanwijzingen van de kassierster. We bekeken de lichtkrant rechts boven de balie en zagen dat ons nummer bij verwerking stond. Daar kwam ene dame met een paar winkelkarren waarvan ze de nummers afriep.

En dan komt het! Ze bekeek ons argwanend en vroeg welk nummer wij moesten hebben. Nadat wij dat nummer gaven zei ze betuttelend -weeral als zuster-directrice- dat dat eerst uiterst rechts moet staan. En ten overvloede voegde ze er aan toe: “in de rechter kolom”.

Ik voelde het al aan mijn ellebogen. De goede samenwerking was weg. Ik vraag me af hoe wij dat uitlokken. We hadden niets gezegd, niets gedaan, enkel gestaan – mogelijk wat te dicht bij die lichtkrant, omdat we anders de nummers niet konden lezen. Denken die mensen dan: “die twee zien er sullen uit, daar kunnen we eens mee sollen?” Of “zo een arrogant uitziende trien gaan we eens een lesje leren”?

We gingen dan maar op het bankje zitten wachten en zagen twee karren uit het magazijn komen, waarvan ene, aan de pakken te zien, wel eens voor ons kon zijn.

Het mens bekeek het nummer, liep de kar voorbij en nam de andere. Ik zei het nog tegen Luc, ik zei: “let op! Die gaat ons laten wachten”. Ik heb daar ervaring mee.

Ze verdeelde de goederen en negeerde die andere kar. Daarna heeft ze een viertal zaken geregeld van mensen die dan pas aan die balie aankwamen, is ze nog eens naar de vier balies van de klantendienst gelopen en is dan alle lege winkelkarren beginnen sorteren en netjes zetten.

Een tiental minuten stond die winkelkar met die twee pakken daar. We deden alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Enig commentaar van onzentwege zou de situatie verergeren. Dat is ook een onderdeel van voornoemde ervaring.

Uiteindelijk was het wel degelijk onze bestelling.

Zoals gezegd, ik krijg de kriebels van zulke situaties. Ze mochten me wel eens een verklaring geven waarom het fout gaat, waarom men ons zo op eerste zicht niet mag.

Maar bij Ikea? Daar staan we mogelijk volgende week al terug. Na het installeren van onze aankoop zagen we dat onze badkamer nog gemakkelijk iets meer mocht hebben.

An liep gewoon met haar moeder en zus, op een gewone avond, door de Ikea. Nu is de Ikea niet mijn favoriete winkel waar ik zo maar eens zou door lopen. Maar An wel dus. En haar ma en haar zus ook.

En toen zag An daar plots bij de hoek met de koopjes een koelkast. Een koelkast, flink afgeprijsd, dat zag An, die zich zo rond die periode de fiere eigenaar van een nieuwe woning mocht noemen, wel zitten.

Niet alleen kan zo een koelkast niet in een boodschappentas van de Ikea maar ook niet in de auto, waar An ook de fiere bezitter van is. Alle geluk bij elkaar, kon die koelkast wel in de auto van An haar ma/zus. Ik was er niet bij, ik weet dus niet hoe het allemaal in zijn werk is gegaan om die koelkast in die auto te krijgen, maar dat is toch gelukt. En toen wou An naar buiten want de auto mét koelkast stond in de parkeergarage binnen.

Ma en zus vertrokken en -zoals gezegd- wou An naar de buitenparking, naar haar auto om ook te vertrekken. An liep de trap af, ze wou de lift niet nemen, An is nogal sportief, maar beneden kwam ze voor al die hekken te staan. In dit geval: gesloten hekken.

An liep terug naar boven waar ondertussen nergens nog een auto te bespeuren viel en een levende ziel ook al niet. Ze besloot dan maar om te roepen. Er moest daar toch nog ergens iemand zijn, zo meende ze. Ze riep: “Hallo! Hallo!” omdat, zoals ze later vertelde, “help! help!” toch zo dramatisch zou geklonken hebben.

Nu is zo een verhaal natuurlijk grappig … als het goed afloopt. Dat deed het wel, al deed de bewaker in kwestie net alsof de schuld bij An zou gelegen hebben. Want hij had de laatste auto afgewacht en had afgesloten. Met voetgangers in een parking had hij geen rekening gehouden.

Al bij al, An had een koelkast en wij gewoon een hilarisch verhaal.

Als je naar Flanders Expo rijdt moet je dat doen via “The Loop”. Waarom het ding zo heet was me een raadsel, maar ik vond het toch maar een gekke situatie. Want zie je, als je The Loop volgt rijd je gewoon anderhalve keer rond het hele complex: eerst de Holliday Inn voorbij, dan rond de achterzijde van Flanders Expo, de voorzijde langs de tramhalte, de Ikea, opnieuw de Holliday Inn, rond de achterzijde van Flanders Expo, de voorzijde, maar net voor je daar aankomt moet je de parking op.

Heel omslachtig ook om er terug te vertrekken. Nu kwamen er gedurende twee weken nog werken bij, zodat de tramhalte verhuisd was en het helemaal chaos werd.

En toen zag ik op een bord in de wc die zich in de lobby van het hotel bevond dat hun bar The Loop werd genoemd naar Adolphe Pégoud, piloot die voor het eerst een loop maakte op het vroegere vliegveld waar nu de Holliday Inn zich bevindt.

Toen ik dat aan Luc vertelde, wist hij te zeggen dat die daarna in de Blaarmeersen was neergestort, waardoor ze die ook niet meer moesten begraven, wat natuurlijk een loopje met de waarheid was, maar wat ik toch voetstoots aannam.

Gelukkig was Luc in de buurt toen ik “The Loop” aan R. vertelde en er het loopje aan toevoegde.

Feit is echter dat geen van beiden ooit van Adolphe Pégoud en “The Loop” hadden geweten had ik het hen niet verteld, maar gelachen dat ze hebben, gelachen! De snoodaarden!

En dan is er de dag dat we niets klaar hadden gezet om te posten en lezen we dat er mensen bedreigd worden omdat de prijs van de mosselen te laag is.

Wat is dat nu voor zever? Als die mensen daar aan uit kunnen is dat hun probleem toch?

Zo hebben die van Boerenbond ons soms ook al eens geërgerd met die acties tegen Ikea die zo één of twee keer per jaar friet met biefstuk aanbiedt aan een onmogelijke prijs. Maar die verrekenen dat in hun omzet natuurlijk en dat is een geste naar hun klanten toe. Eigenlijk wel om klanten te lokken ook natuurlijk.

Maar wij hier geloven nooit dat één restaurant daarom één steak minder verkoopt. Zeg nu zelf, er is toch een reuzegroot verschil tussen de twee. Je kan een rappe steak met friet bij Ikea toch niet gaan vergelijken met een dineetje op restaurant.

Diegenen die die rappe steak met friet gaan eten zouden hoedanook niet op restaurant gegaan zijn.

Eigenlijk is dat juist ten voordele van de Boerenbond. Ah ja, dan hebben ze die dag meer vlees verkocht.