Het is vakantie. Amke en Ella zijn hier. Dus zijn er ook pannekoeken bij het ontbijt.
De microgolf staat lustig te ronken en te draaien om die op te warmen, terwijl wij doende zijn met andere ontbijtonderdelen.
De microgolfoven zegt: “ping” net op het ogenblik dat we onze laatste beetjes binnen slikken. Luc staat recht, opent de deur en zegt: “klein technisch probleem. De pannekoeken stonden er niet in”.
In dat bepaalde hotel heb je bij het ontbijtbuffet een stapel pannekoeken en daarnaast een warme plaat om die pannekoeken warm te maken natuurlijk.
En dat stond ik te doen toen ineens een klein jongetje opdook en naast mij, op zijn elleboog geleund, naar die opwarmende pannekoeken stond te kijken.
“Wil jij er ook?” vroeg ik om toch maar iets te zeggen en daar niet zo stom te staan. Hij knikte ja.
Ik nam mijn bord en liep richting tafel. De kleine liep weg.
“Wat krijgen we nu?” vroeg ik me af.
Even later kwam hij terug, vergezeld van -waarschijnlijk- zijn vader.
Mijn tafelgenoten lachten: “hij dacht zeker dat jij die ging bakken”. En ik had daar op dat ogenblik toch een klein beetje een slecht geweten over. Zouden die vijf minuten er nu toe gedaan hebben?
Later dacht ik: “eigenlijk wel”, want gezien het vroege uur is mijn tijd om te ontbijten echt wel scherp uitgemeten.
Zoals meestal, als we zelf een goedkoop hotelletje boeken, nemen we er geen ontbijt. Deze hotelletjes proberen hun goedkope prijzen te compenseren met de prijs van dat ontbijt en dat terwijl ik -ocharm- nooit voor dat bedrag kan binnenwerken.
Die keer in Rotterdam ging het ook zo. Maar er was wel een McDonald’s in de buurt en we hadden nog nooit bij McDonald’s ontbeten. Voor alles is een eerste keer.
Zoals gezegd, kleine eter die ik ben, ging ik voor de pancakes en één croissant. Luc, die toch altijd een steviger ontbijt wil, bestelde spek met eieren.
Groot was mijn verwondering, de drie pannekoeken waren nogal omvangrijk, niet in grootte maar in dikte en ja, ik weet dat dat de Amerikaanse versie is. Nog groter was onze verwondering toen Luc eindelijk zijn spek met eieren vond, dat verborgen zat onder het minuscule stukje spek.
Ik wou er een foto van nemen, maar … te laat! In één hap was het spek met eieren verdwenen en ging Luc nog maar wat anders bij bestellen.
In de Colruyt in Scherpenheuvel -waarom we in de Colruyt van Scherpenheuvel waren, wordt binnen een week of twee wel duidelijk- stonden enkele schoteltjes om pannekoeken te proeven.
En we besloten om er maar eens mee te nemen. Lekker en niet zelf bakken? Wat wil een mens nog meer.
Waarom die pannekoeken daar te proeven stonden? Daar kwamen we pas op toen Luc achteraf vroeg: “Maria Lichtmis? Wanneer valt dat?”
Voilà sé, daarmee hebben we onbewust de traditie in ere gehouden.
Ik hou niet van smilietjes in mijn berichten. Ik heb er, geloof ik, slechts één keer gebruikt. Maar toch vind ik het niet kunnen dat de smilietjes na de waterval aan updates van WordPress er allemaal nogal bloedeloos uitzien.
Ik gebruik ze dus wel in reacties, omdat het al zo dikwijls is bewezen dat dingen fout opgevat kunnen worden als je geen gelaatsuitdrukking ziet. Maar die kapotte eieren zijn nu ook niet veelzeggend.
Gelukkig had ik al een resem smilietjes zelf samen gezocht. Enkel de klassiekers, zoals de knipoog en die met zijn brilleke, gebruikte ik nog op de klassieke manier.
En nu kon ik op zoek naar die klassiekers, zodat ze er niet langer uitzien als te weinig gebakken pannekoeken.
Maar vervangen doe ik ze niet! Behalve in dat ene berichtje natuurlijk.
