Luc kloeg al een poosje dat hij net een waas voor zijn ogen had en niets meer scherp zag. mske dacht: “maar dat heb ik ook”. Ze hebben het een poosje aangekeken, wazig dan en besloten toch maar naar de oogarts te stappen.

Er werd hen gezegd dat dat niet hoefde, dat ze zo naar de optieker konden, maar wie zegt dat er niets anders loos was? De oogarts dus.

En ja, ouder worden komt op stille sloefen. Ze hebben beiden een bril nodig. De oogarts wou twee aparte brillen voorschrijven: één voor ver en één voor lezen. Dat wilden Luc en mske niet. Zie je hen al op de evenementen constant staan wisselen van bril.

De bril zou na een week klaar zijn maar dan waren Luc en mske er niet. Ze haalden hem vorige maandag.

Men had hen verteld dat het toch wennen zou worden, zo met een kwartierke om te beginnen. Wennen? mske heeft die bril opgezet en ze zet hem enkel af om te gaan slapen. Wat wél wennen is, is dat ze haar hoofd moet bewegen als ze wil gaan lezen. En in het begin was lezen op de pc een beetje problematisch maar ineens zag ze hem klaar en duidelijk. mske is blij met de bril. Dat mag wel want het spul was er duur genoeg voor.

Wat Luc betreft? Tja, sinds gisteren namiddag is hij er toch ook blij mee. Maar hij heeft enkel nog wat problemen met de pc. Dat zal dan ook wel in orde komen.

“Nu nog een zonnebril” zei mske. Er bestaan blijkbaar brillen om over de gewone bril over te zetten. mske probeerde. Luc lachte: “net ene van de maffia” zei hij. mske vond dat ook. Dus besloten ze die overzetbril niet te nemen.

Eens thuis bedacht mske dat dat toch de beste oplossing was. Geen gezever met wisselen van bril. En het moet niet mooi zijn als het maar gemakkelijk is. Dus gaan ze die maffia overzetbrillen nog eens gaan halen …

Twintig voor twaalf zondagnacht, mske geeft in dat Luc en zij van Leuven naar Landen willen. Zij geeft aan dat ze met de kaart wil betalen. De betaling gaat goed.

Dan moeten nog de tickets worden geprint. Het brommende geluid in de ingewanden van de machine geeft aan dat het printen in volle actie is. Het eerste ticket valt in de lade. En dan valt er nog iets, zo een reepje ter grootte van ¼ van een volwaardig ticket. Er staat enkel het logo van de NMBS, een ticketnummer en €5.30 op. Niks van Leuven naar Landen, niks van klas, niks.

Gelukkig hadden ze nog tijd over. Ze gaan op zoek naar de stationschef en vinden drie mannen in een tijdelijk kantoor. “Kom binnen” zegt de man, nadat hij het snipperke had bestudeerd.

Hij schrijft een briefje. Daarop stonden Leuven en Landen in code … veronderstellen wij. En ook de oorzaak voor het briefje stond erbij, namelijk: “fout ticket machine”.

De titel slaat dan niet op een foute machine, maar op een briefke over een fout van de machine.

“Zo” zegt de man “nu zal je geen problemen hebben”.

Luc en mske zijn nog een kriekske gaan drinken en op de trein hebben ze geen controleur gezien.

Heel wat jaren geleden vertelde de non in de school over de druïden en de maretakken die ze met gouden messen moesten snijden. Misschien was mske nog te klein en keek ze niet genoeg rond, maar maretakken zag ze niet.

Heel wat minder jaren geleden reed ze door Noord-Frankrijk en zag de ronde donkerte in de bomen en ze wist: dat zijn maretakken.

Niet zo heel veel jaren geleden zag ze de maretak hier in grote getale opdoemen. Hij was terug om zo te zeggen, of misschien was hij zelfs nooit hier geweest.

Twee weken terug treinde ze door Zuid-Nederland en zag de ronde donkerte in de bomen en ze wist …

mske zou er wel eens eentje willen gaan snijden, maar dan niet met een gouden mes, een gewoon mes zal ook wel goed zijn zeker. Alleen staan die dingen zo hoog of onbereikbaar. Toch wel erg hoor, toen ze zo hoog kon klimmen zag ze ze niet en nu … misschien geraakt mske nog wel ín de boom maar de vraag is enkel: hoe komt ze er terug uit?

De laatste tijd hoort mske het wel meer. Eén of andere maakt de opmerking dat één of andere niet zo fris ruikt, integendeel. mske ruikt dat niet.

