Ik ben geen winkeltype. Ik hou er zelfs niet van. En nu komen er twee logjes over winkelen zomaar na elkaar? Awel ja, als ik dan al eens ga winkelen, is dat de moeite van het vermelden waard.

Hoe kwam dat nu zo ineens daar in Rotterdam? Ik wou wel eens wat anders aan om te gaan eten in het hotel. Niet dat ik steeds hetzelfde draag, maar ik had zo het gevoel dat mijn manier van kleden wat aan verjonging toe was.

Ik liep de Primark binnen, gewoon uit nieuwsgierigheid. We waren daar vorige vakantie in de U.K. ook binnengelopen en direct naar buiten gecrost. Het was er veel te druk, de gangetjes waren te smal en daar hou ik niet van. Die van Rotterdam viel beter mee en ik vond daar direct iets dat fleurig oogde en niet duur was. Alleen vond ik toen dat voor er onder nogal oubollig met als resultaat dat ik in die andere winkel binnenliep en een nieuw topje kocht.

Voor zover topjes en Rotterdam.

We hebben in België -tot nu toe- enkel een Primark in Brussel, in de Nieuwstraat. Aangezien we nog een paar railpassen hadden die op het punt stonden te gaan vervallen, besloten we die Primark eens met een bezoek te vereren.

Gisteren reden we naar het station waar we niet terecht konden omdat er geen parking was. Net toen ik besloot dat we naar huis zouden rijden en de railpas maar laten verlopen, bedacht Luc dat we ook in Neerwinden konden opstappen. Daarvoor moeten we dan een boemel nemen maar dat zij zo. We haastten ons -dat moet je eens proberen in een drukke Stationsstraat, door Landen, waar het dan ook nog markt was- naar Neerwinden.

Nu ja, er waren geen speciale voorvalletjes op die trein. Alleen deed die er een uur over terwijl de IC dat in drie kwartier doet, maar we reden dan ook nog langs de luchthaven.

De Primark dan. Poeh! poeh! poeh! We liepen de winkel door, al leek het meer op: “we drumden de winkel door”. En waar ik in Rotterdam al snel het fleurige ding had gevonden, moest ik nu toch wat zoeken tussen het drummen door.

Want iets dat mooi oogt op een kleerhanger, doet dat daarom niet als ik me daar tussen dat gedrum ook nog in dat kledingstuk gewurmd krijg, want aan een pashokje waagde ik me niet.

Veel vond ik er nogal goedkoop uit zien. Ja, ik weet wel, die winkel verkoopt goedkope kleren, maar als je goed zoekt -wat niet zo simpel is- kom je wel iets of wat tegen dat wel de moeite waard is.

De rij aan de kassa hebben we er dan maar bij genomen.

dat je in een bepaalde winkel die zowel in België als Nederland vestigingen heeft, in België kledingstukken maar in drie maten kan aanschaffen terwijl er in Nederland vier in de rekken hangen?

Dat merkte ik toen ik in Rotterdam een eenvoudig topje kocht om onder een vestje te dragen. Ik vond het nogal handig. Je draagt zo een topje en je kan combineren met wat je wil. Dus wou ik er in België nog een paar bijhalen van een andere kleur.

Ik heb ze in Utrecht gekocht.

Luc zei: “dat wil zeggen dat de Nederlanders dikker zijn dan wij”. Hij zal wel zeggen.

Ik weet wel dat bepaalde ketens de jeugd als doelgroep hebben, maar zo een keten was het niet. Gelukkig vallen andere kledingstukken uit hun aanbod, een maat kleiner, groter uit dan dat model van topje.

Ik ga er niet te veel woorden aan vuil maken. Kort gezegd: ik had mijn haar weer te kort geknipt. En boos dat ik was! Boos op de tondeuse want ik had echt niets fout gedaan.

Ik foeterde dan ook wat af. Ik had die tondeuse toch op de juiste afstand gezet, en ik gebruikte nog een krachtterm op de koop toe!

En toen vertelde Luc me dat het eigenlijk én de juiste afstand én het juiste tussenstuk moest zijn. En daar was het fout gegaan.

Nu zat ik er niet echt mee. Haar groeit wel bij en als ik eens rond kijk zijn er veel die met een erger kapsel rondlopen, dat dan wél zo bedoeld is.

Maar ze zou me niet meer hebben, die tondeuse, nu kende ik ze terdege. En neen, naar een kapper wou ik ook niet meer. Daar gaat het gegarandeerd fout. Is het de eerste keer niet, dan toch één van de daaropvolgende.

Tot we ergens voorbij een kapper liepen die niet gevestigd was in een luxe kapsalon maar enkel en alleen je haar knipte. “Komaan” zei Luc “probeer toch eens een keer”.

