Toen mske donderdag naar Amke en Ella wou vertrekken besloot ze het EHBO-zakske niet mee te nemen. Er was weinig kans op een beet of steek zo in de bewoonde wereld, Slow had de Deet en de Fugicort mee en een pleisterke en wat roodsel kon in ze in het nodige geval wel bij Bollie krijgen.

Amke en Ella gingen in het zwembad en mske ging maar wat op de schommel hangen.

Ineens voelde ze de prik. Ze keek, er liep wat bloed uit en ja iets later begon het zeuren.

mske heeft het beest dus niet gezien, maar gezien de aard van de reactie denkt ze wel dat het nog maar eens een daas was.

Ze heeft er thuis dan maar direct wat Fugicort aan gesmeerd en een Zyrtecske gepakt en ze dacht dat het toch wou lukken. Ze zeult die dingen altijd en overal mee en uitgerekend die ene keer …

Kinderen zijn wezens die van al hun voorouders een stukje meedragen. Dat weet je wel, maar het is toch even schrikken als je op een foto van lang geleden ineens je kleindochter ziet zitten.

Dat overkwam mske toen ze een oude foto bekeek. Ze kreeg een schok. Ella! Ze wist goed dat dat Ella niet was maar zijzelf. Ze weet ook wel dat kindjes erg op iemand kunnen lijken, maar zó gelijkend? Dat ze het vroeger niet heeft gezien zal wel komen omdat Ella toen niet de juiste leeftijd zal gehad hebben. Mogelijk zal de gelijkenis ook nog verdwijnen.

Ella lijkt uiterlijk dan wel op mske, van karakter niet zo. Amke heeft van uiterlijk meer van Bollie.

Maar waarom moest mske lachen toen Amke eens verontwaardigd naar een foto keek en zei: “waarom staat die met haar rug naar ons?” Gewoon een herinnering aan de verontwaardiging die mske voelde toen die ene politieker uit Vilvoorde met zijn rug naar de camera op de verkiezingsaffiches ging staan.

De gelijkenissen zijn prettig, de verschillen ook.

Gisteren deden we onze pyjama aan, niet om te gaan slapen, neenee! Voor de pyjamaparty!

We fuifden met chips en druivensap.

Slow was de dj.

Vandaag gingen we naar de kermis. Het was een kleine kermis maar we hebben toch gevist, geschoten en op de molen gezeten.

Dat was het voor vandaag!

Het volgende begon zo een anderhalf jaar geleden, toen sinterklaas voor Amke een leercompunter bracht, waarop ook met een soort spelletje het tienvingertypen kon aangeleerd worden.

Zoals daarin te lezen is, heeft mske dat toen wat afgeremd aangezien Amke nog niet alle lettertjes kende. Ergens gedurende dat anderhalf jaar heeft Amke dan wel eens de bovenste rij lettertjes letterlijk onder handen, of beter vingertjes, genomen. Maar toen viel het stil.

En toen begon Amke hier zo af en toe eens eens stukje te schrijven … met haar twee wijsvingertjes.

Twee weken geleden dacht ze aan de leercomputer, haalde hem te voorschijn en oefende de twee rijen. mske vond dat ze die eerst goed moest kennen eer ze naar de onderste ging. Amke ging akkoord.

Vorige zaterdag zat mske hier net een mail te typen toen Amke binnen kwam en naar mskes vingers keek en zei: “dat gaat rap!” En toen ging Amke haar stukje schrijven. Ze zette haar vingertjes in de goeie starthouding en ze typte haar stukje met haar tien vingertjes. Ze keek wel naar de onderste rij en toen moest mske er het schema van het leerboek bijhalen, want mskes vingers weten dan wel wie de “B” moet zetten, maar mskes hoofd weet dat blijkbaar niet.

Zo. Echt blindtypen kan je het nog niet noemen, maar het ging met tien vingertjes en het ging sneller. En mske heeft voor Amke het schema mogen kopiëren. Dan kan ze oefenen.

Wat dacht je? Dat deze dag de geschiedenis zou ingaan als de dag waar op hier niets geschreven werd? Zo niet hoor.

Maar we hadden een ideetje over iets dat we konden vertellen maar dat was niet goed omdat je geen gezichtsuitdrukkingen noch intonaties kan weergeven in een geschreven tekst.

Wat viel er dan vandaag te beleven? Een zwempartijtje met Amke en Ella en een rommelmarkt met hoofdzakelijk babyspullen. En die zijn niet meer aan Slow en mske besteed.

Maar net toen ze de rommelmarkt verlieten kwam er een man die van een autokoffer vol boeken afwou en die hij gratis weg deed. De helft er van zijn naar hier verhuisd. mske heeft leesvoer voor een pozeke, al betreft het niet één van haar favoriete schrijvers.

Ik ga een beetje bij haar zitten, want een lezend mske, die zit tenminste stil.

Mama riep tegen mij dat ik naar beneden moest komen om mijn haar te kammen.

Ella ging naar beneden en kwam terug naar boven. Ze zei dat mama wel naar boven zou komen.

Ella en ik wachtten.

Mama riep: “Amke en Ella, waar blijven jullie?”

Papa zei: “maar die staan hier boven op jou te wachten”.