Mag het eens over een paar gekke fratsen gaan? Er zijn er wel een paar waarvan ik denk “Oeioei, wat gaat het nageslacht daar van denken?”

Het eerste:

Toen ik in Het Nieuwsblad las over de tentoonstelling “True Wildlife” van Tom D. Jones¹ en er tegen Luc over begon omdat ik er naartoe wou, reageerde hij erg lauw en ongeïnteresseerd.

Toen ik een goed uur later voorstelde dat hij me dan naar het station zou kunnen brengen, keek hij dan ook hoogst verwonderd en vroeg waarom. “Voor de trein naar Knokke-Heist” zei ik.

En hij keek nog verbaasder terwijl hij zei: “Knokke-Heist? Ik dacht in Kenia”.

Zoals ondertussen geweten, gingen we er samen naartoe maar wel met de auto.

Het tweede:

Op zeker moment zegt Luc: “Er staat een boek van Eugeen Van Mieghem op Kringding², de veilingsite van de Kringwinkel en ik mompel iets onbestemd want ik was nogal geconcentreerd met iets anders bezig maar werp toch een blik op genoemd boek en ik zeg: “Ik heb dat boek al gezien”.

“Ik heb dat boek ook al gezien” zegt Luc en hij gaat aan het googelen, want al bieden wij daar niet op, wij vinden het grappig om zien hoe mensen overbieden. Geloof me, dat doen ze zo goed als altijd.

Een beetje later, Luc staat ondertussen druk bezig met het noeneten, denk ik aan dat boek. Ik heb dat inderdaad al gezien, maar waar? Was dat niet in een Kringwinkel? Zo ja, waarom kocht ik het dan niet?

Even later loop ik de keuken in en zeg zomaar in het wilde weg: “Natuurlijk kennen wij dat boek. Het stond in de Kringwinkel van Hasselt, ik heb er twaalf euro voor betaald en nu staat het in onze boekenkast met kunstboeken”.

Het derde:

En dat is een lastige om te vertellen. Ik ben er effenaf van gegeneerd. Dat betreft het pieppiepgeluid, waarover ik het eergisteren had.

Eergisteren in de late namiddag kom ik de woonplaats binnen als Luc zegt: “En nu heb ik die pieppiep klaar en duidelijk gehoord”. Maar ik heb die hoortoestellen, hij niet. En ik kijk al terug beschuldigend naar mijn telefoon, zeker als Luc vraagt: “Waar ligt je telefoon?” en ik die met mijn kin aanwijs.

Het kan de telefoon niet zijn, volgens hem. Het geluid kwam niet van daar maar eerder van … en hij wijst wat onbestemd richting mijn laptop en scheert verder naar het venster. De laptop? Ik begin te googelen en vind dat twee piepkes in de laptop zou betekenen dat een of ander batterijtje van het moederbord aan vervanging toe is. Luc wou die laptop al openmaken. Ik stelde mijn veto. Daar beginnen we echt niet ’s avonds aan.

We hebben de oorzaak, de dader gevonden. Niks hoortoestellen, niks telefoon, niks laptop. Het was helemaal en allemaal Luc zijn schuld. Die doet ’s morgens nog steeds de oefeningen met de tennisbal voor zijn peesplaatontsteking van jaren geleden en hij gebruikt daarvoor … zijn polshorloge van vroeger dat hij gemakshalve op de kast laat liggen, waar ik toch al een paar keer over gemopperdzegd had dat het daar niet hoorde.

Heeft hij nu zo’n anderhalve maand geleden per ongeluk dat alarm geactiveerd? Wie zal het zeggen?

Ik heb op mijn tong gebeten -maar niet te hard- maar Luc heeft het nu wel zelf gezegd. Hij zei: “Ik kan dat evengoed telkens weer in de schuif leggen”.

De afspraak bij de audioloog is opgezegd. Gelukkig ging het maken zowel als het opzeggen online, zodat ik -nog- niet te veel uitleg moest geven.

Maar wat die vogel in dat bos daarmee te maken had, daar ben ik nog niet uit.