Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tag: Sunparks (Page 3 of 5)

De koeien

Als ik, tijdens het lezen in mijn hotelbed bij Sunparks, even opkijk zie ik het schilderij. Dit schilderij:

(Lees verder onder de foto)


Ik bekijk de koeien en vraag me af, net zoals vorige keer,

    want ja, vorige keer verbleven we in dezelfde kamer. Daardoor wisten we dat het uitzicht er mooi en de wifi er goed is. Toen ik mocht aangeven of ik een voorkeur had, heb ik niet geaarzeld dezelfde kamer te kiezen,

wat die -op een paardenoog gelijkende- lappen toch konden voorstellen.

Ik herinner me dat ik me dat vorige keer ook had afgevraagd, maar blijkbaar had ik nu luidop gedacht, want Luc antwoordde: “Dat zijn andere koeien in de achtergrond”.

Met alle goeie wil ter wereld kon ik er toch geen rondhossende koeien in herkennen.

Tot ik, de buiten-de-lijnen-gekleurde, lappen wat beter ging bekijken en ineens weer wist, wat ik vorige keer ook heb geweten.

Ik zei: “Dat zijn geen andere koeien. Het zijn hun oren”.

Daardoor was het probleem ook weer van de baan en kon ik verder lezen.

Boek ik volgende keer weer dezelfde kamer, hoop ik maar dat ik me tenminste herinner er deze keer iets over geschreven te hebben.

Turn – Dans – Fiets

Een heel oud en lang verhaal dat erg kort te vertellen is.

Ik was 15 en mijn moeder kreeg bij de Solo een paar sloefkes, turnpantoffels zei ze, maar ze zagen er niet uit als de lompe witte turnsloefen en ik mocht ze niet gebruiken. Dan zijn het balletschoenen, beweerde mijn moeder. Maar zo zagen ze er ook niet uit.

Tot hier het heel oud en kort verhaal.

Nieuw en nutteloos belandden ze in een doos tot een dikke 20 jaar geleden en ik ze ging gebruiken om met het binnenhuisveloke te rijden. Ze pasten niet, maar ze pasten wel. Ze waren te klein, maar dat waren ze niet. Het probleem zat hem in een te platte tip en mijn tenen waren niet plat.

Maar ach het deerde niet, ik reed er toch maar mee.

Tot hier het gewoonweg oud en kort verhaal.

Het binnenhuisveloke ging op stal tot een poos terug en ik wou geen geknepen tenen meer. Ik stak de sloefkes bij de rommelmarkt en bij de eerste gelegenheid waren ze verkocht.

Voilà. En dan nu het nu, dat niet oud en niet zo kort is.

Ik reed op het binnenhuisveloke met mijn sportsloefen. Dat was een slecht gedacht. Mijn voeten geraakten niet in de stijgbeugels. Ik reed op het binnenhuisveloke op mijn sokken. Dat was een slecht gedacht. Mijn voeten schoven van de pedalen.

Ik wou terug Solosloefkes, maar wat waren dat eigenlijk. Ik vond ze ergens op google bij turnsloefen maar nader bekijken kon niet en ik kon ze ook niet kopen.

“Yogasokken met antislipnoppen” stelde Luc voor. Dàt was een goed idee. Ik zou ze bestellen nadat we naar Sunparks waren geweest. Een mens wil toch geen pakskesdienst aan de deur tijdens dagen van afwezigheid.

En dan staan we in de Kilomeet, je weet wel, waar alles te koop is per meter of per kilo. En wat ligt daar? Jawel. Nieuw, nog in de verpakking. Met veters en niet met een elastiek en met platte tenen maar wel groot genoeg. Ik heb ze niet gepast, ik heb ze enkel zool tegen zool tegen mijn voet gelegd. Moesten ze niet passen zouden ze gewoon hun voorgangers gevolgd zijn.

De prijs? In de Kilomeet? Verwaarloosbaar! 2,5€ voor de volledige aankoop waar ook een tiental boeken bij zaten.

Ze gaan niet naar de rommelmarkt. Ze passen.

En bij het googelen op de naam die op de zool staat bleek dan wel dat het wel turnsloefen konden zijn maar niet voor schooldoeleinden en dat het dan wel dansschoenen konden zijn maar dan niet voor ballet.

