Sedert het begin van vorig jaar, toen Luc met zijn rug begon te sukkelen, hangen we niet meer op onze gemoedelijke manier samen op de zetel om TV te kijken.

Neen, ik hang zit in de driezit, benen er ook in, en daar een zacht fleeceke over, terwijl Luc wisselt. Hij zit ofwel op de fauteuil ofwel op de barkruk. Bij elke publiciteitsonderbreking verandert hij van zitje. Vroeger wandelde hij dan nog eens heen en weer tussen fauteuil en TV maar dat doet hij nu minder.

Dat was de simpele versie.

Tot hij op een dag vond dat die fauteuil toch wat aan de lage kant was om er uit te komen en hij er een kussen in legde …

Tot hij op een dag vond dat dat kussen toch nog dàt niet was en er een tweede bijlegde …

Tot de dag dat ik de winterdecoratie wou opbergen en ik in de kast achter die fauteuil moest zijn en die berg kussen zag. Vandaar dat ik zeg dat hij “op” de zetel zit en niet er in.

Zal hij wel lachen met mijn ton beddegoed, jà.