Terwijl het Wifi probleem in de meeste hotels is opgelost, blijft dat van Leuven halsstarrig vasthouden aan betalend internet op de kamers terwijl gratis internet enkel op de benedenverdieping mogelijk is.

En dat in een universiteitsstad?

Gelukkig maakte de Fon enkele dagen contact maar toen was hij weer enkele dagen niet beschikbaar.

En mocht mske dan internet hebben gehad, is het zeer de vraag of ze ook zou gemerkt hebben dat het kamermeisje haar spullen steeds op de rand van het lavabomeubel zette. Natuurlijk zou mske dat gemerkt hebben, maar mogelijk had ze er dan geen opmerking over gemaakt. Het gaf mske het gevoel dat ze er in de weg zat. Dat ze er dan een kijkhotel van maken en geen gasten toelaten.

Nu moest mske verdorie oppassen want zowel de gezichtscrème als de tandpasta zitten in een witte tube met een blauwe lijn. Daarom dat mske altijd de tandpasta rechts en de gezichtscrème links zette, maar iedere avond stonden alle crèmes op een trosselke bij elkaar, klaar om van die rand te totteren.

Waar ze niet kunnen aan doen is het straatlawaai. Maar als je leest dat studenten bang zijn na 58 overvallen in twee maanden, dan vraag je je toch af waarom ze dan de ganse nacht, en dan bedoelen we écht de ganse nacht, over de straat lopen te lallen, te zingen en slogans scanderen.

Ooit kreeg mske de boeken van nonkel Bob van sinterklaas. In één van hen stond een verjaardagskalender. mske wilde daar de verjaardagen van de meisjes van haar klas in schrijven. Dat mocht niet van haar moeder. Die vulde daar namelijk alle geboortedagen van tantes en nonkels in. Het hoeft geen betoog dat die verjaardagskalender mske niet meer interesseerde.

mskes moeder had dat nog al gedaan met dingen van mske. Nu ja, het verleden is dood en weg is weg.

De verjaardagskalender dus. mske werd groter en ouder en nu de generatie van haar moeder sterk begint uit te dunnen is die verjaardagskalender toch wel handig. Ah ja, mske heeft dat boek nog. Dat zit bij de boeken.

Maar een kopie van die verjaardagskalender zit hier in een burokast. En waar mske, enkele jaren terug, begon met kerstkaarten sturen, kunnen haar nichten en neven zich nu ook aan een verjaardagskaart gaan verwachten.

We hebben het niet over de nieuwe wet die pasgeborenen twee achternamen geeft, we hebben het niet over het feit dat mske dezelfde naam heeft als haar tante ms en we hebben het ook niet over Kozzeke, die met dezelfde naam door het leven stapt als de grootvader van zijn grootvader.

We hebben het nu over namen die in éénzelfde generatie in éénzelfde familie voorkomen, al nemen we die familie wel wat ruim.

Zo wisten we al dat Zoneke en de vriend van Boeke dezelfde voornaam hebben. En dan krijgen we te horen dat Zonekes vriendin ook al heet zoals de dochter van mskes jongste broer.

Maar nu blijkt ineens dat ook de nieuwe vrouw van Tikkewikke dezelfde voornaam heeft als Bollie en de man van mskes jongste nicht dezelfde als mskes jongste broer.

Het moet niet gekker worden, een mens zou zich nog meer gaan verspreken dan de oudjes van de vorige generaties.

Als je vroeger ergens moest zijn waar je niet bekend was, kon je gewoon aan de buschauffeur vragen om je even iets te laten weten als je er uit moest. Dat kan in sommige gevallen nog.

Indertijd toen mske naar school ging met de bus waren er drie chauffeurs. En iedereen beefde als het Popeye was, want Popeye die dierf stoppen en zomaar een paar medereizigers, kinderen wel te verstaan, van de bus zetten waar ze helemaal niet moesten zijn.

Maar nu heb je meestal geen vaste chauffeur meer op een bepaalde lijn en dan kan het zijn dat die het helemaal niet weet, meer nog, dat hij zelf aan de reizigers gaat vragen: “moet ik nu links of rechts?”

Op de trein heb je dat probleem, meestal toch, niet, daar wordt het omgeroepen of heb je een scherm. Het kan wel een probleem geven als de luidspreker van de wagon waarin je je bevindt een fezelaar is. Maar kom, dat is spijkers op laag water zoeken. Het werkt.

Bovendien kan je op voorhand op internet wel alle stopplaatsen van je trein bekijken, een trein stopt toch, een bus daarentegen niet.

Ook de metrolijnen zijn over het algemeen ook uitgerust met een schermpje en het wordt er ook aangekondigd.

Waarom kan dat nu op die bussen van De Lijn ook niet? Verdraaid nog aan toe! Je voelt je zo stuntelig als je niet weet waaraan of waaraf.

Hier zijn weinig spiegels in huis. Mogelijk zegden we dat al. Er hangt er ene boven elke lavabo in de badkamer en op de achterwand van de bibkasten hier in het buro zitten er zo een paar spiegeltegeltjes, waar natuurlijk boeken voor staan.

mske wil er ene in de gang, zodat ze net voor ze de voordeur achter zich dichttrekt nog eens kan zien of alles in orde is. En ze wil er ene op de dressing, volledige hoogte, zodat ze kan zien of alles in orde is voor ze de trap afkomt om in de spiegel aan de voordeur te kijken of alles in orde is.

Nu zonder zeveren, iedereen weet wel zeker dat spiegels in paskottekes een vertekend beeld geven? Neen, wist je dat niet? Het is zo. Dat doen ook die van de kappers.