We hebben weer wat bijgeleerd en ik moet geen yogasokken hebben.

Dagen aan de kust

Het leek ons lichtjes idioot om de dag na de storm te vertrekken naar de kust, maar we hadden het nu eenmaal al langer geboekt.

We vertrokken. Maar waar was de voorspelde regen? Waaien deed het wel en geen klein beetje.

Wandelen stond niet echt op het programma. We willen ook niet in zware wind in het midden van een natuurgebied gaan zitten. Er zijn trouwens alternatieven genoeg.

We overleefden op ons mobiel internet, wat de dieetversie van normaal internet is. Vandaar ook de verminderde activiteit op de blogs. Helemaal balen werd het toen bleek dat ik, ondanks dat ik ingelogd was bij wordpress.com niet kon reageren op een paar blogs en steeds de melding kreeg dat ik moest inloggen. Begrijpe wie begrijpen kan. Ik snapte en snap nog steeds de willekeur van WordPress niet waarom bij de ene wel en bij de andere niet.

Gelukkig had ik enkele boeken in de valies voor de donkere avonden.

Ondanks alles amuseerden we ons geweldig … tot donderdagavond. Het voorval was zwaar genoeg om ons te laten besluiten om in te pakken en weg te wezen.

De goede kant van de zaak is dat ik, dank zij dat voorval, morgen ook nog wat te vertellen heb. Bovendien heb ik, door dat vroegtijdig vertrek, zelfs nog wat overschot voor overmorgen.



Meer foto’s:

Troosteloos herinnerd

In Diksmuide waren we nog niet. En dat was niet zover van de kust.

Luc vond er een wandeling van 14 km die we niet deden wegens een een onheilspellende lucht. Als we toch nat wilden worden zouden we dat wel in Aquafun gaan doen.

Luc had graag de Dodengang bezocht. Dat deden we.

Het spijt me, maar veel kan ik er niet over vertellen. Het geheel werkt niet op woorden, wel op sfeer.

Zelf doen dus. Niets toeristisch, enkel ontroerend door soberheid.

Verderop staan de restanten van de Duitse petroleumtanks.



Sunparks’ mislukte foto’s

Mja, wat heet mislukt?

Bij de eerste lag ik wat te hangen op de zetel terwijl ik allerlei uitprobeerde op het fototoestel. Opeens viel het me op dat ik het lichtspel achter die boom wel wat vond hebben en “snap!” hij stond er op. Ik verwachtte er niet al te veel van, zo scheef hangend in die zetel en dat door die ruit.

Ik heb het raam er af gesneden en al bij al vind ik de foto best meevallen. Okee, niet voor een fotograaf, maar ik heb wel dat licht min of meer vastgelegd.

(Lees verder onder de foto)

De tweede is genomen met de telefoon. We hadden ons al afgevraagd waar al die konijnen zaten die we de vorige keren toch op bezoek hadden gekregen. En net toen we wilden vertrekken liep langoor over het grastuintje. Ik greep snel de telefoon en “snap!” het konijn stond er op, al was ik niet echt snel genoeg en was het al het hazenpad aan het kiezen.

Toen ik thuis de telefoon wilde leegmaken viel me pas het eigenaardige licht op de foto op en al staat het konijn er toch op, het is ook weer meer een lichtfoto.

In de sjakosj!

Bij Sunparks De Haan kan je internet in de huisjes hebben mits betaling. Het verwonderde me dan ook toen ze bij Sunparks Kempense Meren enkel in het Park Center internet hadden. Dat kwam, zei de jongen van de receptie, doordat Sunparks De Haan ooit Center Parcs De Haan was geweest.

We stapten een Proximus winkel in Mol binnen. We werden daar erg goed ontvangen, dat zijn we niet gewend in de Proximus winkels hier in de buurt -blijkbaar zitten hier alle nurkse bij elkaar- want die van Oostende van vorig jaar was ook super wat vriendelijkheid en uitleg betrof.