Mijn haar dat toch al een aardig stukje bijgegroeid was, was terug kort, maar het zag er tenminste getemd uit. Maar Luc vond het beter en dat is toch wat telt hé. Hij zit er meer op te kijken dan ik. Hij heeft dus wel recht op enige inspraak.

Sedert ik eens een cartoon van Saltooo tegenkwam die ik wel passend vond voor het blog, hebben er al meer van die cartoons de weg naar hier gevonden.

Maar laatst had hij me goed liggen, of beter gezegd, ik had niet goed opgelet.

Bij het berichtje over de koers vond ik toch een mooie van Tom Boonen. Het onderschrift luidde: “Tom Bo(o)ner” wat ik natuurlijk weet aan de manier waarop Tommeke op zijn fiets zit. Maar omdat ik het onderschrift nogal plat vond klinken -dat wel, ja- liet ik het er af.

Die nacht, ergens in mijn dromen daagde het. Er waren ook al verwijzingen geweest naar iets anders dan zijn fietshouding. Ik zou en moest dat prentje controleren. Gelukkig kon ik dat op de telefoon ook zien en net voor het verschijnen heb ik het plaatje er af gegooid.

Waarom ik het toen niet postte en nu wél? Gewoon omdat ik nu geen reacties ga krijgen van: “héhé” maar ik wel diegene ben die het aanbrengt en omdat diegene die doorklikt het echt wel wil zien.

Saltooo

Niet dat dat wereldschokkend nieuws is, maar het is nu eenmaal zo dat we toch regelmatig verdwijnen. Er zijn mensen die vinden dat afwezig zijn gelijk zou moeten staan met “niet bloggen”. Laat mij daar nu maar even anders over denken.

Logjes die handelen over iets dat vers in het nieuws was kunnen natuurlijk geen week wachten, maar op opinies, bedenkingen en dergelijke meer staat geen houdbaarheidsdatum.

Als ik weg ben voor het werk is het ’s avonds toch prettig om te bekijken en als ik op vakantie ga … waarom zou ik me uitgerekend op vakantie niet mogen bezighouden met de dingen die ik plezant vind? Daar dient een vakantie nu toch precies voor.

Feit is dat we terug zijn. En als ik er even stil bij sta, is het toch prima geregeld zo.

Als ik te lang thuis ben wil ik onder de mensen komen en als ik te lang onder de mensen ben verlang ik naar de rust en de kalmte hier thuis.

Nu dus even tijd voor Luc en Sloef, die weer uitermate blij was om ons te zien.

Ik weet het, ik beschreef het hier al enkele keren als een muispols. Maar dat is niet echt. Het is iets anders, mogelijk uitgelokt door de muis. Iets dat ik ooit voor het eerst kreeg toen ik een tiener was. Mijn moeder heeft me toen de polsband, vervaardigd uit een soort leder met twee gespjes, gegeven en gezegd dat zij daar ook last van had gehad in haar jonge jaren en dat ik daar moest over groeien.

Toen ik dan, in 2005 na zoveel jaren zonder problemen, ineens weer last kreeg, ging ik ervan uit dat het door het gebruik van de muis kwam. Sindsdien ben ik linkshandig wat de muis betreft. Maar toch stak het weer de kop op, zelfs nadat ik de zaak wat had afgebouwd.

Enkele weken geleden begon het opnieuw. Ik heb er een nieuwe polsband voor gekocht. Die lederen vertoonde sporen van ouderdom en van gebruik.

Waar het mee te maken heeft? Heel waarschijnlijk zit ik in een omgekeerde puberteit.

Misschien is er straks iemand gechoqueerd maar daar moeten ze zich dan maar over zetten. Ik ben telkens opnieuw gechoqueerd als ik het lees.

En hoewel ik het mijd als de pest zal ik het nu eens over kanker moeten hebben, want zie je, kanker is een ziekte. Er zijn twee mogelijkheden: je geneest of je sterft er aan. Als je geneest ben je niet dapper, ah neen! Want dan was hij niet dodelijk. Als je er aan sterft, heb je de strijd verloren.

Net alsof het nog niet erg genoeg is. Neen, ze moeten er nog verliezers van maken.

Als je het dus zo bekijkt, kan een mens alleen niet winnen. De onderzoekers daarentegen wél. Maak er dan ook geen persoonlijke strijd van.

Misschien wordt Zoneke er niet zo graag meer aan herinnerd, misschien geeft hij er geen sikkepit om maar verjaren doet hij toch. Dus zetten wij hier onze verjaardagswensen …

en vieren we achter de coulissen.