Maar soms hé, soms is het die spiegel boven mskes lavabo. Sommige dagen staat mske in die spiegel te kijken en denkt dat ze toch wel echt een meke aan het worden is. Echt zé.

En op andere dagen dan kijkt ze in die spiegel en vindt ze dat helemaal niet. Dan ziet ze de pretlichtjes in haar ogen en haar vel waar geen rimpelkes in zitten.

Het zijn dus niet alleen de spiegels in paskottekes die bedriegen, een mens bedriegt zijn eigen ook.

Eigenlijk wisten we dat al hé, er zijn prentekes genoeg die dat aantonen. Dat hier stond ook al op ons blog al was het dan in een andere context.

En ik weet nog, lang geleden stond dit in de zijkolom van het oude blog.

Dat is het hem dan juist. Dat hangt dus van dag tot dag af. Misschien zijn er anderen die zich altijd hetzelfde zien. Oftewel te optimistisch met een dikke air als gevolg, oftewel te pessimistisch waardoor ze een minderwaardigheidscomplex krijgen.

mske, weegschaal zijnde, wisselt dus zo wat af. Misschien ligt haar haar de ene dag beter dan de andere.

Misschien hangt het meer af van hoe ze gezind is al denk ik eerder dat ze gezind wordt naargelang wat ze ziet.

Misschien is het iets te ingewikkeld of is het nog iets ingewikkelder dan dat.

Misschien moet ze, in plaats van spiegels bij te kopen, de spiegels gewoon buiten smijten, maar dan ziet ze niet of alles in orde is als ze de voordeur dichttrekt.

Gisteren Colruyt geweest … kon niet anders … lorejassen die zouden terugbellen … die niet terugbelden … stom … te veel volk … precies processie … één stap vooruit … twee minuten blijven staan … kabaalmakers overal … jengelend grut … karren in gang … proeverij op kopkant … margarine verstopt … enkel conversatie … zoals dit … geschreven is.

Ze hadden mske zo precies wat bang willen maken, die mensen die zegden dat ze op haar leeftijd, het klinkt alsof ze stokoud is, toch wel regelmatig haar bloed moet laten onderzoeken. Maar mske voelt zich goed, topfit zelfs, ondanks de dingen die niet meer kunnen.

Maar als ze dan kijkt naar de dingen die wel nog kunnen in tegenstelling tot van die jonge springers … maar allee dat is een ander verhaal.

Feit is, mske was niet meer gerust en ze maakte een afspraak bij de dokter voor een bloedonderzoek en ze nam Luc op sleeptouw.

Twee dagen later mocht ze bellen voor de uitslag en dat deed ze.

Ha! Het was niet nodig om ongerust te zijn. Luc moet zijn eten wat in het oog houden want zijn vetgehalte is niet zo optimaal. Daar schrok mske toch wat van. Want als je hen samen ziet en je zegt dat één van beiden … gegarandeerd wijst iedereen dan mske aan.

Afin, vanaf nu gaan ze dat alle jaren doen. Dat is een feit. Je kan beter alle jaren te horen krijgen dat je gerust mag zijn omdat er geen reden tot ongerustheid is. Oh zo!

Voor zover we kunnen zeggen dat de winter voorbij is, kunnen we ook vertellen dat ons beperkt struikenaanbod het heeft gehaald, de ene al wat beter dan de andere.

De vlinderstruik heeft groene blaadjes en de clematissen ook, al is daar toch wat bizar aan de hand. Het verneukelingske van in den beginne heeft weinig last ondervonden van de winter. Hij staat volop groen en heeft al bloemknoppen.

De andere, de meer belovende, staat volledig bruin te wezen maar heeft wel nieuwe scheuten die opschieten uit de grond. mske denkt dat ze alles van vorig jaar zal moeten weghalen om deze jonge twijgen de kans te geven zich aan het klimrek te hechten.

Maar ze is wat blij dat ze het haalden.

Ze vindt het wel jammer dat ze de bloembak, die ze met zoveel energie begonnen waren, niet hebben afgewerkt. Ze heeft hier nog zoveel zaadjes en de knollen zagen ook nog geen grond.

mske is geen tuinier blijkbaar.

We stoppen er mee. We vinden er niets meer aan. Aan dat vermelden van verjaardagen dan. Het lijkt dan net of je loopt te bedelen om felicitaties.

De jarigen van deze familie zullen hun wensen wel op een andere manier toegestuurd krijgen en het blog blijft het blog met kleine dagelijkse vertellingskes of dingen die we op dat moment kwijt willen. Als het dan al eens over een verjaardag gaat zal dat betekenen dat er dan ook iets over te vertellen valt.

Vandaag is Zoneke jarig, we weten niet of hij het blog leest, maar hij heeft wel verjaardagswensen gehad.

En de kleinkindjes, zolang het plezant was om doen, deden we het, maar zeg nu zelf, de laatste jaren was het een simpele vermelding met een kaart geworden. Wij kunnen dat veel persoonlijker, newaar mske.

mske gaf alle gegevens door per mail, ze ordende de bijlagen en gaf die aan Luc, die ze in een omslag stak, twee stickers nam, één van de geadresseerde en één met ons adres, en die, plak plak, op die omslag kleefde. Hij nam nog een postzegel die hij ook nog, plak, op die omslag kleefde.

Ze gingen dus maandag die bril halen en Luc postte de brief.

Gisteren stak die brief toch terug in onze brievenbus zeker! Luc had de stickers verkeerd gekleefd.

Ondertussen is die brief toch al terug op de post, maar deze keer moest Luc het adres maar schrijven, de stickers van de geadresseerde waren op en mske had geen zin om er nieuwe te maken. Ze was met andere dingen bezig.