De man legde uit dat we eventueel zelf ons abonnement konden aanpassen via de Proximus website met inschakeling van mobiel internet voor een korte periode -normaal hebben wij geen mobiel internet, we zijn daar een beetje tegen- om het dan daarna terug uit te schakelen. Even uitrekenen leerde ons dat we dan zelfs in De Haan goedkoper zouden uitkomen.

Tweede mogelijkheid echter was de aanschaf van een dongle van 49€, waarmee ik met de simkaart die ik van Proximus kreeg gratis op internet kon. Ik dacht: “maar ik heb een dongel!” Ik zei dat dan ook, de man wierp op dat de mogelijkheid bestond dat die dongle, aangezien hij elders gekocht was, wel eens gesim-locked kon zijn. Ik moest het maar even bekijken, zei hij en het was jammer dat ik die niet bij me had anders had hij dat wel even gedaan, zei hij ook nog.

Eens thuis pakte ik de AH dongle -die werkte al een paar jaar niet meer- zag dat ik de simkaart kon wisselen en ging googelen op het type. Hij was vrij van sim-lock. Goed, dat zag er al goed uit. Maar ik probeerde in te loggen bij Proximus en dat ging fout.

Ik haalde de dongle aan in een telefonisch gesprek met Proximus toen ik de mogelijkheid van internet in het buitenland wou activeren. Proximus zei me dat ze me een technieker wilden doorgeven zodat die me stapsgewijs kon helpen, maar die was natuurlijk niet vrij. Andere mogelijkheid? Ik liep eens in de Proximus winkel binnen. Ik zag de wolk al hangen, maar besloot het toch maar te wagen.

Hoe dom! Hoe stom! Hoe achterlijk! Een nurkse winkel verander je niet. Ik liep er binnen, begon over internet en haalde de dongle te voorschijn. De jobstudent haalde er de verantwoordelijke bij, die zei: “denk je nu echt dat wij je gaan helpen met een product van iemand anders”. Hij roloogde toen hij vervolgde: “dat weet je nu zelf toch ook wel”. Ik stopte de dongle diep in mijn handtas, ging naar huis en stopte het ding terug in zijn AH dozeke.

En toen vergat ik het verder …

Tot nu, toen er sprake was van Sunparks Vielsalm, die hebben namelijk ook enkel internet in het Park Center. We zouden naar een iets verdere winkel gaan. Daar waren we ook al eens een nurk tegen gekomen, maar die zit nu in onze eigen nurkse winkel.

Net voor we vertrokken dacht ik: “zou ik … ?” en stopte nog snel de AH-dongle in mijn handtas.

En kijk! Ik begon over die aanpassing van het abonnement. De vriendelijke dame zei dat dat toch niet nodig was. Ik had recht op 2 giga gratis per maand met die extra sim, als ik nu een dongle … Ik pakte het ding, legde het op de toonbank en vertelde de voorgeschiedenis. Ze bekeek hem niet of het één of ander vies beest was maar opende die, stak de Proximus sim er in en bedacht dat die simkaart toch al enkele jaren oud was –al drie jaar recht op twee giga per maand en nooit gebruikt- en misschien verouderd. Ze maakte een nieuwe sim. En dan moest ik het thuis nog eens proberen.

Als je in een gesprek de spanning er wil in houden, dan zeg je even niets, dat kan ik hier natuurlijk niet. Dus zal ik maar vertellen dat het wel ging. We moesten nog even uitzoeken hoe we dan wel bij Proximus terecht zouden komen, maar dat vond Luc dan al googelend.

Nu wist ik natuurlijk ook wel dat ik mijn telefoon als modem kon gebruiken, maar ik heb nooit de link gelegd tussen die telefoon en die 2 GB. Dat vernam ik ook daar van die vrouw.

In Vielsalm gebruikten we de telefoon, maar ik legde de dongel klaar voor Luc ’s morgens, want mijn telefoon … Wel ja, dat is ook mijn klok en mijn wekker en die ligt naast mij op het nachtkastje.

Luc was niet blij met de dongel. “Veel te traag” en “om zenuwen van te krijgen” zei hij. Hij schoof de dongel over de tafel. “Steek die maar weg” zei hij.

En zo belandde de dongel uiteindelijk terug in de sjakosj.

