Amke had een draaitolleke en dat kwam uit de kindersurprise. Een klein schattig draaitolleke, dat draait zo lang hij op een vlakke tegel tolt, maar in de voegen op zijn kant gaat.

“Ik heb er ook een” zei Ella “een blauw, maar het ligt boven”. En toen ze gingen slapen zag mske het draaitolleke liggen, in de hoek van het bed.

Iets later riep er iemand: “omaslow!” Niet het groot alarm van Amke, want hoewel Ella een zwaardere stem heeft en waarschijnlijk meer volume kàn produceren dan Amke, doet ze dat meestal niet. Amke echter, met haar zachte, fijne stemmeke geeft een alarmsignaal dat zelfs in staat is om onze achterburen te wekken.

Het draaitolleke van Ella lag in zijn drie onderdelen uiteen en Ella legde uit, met haar tutteke in haar mond en mske verstond: “mijn droom heeft dat gedaan”. mske zei niets en frulde het tolleke terug ineen zodat het terug kon draaien en tollen, waarop Ella ineens, heel gedecideerd haar tutje uit haar mond nam en zei: “Amke’s hoest heeft dat gedaan”. mske zei dat ze het tolleke op de vensterbank ging leggen zodat Ella daar niet meer op kon liggen waarop Ella nog maar eens zei dat Amke’s hoest het gedaan had.

“Jij hebt er niet op gelegen?” vroeg mske. “Neen” zei Ella. “En je hebt er niet mee gespeeld?” vroeg mske. “Neen” zei Ella.

“Tja” dacht mske “dan moet Amke’s hoest dat wel gedaan hebben”.

Ella speelde op de groene plastieken blokfluit en het klonk als het nachtelijk oehoe van een uil. En toen mske dat luidop zei, veranderde de fluit van toon en werd het geluid van een stoomtreinfluit. En ze liepen in trein van de keuken naar de living met locomotief Ella op kop.

Amke, die deze week de flinke verkoudheid overgenomen had, waar Ella vorige week mee geplaagd zat, hoestte alsof ze zichzelf binnenstebuiten wou keren en mske ging op de zetel zitten en zei: “kom nu eens rustig zitten, die hoest kan niet stoppen als jij jezelf zo oppiert”.

En zo zat mske met haar arm rond Amke op de zetel en stond Ella, met de groene plastieken fluit, vóór de zetel. En ineens dacht mske aan … “Kennen jullie het verhaal van de rattenvanger van Hameln?” vroeg mske.

En ze vertelde en onder het vertellen bedacht ze dat dat toch geen aangenaam verhaalke was voor zo twee kleine meisjes, maar die twee kleine meisjes luisterden met open mond.

En mske vertelde over kleine ratten, dikke ratten, grote ratten, boze ratten en waterratten. En ze vertelde dat die rattenvanger aankwam en met zijn fluit alle ratten lokte en ze deed teken aan Ella dat het ogenblik aangebroken was om efkes een fluitdemonstratie te geven.

Toen die kerel al die ratten samen had gekregen wist mske toch niet meer wat hij daarmee gedaan had. Maar in de grootste nood is de rand van de zetel nabij en ze vertelde dat hij alle ratten in de ravijn had laten storten.

En toen ze op het punt aangekomen was, waarop de man alle kinderen samenfloot, moest ze niets meer zeggen tegen Ella, die floot zo wel al op de rattenvangersfluit en dat deed ze even goed nog maar eens over toen de rattenvanger alle kinderen ging terughalen.

Na het verhaal legde Ella de fluit op tafel en stond met gefronst voorhoofd te denken. Amke sprong uit de zetel en nam de fluit, waarop Ella onmiddellijk haar plaats onder mskes arm innam en fluisterde: “oma, vertel nóg eens over de rattenvanger”. “Volgende week?” vroeg mske, maar Ella bleef zitten en keek, ja … Ella-achtig en mske herbegon nog maar eens te vertellen en Amke kwam met de fluit voor de zetel staan om bij deze editie de rol van fluitspelende rattenvanger te vertolken.