Vroeger jaren was het de traditie dat men met lichtmis, 2 februari, pannekoeken at. Moe heeft daar nooit aan meegedaan.
Maar de tradities verdwijnen en dat kan toch ook de bedoeling niet zijn.
Dus heeft Slow op lichtmis voor pannekoeken gezorgd. Het waren dan geen zelfgebakken maar ze smaakten daarom niet minder.
Mja, dat bepaalde tradities verdwijnen, daar kan mske inkomen. Je had zo ooit buitensluiterdag. Dat hield in dat je, als kind, op die dag een volwassene mocht buitensluiten en bepaalde eisen gaan stellen, zoals bijvoorbeeld bij je moeder, pannekoeken gaan eisen. De juffrouw van het eerste leerjaar had gezegd dat ze dat thuis eens moesten doen.
“Durf niet” had moe gedreigd, toen mske het thuis vertelde. En nu, vele jaren later, begrijpt mske dat wel. Zij zou het ook niet appreciëren. mske heeft altijd veel en graag gebakken, toen de kinderen nog thuis waren. Maar onder dwang is dat het zelfde niet.
Nu, voor Slow en haarzelf alleen, bakt mske niet meer zo dikwijls, maar pannekoeken en eierkoeken komen toch regelmatig op het bord hoor.
Het was zover! Of beter … het is bijna zover. Maar omdat, als het zover is, ze hier niet in de mogelijkheid zijn, hebben ze maar gedaan alsof het al zover was.
Ze vierden Amke’s verjaardag al op vrijdagavond met inbegrip van het beloofde fototoestel.
De geplande uitstappen vielen echter in het water, want op zaterdagmiddag ging Ella ineens koorts maken en werd alles afgeblazen. De voorziene pannekoeken natuurlijk niet. Die werden wel gebakken en opgegeten. Dat Ella er maar twee één van op at, wijst natuurlijk op iets dat aan het broeien is.
Amke’s verjaardag wordt echt wel een gebeuren in afleveringen op deze manier. Dit wordt dus zeker nog vervolgd.
Volgens de traditie zou je met driekoningen een boon in een koningentaart moeten stoppen en diegene die de boon in zijn stuk heeft is die dag koning.
Eerstens vindt mske het niet nodig om nog maar eens taart te gaan zitten eten zo kort na kerst en nieuwjaar. Vervolgens is het een beetje eigenaardig dat men op driekoningen maar één koning zou kiezen.
Uiteindelijk valt driekoningen op zes januari maar aangezien de jonkheid van deze familie vandaag huiswaarts keert hebben ze hier gisteren al driekoningen gevierd met een stapel pannekoeken en twee koninginnen.
mske had ooit voor elk een kroon meegebracht en die konden ze dan gisteren opzetten. Ella had haar kroon mee naar huis genomen, dus hebben Amke en Ella maar een papieren exemplaar geknutseld, waardoor er een koningin met een scheve kroon aan de tafel zat. Dat kon de pret niet drukken … integendeel!
Omdat Amke en Ella vandaag naar huis gaan en gezien ze nogal vroeg de bus moeten nemen, had mske maar een flinke kwak beslag meer gemaakt, met het idee van rap te ontbijten en geen gedoe te hebben met boterhammen en dergelijke.
Het werden boterhammen en dergelijke … de pannekoeken waren op!
mske kreeg zin om iets te doen. Ze kreeg zin om iets te bakken, dat deed ze vroeger dikwijls maar met die miserie met Baskuul …
Nu dacht ze: “foert Baskuul” en ze bracht de ingrediënten mee. Omdat het toch maar voor hun twee was, deed ze het recept in vier.
mske maakte profiterollekes. En weet je wat? Ik heb er niet eens een foto van, want die dingen hebben de tijd niet gehad om helemaal koud te worden. Hap snap aten ze alle profiterollekes op.
En weet we je wat zegden? Dat dat niet erg was, dat Amke en Ella waarschijnlijk in het weekend komen en dat ze dan een ganse stapel gaan maken en dat ik dan wel een foto krijg. Ik ben benieuwd.
Om mij content te stellen heeft ze dan maar op de eerste mei pannekoeken gebakken.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