Zompig

Regen of geen regen, -het waren trouwens maar twee dagen- we gingen op tocht. Onderweg haalden we een groepje in dat meer leek te kruipen dan te stappen. Dat was te wijten aan hun schoeisel. Twee van de vier waren voorzien van rubber laarzen – in de normale spreektaal katsjoe botten genoemd. Ik heb een hekel aan katsjoe botten, ik heb er zelfs geen. Ik vind dat je daar koude voeten in krijgt en dat ze enkel goed zijn om door water te waden. Goed, dat is mijn gedacht.

Nu heb ik geen weet wat de derde -enige man in het gezelschap- aan zijn voeten had, maar de vierde … Die droeg linnen basketsloefen.

Ze werd ondersteund door één van de rubberlaarzendraagsters, want anders zou ze languit -en breeduit ook- in de gladde modder beland zijn.

Bij een stuk waar het toch wel extreem was, er was namelijk een tractor gepasseerd, liet zij met de rubber laarzen de andere los en schoof moeizaam door de zuigende modder, waarop de basketsloefkes jengelden: “moet ik dat hier alleen doen?”

Meestal houd ik er rekening mee dat mensen hier kunnen lezen. Nu ook.

Meestal houd ik me een beetje op de vlakte. Nu niet.

Basketsloefen zijn niet de geschikte uitrusting voor een boswandeling in de Ardennen in de herfst en in de regen. Nah!

De spanning van de boog

Sedert die eerste keer aan zee zijn we toch al enkele keren een midweek naar Sunparks geweest. Zo een rustpunt tussendoor doet echt wel goed.

Ik houd dan ook die ene pagina goed in het oog, daar waar je kan zien wanneer het er eigenlijk rustig is. Tijdens vakanties zouden we toch niet gaan en voor ons kan het niet rustig genoeg zijn.

De week nadat we terugkwamen van Arran, keek Luc ineens met grote ogen richting ondergetekende. En aangezien ik wist dat er niemand achter me stond of kon staan en hij niets zei, vroeg ik maar: “scheelt er iets?” “Terug een aanbieding van Groupon” zei hij “voor Sunparks, maar nu in Vielsalm”.

En zo kan het gebeuren dat wij, nog geen maand na ons groot verlof al terug een klein verlofke boekten en dat we zo binnen dit en een dikke maand na dat groot verlof een klein verlofke in het vooruitzicht hebben.

Tien jaar geen vakantie gehad? We zijn ons scha serieus aan het inhalen.

Kennis van de natuur

“Dennen groeien in de Ardennen” zei ze. Ik keek even oogluikend naar Luc, die van krommenaas gebaarde.

“Dennenbossen vind je in de Kempen” zei ik later. “Ik zou het niet weten” zei Luc, die nochtans een Kempenkind is. Hij ging verder, zeggende: “wellicht denkt ze dat omdat “dennen” zo mooi past in “Ardennen” … Euh?

Ik bestudeerde de aanwezige naaldbomen maar heb er thuis voor alle zekerheid mijn oude “Speuren en Ontdekken” nog eens bijgehaald.

Ge moogt gerust zijn! Dennen staan in de Kempen.

Drie keer is scheepsrecht

Het weer zat vorige dinsdag, volgens de normen van de mensheid althans, niet mee. Zoals gezegd waren we die dag niet voor de middag gaan stappen, omwille van de gisteren vermelde markt.

Die dag zijn we drie keer nat geworden.

De eerste keer bij onze tocht rond het Rauwse Meer in een felle hagelbui. Daarna klaarde het op en waren we snel droog.

De tweede keer bij dezelfde tocht rond het Rauwse Meer in een onweer met veel dikkere hagelbollen. Bij de grote groep, met paraplu’s, die ons tegemoet kwam, waren er enkelen die mijn blote benen bekeken en vonden dat dat toch maar erg koud moest zijn. Hm, ik heb liever natte benen dat een natte broek. Dat plakt zo, ook nog als de bui voorbij is.

Maar ook dat onweer dreef over. Daarna klaarde het weer op en we waren weer snel droog.

De derde keer? Gewoon in het zwembad. Toen het daar begon te regenen, zijn we maar binnen gaan zwemmen.

Page 3 of 5

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén