Na bijna 4 jaar gaat ging het gerenoveerd Permekemuseum in het weekend van 30 april-1 mei weer open¹ en dat stond helemaal bovenaan mijn verlanglijstje om nog te doen.

We besloten dat we, ergens tussen de heropening en de zomervakantie in, dat museum zouden bezoeken, gewoon om grote drukte te vermijden.

De regen had ons al een paar keer tegen gehouden, maar donderdag zouden we gaan, weer of geen weer.

Zoals we nu al een paar keer deden als we over de Ring rond Brussel moeten, stonden we er vroeg voor op, om kwart na vijf, zodat we rond zessen aan die ring zouden zijn. Op die manier zijn we natuurlijk met hele uren te vroeg op onze bestemming.

Vorige keer, in Knokke-Heist, liepen we dan wel tot aan de zee en wandelden in alle vroegte op de dijk. Maar in Jabbeke is geen zee. En we konden wel een wandeling van een tien à twaalf kilometer inplannen, maar daarna bezweet en met wandelkleren een museum binnenstappen zagen wij toch niet zitten.

Dus beslisten we dat we deze keer niet thuis zouden ontbijten maar ergens onderweg. Na een banaan en een zjat koffie waren we weg.

Om zeven uur reden we Groot-Bijgaarden voorbij en ontbeten in Wetteren.

Ook Drongen reden we voorbij, maar aan de snelwegparking in Jabbeke voelde Luc zich terug wat hongerig en zou in de shop wel een koek gaan halen. Het werden er twee en ik deed uit gezelligheid mee, met éne wel te verstaan. Die aten we buiten in het -nog frisse- zonnetje op.

Kort gezegd, in een lang verhaal, om kwart voor tien stonden we geparkeerd voor het Permekemuseum.

Omdat het toch nog wat te vroeg was liepen we nog even de straat op en af en we lazen dat de zomer (nog) weg was, maar dat wisten we al.

Zoals ik al meer zei, voor mij is kunst emotie. Vraag me niet om emoties te vertellen, dat lukt me niet. Ik zal niet zeggen: “Ga kijken” want ik weet niet of iedereen Permeke goed zou vinden.

En voor ons voldeed het bezoek aan al onze verwachtingen en de kans zit er dik in dat we, bij een volgend ritje naar de kust, nog wel eens een ommetje maken naar het Permekemuseum. Vergde het wat moeite, het wàs de moeite meer dan waard.

Bij deze overweging gekomen was het bijna noen en er valt nog een hele namiddag en avond te vertellen.

Maar ik ga dit log afsluiten met een foto van één van de beelden in de tuin.

Wordt vervolgd …