Nog enkele uren en dit verschrikkelijk weekend zal verleden tijd zijn. Het beloofde nochtans een mooi weekend te worden met mooie vooruitzichten en och, op zich zou het eigenlijk niet zo slecht geweest zijn, maar …

Normaal was er afgesproken dat Zoneke en Bollie, Amke en Ella naar hier zouden brengen op zaterdagavond, zo ergens tussen zeven en half acht, want zij moesten naar een trouwfeest. Ze konden de kindjes niet vroeger brengen omdat ze op zaterdag nog altijd andere zaken te doen hebben. Zo hadden Slow en mske besloten dat ze de kindjes dan maar gingen mee nemen om het groensel te gaan halen op de markt en daarna de grote vlooienmarkt hier wat verder te doen.

mske had zaterdag tot tien uur geslapen als gevolg van het slechte slapen van vorige week en terwijl Slow met de stofzuiger aan de slag ging had mske zich maar aan een dossier gezet. In de namiddag na het noeneten gingen ze dan een stapke doen en alles in orde brengen voor de kindjes.

Het zal zo rond de middag geweest zijn dat Zoneke opbelde: “mama, Ella heeft koorts, kan je haar rond kwart voor drie komen halen, dan brengen wij Amke vanavond zoals afgesproken”.

Slow en mske lieten alles vallen, Slow de pledge en mske het dossier, ze trokken hun stapschoenen aan en gingen er met een stevige tred vandoor. Normaal stappen ze aan een gezapig tempo maar deze keer … pfwieeeuw. Om half twee waren ze hier, mske sprong onder de douche, stak een boterham in haar mond, die Slow tijdens het douchen had klaargemaakt en ze waren weg.

Bollie had Ella rond 1u een perdolan opgestoken zodat ze zich in de namiddag eigenlijk best geamuseerd heeft. Rond de gewone koortspiek van 5u gebeurde er niks. Pas rond zeven uur kwam de koorts terug opzetten.

Maar toen ging de telefoon. Zoneke! “Mama, ik ben met Bollie naar de kliniek, ze is nogal zwaar gevallen en ze heeft pijn aan haar rug, ik bel je straks terug om alles te regelen”.

Bollie, die de komende twee weken vrij had genomen op haar werk omdat mamaBollie op vakantie is, heeft een ruggewervel gebroken en kan enkel liggen. Maar omdat Amke het eigenlijk niet zo fijn vond dat zij niet bij ons was, vroeg Zoneke of mske het zag zitten dat hij snel nog Amke zou brengen. Natuurlijk zagen ze dat hier zitten. Bovendien had Zoneke zondag voormiddag nog een afspraak en zodoende konden Amke en Ella dan beter hier zijn zodat Bollie rustig kon liggen. Bollie kennende …

Toen de kindjes in bed gingen had Ella geen koorts. Toen Slow en mske gingen slapen had Ella geen koorts. mske was er niet gerust in. Ze dacht: “als die koorts deze nacht komt opzetten” en ze sliep niet goed. Om vijf uur vanmorgen is ze gaan kijken, geen koorts. Kort gezegd, de koorts is weggebleven.

Op de groenselmarkt hadden ze alles ingedaan en ingeladen, ze waren net op een toeristische omgang van de markt begonnen, toen het begon te regenen. Ze zijn dan maar vervroegd terug gekomen.

En de vlooienmarkt? Zoals Amke zei: “er is veel om te verkopen, maar er is niet veel om te kopen”.

Het is erg gesteld in het huis met de drie billen. Sedert deze week woont daar ook de ruiter met het ene been. Niet dat ze die ruiter daar al gezien hebben, maar zijn ene rijlaars staat daar zo maar eenzaam te wezen.

De kleinste bewoners van het huis giechelen zo hard dat hun buikskes er van schudden en ze speculeren over het aantal poten van het paard van de ruiter. Er worden veronderstellingen geopperd zoals: “als dat paard één poot heeft en de ruiter één been, dan vallen ze toch niet om”. Het meest voor de hand liggend is wel dat dat paard drie poten heeft.

Beste ruiter met het ene been, gelieve ons niet in onwetendheid te laten en ons spoedig uitsluitsel te geven.

Vandaag viel het in de bus, het geboortekaartje van Kai-Mook.

Het gedeelte voor de geboortewensen heeft mske al ingevuld en het ligt klaar om terug te zenden. De zoo wil namelijk een recordaantal felicitaties bijeen krijgen en alle beetjes helpen.

mske heeft het kaartje dan wel bij de tekeningen van Amke en Ella gestopt, maar op deze manier gaat het zeker niet verloren.

Er waren eens een mama prinses en twee kleine prinsesjes die samen met de papa, dat is gewoon papa prins natuurlijk, niet in een kasteel maar in een huis woonden. Dat huis had drie bellen. Een bel voor de mama prinses, een bel voor de papa prins en een bel, neen niet voor de kleine prinsesjes want die mochten de deur nog niet openmaken, maar voor Evarist-Amedee Tistaert de butler.

Maar de mama prinses kreeg er kouw seskes van als ze hoorde dat de butler gewoon nogal boers “allauw” zei als hij de telefoon opnam en ze zei dat hij: “met het huis met de drie bellen” moest zeggen.

Maar dat kon die butler niet onthouden.

En toen hij vlees bestelde bij de slager en de slager vroeg waar dat vlees moest worden geleverd zei Evarist-Amedee: “bij mij”. Maar daarmee was de slager nog niet wijzer en toen legde de butler de weg uit en zei: “drie keer afslaan en dan altijd rechtdoor en als je onder de brug van de spoorweg door rijdt ben je er al voorbij”.

“Het huis met de drie bellen, Evarist-Amedee” zuchtte de mama prinses.

En toen hij brood bestelde bij de bakker en de bakker vroeg waar dat brood moest worden geleverd zei Evarist-Amedee: “bij mij”. Maar daarmee was de bakker nog niet wijzer en toen legde de butler de weg uit en zei: “drie keer afslaan en dan altijd rechtdoor en als je onder de brug van de spoorweg door rijdt ben je er al voorbij”.

Mama prinses vond het de hoogste tijd om in te grijpen en schreef op een stukske papier dat ze boven de telefoon met een kopspeld vastprikte:

Het huis met de drie bellen.

Evarist-Amedee nam de telefoon op en zei “het huis met de drie billen” want net op het ogenblik dat de mama prinses de “e” had geschreven had haar schrijver een wat dikker lijntje gezet.

De bakker en de beenhouwer vonden het maar een rare naam voor een huis maar … de klant is koning en ze vertelden het dan ook aan ieder die het horen wilde.

“Maar nee!” gilden de twee kleine prinsesjes telkens er iemand vroeg of ze bij het huis met de drie billen waren “dat is Evarist-Amedee Tistaert die niet goed kan lezen”.

Dit verhaal is niet helemaal zo gegaan, er waren geen prinsessen noch een prins want die leven in sprookjes en dit is geen sprookje, het is ook geen echt verhaal, enkel een kleinigheidje. We hebben het op deze manier genoteerd om de herinnering er aan te bewaren. Mogelijk glimlacht iemand binnen enkele jaren er nog om, mogelijk wordt het helemaal vergeten.

In het klasje van Amke zit een kindje dat nog niet lang geleden naar hier emigreerde en Amke noemde de voornaam en zei dat het kindje Nederlands aan het leren was. “Hoe is de achternaam?” vroeg mske. “Het kindje heeft geen achternaam” zei Amke. “Maar jawel” zei mske “iedereen heeft een achternaam, jij bent Amke Ennogwat”. “Ik ben Ella Ennogwat” zei Ella.

“En hoe heet ik?” vroeg Zoneke. “Zoneke” zei Ella. “En hoe nog?” vroeg Zoneke. “Ennogwat” zei Ella. “Hoe heet ik dan helemaal?”vroeg Zoneke.

“Papa!” zei Ella.

“Ik kan al springen zonder springtouw” zei Ella en gaf een gratis demonstratie. Werkelijk, deze keer kwamen haar voetjes wel degelijk van de grond.

Waarom Ella moet springen zonder springtouw? Logisch toch, dat heeft ze nodig om uit putten te klauteren.

Een auto is een goed middel om kinderen te laten slapen. Het is dan ook zo dat telkens Slow en mske Zonekes auto zien stoppen, er geen kindjes te zien zijn op de achterbank. Ze liggen dan gewoon om. “Knock-out” noemt Slow dat.

Sedert geruime tijd echter zei hij wat anders. Een pozeke terug toen ze weer eens wat te vroeg waren en zodoende Zoneke de auto de oprit zagen oprijden zei Slow: “alles gekapseisd vanachter”.

Aangezien Slow geen kind meer is, slaapt hij niet in de auto, maar we hebben wel al gezegd dat hij af en toe voor de TV efkes van de wereld is. “Een kneurreke gedaan” noemt hij dat dan. Dat stamt nog uit de tijd dat zijn ganse slapen uit tussendoorse kneurrekes bestond.

We hebben ook al verteld hoe Slow en mske TV kijken. Slow op de zetel, mske tegen hem geleund met haar benen over de leuning in de andere zetel. Zodoende weet mske dan niet of hij geconcentreerd is of net niet.