Maar dan is er één iemand, waar niemand wat over zegt, waarvan mske vindt dat hij effenaf … Ik zal het anders zeggen, als die afkomt om mske te begroeten, met de gebruikelijke drie bezen, dan ademt ze diep in en ademt pas uit als hij weg is.

Laatst zat ze op de trein, of beter, ze stond op de trein van Utrecht naar Maastricht en ze praatte met een meisje dat daar ook stond te staan omdat er geen zitplaatsen waren omdat er, nog maar een keer, de vorige trein was uitgevallen.

In ‘s-Hertogenbosch kwamen er twee zitjes vrij en mske sprong op die okkazie en het meisje volgde. mske had geen zin meer in conversatie want ze dacht dat het meisje een slechte adem had. Ze babbelden verder tot er een derde zitje in het compartiment vrijkwam en Luc zich daar kwam zetten. Het gesprek stokte.

In Eindhoven stapte de jongeman in de coupé aan de andere kant van het gangpad uit en hij nam de erg vieze geur met zich mee.

Er is dus niets mis met mskes neus, al denkt ze nu dat het gesprek misschien stokte doordat het meisje dacht dat het mske was die niet al te fris rook.

Je een beetje wassen kan toch zo moeilijk niet zijn hé.

mske hoorde iets vertellen. Iets over een koppel dat getrouwd was, nog niet zó heel lang trouwens, en waar er een to do lijstje werd opgemaakt door de ene voor de andere. Nu ja, ieder in zijn huishouden natuurlijk maar mske vindt dat toch maar een rare bedoening zo.

Je trouwt uit vrije wil en ineens krijg je er een chef op de koop toe bij.

Nu gaat het niet over zo een soort to do lijstje, maar wel over dat van mske zelf. Het stond al een paar weken langer en langer te worden, tot ze besloot het eens onder handen te pakken.

Ze mailde naar Broer om een bepaalde informatie en schrapte dat al door. Ze schrapte dat ene door dat vanzelf in orde was gekomen.

Ze greep de map met verzekeringspapieren en ging eens lezen wie er nu juist de begunstigde was, want dat ging efkes aangepast worden in maart.

Hoe meer mske schrapte, hoe meer er bijkwam en aangezien ze besloten had het ganse lijstje af te werken heeft ze maar doorgezet.

Er blijven nog enkele dingen over, maar ja, zie dat ze later niet meer weet wat doen.

mske is tegen: “op de poef” dus hadden ze hier geen kredietkaart. Maar na al die miserie met die bankrekening in Nederland zat er eigenlijk niet veel anders op.

Maar toen vond mske de MasterCard van Bpost. Dat is een echte MasterCard maar geen kredietkaart. Je moet er eerst geld opladen eer je ze kan gebruiken. En dat was al meer wat mske wou.

Sedertdien liep alles van een leien dakje. Tot in Utrecht. Of beter tot voor Utrecht, want het geboekte hotel had een bedrag gereserveerd op die kaart.

Eens daar beweerde het hotel dat ze geen bedrag konden reserveren. Ze bekeken mske zo een beetje als een poefer precies. Ze moest dat bedrag nog eens op een andere manier betalen. En voor dat geld dat vastzat? Daarvoor moest ze BPost maar contacteren en hen vragen dat ze het hotel eens zouden opbellen.

Maar mske zag dat gereserveerd bedrag staan, maar dat interesseerde het hotel niet om dat eens te bekijken. En dat bedrag kon zij natuurlijk ondertussen niet gebruiken. Het stond daar al vast van 31 januari 2014 om 22.01u. Maar, wisten ze haar in het hotel te vertellen, een gereserveerd bedrag dat niet wordt opgenomen, wordt automatisch na 30 dagen terug vrij gegeven”. Precies of mske dààr blij om was.

Toen ze in het hotel haar mail opende zag ze een mail van Booking.com, ook met de vermelding dat ze even de kaartmaatschappij moest contacteren want dat het hotel hen had verwittigd. mske werd licht gepikeerd. Wie stuurt nu een mail enkele uren voor iemand gaat inchecken? Net of iedereen met zo een aanwas aan de hand loopt om op ieder ogenblik bereikbaar te zijn

Ze mailde BPost, die de fout bij het aan het hotel legde maar vertikte om het hotel te contacteren. Toen ze terug thuis waren stuurde BPost een tevredenheidsenquête. Over lef gesproken!

mske heeft hen alle drie een bericht gestuurd. Geen reactie van het hotel, geen reactie van BPost. Booking.com stuurde iets dat ze eventueel als excuses zou kunnen aanzien.

