Jaja, we hebben lang gewacht eer we er mee op de proppen komen. Terwijl iedereen die ons een beetje kent kon weten dat die Spelen de voorbije veertien dagen toch wel onze gedachten bezig hielden.

De logica volgend beginnen we met de openingsceremonie, die we niet hebben gezien. Veel poespas en gedoe om te zeggen: “De Olympische Spelen 2008 zijn geopend”. Klein, eenvoudig en sereen zou ons veel beter bevallen.

Het begon al snel met de melding dat gedurende het prachtige spektakel met lichteffecten en vuurwerk, de elektronische voetstappen nep waren en vooraf opgenomen. Daar lagen we absoluut niet van wakker. Als het er dan toch toe doet, is het enkel het uiteindelijk resultaat dat telt.

Erger vonden we het bericht dat de zevenjarige Yang Peiyi wel mocht zingen maar dat, omdat het kindje te lelijk was, de negenjarige Lin Maoke mocht lippen.

“We wilden een perfect beeld brengen, we wilden het beste voor onze natie”, had ene Cheng Qigang in een interview gezegd. Hmm … perfect? Voor iemand die al wat ervaring heeft met onrechtvaardige zaken en daardoor een grondige hekel heeft aan alles wat nog maar naar onrechtvaardigheid riekt, kunnen we zeggen dat een perfect beeld in onze ogen eerder zou geweest zijn, dat verdienste en kunnen geapprecieerd en beloond worden. De ene mens is mooi en de andere kan goed zingen. Of je een mooi leeghoofdje kiest of een zangeresje met lelijke tandjes hangt er van af wat primeert op het ogenblik. Naar een schoonheidswedstrijd kijk je, naar gezang luister je.  Al een geluk dat de atleten niet eerst op schoonheid beoordeeld werden.

De eerste week was het hier ten huize nog relatief rustig. Vroeger, toen Zoneke nog thuis was, keken hij en mske samen naar het zwemmen omdat dat één van Zonekes favoriete sporten is. Nu heeft mske niet gekeken, al heeft ze eens naar Zoneke gebeld, die tijdens het telefoontje euforisch werd en uitriep: “hoe doet die dat toch!”

De atletiekweek, dat was wat anders. Toen werden hier lijstjes gemaakt van wie en wat en hoe laat en kon je mske af en toe richting TV zien trekken om te kijken. Zo wat haar ganse leven al is mske een atletiekliefhebber, maar dat hebben we hier al eens verteld evenals mskes in de kiem gesmoorde wens om zelf atletiek te doen.

En we gaan hier niet zagen over medailles, want daar bleek het ginder dan allemaal om te draaien, maar we gaan het wel hebben over de zaken die ons toch wat deden. We zagen de prachtige poging van Tim Maeyens, maar ook de start van de 100m van Kim. We hoorden de reporter ter plaatse zeggen dat Kevin Borlée weinig kans had en hij liep een nieuw Belgisch record. We hoorden de reporters enkel zeggen wat we zelf konden opzoeken of wat we op het scherm konden zien. We gingen efkes zitten bij de 4x100m van Olivia, Hanne, Elodie en Kim maar sprongen recht als we zagen dat het goed was. We keken naar de poolstokspringers, met schitterende atleten als de Australiër Steve Hooker en de Russin Yelena Isinbayeva en we zagen Tia.

Dat Slow en mske die zaterdag nog thuis waren, was niet dank zij Tia maar dank zij de 4x400m met Kevin Borlée, Jonathan Borlée, Cédric Van Branteghem en Arnaud Ghislain. Dat deze vier mensen ook weer een Belgisch record liepen dat heeft blijkbaar geen belang. En nu spreken we over reacties die we lazen van andere Belgen. Ze hebben het over die vierde loper. Straffe uitspraken waar wij het niet eens mee kunnen zijn. Want die jongen van 19 liep daar als invaller reeds voor de tweede keer de dubbele afstand van wat het vaste lid van de ploeg al had afgelegd en daardoor zo oververmoeid was dat Arnaud Ghislain wel moest invallen. Zo is dat! Sjappoo voor de ploeg en voor de goeie tactiek van Jacques Borlée.

