Rare mensen zijn we toch. We lopen ons een hele zomer en herfst in te smeren tegen de steekbeesten die ons vol vuiligheid spuiten.
En als we die goed en wel verjaagd hebben maken we een afspraak bij een dokter en laten twee steken zetten die ons vol vuiligheid spuiten.
Bij deze zijn we er weer voor een jaar vanaf … mogen we hopen.
Oepekee! De spuiten!____________________
Het is tijd! Pak ze mee
Jassen aan, Naar buiten
Haast je wat! Weg!
Astemblief, goed mikken
Assistentsteekmadam
Twee armen. Twee prikken
Zwaar karwei … Ség!
[© ms – 20 oktober 2023]
Sedert men het had over de derde vaccinatie vermoedde ik het.
Toen men het had over de periode van vier maanden voor de mensen die twee maal AstraZeneca kregen en de periode van zes maanden voor de mensen die twee maal Pfizer hadden gehad voelde ik het aankomen.
Toen MyHealthviewer mijn deactivatiedatum op 1 november ging zetten wist ik het.
Bij het krijgen van de uitnodiging voor mijn derde vaccinatie had ik gewild dat ik niet altijd gelijk zou krijgen.
De datum voor mijn derde vaccinatie viel namelijk pal in de midweek Gunderath. En dat had ik nu precies al die tijd al voorspeld.
Ik nam de telefoon, wou die datum laten aanpassen maar het was 2 november -allerzielen- en ze werkten er niet.
Normaal was die boostervaccinatie dus voor vorige woensdag voorzien, maar die is nu voor straks.
Het kon niet meer. Ik kon het ook mentaal niet meer aan.
Na ons besluit om het wandelen tijdelijk op een laag pitje te zetten, zijn we nog wel alle dagen een klein stukje gaan schuifelen, zijn we wat gaan manken en hinken en uiteindelijk toch een stukje echt wandelen.
Dat het nut had om te niksen bleek ook al snel, dus wat deed ik? We gingen niksen. We niksten de hele week vóór de vaccinatie wat inhield dat we niet gingen wanden, maar niet dat we de hele dag in bed lagen of op een stoel zaten natuurlijk.
Het beterde zelfs in die mate dat ik de schokabsorberende halve zool in mijn rechter sneaker als storend ging ervaren en besloot dat ik die versleten sneakers ook beter zou afschrijven.
De dag nà de vaccinatie had ik prijs. Het was gewoon terug, in volle glorie. Gelukkig had ik de versleten sneakers nog niet weggegooid en de halve zool nog niet opgeborgen.
Enige bedenkingen achteraf? Woensdag was ik boven in de boekendozen gaan neuzen en had die ene doos toch wat te zwaar gevonden …
Na verder nadenken kon ik me nu echt niet herinneren of de eerste symptomen, die ik eerst niet aan deze situatie had gelinkt ook had gekregen na het verplaatsen van volle bananendozen met boeken. Want maanden geleden had ik in die heup wel eens een paar dagen een prikkerig gevoel als had ik op een speldenkussen gelegen. Zou het?
Dan zou ik niet alleen het plezier van het wandelen maar ook van de boekenmarkten kwijt zijn. Hoe meedogenloos!
Neen, ik had geen zin meer in hopen. Ik had geen zin meer in afwachten. Ik had geen zin meer in het ongewisse. Ik had geen zin in een doktersbezoek maar maakte toch een afspraak.
Gisteren om kwart voor twee …
Je weet dat ze -zowel de politiek als de media- moeten stoppen met zeveren en mensen bang te maken als je ’s nachts begint te dromen dat er zwarte kraaien aan je woonkamerraam komen tikken.
Een bepaald vaccin was oorspronkelijk niet goed voor ouderen. Maar nu blijkt dat er risico’s aan verbonden zijn en je er aan dood kan gaan, gaan ze het enkel aan de ouderen geven. Logisch! Echt logisch! Werkelijk …
Ben ik bang? Neen. Maar je denkt toch maar dat het toch wel een duizendste luk zou zijn, mocht je … Niet bang dus, wel licht ongerust. Er is minder kans op een trombose door een vaccin dan dat je een auto-ongeval krijgt.
Wil -of kan- er iemand dat eens aan die kraaien komen uitleggen?
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