En mske vertelde over kleine ratten, dikke ratten, grote ratten, boze ratten. En ze vert … “En waterratten” zei Amke. “Dat wordt lachen” dacht mske want zijzelf wist natuurlijk niet meer woordelijk wat ze ervoor had gezegd, maar Amke blijkbaar wel nog. En toen die ratten de afgrond dixit de zetel in/aftuimelden, vroeg ze: “waren die dan dood?” “Daar heb je het” dacht mske “het wil lukken”. Net het stuk waarvan ze niet meer goed wist hoe het ineen zat, daar ging Amke over nadenken en wou er het fijne van weten. “Ja zeg” zei mske “ze geraakten niet uit die afgrond en of ze dood waren of niet, dat kan je niet zien” en ze boog voorover om aan te tonen dat ze met Ella in haar arm niet over de rand van de zetel kon kijken.

Feit is dat mske beloofd heeft volgende week haar groot sprookjesboek mee te nemen en ze dacht aan verhaalkes en sprookjes die ze kon vertellen.

Daarnet zocht ze een beeleke van die rattenvanger maar er was niks dat haar aanstond en dus is ze aanstonds het groot sprookjesboek gaan zoeken en heeft de rattenvanger ingescand.

Ondertussen heeft ze dan ook gelezen dat hij die ratten in de Wezer gelokt heeft, waar ze verdronken.  En blijkbaar zit er een grond van waarheid in het verhaalke en wie die wil kennen moet deze informatie op Wikipedia maar eens gaan bekijken.

“In elk geval” zegt mske “vertel ik hen volgende week over de gelaarsde kat”.

Ze waren nog maar goed vertrokken toen Slow zei: “het ging vandaag toch niet regenen” terwijl hij op de voorruit van de auto wees waar dikke droppels drupten.

“Het ging vandaag toch niet regenen” zei Zoneke “en wij hebben barbecue”.

Het regende! En het bleef regenen en Zoneke zuchtte.

Maar niks zo slim als een mens en Zoneke vond een oplossing.

Amke en Ella stonden in de open deur naar de regen en de activiteiten buiten te kijken en zegden dat ze barbiekjoe gingen eten … paraplubarbiekjoe.

Drie paraplu’s en een noodoplossing later zaten ze allen aan de grote tafel, binnen, en toen kon de regen hen niet meer deren.

En weet je wat krijtelijk was? Toen stopte het met regenen.

Net zoals de meeste kindjes proberen Amke en Ella het laatste stro uit het dak te halen als het op slapen gaan aankomt. En gisteren mochten ze dan al wat langer opblijven, maar net toen mske het boekje wou nemen om voor te lezen, kwamen er paarden op TV. En paarden, daarvan zijn zowel Amke als Ella begeesterd. En ze keken naar de paarden.

“En nu het boekje” zei Amke daarna. En mske legde uit dat het ondertussen toch al na slapenstijd was en ze legde uit wat “in de plaats van” wou zeggen, waarop Slow lachte en declameerde:

Nu efkes kijken
En dan nu het boekje
En dan nu het koekje
En dan nu het doekje
En dan nu het sloekje

Amke bekeek Slow stilzwijgend. Feit is dat ze het koekje al op hadden, Ella haar doekje al in haar armkes had en het sloekje naast hun bedje klaar gezet wordt voor ’s nachts.

Of ze nu geïmponeerd was of dacht dat hij een avondlijke toverformule uitsprak, dat weten we niet maar ze stapte naar boven, waar ze zich, als naar goede gewoonte verstopte achter de bedsponning … in het hoekje.

“Waar ga je je handdoek hangen?” vroeg mske aan Amke “over de linnenbak?” Dat is een ronde plastic ton, die in afwachting gebruikt wordt, tot ze hier eens beslissen welke garnituren ze op die badkamer gaan zetten. Voordeel van de ton is dat ze luchtgaten in het deksel heeft, waardoor het linnengoed niet stikt.

“Neen hoor” zei Amke “want die is vies”. mske keek naar de linnenbak, die niet meer van de jongste is, waardoor die lichtekes verkleurd is. En ja, mske kan er inkomen dat Amke dat vies vindt.

“Jullie hebben wel een leuke sproeier” wist Amke. “Jullie hebben toch ook een sproeier” zei mske, maar blijkbaar ging het hem om de vorm. Die van ons heeft een leuke vorm. En ja, dat is ook waarom Slow en mske die genomen hebben. Hij doet wat antiekachtig aan.

En er was de bever. De bever in het bad. Eerst keken ze wat raar toen ze het beest op de kant zagen luieriken, maar toen mske vertelde dat hij zo op zijn rug lag omdat hij de zeep moest dragen en toch bleef drijven, moest de bever dat demonstreren. Okee! Die zeep was niet interessant, de bever des te meer. Dat het ooit eens Zoneke’s bever was geweest, was een formaliteit, nu is het hún bever.