Gisteren echter volgde ze vol spanning “Waking the Dead”. Het was de laatste tijd wat verwaterd en ze had al gedacht dat, als het zo bleef, ze misschien de moeite niet meer zou nemen. Gisteren was anders, beter. “Het is beter hé” zei ze en ze voelde Slow’s kin op haar hoofd zakken. Zijn adem ging erg gelijkmatig en het was duidelijk dat hij niet met de perikelen op het scherm begaan was.

“Knock-out” dacht mske “absoluut gekapseisd”.

Ella en mske keken naar foto’s, Amke keek liever naar TV, maar die kon Ella niet boeien. Dus werden de foto’s van de Efteling, de Zoo, Plopsa nog maar eens boven gehaald en die gaan nooit vervelen.

“Heb je nog foto’s” vroeg Ella. Dus besloot mske dan maar de foto’s van Namen te schikken met Ella op schoot.

“Kan die boot zinken?” vroeg ze bij het zien van een boot op de Maas. “Alle boten kunnen zinken” zei mske “maar daarom doen ze het nog niet”.

“Ohlala” zei Ella bij het zien van de foto’s van de Maas in de diepte “daar moet je met een springtouw uitkruipen”. mske stelde haar gerust met het tonen van de dikte van de wallen.

In de namiddag gingen ze gezamenlijk zonder Amke, want zij ging naar een verjaardagsfeestje, een wandelingetje maken aan het Zoet Water.

Ella gaf mske een handje want het paadje was glad zo net naast die vijvers.

mske wees één van de diepe glooiingen aan die je in Heverlee- en Meerdaalbos en het Zoniënwoud zo talrijk tegenkomt. “Kijk eens hoe mooi” zei ze. Ella deinsde achteruit en zei: “als je daarin valt, dan vinden ze je niet meer”. Ze dacht even na. “Misschien kan je er met een springtouw uitkruipen” opperde ze. “Dat moet dan al een lang springtouw zijn” zei mske terwijl ze hun wandeling verderzetten.

Wat verder was een open plek in het bos waar enkele picknicktafels en banken stonden opgesteld. “Daar moet je niet gaan opzitten” zei Ella “want als de bomen omvallen”. mske keek naar haar kleindochter en dacht: “waar haalt ze het?” Ze zei luidop: “maar neen die bomen vallen niet om, die staan stevig met hun wortels in de grond”.

Iets later zat Ella, onder de bomen, naast het water, in de open koffer -het is een stationwagen hé- haar ijsje op te eten toen mske zei: “is dat niet gevaarlijk, ga je geen chocolade-ijs op je jasje morsen”. “Maar neen” zei Ella en lepelde zoetekes verder.

“Slow” zei mske toen ze thuis was “een mens kan niet voorzichtig genoeg zijn, in het vervolg neem ik mijn springtouw mee”.

En toen, toen pas viel mske haar nikkel waarom Ella wel onder de bomen had willen wandelen en wel onder de bomen in de koffer had willen zitten en waarom ze die bankskes onder de bomen maar niets had gevonden.

(Lees verder onder de foto)

Uiteindelijk zijn ze niet in ravijnen noch putten gevallen, zijn alle bomen blijven staan, hebben ze geen zinkende boten gezien maar heeft Ella wel van haar chocolade-ijsje op haar jasje gemorst.

Er was een tijd dat klein Zoneke en kleine Zus thuiskwamen met mopjes. Die vonden ze dan hoogst grappig. Minder grappig werd het wanneer ze die mopjes keer op keer weer vertelden en niet zij alleen maar ook de buurkindjes kenden die. 

Wablief en Wablaf.

Wat is het verschil tussen een paard en een ezel?

Wat is het verschil tussen een foto en jezelf?

Wat is het verschil tussen een bakker en een tapijt?

 
Dat van die bakker en dat tapijt vond mske nog veruit de meest geslaagde.

mske heeft niet echt genoteerd wanneer die mopjes achterwege begonnen te blijven, maar nu zijn ze terug. Neen, niet meer Zus en Zoneke maar Amke en Ella. Misschien best eens snel eerst de bovenstaande aan hen vertellen, kwestie van er een paar meer in hun repertoire te hebben.

mske zal rap moeten zijn want die van Wablief en Wablaf kennen ze al.  Daar heeft Zoneke al voor gezorgd.

Amke:

Ik ben een paardje.

 
Ella:

Jij bent een eend.

 
Amke:

Ik wil niet dat Ella zegt dat ik een eend ben.

 
Ella:

Ik wil niet dat Amke zegt dat een schaap geen pizza eet.