Op 2 maart, zondagochtend nota bene, was de kaart weer vrij van gereserveerde bedragen en kon mske haar eigen centjes weer besteden zoals mske dat wou. Geen van de drie partijen heeft dus ook maar iets ondernomen, ze hebben de termijn gewoon laten verlopen.

mske heeft een Visakaart aangevraagd. Ze hoeft ze niet te gebruiken als het niet echt nodig is. De meeste hotels vragen enkel het kaartnummer als waarborg.

Weet je wat mske het meest ergert? Je voelt je gegeneerd als je het voorhebt, maar eigenlijk moest je zo boos worden en zo arrogant dat zij gegeneerd achter hun comptoirke zouden zitten. Maar neen! mske wordt pas boos als ze het zaakske grondig uitgevlooid heeft.

Het hotel in Utrecht? Nou … De kaart van BPost? Die kan misschien later nog eens van pas komen en veel plaats neemt ze ook niet. Booking.com? Trivago is er ook nog hé.

Wat Luc zich afvraagt? Wel, hoe oplichters het voor elkaar krijgen.

Aalst carnaval is voorbij. Ooit als kind heeft mske dat één keer gezien. Ze is echter nooit drie dagen op haar lappen geweest. Ze vroeg daar niet om en ze zou het toch niet gemogen hebben.

Carnaval is niet aan mske besteed. Ooit vertelde men haar dat mensen zich graag verkleden en dat je dan kan zien wie ze eigenlijk graag zouden willen zijn. Nu zeg … en dan weten dat mske alleen maar zichzelf wil zijn.

Maar nu las ze toch dat er tenten staan voor meer dan 1.000 genodigden en dat voor iets dat begonnen is als volksvermaak.

Luc zou de belbus bellen, op die schone zaterdagnamiddag. Om twintig na vijf pakt hij de telefoon en dan zegt een stem dat ze gesloten zijn vanaf half zes. Tien minuten te vroeg astemblieft!

Luc belt terug op zondagmorgen om halfacht. Jaja, zo vroeg staat hij op, want ze wilden de belbus van zes na negen hebben en je moet een uur op voorhand reserveren. Dat spel werkt aan geen kanten. Daar scheelt wat. Ondertussen is mske ook op en zitten ze mekaar hier op te jagen en ambetantig te doen.

Om ene minuut na den achten krijgt Luc verbinding. Oef zeg, zjust op tijd. Ah ja, de belbuscentrale had technische problemen. Hij vraagt dus de belbus van zes na negen.

Dat kon niet! Dat kan toch niet!

En vanaf toen had hij de indruk dat hij tegen een computer bezig was. Ondanks dat hij nog op tijd belde, ondanks dat de storing in de telefoon zat en niet in de wielen van de bus, het enige dat dat mens nog zei was: “dat gaat niet”. Uiteindelijk heeft hij foert gedacht en afgelegd.

Er rijdt op zondag een belbus om de twee uur! Dat wil zeggen dat ze pas die van zes na elf konden nemen en dat om naar Utrecht te rijden. Als ze dan nog tegenslag hadden in Liège-Guillemins en de aansluiting naar Maastricht misten, dan kwamen ze net op tijd in Utrecht aan om hunne pyjama, bij manier van spreken want dat gebruiken ze hier niet, aan te doen en in hun, hotelbedde te duiken.

Ze hebben het opgelost zoals ze het die andere keer hebben opgelost. Maar mske vindt dat echt een noodoplossing en dus niet voor herhaling vatbaar. Dus zijn ze maar een deftige oplossing aan het zoeken voor in de toekomst.

Een bagagekluis kost er 7,35€ voor 24 uur, een grote wel te verstaan. Maar dan komen de maren en die gaan als volgt:

• Maar … Luc en mske hebben die kluis geen 24 uur nodig, hoogstens een uur of 2 à 3.
• Maar … in die bagagekluizen kunnen niet én Lucs reiszak én mskes koffer. Dat wordt dan 14,70€ voor een bagagevrij stadsbezoek van enkele uren.
• Maar … dan vinden ze dat ze die 14,70€ beter kunnen besteden aan een extraatje.

Even uitrekenen leert hen dat ze dan goedkoper even heen en weer naar het hotel kunnen bussen en de bagage daar in bewaring geven als de kamer nog niet vrij is.