Zoals gezegd gaan we het niet over medailles hebben. Dat de luster hier een paar keer bijna door ’t plafond vloog zal zo ook wel geweten zijn.

Welke atleten vielen nog op? Usain Bolt. Recht voor de raap? Wat een paljas! Een snelle, dat wel, maar toch een paljas. Dat ze de puntjes op de “i” gingen zetten toen Jacques Rogge zijn ongezouten mening gaf, daar willen we over kwijt, dat Bolt mag feesten zoals hij wil, maar dat Jacques Rogge wel het recht heeft om zijn mening te zeggen. Mening waar wij ons voor een keer kunnen bij aansluiten. Het enige sympathieke moment van Bolt was toen hij, zonder show, een schitterende glimlach op zijn gezicht toverde en even later toch menselijk ontroerd was bij het spelen van zijn volkslied.

Dat Jacques Rogge hem een gebrek aan respect verweet, schoot blijkbaar in een verkeerd keelgat, maar dat die reporters een gebrek aan respect te verwijten viel, daar heeft blijkbaar niemand bij stil gestaan. Want hoe dikwijls hebben ze op die wedstrijden niet gezegd dat Michael Johnson’s record sneuvelde en dat Michael Johnson kon zeggen wat hij wou. Blijkbaar was er sprake geweest van decennia eer dat vorige record zou sneuvelen. Wel, Michael Johnson was een groot atleet en dat vinden wij nu nog. Dat de pers iemand, die ze ooit zelf op een sokkel gezet hebben, nu wil verguizen … Misschien kan Usain Bolt dààr eens goed over nadenken, dan weet hij wat hem binnen x-aantal jaar te wachten staat.

Of de Olympische Gedachte of de Olympische Geest, als die al ooit bestaan heeft, daar aanwezig was, kon je op sommige momenten sterk in twijfel trekken. Zo heb je de complottheorie over de 7de medaille van Michael Phelps. Die brave Olympische faalt hier geweldig:

• als het waar is, door het opzet dat er achter zit;
• als het niet waar is, door de verspreiding van het gerucht.

Waar faalde hij nog? Bij het verbieden van rouwlintjes aan de Spaanse ploeg na de vliegtuigcrash in Madrid, wat ze gelukkig negeerden.

Nog zo een twijfelgeval is de leeftijd van de Chinese turnsters. Dat zou ons koud laten moest het niet zijn dat ze het daar over kinderen -zouden kunnen- hebben. Als je ziet dat er voor drie minuten optreden in de openingsceremonie zes maanden trainen, d.w.z. om 5u opstaan, om zes uur beginnen en dan een ganse dag oefenen, nodig zijn dan zou het kunnen dat die turnsters een veel te zware taak opgelegd krijgen op te jonge leeftijd.

Wij vinden eigenlijk dat turnen geen sport op zich is. Turnen is een manier om iets te bereiken waardoor je aan sport kan doen. Dat is enkel onze mening hoor. Er zijn nog een pak sporten waarvan wij vinden dat ze er niet bij horen, maar als we het enkel en alleen over typisch olympische sporten gaan hebben, dan zouden enkel de vijfkamp, de zevenkamp en de tienkamp overblijven. Sommigen zullen turnen mooi vinden om zien, net zoals wij graag naar jumping en in de winter naar kunstschaatsen kijken, maar toch vinden dat ze niet als olympische discipline erkend moesten zijn.

Wat terzijde is dat zaakske met die vele condooms. Dat zijn nu eigenlijk onze zaken niet, maar als ze dan toch zinnens zijn van op dat gebied zware prestaties neer te zetten, kunnen ze dan niet zelf voor de nodige toebehoren zorgen, zodat ze daarmee de gazet niet moeten halen! Straks gaan ze daar ook nog de stand van bijhouden.

En ook het bericht dat een Britse streaker, die er al bekendheid mee verwierf, daar ook nog eens zijn show kon opvoeren, doet ons onze wenkbrauwen fronsen. Een simpel vraagske! Eéntje maar. Hoe is die daar binnen geraakt?

En als afsluiting een opmerkingske over de slotceremonie waarin Jacques Rogge stelt dat Londen het in 2012 moeilijk zal krijgen om deze organisatie te overtreffen. Voilà sé, zo kennen we hem weer!