En dan de fameuze ovenwant. Vrijdag, bij het avondeten reeds, hadden ze de ovenwant bespeurd. Nu is onze ovenwant geen gewone ovenwant, neen, die is een beetje geschroeid, aangebrand om zo te zeggen. En daar moesten ze vrijdagavond dan het fijne van weten, van naadje tot het laatste verschroeide draadje.

Noch Slow noch mske hebben er bij stilgestaan dat ze een nieuwe zouden kunnen kopen, zo erg is het ding nu ook niet toegetakeld, maar Amke en Ella vroegen zich dat wel af. En Slow demonstreerde met de intacte ovenwant, waar hij zijn groot hand niet in krijgt, en de verschroeide, waar hij moeiteloos in geraakt.

En bij elke maaltijd hier bij ons hebben ze een beschouwing over de ovenwant gegeven.

“Nu is papa’s bed, mijn bed” zei Ella en keek vertederd naar het bedje, al wil ze thuis wel in haar grote bed slapen. Feit is dat het kinderbedje eigenlijk klaar stond om te verkopen, nu het er niet naar uit ziet dat er hier ooit nog kindjes zullen in slapen. En mske vertelde over de twijfelaar, al noemde ze hem niet zo en zei dat ze die deze zomer zouden afhalen, ineen proberen te steken en opschilderen.

Dat ineen steken, dat is een ander paar mouwen, want die twijfelaar is hier achter gebleven. Een bed met mooie sponningen, maar de matras zit vast aan de zijkanten. En daar moet een mouw aan gepast worden. Want die matras moet daar af. En als ze dat bed niet ineen krijgen, of met de huidige ressort, of met een nieuwe lattenbodem, dan zal dat bed rap stoofhout zijn. Want een oude matras? Dat vindt mske vies.

“Het is hier stillekes hé” zei Slow gisterenavond. “Ik mis ze al” zei mske, ook gisterenavond.

Vanmorgen, terwijl ze aan het dringend dossierke bezig was, dacht ze: “dit zou ik niet kunnen doen, moesten ze hier nog zijn”.

Even later stapte ze de trap op en zei luidop: “en toch mis ik ze”. Slow, die dat gehoord had, kwam haar achterna en zei: “nu nog?” en hij trok een gezicht zoals Ella gezichtjes kan trekken.

“Je hebt nog niks over de ovenwant gezegd” zei mske en ging verder naar boven.

Ik weet niet wat ik er moet van denken. Enerzijds kan ik nu rustiger eten, maar anderzijds heeft er mij vandaag nog niemand “de grote kat” genoemd en ook heeft er nog niemand gezegd wat een hele lieve poes ik wel ben.

“Morgen zet ik de pc niet op” zei mske. “Wablief?” vroeg ik “en het blog dan?” “Dan sla je maar eens over” zei mske “of je programmeert wat”.

Dat komt omdat ze vanavond Amke en Ella gaan halen zijn. Zie je dat dat verkeerd gaat aflopen. Nu moest ik eigenlijk schrijven: “dat komt omdat ze Amke en Ella gisterenavond gaan halen zijn”.

En vandaag, zaterdag, gaan ze met Amke en Ella weg. Deze voormiddag toch, deze namiddag hangt het af van het weer.

“Ga je helemaal de pc niet opzetten?” vroeg ik nog eens ter verduidelijking. “Jawel hoor” zei ze “morgenavond, als de kindjes slapen”. En dat was dan weer op vanavond.

“Oma, jij kan niet zo goed tekenen hé”. Ja lap! Zelfs Amke van vier kan dat zien. “Neen” zei mske “oma kan niet zo goed tekenen”. Dat mske Ella’s handje vasthield om te tekenen was niet de oorzaak, maar had wel de nodige gevolgen.

“Ik weet hoe dat komt” zei Amke “dat komt omdat je al wat ouder bent”. Ja lap! Alhoewel mske vond dat haar tekeningen van gisteren toch zo ongeveer wel het beste waren wat ze ooit op tekenvlak gepresteerd had.

Wat waren ze aan het doen? Ze tekenden alles wat in de valies moest, zodat Bollie dat zou weten en zodoende tekende Amke voor zichzelf en Ella met begeleiding van mske’s hand.

“Hoe teken je een tandenborstel?” vroeg Amke “mag ik komen kijken?” De tandenborstel vond dus genade in haar ogen en ze tekende hem krak na. “Wil jij een jas met kap tekenen?” vroeg ze wat later.  Naar het rokje met bretellen vroeg ze niet, want dat was het onderwerp waarover ze bovenstaande opmerkingen gemaakt had.

En toen moest Ella’s slaapnijlpaard er ook nog op. “Hoe begin ik daaraan?” dacht mske en tekende eerst zijn achterpoten, dat was gemakkelijk, gewoon twee rondjes. “Wat is dat streepje daartussen?” vroeg de recensent. “Dat is zijn poep, hij moet toch zitten” zei mske. Amke wachtte af. En mske bouwde slaapnijlpaard van beneden naar boven op en hij lukte wonderwel goed. Bij zijn oren gekomen, gaf Ella ineens een draai met haar handje, kwestie van een persoonlijke toets aan te brengen. “Nu heeft dat nijlpaard uilenoren” zei mske en Amke lachte, lachte … “Dan is dat een uilpaard” ging Slow er nog eens een slagske bovenop doen. “Een uilpaard, jààà!” gierde Amke.

“Wil jij mijn slaapkonijn ook tekenen” vroeg ze onmiddellijk daarna. Ach ja, waarom niet. Die kreeg een verschrikkelijk rare hals en zijn achterpoten kreeg mske niet zo bungelig getekend als die in realiteit zijn. “Die moet nog wel een sjaaltje aan” zei Amke. Gelukkig! Daarmee was die hals toch al gekamoefleerd.

De tut was uitermate geslaagd, daar waren Ella en Amke en mske het over eens. Ze was zo geslaagd, dat Ella zei: “dat is mijn nieuwe tut maar mijn oude moet ook mee”. “Als er één tutje opstaat, weet mama dat wel hoor” probeerde mske, maar het was niks gekort. De oude tut moest er ook op met een lint er aan en met een schuiverke om vast te hechten.

“Die tut is mooi” zei Slow “maar wat is dàt?” “Dat zijn pampers” zei mske “ik heb dat er trouwens naast geschreven”. “Dat zijn geen pampers, dat zijn broodzakken” zei Slow. “Dat zijn pampers” zei Ella. Slow hield een broodzak naast de getekende pampers en zei: “kijk maar”. “Maar neen” zei mske “zie jij Ella al met broodzakken gaan slapen”.   Giechel-Ella rolde bijna van haar schoot van ’t lachen.

En zo slecht zal ’t niet geweest zijn, want Bollie heeft maar bij één ding gevraagd wat het was. En dat was een glas met een pilleke in. Ah ja, Amke had gezegd dat haar pillekes om in ’t water te doen ook in de valies moesten en hoe teken je anders witte pillekes op een wit papier … in ’t glas!

Het valt mske al op dat er veel mensen kun kinderen of kleinkinderen prinses noemen en ze wist niet dat er zoveel adellijk bloed op dit klein stukske land rondliep.

mske is maar van gewone komaf, er zijn geen koningen noch prinsessen in de familie. Zodoende kreeg de heel gewone mske een heel gewoon Zoneke en een heel gewoon Zuske. Gewoon in de ogen van andere mensen maar in mskes ogen zijn dat een heel speciaal Zoneke en een heel speciaal Zuske.

Bollie is ook niet uit een familie waar ze Uedele moeten zeggen tegen een frit met stoofvlees en dus kregen Bollie en Zoneke ook maar een heel gewone Amke en een heel gewone Ella. Gewoon in de ogen van andere mensen maar in mskes ogen zijn dat een heel speciale Amke en een heel speciale Ella.

Nu hebben we hier al vermeld dat Ella best een rockster zou kunnen worden, wat ze, zo een klein half jaar geleden nog eens bevestigde met haar eerste zelf geschreven ballade.

En Amke? Och ja, Slow en mske hebben ook al gezegd dat ze fotomodel moet worden, omdat ze bij het zien van een fototoestel, onmiddellijk klaar staat met haar stralendste glimlach, haar handje in haar zij plant en haar been zeer hups en nonchalant in posestand zet.

Amke heeft al prinses gespeeld en Ella heeft ook al een mislukte poging in die richting ondernomen, maar dat kan natuurlijk ook weer een verwijzing zijn naar een eventueel toekomstige Rocking Ella.

“Dat ze maar gewoon Amke en Ella blijven” denkt mske dan “want er zijn al zo veel prinsessen, straks gaan die nog devalueren”.